"Opa, ik heb dorst!"

 

Een beetje sullig zit ik tussen Bram en Ronja

Joke had mij gisteren gebeld met de vraag of ik "morgenavond op zou willen passen"; natuurlijk wilde ik dat; was thuis en heb 's-avonds zelden bezigheden elders dus gezellig om bij de kleinkinderen te zijn. Pieter zou koken en de kinderen zelfs "bedklaar" maken zodat ik letterlijk slechts hoefde op te passen. 
Op mijn dressoir lag nog een toepasselijk geschenk voor het jeugdig tweetal, een boekje met als titel "mierenhoop". Ik had het aangeschaft vanwege een advies in het blad van de Mierenwerkgroep NL waar ik al jaren lid van ben. Aanvankelijk had ik het gekocht ter gelegenheid van de tweede verjaardag van kleinzoon Joris, maar bij inzien leek hij mij daar toch echt nog te jong voor; misschien kan het nog een keer doorschuiven binnen de almaar uitdijende groep kleinkinderen. Dus dat in mooi papier ingepakte geschenkje stopte ik in de rugzak en ging op weg naar Gouda. Ik was wat aan de vroege kant dus kon ik door de binnenstad wandelen en via de markt naar m'n bestemming. Ik was nog niet binnen of mij werd door Ronja verteld dat ze een cavia te logeren hadden: "hij is een beetje ziek", wist ze mij te vertellen. Tot mijn verbazing zat Pieter met een cavia op zijn schoot en een spuitje het dier dwangvoeding te verstrekken. Uit ruime ervaring weet ik dat cavia's een wel erg sterfelijke soort vormen en zelden herstellen na een ziekteproces. "We zijn ermee naar de dierenarts geweest", zei Pieter nog. "Nou vooruit maar", dacht ik bij mezelf.
Toen het mierenboek voor de kids; was een groot succes; al ras zat ik voor te lezen en toe te lichten. Ze hadden al eens een mierenhoop gezien en wisten best al veel over insecten en over bos. Kortom, in de roos!
Intussen bereidde Pieter het maal dat we in de tuin verorberden. Hij had zijn stinkende best gedaan maar we moesten toch beiden constateren dat Joke de kookkunst aanzienlijk beter verstond. Had nooit gedacht dat m'n dochter zo lekker kon koken, maar als ze mij uitnodigt om te blijven eten vult ze altijd een stille wens van mij in; altijd goed ook al is het vegetarisch!
Na het eten bracht Pieter het tweetal naar bed met een heel ritueel van tanden poetsen. Ze gingen braaf slapen nadat ik een zoveelste boekje had voorgelezen; een obligaat ritueel. Ik ging naar beneden en niet veel later, ja hoor: "opa! , ik heb dorst", Ronja bovenaan de trap, "drink maar een beetje water", was mijn probleem oplossend antwoord. En niet veel later: "opa, ik moet plassen!", dat loste ze ook keurig op. Na nog enkele van dit soort interrupties verliep de avond heel rustig en had ik moeite om zelf wakker te blijven. Maar om half tien was Pieter weer terug en kon ik met gemak de bus van kwart voor tien halen. Was een ontzettend gezellige middag en avond geweest!