 |
| Wat een rijkdom voor een opa |
Naar analogie van Afkes tiental heb ik deze blog haar naam gegeven. Vandaag had ze een "vrije dag" en dat vond ze de juiste dag om haar ouwe vader weer eens te gast te hebben. Heerlijk zo'n dag met de kleintjes. Ik kwam expres vroeg zodat ik ook de jongste, Sam, 10 maanden oud kon zien voordat hij weer een slaapje moest gaan doen. De drie oudsten waren naar school zodat het lekker rustig was en Arja en ik alle gelegenheid hadden om eens goed bij te praten en dat deden we dan ook; een aantal misverstanden die de laatste jaren waren gerezen werden goed doorgesproken tot ons beider opluchting; de atmosfeer was geklaard! We dronken koffie en aten daar een lekker stuk cake bij die Arja nog in de gauwigheid had gebakken: "taart staat in de oven", hield Morris niet op te zeggen; hij lustte wel een stukje cake. Nou, ik ook, smaakte prima.
Ik speelde met de kleine Sam toen Morris op zijn beurt even de oogjes ging sluiten en Arja Evi en Sjoerd van school ging halen. Heerlijk met zo'n kruipertje; hij is lief en goedlachs. Ik maakte een lieve foto van hem die ik later zou verwerken tot mij WhatsApp profielfoto. Arja wist niet goed wat ze vanavond zou gaan eten. Ik had gevraagd of ik kon blijven eten en stelde voor dat ik op pizza's zou trakteren; daar zijn ze allemaal gek op. Dat was makkelijk geregeld en de kinderen verheugden zich erop. Evi en Sjoerd wilden wel een paar kaartspelletjes met mij doen; ingewikkeld, te ingewikkeld voor mij om te volgen, maar desondanks won ik door toeval. Daar kwam ook Gijs thuis, gebracht door zijn andere opa, Loek, vader van Walter en groot Beatle fan. We spraken wat over muziek en natuurlijk over de Beatles; dat tikje dat zo wondergoed past in de muzikale opmaak van het lied: "Blackbird". Volgens Loek had Bachs' wondermooie compositie, bekend als de Bourré hiertoe geïnspireerd. Ik luisterde in m'n hoofd maar kon niet goed vinden hoe dat dan in elkaar zat, maar Loek is altijd goed op de hoogte waar het zijn idolen betreft.
Sjoerd had scherp opgelet of de pizza bezorger al kwam en ja hoor: hilariteit, een grote stapel kartonnen dozen met het lekkers. Werd met een schaar allemaal in stukken geknipt, ja de pizza's zelf dus en die aten we op met de dozen als bord. Ze zaten allemaal zo te smikkelen. Het werd tijd voor mij om weer te vertrekken, maar eerst nog een foto gemaakt van "opa" tussen de vijf kleinkinderen. Walter bracht me weer naar het station en we spraken onderweg over wat er deze dag aan prettigs was voorgevallen. Mijn OV-engel was mij weer ter wille; de Intercity vertrok een minuut nadat ik was ingestapt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten