Ga jij gauw dood opa?

 

Voorlezen met de kids op schoot

Met enige verontschuldigingen meldde ik mijn wat late komst bij Joke en de kids. Ik werd in alle rust door Joke binnen gelaten; Bram en Ronja waren in de lichte regen lekker in de tuin aan het spelen. Die twee kunnen het uitstekend met elkaar vinden. Ik zat dat met plezier enige tijd vanuit de kamer aan te kijken terwijl Joke aan het werk was; zij en Pieter werken al maanden zo veel mogelijk thuis vanwege de Corona maatregelen. Maar op zeker moment moest Ronja toch echt voor een sanitaire noodstop naar binnen en op het potje. Ik hielp haar uit de regenkleding. Ook Bram kwam binnen, dik ingepakt en ik hielp hem uit de regenkleding.
Nauwelijks was ze uitgeplast of werd ik door kleindochter Ronja geconfronteerd met levensvragen omtrent het doodgaan: "jij bent al oud hè". Kennelijk was zij nogal bezig met de eindigheid van alles, maar ook van de doorgaande lijn der generaties, want ze wilde niet slechts het naadje van de kous weten over mijn nakend doodsuur, maar ook over of ik ook een vader en moeder had gehad net als zij.

Ronja met vilt bezig

Toen ik haar probeerde uit te leggen dat mijn vader de opa was van haar moeder en dat mijn moeder de oma was van haar moeder, zag ik haar diep in gedachten verkeren. "Maar ik blijf nog wel even hoor", probeerde ik haar gerust te stellen. Kennelijk zat het haar niet echt hoog want al snel kwam ze aansnellen met voorleesboekjes en zat ik weer verdiept in Woezel en Pip en niet te vergeten, Nijntje Pluis die naar zee ging: "op een dag zei vader Pluis, wie gaat er met mij mee, naar de duinen, het strand en de grote zee? Ik! zei Nijntje", die tekst kan ik middenin de nacht nog reciteren; tot vervelens toe voor m'n kinderen en dan nu met alle voorgewende inspiratie weer voor de kleinkinderen. Maar ik vind het heerlijk zo met die twee kleintjes op schoot en boekje na boekje voorlezend. Dat is eigenlijk alleen bij Joke en Pieter thuis; bij Arja en Mariska zijn de kleintjes niet zo van voorlezen en de kleine Joris is nog te jong om voor te lezen. En dan straks de baby van Martijn en Margot, maakt mijn elftal aan kleinkinderen compleet, maar daar zal niet veel van voorlezen kunnen komen; op bezoek gaan betekent vliegen naar Indonesië; beetje uit de buurt.
Na het voorlezen moest er geluncht worden en kwam vader Pieter ook naar beneden terwijl Joke in de keuken een call-meeting had met een Engels sprekende collega, zo te horen ergens aan de andere kant van de wereld.

Ronja en Bram zwaaien mij nog toe

Wat is er toch veel veranderd in mijn leven, boeiend hoor. Terwijl ik de kinderen liet snoaaien van het door mij meegenomen stuk quiche en gedroogde worst, sneed Pieter voor mij een boterham af.
Pieter ging terug naar zijn zolderkantoor boven en Joke schoof weer aan en had even tijd voor een onderonsje met mij. Ze liet van alles zien wat zij aan knutseltjes had gemaakt; als kind was ze al zo creatief en dat is ze nog steeds; nu met het verwerken van wol tot vilten kunstwerkjes, samen met de kinderen zelfs op z'n tijd. Bram toonde mij nog een werkje dat hij had gemaakt. Een seizoenentafel in een hoekje net als wij dat vroeger in Bilthoven hadden; leuk om dat te zien!
Het werd tijd voor mij om weer te vertrekken met de bus die haar halte voor de deur heeft. Zelfs vanuit de keuken werd ik nog toegezwaaid door de kinderen.