Kijk, mijn nieuwe auto

Vandaag kwam Jessy op bezoek. Ik had haar lang niet gezien of gesproken en vond dat dat wel weer tijd werd. Daarom had ik haar gevraagd of we ergens een lunch konden afspreken. Na enig vijven en zessen werd het een afspraak hier bij mij in de flat en een maaltijd met nadrukkelijk veel vlees.
Keurig op de afgesproken tijd -  een kwartiertje vroeger zelfs! - werd er gebeld en ja hoor daar stond ze voor de deur.
Natuurlijk zou Roos ook van de partij zijn maar helaas was zij naar de tandarts wegens ernstige pijn aan een kies. Daarom gingen Jessy en ik na de koffie lekker aan de wandel en hielden intussen via WhatsApp contact met Roos over behandeling en tijdstip van terugkomst. Dat laatste natuurlijk vanwege de maaltijd. Beneden op het parkeerterrein voor de flat moest ik natuurlijk wel haar nieuwe autootje bewonderen; een Volkswagen aldus het logo. Zag er goed uit voor zover ik dat kan beoordelen. Daarna gingen we aan de wandel; langs de moestuin van Theo, die ik kennelijk bij een eerder bezoek al eens had laten zien. En natuurlijk even over de markt om bij "de sik", inmiddels bekend als Barto een lekker stuk geitenkaas in te slaan. Verder had ik geen draagcapaciteit. Ik liet haar het Leijensebos zo'n beetje zien; was niet zo bijzonder in deze tijd van het jaar, maar we constateerden beiden dat het voeren van een gesprek tijdens het wandelen zo prettig is. Ook Jessy had die ervaring.
Terug naar de flat; Roos stuurde een App en vroeg waar we waren. Ik stuurde een App terug met een foto van Jessy erbij. De kies was helaas niet te repareren; was doormidden gebroken en onze tandarts had de kies getrokken. Wij liepen terug naar de flat en even later kwam Roos ook thuis; ze kon wat moeilijk praten door de verdoving, maar ze liet het zich desondanks goed smaken.
We gingen aan de maaltijd: lamsbout op de wijze van de bakkersvrouw aldus het kookboek van Pellaprat. Anneke maakte dat vroeger ook regelmatig en ik was er gek op. Het vlees van slager van Loo was botermals en mede dankzij het recept - en natuurlijk de zeer deskundige toebereiding door mij har har - uitstekend van smaak. Hoewel zo'n hele bout in beginsel voor 8 personen voldoende is, lieten wij slechts een 1-persoons stukje over. Dat heb ik zorgvuldig ingevroren voor later tijden. Wat was het lekker!
Niet veel later ging Jessy er weer vandoor en Roos was niet zo goed of ze moest wel even mee naar beneden om de nieuwe bolide te bewonderen. Ook daar maakte ik een foto van vanaf het balkon.
Was een heel gezellige dag geweest. We kwamen tot de conclusie dat we in het nieuwe huis van Roos een dergelijke eet en kook sessie gaan houden met Jessy en ook Mariska. Dat appte ik aan Mariska en die vond dat een reuze idee; ze houdt ook zo van lekker eten. Van wie zouden ze dat toch hebben har har.

De eerste heggemus gehoord

Marjorie zit te smikkelen van de meegenomen
boerenkool.

Vanmorgen vroeg al ging mijn smartphone piepen en direct nog een keer. Dat betekent dat er iemand berichten stuurt. Het was amper 6 uur maar natuurlijk ging ik even kijken en ja hoor, het waren Martijn en Margot die zojuist in hun nieuwe domicilie, Surabaya waren gearriveerd. Zo had Martijn mij ook beloofd dat hij zou laten weten wanneer ze gearriveerd waren. Voor hen was het inmiddels middag geworden daar in het verre oosten. We besloten onze app-conversatie met: "ik kruip nog even in bed", resp. "wij gaan ook nog even tukken". Wat zullen ze moe zijn geweest na een reis van ruim 24 uur.
Voor vandaag stond mantelzorg voor schoondochter Marjorie op mijn agenda. Haar chemokuur was weer begonnen, zij het dat de dosis was gehalveerd, maar uit ervaring van de eerste keer werd enige ondersteuning wenselijk geacht. Ik had Hugo nog gevraagd of half tien vroeg genoeg zou zijn en dat bevestigde hij gisteravond. Ik had niet zo'n zin om me te haasten en stond pas om half acht op; rustig ontbeten met een kop thee en koffie en zonder op de tijd te letten scheren, douchen en tas inpakken. De ervaring met mijn Braziliaanse schoondochter is dat ze werkelijk altijd te laat komt dus vond ik het ook wel best om me niet te haasten.
Ze is gek op boerenkool en eigenlijk op alles wat ik voor haar kook, dus zocht ik rustig wat bij elkaar waarvan ik zo vermoedde dat het er wel in zou gaan: bakje boerenkool, een glazen pot vulde ik met kakelverse linzensoep, een stuk oeroude hollandse kaas en voor Hugo een ferm stuk rozijnen-notenbrood. Ook vulde ik mijn lunchdoosje met twee sneden krentenbrood, dik belegd met boerenboter.
Op de fiets reed ik als altijd door de verschillende buurtjes van Bilthoven en hoorde het rommelige "melodietje" van een heggemus, de aankondiger van het voorjaar, aldus Cyria, een van mijn vogeldeskundige vrienden. Overigens had ik de afgelopen dagen al de vinkenslag en de roep van mezen gehoord en dat al in de laatste dagen van januari.
Rustig fietste ik naar het station en keek pas daar hoe laat het was. En natuurlijk haalde ik de trein van 8.59 precies en stak op de afgesproken 9.35 de sleutel in het slot en meldde mij met: "een goedemorgen!".
Het ging gelukkig heel goed met haar en in plaats van ondersteuning en hulp hebben we de hele dag tot wederzijds genoegen zitten praten. Een veelheid van onderwerpen passeerden. Voor we het wisten was het weer tijd om te vertrekken. Was een heel fijne dag geweest voor ons beiden.

Is het niet te vroeg voor je?

Op Schiphol afscheid nemen

Om kwart voor 6 stond ik al op de bushalte; een beetje al te vroeg want de bus kwam officieel pas over 10 minuten. Werden er uiteindelijk 16 zodat ik zelfs om 6 uur "onze" kerkklok zes keer hoorde slaan. Beetje nostalgisch gevoel.
Ruim voor half zeven was ik al op Utrecht CS en ergens rond Amsterdam Bijlmer ging de WhatsApp van Martijn dat ze al wat file hadden en waarschijnlijk "pas" om 7.30 op Schiphol zouden zijn. Ik had hem deze week gevraagd hoe laat ze vandaag zouden vertrekken; ik wilde nog een keer afscheid nemen op Schiphol. Hij had gevraagd of dat "niet te vroeg" was voor mij. Wat hij niet wist was dat ik regelmatig deze vroege verbinding neem o.a. wanneer ik riet ga ruimen in de Eilandspolder, maar ook wanneer ik naar vriend Dick in Vaals ga. Met mijn DalVrij abonnement reis je zonder extra kosten wanneer je vóór half zeven 's-morgens of voor 16.00 uur incheckt. Tussen 9.00 uur en 16.00 uur kun je altijd zonder kosten inchecken en ook weer ná 18.30 uur.
Ik vroeg waar we elkaar zouden ontmoeten en heel spits antwoordde Martijn: "in de vertrekhal", ja, waar anders. Maar Schiphol is zo ongelooflijk groot en heeft ook 3 vertrekhallen, die overigens geschakeld zijn. Ik had zo het gevoel dat die intercontinentale ver-weg vluchten wel eens op 3 konden vertrekken en dat bleek ook het geval. En ja hoor, daar kwamen ze aan, bepakt en bezakt.
Eerst maar even inchecken zodat de bagage kan worden afgelegd. Het ging om een "vluchtje" Singapore en of het Spanje was zo veel lieden als in gingen checken. De wereld is wel klein geworden de laatste decennia; men vliegt of het helemaal niks is. Lastig alleen dat het zo lang duurt?! Tja, zoń reisje naar Indië duurde in de zeventiende eeuw een jaar en de kans dat je aankwam was echt geen 100,0 procent zoals tegenwoordig.
We gingen nog even een kop koffie drinken; zij hadden nog niet ontbeten en aten iets uit plastic, zoals dat op een vliegveld natuurlijk betaamt. We spraken over de bruiloft; Margot stuurde me nog een paar foto's van de bruiloft die ik later ging bekijken. Over hoe snel het allemaal gegaan was. Martijn was een beetje verkouden en voelde zich niet optimaal om de lange reis te ondernemen, maar ja het zal wel moeten; volgende week aan de slag in de nieuwe job aldaar. Over Surabaya als al dan niet aantrekkelijke stad, een gewone Aziatische stad dus druk en zo. We zien wel of we daar ooit heen zullen gaan; ik denk van wel hoewel ik er enorm tegenop zie zo'n enorme zit in een vliegtuig. Is me tijdens de vluchten naar Nieuw Zeeland niet goed bevallen.
En dan definitief afscheid nemen en een goede toekomst wensen en natuurlijk een goede reis. Schitterend die twee jonge mensen die zo'n avontuur aangaan; ben zo benieuwd hoe het hen zal vergaan. Buitenlandse ervaring hebben ze voldoende en Martijn weet van wanten is gebleken. En samen zullen ze het zeker rooien. Daar gingen ze; na een ferme, laatste hug en nog even zwaaien was het gebeurd. Ik liep nog wat heen en weer door de enorme ruimten van Schiphol en checkte op tijd weer in.
Thuis gekomen eerst even bijkomen en daarna koken als gewoonlijk; boerenkool voor vanavond en voor Marjorie; linzensoep uit het boek dat ik van Marjorie en Hugo heb gekregen met de kerst.

Miguel Nicolelis

In de Trouw stond een artikel waar Roos' oog op viel en dat mij ook frappeerde. Het ging over een Braziliaanse hersenonderzoeker die bekend is geworden door een volledig verlamd persoon middels een zgn.  exo-skelet te doen bewegen onder aansturing door de eigen hersenen van de verlamde. Dat is natuurlijk een prestatie van jewelste en wie weet waar dat allemaal in de toekomst toe kan leiden.
Deze Miguel Nicolelis heeft een boek geschreven met als titel: "The true creator of everything" en de korte toelichting in het artikel van de Trouw was wat mij triggerde en minder die opzienbarende truck met het aangestuurde exo-skelet.
Het getuigt van een krachtig "out of the box" denken en daar zou ik graag meer van willen lezen. Daarom wil ik mij gaan verdiepen in dit boek. 

Vaarwel huis

En toen was de overdracht compleet afgehandeld

Vandaag vond dan de overdracht plaats van het oude huis van Roos. Om 10.00 uur zou de inspectie plaats vinden. Roos ruimde de aller allerlaatste dingetjes op. Ik kwam wat later en moest aanbellen; de sleutel had ik natuurlijk overgedragen aan Roos die alle sleutels had verzameld om bij de notaris over te dragen aan de nieuwe eigenaar. Strak om 10.00 uur kwam de makelaar en vlak daarna de nieuwe eigenaren met een secondant. De inspectie vond plaats. Terwijl ze op de zolder keken doorliep ik op de eerste verdieping nog even alle kamers en kon toch een gevoel van nostalgie niet onderdrukken; was een ontzettend fijne tijd die we hier hebben door mogen brengen. Ook beneden in de nu geheel onttakelde huiskamer met uitzicht op de tuin waar we zo vaak op zomer avonden hebben zitten genieten van de stilte, van de vleermuizen en het uitzicht op de planeten. Het vijvertje waar in sommige jaren een kikker zijn domicilie had; de fazantenbessenstruik en het appelboompje. Het moestuin-gedeelte.
En vervolgens naar de notaris. Roos reed mee met de makelaar en ik kon gelukkig meerijden met de auto van de kopers; daar was nog één plaatsje over.
De overdracht is uiterst formeel natuurlijk en vindt haar finale in de twee handtekeningen. Net als enkele weken geleden maakte ik weer een foto van het moment waarop Roos het contract ondertekende en dat was het dan.
We gingen met bus 31 terug naar huis. Om het goed af te sluiten trakteerde Roos op allerlei heerlijks van de visboer op de Hessenweg. Bij mij op de flat genoten we van gebakken vis op brood, gerookte paling op toast en hollandse garnalen met mayonaise; het kon niet beter.
Roos ging vervolgens naar Wijhe en ik heb nog wat in huis gedaan. Het plan was om vanavond in Wijhe te gaan bridgen; voor het eerst in de nieuwe club aldaar. Ik liep naar het station met een volle rugzak met nog wat feestkleding van Roos vanwege het concert van afgelopen zaterdag. Helaas bleek, toen Roos - misschien wat laat - belde om ons te melden voor het bridgen, dat we niet meer konden inschrijven voor deze avond. Mocht de pret niet drukken. We hebben gezellig bij elkaar gezeten; Roos step-bridgend en ik genietend van het boek van Stephen Fry over de oude Griekse mythologie. Daarna ons inmiddels klassiek geworden borreltje om half tien en tegen elf uur lekker slapen. 

Past het ons nog wel?

Dit wordt weer zo'n onvervalst "overpeins" bloggie, dus geen dagboek, recept of boek vandaag. Nee, een beetje somberen dit keer of de moderne westerse maatschappij niet al te veel afwijkt van de biotoop waar wij de afgelopen 400.000 jaar als biologische soort vandaan zijn gekomen.
Je ziet wel eens zo'n gezellige video op Youtube van een apenfamilie, de gorilla's met name die tevreden knorrend door het oerwoud slenteren en hier en daar iets eetbaars oprapen, afplukken of uitpeuteren. Dat is uiteindelijk ook de basis geweest van ons jagers-verzamelaars. De laatste 10.000 jaar hebben we dat jager-verzamelaars gedoe al behoorlijk achter ons gelaten en hebben we ons landbouw en veeteelt eigen gemaakt. En de laatste paar eeuwen kenden we de industriële revolutie die nu zo langzamerhand via de IT ons leven in alle facetten beheerst. Hier in het westen kennen we een overvloed die ons langzamerhand in de weg komt te zitten.
Verontrustend vind ik het verschijnsel van de toenemende burn out bij de jongeren, met name wat in de Trouw de oudere jongeren wordt genoemd. Ook het aantal oudere jongeren dat het helemaal niet meer ziet zitten en daadwerkelijk uit het leven wil stappen neemt toe. Dat ervaar ik tegen een biologische achtergrond als dat onze leefomgeving wel eens niet meer passend is. Een veelheid aan factoren is zodanig verandert dat het psychisch niet meer te verhapstukken is. Bedenk zelf maar eens lezer om welke factoren het zoal zou kunnen gaan.
Ik denk aan zaken als het verschil tussen met een groep/clan/familie/volk iets ondernemen als gezamenlijk oogsten of iets bouwen en het moderne werk op een kantoor, achter een scherm en als product een elektronisch rapport dat je ergens in de "cloud" publiceert, ik noem maar wat.  Maar er zijn legio voorbeelden van activiteiten waarvan je denkt: "waar hep dat nou voor nodig", wat heeft dat voor zin. Gebrek aan zingeving, arbeidsbevrediging. Studeren voor baantjes waarvan je je afvraagt "wat moet je ermee?". De vlucht in verdovende middelen.

Peter Gijsbertsen

Peter Gijsbertsen

Vandaag stond in het teken van het recital van Peter Gijsbertsen in Ede. Wij kennen deze inmiddels gerenommeerde tenor van het IVC en van de opera "die Zauberflöte". Enkele maanden geleden had Roos opgepikt dat hij deze avond zou optreden in Ede.
Vandaag de dag doorgebracht als voorspelbaar. Beetje tutten, ontbijten, wat boodschapjes en een rondje door het Houdringhebos. Op mijn voorstel hebben we vroeg gegeten zodat we in ieder geval in alle rust op tijd naar Ede konden gaan. Dus vroeg in de keuken en de gisteren aangekondigde kabeljauw met roquefort gemaakt met gebakken aardappelen en snijbonen uit de tuin van Theo (ingevroren, dat wel).
Gijsbertsen zou de derde cyclus van Schubert, "Schwanengesang"  ten gehore brengen. Op een enkel lied na was deze cyclus ons goed bekend; veel van de liederen hebben we zelf ook ten gehore gebracht en enkele daarvan behoren tot mijn favorietjes.
Om half zeven namen we de bus en om kwart voor acht kwamen we aan in de Edese muziekzaal. In een voormalig kerkgebouw was een podium met een Bösendorfer vleugel opgesteld en daarop werden zeer regelmatig allerlei muziek uitvoeringen gedaan aldus het jaarprogramma dat er lag. Er lag natuurlijk ook een folder met de liederen die Peter Gijsbertsen vanavond ten gehore zou brengen.
Peter is bijzonder goed in interpretatie van "het lied" en dat hebben we deze avond opnieuw gemerkt. Roos had twee van de allerbeste plaatsen voor ons gereserveerd en daar begon het recital. Eerst "Liebesbotschaft", met haar krampverwekkende linkerhand. Nou daar had pianist Roger Braun geen last van. Och, wat genoot ik van de bekende klanken; lang niet gehoord maar ze zitten nog zo vast in mijn hoofd.  En het ging voort. Ik luisterde met aandacht en merkte na vrijwel elk lied dat ik gewoon mijn adem zat in te houden van de concentratie; wat kun je toch van muziek genieten. Vooral "Aufenthalt" en "die Taubenpost" deden mij veel. Het was na "Atlas" natuurlijk afgelopen en Peter kreeg een warm applaus van het publiek. Als toegift kregen we nog "Die Lindenbaum", ook zo'n favoriet van me. Ik kon er niet over uit, wat een fijne avond. Om half twaalf waren we weer thuis.

Kabeljauw met roquefort

Ronja smult van het rozijnenbrood

Vandaag had ik met Joke afgesproken, tenslotte was de boter weer op, alle reden om even langs te gaan. Echter, Joke stelde voor om met de kids naar Utrecht te gaan, naar het museum "van Speelklok tot Pierement", het museum voor mechanische muziek instrumenten. "Dat was lang geleden", bedacht ik mij; vroeger met mijn eigen kinderen zal ik daar wat keertjes geweest zijn.
We zouden elkaar om 10.00 uur in Utrecht ontmoeten. Rekening houdend met het ongetwijfeld vertraagde vertrek van de karavaan uit Gouda deed ik rustig aan. Kwart over tien was vast nog wel vroeg genoeg. Maar mijn OV-engel zorgde voor vertraging van de "vorige" trein zodat ik uiteindelijk om 10.00 uur in Utrecht was. Onderweg kreeg ik het verwachte telefoontje met dat ze vast niet eerder dan half elf aanwezig kon zijn maar dat ik mij vast wel zou weten te vermaken. En inderdaad; ik liep over Hoog Catharijne en kocht bij de schoenwinkel Van Haren een paar pantoffels en even verderop bij Lindt een reep melkchocolade voor Roos. Ik maakte nog een foto voor Martijn van de enorme winkel van de firma Ecco, waarvoor hij gaat werken in Surabaya.

Met aandacht voor de demonstratie

Zo tegen half elf was ik weer op CS en kreeg ik een appie dat ze er bijna waren. En ja hoor, daar kwamen ze uit de lift. Ik werd enthousiast begroet: "Opa Eef", gaan we naar jouw huis? vroeg Bram. Dat was niet helemaal het plan. Tot mijn verbazing gingen we eerst naar een zeepwinkel waar Joke eindeloos overlegde over een bepaald soort douchegel, whatever that is, maar die niet voorradig was. De kinderen aten ondertussen met genoegen van het door mij meegenomen rozijnenbrood. Ronja hield keurig haar handjes op haar rug zoals Joke had gezegd en kwam werkelijk nergens aan. Ik dacht dat Anneke en ik brave kinderen hadden maar Joke en Pieter hebben eveneens een zeer gezeglijk tweetal!
Eindelijk was Joke zo ver, maar nog steeds niet naar het museum, nee, we gingen naar de boerenmarkt op Vredenburg. Was ik lang niet geweest. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om bij Jan, "de eerlijke visser" wat kabeljauw in te slaan en bij de schapenboer een stuk roquefort; "met die combinatie ga ik Roos vanavond verwennen", had ik mij bedacht. Joke stond in die tijd inkopen te doen bij "de Nootzaak". Al met al een bijzonder leuke markt waar ik vaker heen zal gaan.

Enorme dansorgels uit België

Intussen moest Bram nodig plassen - ik ook trouwens - en gingen we ergens iets drinken en plassen.
Daarna in ieder geval richting museum maar eerst weer een bijzonder uitgebreid bezoek aan "Abraham Mosterd", overigens intussen van andere naam en locatie voorzien. Ook daar had men niet wat Joke zocht en het duurde weer eindeloos voordat ze klaar was. Eerlijk gezegd kreeg ik er zo langzamerhand een beetje het lazarus van, net als vroeger, maar de kindertjes bleven heel gezeglijk. Ook in het museum - waar we ook weer lang moesten wachten voordat de rondleiding begon - bleven de kinderen heel rustig; werkelijk voorbeeldig. Maar toen begon toch echt de rondleiding en de reden van onze Utregs daggie. En dat was toch weer leuk om mee te maken. Al die muziekdozen en orgels deden het nog net zo goed en soms luidruchtig als 30 jaar geleden. De kleintjes genoten er net zo van als hun ouwe opa.
Daarna wilde Bram nog steeds naar opa's huis, maar lopen was er niet meer bij. Uiteindelijk lag de kleine Ronja uitgevloerd te slapen in de kinderwagen en lag Bram in de draagzak op Jokes rug ook volkomen uitgeteld een dutje te doen.
Opa had het ook wel gezien en nam afscheid. Mijn trein kwam direct en ik was lekker op tijd weer in Bilthoven. Eerst nog even naar de zuivelboerderij Boom en Bosch en door naar Sportcity voor een klein rondje armspieren en tot slot nog wat inkopen bij De Koopman. Toen ik op de flat kwam was Roos er al. Lekker koppie thee gedronken en daarna de boerenkool opgewarmd en gegeten. Roos had bij een molenwinkel bij haar in de buurt griesmeel gekocht, dus lekker griesmeelpap voor toe gemaakt. Brood aangezet en afgebakken en toen was deze genoeglijke dag weer om.

Dat ging er wel in

Even poseren voor de app

Vandaag op de koffie bij Mariska en Guusje; Lieva was op school en Gideon natuurlijk aan het werk. We hadden afgesproken dat ik spektaart mee zou nemen en voor de zekerheid had ik ook maar een paar plakken van het rozijnen/notenbrood ingepakt.
De reis ging wel even sneller dan voorheen naar de metropool Vorstenbosch; sinds oktober woont de familie in Heesch, vlakbij Oss.
Ik kreeg op het laatst nog een appie van Mariska dat ze taartjes ging kopen; gelukkig kon ik dat couperen; mijn baksels zijn veel lekkerder dan de producten van menig bakker, sprak hij bescheiden. In dit geval was dat vast wel waar want in de loop van de ochtend verdwenen spektaart en rozijnenbrood langzaam maar zeker in de gastvrouw. Mariska houdt zo van lekker eten. Ik vraag me altijd af van wie ze dat nou heeft.
We babbelden wat af en tussendoor natuurlijk ook aandacht voor Guusje. Bij binnenkomst moest ik natuurlijk direct haar kamer bewonderen en ze showde me de hele bovenverdieping.
Tegen twee uur ging ik mee om Lieva van school te halen. Is werkelijk een hanentree bij hen vandaan. Enthousiast sprong ze op me af, duidelijk blij me te zien. Wel vroeg ze direct naar oma. Ze had gehoord dat oma was verhuisd en vroeg zich af of we nog wel verliefd waren. Ik maakte duidelijk dat oma en ik niet bij elkaar hadden gewoond en dat alleen oma nu was verhuisd. Ze wilde het nieuwe huis natuurlijk wel zien. Dat komt vast goed!
Daarna ging ik naar huis; ging weer razendsnel. Een volgende keer ga ik kijken of er een leuke aanloop is van station Oss naar Heesch; is echt een stukkie van niks voor mij als wandelaar; ook nu heb ik van huis naar station Bilthoven v.v. gelopen; toch anderhalf uur bij elkaar. Goed voor de conditie. Overigens heb ik ook nog de armspieren flink in beweging gezet bij Sportcity en ga ik vanavond met Roos bridgen; haar internet aansluiting in Wijhe werkt inmiddels!

In de schaduw van Vermeer

Telkens als ik op Facebook zat kreeg ik de attentie van museum Prinsenhof in Delft dat ik tickets en tijdslot moest kopen voor de tentoonstelling van Pieter de Hooch, tijdgenoot van Vermeer en, net als deze beroemdheid schilder in Delft. Een klein dertigtal schilderijen uit diverse musea en van particulieren was bij elkaar gebracht; op zich een topprestatie voor een museumorganisatie! Je ziet dat toch steeds meer dat musea aparte exposities weten te "organiseren"; daar trek je natuurlijk publiek mee. Het Rijksmuseum en de drie noordelijke musea zijn daar inmiddels meester in, met name het Drents museum in Assen, en dan nu ook de Prinsenhof.
Overigens was ik, als verwende museumtijger niet onder de indruk van deze Hollandse meester. De schaduw van Vermeer heeft hem niet voor niets bedekt. Gezellige hofjes met erg veel baksteen - hij is werkelijk de topschilder van bakstenen muren! - met dagelijkse taferelen, dat was Pieter de Hooch. Eén schilderij sprong er wat mij betreft uit; een vrouw en een meisje met een prachtig geschilderd mutsje op, bekend uit het Rijksmuseum.
Vermakelijk gezicht trouwens hoe de "grijze golf" - waar ik natuurlijk ook toe behoor - zich tegenwoordig aan de kunst laaft. Met een apparaatje aan het oor staan ze met een geïnteresseerd gezicht te luisteren, meters van het schilderij vandaan. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar een jota van blijft hangen. Ik lees al jaren geen bordjes meer tenzij iets mij werkelijk frappeert en zo'n luisterapparaat, daar ben ik veel te ongeduldig voor.

Home alone

Na een dikke week dat we volledig samen hebben opgetrokken gaan we vandaag onze onvervalste LAT situatie in; vandaag gaat Roos naar Wijhe en blijf ik in de Bilt. Maar het is dinsdag vandaag en er was nog een plaatsje vrij en dus ging Roos voor - waarschijnlijk - de laatste keer naar Pilates bij Debbie. Voortaan gaat zij Pilates genieten in Wijhe bij het fitness centrum aldaar.
Maar eerst een ontbijtje op bed en vroeg de deur uit op mijn fiets naar Sportcity. Ze had ook een afscheidsgeschenk voor Debbie en na de les was er tijd voor een praatje. Daarna kwam ze thuis en deed ze verslag onder het genot van een kopje koffie. Daarna hebben we nog een hoofdstuk uit het boek Habakuk doorgenomen, geluncht en tja toen was het tijd voor afscheid; daar ging ze, bepakt en bezakt naar de bus.
Raar hoor; ik woon nu veertig jaar in deze gemeente. Eerst bijna 30 jaar in de Hoflaan waar mijn viertal is geboren en nu alweer 12 jaar hier op de flat in de Bilt. Op Douwe, de oudste zoon van Roos na is iedereen inmiddels weg uit deze gemeente.
Ik kan er niks aan doen maar ik heb echt een beetje dat verlaten gevoel dat zo schitterend wordt weergegeven in die larmoyante film: "Home alone", over dat jongetje dat met de kerst helemaal alleen in een rijk versierd huis zit als ik me niet vergis. Zal wel wennen. 

Boodschappen en afscheid

Theo bij de wortelen

Vanmorgen eerst Roos verwend met een lekker ontbijt op bed. Daarna scheidden zich onze wegen; Roos ging de laatste schoonmaak arbeid verrichten in haar oude huis en ik ging boodschappen doen. Naar AH en naar Koopman. Daarna naar Theo, mijn moestuinier om wortels en boerenkool uit de moestuin te halen. Het is ongelooflijk eigenlijk hoe lang je nog uit zo'n tuin kunt oogsten. De wortelen schepten we los; zagen er prachtig uit. Ik maakte een foto van Theo bij de zojuist geoogste wortelen. Daarna trok ik een aantal boerenkoolplanten uit de grond en sneed de bladeren los; is een klusje van niks; deed ik vroeger een stuk ingewikkelder.
Nog even een stuk gewandeld in het bos voor de nodige beweging en toen gewacht tot Roos weer terug kwam. Zij was na het schoonmaken naar onze huisarts om afscheid te nemen; zij is daar heel lang patiënt geweest en ze had een uitstekende relatie met hem; fijne arts!
Lekker gegeten. Roos had mij geattendeerd op een oude gewoonte om, naar Vergilius, koolsalade te eten. Dus een mengsel van spitskool, wortelen, geitenkaas, appel, noten in een dressing van citroensap, olijfolie en walnoot-olie en licht gezouten. Wat olijfjes en mini-augurkjes maakten het af.
Joke belde me en vertelde dat ze een cursus doet in Utrecht. Als huismoeder kan ze helaas niet bij haar oude vader komen eten; de moederlijke plicht roept.

Tot slot een gezamenlijk ontbijt

Aan het ontbijt

Natuurlijk meldden wij ons als eersten voor het ontbijt; uitgeslapen en redelijk bij tijds naar bed gegaan in tegenstelling tot de jongeren van het gezelschap. De twee Marren, het echtpaar Westerman dus, waren redelijk op tijd ondanks dat ze van de ervaring van gisteren nauwelijks hadden geslapen. Ze konden er niet over uit hoe geweldig ze het hadden gevonden en dat waren we met hen eens.
Het ontbijtbuffet loog er ook niet om; we schepten onze borden vol met lekkers: peertjes, gestoofd in rode wijn met allerlei smaak en geurmiddelen, gerookte zalm om maar een paar dingen te noemen. Ik genoot van al die smaken en ondertussen babbelden we weer verder met elkaar. Ontzettend leuk om met al die jonge mensen te praten over diverse zaken.

Tot onze verbazing waren verder alle ouderen van gisteravond al vertrokken evenals velen van de andere gasten. Vooral de familie van Margot en vrienden waren aanwezig. Nam niet weg dat het erg genoeglijk was. We vertrokken pas op het laatste moment omdat we moesten uitchecken om 12.00 uur. Ik keek nog even vanaf de hoogte over stad en tuin; imposant hoor die hoogste verdieping van deze enorme omgebouwde watertoren.

Uitzicht vanaf de hoogste verdieping

En toen we met de rugzakjes op als twee ouwe hippies terug naar Bilthoven en door het bos naar de flat gewandeld. We waren nog vol van de indrukken van het huwelijksfeest. Was fijn geweest! Dank Margot en Martijn dat we aanwezig konden zijn.

Het grote feest

Lennart en het bruidspaar tijdens
de plechtigheid

Het deftige pak met stropdas, sokken, overhemd en keurige schoenen in de rugzak gepakt en toen op weg naar Dordrecht waar huwelijk, feest en ontbijt plaats zouden vinden in Villa Augustus, waar we heel toevallig nog niet zo lang geleden waren voor het overnachten na een opera aldaar, een arrangement dat ik van Roos had gekregen als geschenk voor mijn verjaardag.
Het is een prachtig gelegen hotel, gevestigd in een voormalige watertoren en omringd door een fraaie tuin. In de verte zag ik een bruidje en toen pas Martijn die daar tot mijn verrassing stond te zwaaien naar ons. We omhelsden elkaar in een hug; hij zag er schitterend uit in een strak blauw pak met bijpassende bruine schoenen. Hij moest natuurlijk weer snel naar zijn bruid in het kader van "de foto's in de tuin". Het was wel koud maar het regende niet gelukkig.
Wij checkten in en betrokken onze uiterst chique kamer met klinknagelversiering op de vloer. Zeer hoog gelegen en voorzien van een prachtig uitzicht op tuin en stad. Vanuit een soort borstwering kon je, vechtend tegen de hoogtevrees naar buiten kijken van achter een reling.
Wij gingen ons verkleden voor het grote gebeuren. Allereerst een officiële ontvangst van het bruidspaar door de gasten vanaf de kade van Villa Augustus. In een piepklein (huwelijks)bootje kwam het tweetal met kapitein en fotograaf aangevaren. Onder gejuich en geklap werden zij ontvangen. We mochten geen foto's maken daarom vrees ik dat er ook geen ontvangstfoto's zijn van de prachtige bruid met wit bontje om de blote schouders en rug van de schitterende trouwjapon te completeren vanwege de koude. De schuchtere bruidegom die het plaatje met zijn mooie kostuum aanvulde; een prachtig paar, dat was duidelijk!

Op naar de trouwzaal waar een goede vriend en voormalig collega van Martijn, Lennart geheten, vanuit een officiële functie ook als trouwambtenaar kon dienst doen. Lennart hield een schitterende introductie over het paar; zoiets heb ik niet eerder meegemaakt; zo vanuit een hem bekende geschiedenis, zo betrokken spreken over degenen die het aangaat.
Onder het geluid van muziek, waar Lennart - gelukkig - met enige moeite overheen kon praten werd vervolgens het huwelijk voltrokken. Heel schattig werd daarbij door de vierjarige Tobias de functie van ringendrager volbracht; met een officieel strikje en een jasje kweet hij zich van zijn belangrijke taak; schattig om te zien; iedereen zat te glimlachen. Dan de ceremonie van de handtekeningen door bruidspaar en getuigen.

Roos overhandigt het geschenk

Vervolgens kreeg ik de gelegenheid om twee nocturnes van Chopin te spelen op de daarvoor gereed staande piano. Was door Margot gearrangeerd als verrassing voor Martijn die, aldus Roos behoorlijk verrast en geroerd was door dit gebaar. Ik deed het heel graag voor hen en na afloop omhelsde ik dan ook spontaan en misschien wel buiten het protocol hen beiden.
Wat ik heel bijzonder vond was dat de beide echtelieden naar elkaar een voordracht deden alvorens elkaar te kussen; over wat zij voor elkaar betekenden en wat zij voor elkaar betekenen wilden; heel bijzonder!!
Vervolgens het aansnijden en verorberen van de bruidstaart, het drinken van een biertje, het maken van praatjes en daarna het diner. Intussen voelde ik mij als donor/biologisch vader wel zo warm ontvangen door alle familieleden van Margot en Martijn dat ik niet aarzelde om die gevoelens ook uit te spreken toen ik daar de gelegenheid voor kreeg tijdens het diner. Roos hield een tafelspeech en bood een zeer toepasselijk geschenk aan dat gelukkig in goede aarde viel.
Heerlijk gegeten en lekkere wijn gedronken en daarna nog een feest. We hebben met velen gesproken en tegen tienen voelde ik dat de energie op was. Nog even volgehouden en toen namen we afscheid van het gezelschap voor de nachtrust. De jongeren gingen nog even door.
De volgende morgen zouden we met degenen die overnacht hadden in het hotel nog gaan ontbijten.  

Things like usual

Vandaag echt zo'n day after the days before, maar tevens stilte voor de storm; hebben we de verhuizing nog maar nauwelijks achter de rug daar hebben we morgen alweer de bruiloft van Martijn en Margot.
Dus gewoon naar de markt en bij "de sik" een lekker stuk geitenkaas ingeslagen en naar de Veenendaalse Reformkraam voor volkorenmeel en nog wat ingrediënten voor het brood. Naar boer Dirk voor melk en boter en naar de groentewinkel Koopman voor wat fruit. Verder natuurlijk even mijn trouwerijpak gepast - had ik voor het laatst aan bij de trouwerij van Hugo en Marjorie. Het paste me glukkig perfect, zelfs iets beter dan de vorige keer. Ik realiseerde me dat ik in die tussentijd nog verder was afgevallen en alweer een half jaartje ruim onder de 80 kg weeg.
Intussen maakte Roos haar - inmiddels oude - huis schoon voor de overdracht. Intussen kookte ik ruimschoots om weer wat bakjes met Kant en Klaar in de vriezer te zetten. Deze hebben het opschrift KK, en noem ik dan ook mijn KaKaatjes. Handig hoor; 'smorgens even bedenken dat je 'savonds geen tijd hebt om te koken en je zet een KK'tje buiten de vriezer en de magnetron doet het werk terwijl je je wandelschoenen uittrekt.

Een hele ochtend uitgepakt

Waren we uitgevloerd gisteravond, daar begonnen we vanmorgen welgemoed aan het verder uitpakken van de verhuisdozen. En alles vond al zo'n beetje een plek; de kleine mooie dingetjes in de brede vensterbank, kleding in de kasten. De stapel lege verhuisdozen werd hoger en hoger. Zo rond de middag hadden we het wel gehad en aten we een boterhammetje dat ik gisteren had klaargemaakt. Vervolgens op weg naar Bilthoven. Met enige spoed haalden we de trein van 13.30 en waren om 14.20 in Dieren. Daar gingen we op weg naar Rheden, een wandeling op de Komoot, een etappe van 9 kilometer en vanaf daar de stoptrein naar Arnhem en via Utrecht door naar station Bilthoven. We liepen naar de flat.

Daar gaat ie dan

Daar komt de vleugel

We waren gisteravond vroeg gaan slapen omdat we vanmorgen met de eerste gelegenheid naar Wijhe moesten. Daar stonden we dan op de bushalte; de bus van 5.56 naar Utrecht. Dan naar Zwolle en door naar Wijhe. Het laatste stukje door het piepkleine bos van Wijhe en daar stond de nieuwe woonstede van Roos op ons te wachten. Nog helemaal leeg uiteraard. Daar kwam snel verandering in want keurig op de afgesproken tijd kwam de verhuiswagen aangereden. En toen"It giet aon". Een stroom van dozen en andere spullen stroomde het huis binnen. Roos had het fantastisch voorbereid zodat de dozen precies naar de bestemde kamers werden getransporteerd.

Een likeurtje

Fijne mannen waar we het bijzonder goed mee konden vinden. Ik werd eropuit gestuurd om coffeepads en andere toebehoren te gaan inslaan bij AH en fietste door het inmiddels vertrouwde Wijhe. Ik raakte in een gezellig gesprekje met de dame achter de kassa in AH.

Intussen werd meer en meer binnen gesjouwd en tot slot de vleugel. Het was inmiddels al dik in de middag. De lege verhuiswagen vertrok met de sympathieke bemanning. Grappig genoeg kenden wij familieleden van dit familiebedrijf. 

Roos had intussen al veel dozen uitgepakt. Ik warmde het meegenomen maal op en we aten dat uit de bakjes. We waren allebei behoorlijk moe; dronken een glaasje likeur en een wijntje en gingen vroeg slapen. Gezellig weer in de "twijfelaar" die dankzij de smid weer beslapen kon worden zonder het risico van door het bed zakken, dit tot opluchting van Roos.

Verhuisdag en toch naar Pilates

Foto die Roos mij stuurde met al titel:
Erg leeg.

Eerlijk gezegd dacht ik dat we gek waren geworden om vandaag te beginnen met Pilates; of we niets beters te doen hebben. Vandaag wordt een drukke dag met het inladen van alle spullen die mee moeten naar Wijhe. Eerst het hele huis van Roos leeg en daarna nog wat spullen uit mijn schuur, planken waar ik ruim dertig jaar geleden bedden voor de kinderen van had gemaakt; nu alweer dertien jaar werkeloos in mijn schuur. Het idee is om daar iets van te gaan maken. Tenslotte kon ik dat in vroeger jaren best goed.
Halverwege de middag kwam Roos bij me; moe en trek in een koppie thee. Maar daarna moest ze weer snel terug om het inpakken eventueel in goede banen te leiden hoewel ik de indruk kreeg dat de mannen dat uitstekend deden nadat Roos hen had geïnformeerd wat en hoe. Een fotootje hoe leeg het allemaal was. En of ik wilde helpen met het sjouwen van de boven genoemde planken uit mijn schuur.
Intussen was ik het avondmaal aan het bereiden; snijbonen van Theo met gehakt, gebakken uien en aardappelen.
En na het eten aan de koffie. Vroeg naar bed want morgen met de eerste bus naar Utrecht CS en naar Wijhe waar de verhuiswagen alweer om half negen mag worden verwacht.

De werkgroep Sandwijck

Huize Sandwijck

Ik appte vanmorgen vroeg naar zoon Peter of hij tijd en gelegenheid had om tijdens zijn lunchpauze met zijn oude vader een ommetje kon maken. Dat was het geval dus keurig om half twaalf liepen we door de heemtuin van het Science Park waar hij werkt. Vol van het nakend vaderschap vertelde hij over de keuze voor een naam. Tot mijn verbazing speelden allerlei bijbelse namen door zijn gedachten maar daar stak de aanstaande moeder, Jessica - gelukkig - een stokje voor. Peter verwonderde zich erover dat er in NL altijd zo geheimzinnig wordt gedaan over de naam voordat het kind was geboren. Natuurlijk is het iets van de aanstaande ouders en feitelijk interesseert het anderen ook niets voordat het kind er ook daadwerkelijk is. De reden voor geheimzinnigheid is gewoon traditie hier in ons lage landje. Ook spraken we over de angsten die zwangeren wordt aangepraat over allerlei akelige dingen die je kunt oplopen gedurende de zwangerschap waarbij Peter de Listeria noemde. Hij ratelde er over door met frequenties van voorkomen en dergelijke.
Het half uurtje wandelen was weer snel voorbij en we namen afscheid. Ik reed weer richting de Bilt. Onderweg bedacht ik mij dat ik wel even langs Park Sandwijck kon gaan; een klein maar mooi oud landgoed dat al sinds jaar en dag wordt onderhouden door een groep vrijwilligers: de werkgroep Sandwijck. Al 35 jaar bestaat deze werkgroep; in 2009 bestond de werkgroep 25 jaar aldus een herdenkingsteken. Ik startte Komoot voor de foto's, liep een rondje en kwam een meneer tegen, een vrijwilliger zo te zien die met een hark bladeren verwijderde tussen de opkomende stinze planten. We kwamen in gesprek over de bloemen, sneeuwklokjes en wilde narcissen en al snel kwamen we op de Narzissen Wiesen op de Hautes Fagnes, voor ons beiden een favoriet gebied zo bleek al ras. Tijdens ons gesprek sloot een tweede meneer aan, duidelijk een bekende van de eerste en ook mij vaag bekend. Beiden bleken lid te zijn van de werkgroep Sandwijck. Deze groep werkt iedere zaterdag vanaf half elf in dit park. Ik overweeg sterk om mij bij deze club aan te sluiten en af en toe op zaterdagen aan de slag te gaan.
Naar bleek was Cees B, een voormalig "buurman" in de Hoflaan nog steeds voorzitter van deze werkgroep.
Had ik al eerder lekker in het zonnetje gezeten op een bankje daar deed ik dat opnieuw aan het eind van de wandeling bij het parkeerterreintje waar ook mijn fiets stond te wachten. Aangezien Komoot het na een storing nu weer tadelos deed moest ik vriend RiMo ervan verwittigen dat ik weer kon Komoten overigens zonder iets te hebben ondernomen; zelfwerkzaamheid van dit nijvere appie van onze overburen had het euvel verholpen tot mijn opluchting. Ik stuurde hem een WhatsApp bericht met foto en hij stuurde er eentje terug; beiden als immer aan het wandelen. 

Zondag

Deze week gaat het beginnen, of eindigen, het is maar hoe je het bekijkt. Roos gaat verhuizen naar Wijhe, Martijn en Margot gaan trouwen en daarna vertrekken naar Indonesië. Daar liep ik toch wel voortdurend aan te denken terwijl ik mijn kilometertjes maakte in het Houdringhe bos, het bekende drietje. Roos pakte de laatste spulletjes in hoewel de laatste!? Telkens weer komen er dingen tevoorschijn die mee moeten. Ik heb ook een doos ingepakt hier om mee te nemen naar Wijhe. Ook de planken, waarmee ik 30 jaar geleden de twee bedden voor mijn kinderen in elkaar heb gezet gaan met de verhuiswagen mee naar Wijhe; daar ga ik stellages van maken of misschien wel een kippenhok of wie weet wat; of ze blijven weer 10 jaar staan om ooit vertimmerd te gaan worden. Terwijl ik die planken tevoorschijn haalde vond ik ook het baby logeerbed dat ik ooit heb aangeschaft om de kleinkinderen te kunnen ontvangen; dacht dat het ergens was blijven hangen. Het is meer elders geweest dan hier in gebruik op mijn flat. De kleinkinderen komen hier letterlijk nooit en toen Guusje hier was als kleintje had ik nooit meer aan dat logeerbedje gedacht. 

Een stukje zwezerik

Op de vleugel tussen de verhuisdozen

Roos was gisteravond laat nog binnen gekomen voor een glaasje wijn en om te blijven slapen. Ze had een heel genoeglijk avondje gehad met haar jongste zoon Tycho en vertelde daar over.
De verhuizing is nabij en ze heeft het zo langzamerhand ook wel gezien; het wordt tijd dat de verhuizing ook daadwerkelijk plaatsvindt. Maar telkens weer zijn er spullen die moeten worden ingepakt. Ze vroeg me om eens even mee te gaan om te kijken hoe alles er bij stond. Verrassend hoor zo'n huis vol verhuisdozen en verder vrijwel leeg. Ook de zolder is vrijwel leeg. Eenzaam staat de elektronische piano tussen de dozen en tassen. Beetje desolaat allemaal, maar ja, dat hoort er bij.
Beneden stond de vleugel nog en natuurlijk moest ik daar nog even op spelen. Maar die gaat natuurlijk in Wijhe ook weer een prominente plaats krijgen. Roos gaat daar niet alleen piano spelen maar ook cello is haar bedoeling. Gaan we weer ouderwets samen spelen.
Ik ging naar Albert Heijn en naar Koopman om de wekelijkse boodschappen in te slaan. Daarna naar de fitness en naar boerderij Boom en Bosch voor melk, yoghurt en boter. Altijd weer een mooie rit met de fiets. Bij de fitness kon ik constateren dat mijn regelmatig bezoek haar vruchten afwerpt; mijn kracht neemt objectief toe; stimuleert me om zo vaak mogelijk even naar Sportcity te gaan. Tegenwoordig sport ik kort, zodanig kort zelfs dat ik er niet van ga zweten en dan hoef ik ook niet te douchen; doe ik thuis; kost dus veel minder tijd en dat bevalt me wel. Even tussen de soep en de aardappels zal ik maar zeggen.
Van Roos kreeg ik nog wat restjes in een plastic zak; flesje walnotenolie, een bus met tafelzout en een stukje onbestemd maar fris ruikend "vlees" dat ik kon  kenmerken als een stukje zwezerik. "Dat wordt een voorgerechtje voor vanavond" bedacht ik mij. Roos eet de laatste dagen 's-avonds bij mij; haar keuken is eveneens onttakeld inmiddels, vandaar. Zwezerik dun gesneden en gebakken in wat boter met plakjes knoflook. Tweede voorgerecht was een pasteibakje, gevuld met ragout die eigenlijk voor vriend Dick was bestemd (Ik maak nieuwe hoor Dick!). Hoofdgerecht hoefde voor mij niet maar Roos schoof er nog een bord aardappelen met peultjes en gehakt in. En zelfs een bakje vla lustte ze nog wel. Verbazend dat ze zo slank blijft; waar dat verhuizen al niet goed voor is, maar je wordt er wel hongerig van.

Een broodje tonijn salade

Opa en kleinzoon Morris

Een dag van verschuivende afspraken. Mijn agenda waarschuwde me gisteravond al voor een "herinnering" dat onze jagervriend vandaag 80 jaar zou worden. Waren we aanvankelijk van plan om onverwacht bij hen aan te komen daar kwam dat onder druk van de verhuizing te vervallen en werd het een telefonade; zowel Roos als ik hebben even gebeld voor een felicitatie. Ook was er even kort sprake van dat Martijn mij zou komen bezoeken, maar daar heb ik verder niets van gehoord; die twee hebben nu ook wel wat anders aan hun hoofd: huwelijk en transcontinentale verhuizing. Is niet niks hoor.
Het werd uiteindelijk een afspraak met dochter Arja; ze stelde donderdag voor, maar toen kon ik niet vanwege de afspraak met de kopers van het - inmiddels oude - huis van Roos, maar vandaag hupsakee vroeg met de bus naar station Bilthoven en door naar den Haag.

Arja voert Morris

Morris, mijn jongste kleinzoon verschool zich achter zijn moeder toen ik mij aan de deur meldde. Hij heeft zo'n heerlijke boevensnuit en dan toch het verlegen jongetje uithangen. Was overigens snel over. Van op schoot zitten houdt meneer niet, dat was snel duidelijk, maar wel van wilde spelletjes met zijn moeder. Natuurlijk maakte ik een paar foto's van moeder en zoon.
In de loop van de middag gingen alle kinderen - Arja had er nog twee in het kader van het gastoudergezin - naar bed. We konden tot mijn verrassing in alle rust over van alles van gedachten wisselen; ontzettend gezellig zo met z'n tweetjes zonder de voortdurende aandacht voor die kleintjes. Als opa word je daar doodmoe van, althans na een zekere tijd vind je het wel genoeg.

Het gebouw van de eerste kamer
met de volle maan fotogeniek

Sjoerd kwam uit school en met zijn vier jaar is dat andere koek; gezellig babbelend zat hij bij me op schoot. Ik had een munt uit mijn rariteitenkabinet voor hem meegenomen voor in zijn "schatkistje", een verzilverde doos die hij vorig jaar van mij heeft gekregen en die nog uit oeroude tijden stamt. Ik kreeg die als kind van mijn grootmoeder en ik vond Sjoerd de juiste gegadigde om de doos door te geven. Hij doopte het direct als schatkistje. Vind ik erg leuk!
Ook Evi kwam thuis, zij het maar kort omdat ze naar zwemles moest. Een ontzettend actieve dame die ook op scouting en op balletles zit.
Waar ik altijd het gevoel heb dat ik in de weg zit daar merkte ik aan Arja dat ze mijn langdurige aanwezigheid best op prijs stelde. Ik ging voor mijn doen dan ook pas erg laat weer op huis aan. Aangezien het buiten droog was besloot ik om naar het station te wandelen. Onderweg maakte ik nog een sanitaire stop bij een gezellige buurtkroeg. Iets voor half zeven arriveerde ik op den Haag CS, precies op tijd voor mijn abonnement maar wel wat laat om thuis nog te gaan eten; ik had stevige trek. Bij La Place kocht ik een heerlijk broodje tonijnsalade en at het in de trein op. Was een gezellige dag geweest.

De poot van het bed moet gelast worden

Dat was toch wel een hele zorg. Roos heeft lang geleden een tweedehands bed gekocht, een twijfelaar. Deze kon met enige moeite via het slaapkamerraam haar huis binnen gesjouwd worden. Kon kennelijk niet over de trap. Inmiddels is tot overmaat van ramp een van de vier pootjes van het onderstel afgebroken. Wat nu? Het bed transporteren naar de smid en het pootje weer aan het onderstel lassen leek haar de enige oplossing. Voormalig buurman Niels bleek bereid om met zijn grote bestelbus het transport op zich te nemen. Dat zou vanmorgen plaatsvinden. Roos was er op dat moment niet maar Niels en ik konden dat vast wel rooien. Bleek niet nodig?!
Niels bekeek het onderstel en constateerde dat het heel wat eenvoudiger opgelost kon worden dan het hele onderstel naar de smid te brengen. Met een inbussleutel konden de pootjes met een deel van het onderstel losgemaakt worden van het spiraal.
Toen Roos terug kwam en wist waar zij inbussleutels had konden we het probleem makkelijk aan en brachten we onderstel met los pootje naar de smid die het direct en voor het luttele bedrag van een tientje helemaal voor elkaar maakte.
Ik had graag een foto van de smederij aan deze blog willen toevoegen maar had geen smartphone bij me. Jammer maar helaas. Schitterend met zo'n aambeeld en een enorme hamer en een kolenvuur.

Ik kom tot niks

Er staat zo veel te gebeuren in dat gezapige leventje dat ik als pensionado gewend ben; de verhuizing van mijn LAT-je, de bruiloft en de transcontinentale verhuizing van zoon Martijn, en dat bovenop alle drukte met mijn vele (schoon/klein/stief/nieuwe)kinderen, waaronder een zwangere dochter en schoondochter. Maar het is toch vooral die aanstaande verhuizing die mij min of meer paralyseert; ik kom tot niks meer. Was ik voor vandaag van plan om eens een stevige wandeling in verweghistan te gaan maken, daar werd het voor de broodnodige beweging van mijn onderstel gewoon weer een drietje. Het voorgenomen bezoek aan de fitness heb ik maar laten schieten.
Had ik vorige week een exemplaar van het 5e boek uit de serie van Jean Auel ergens in zo'n straat-bibliotheekje gescoord daar kon ik, toen ik het vanmorgen uit had toch niet laten om het zesde en laatste boek ook ter hand te nemen; stond op mijn e-reader. Ik kan het niet laten om te smullen over die tijd van de eerste ontwikkeling van de mens in Europa.
Tegen de achtergrond van mijn blog van gisteren moet ik overigens ook in de boeken van Jean Auel constateren dat zij veel aandacht besteedt aan de technische vooruitgang en ook een schaduw vooruit laat vallen over de vernietiging van het ecosysteem waar heden volop sprake van is. In dat vijfde boek wordt de ontwikkeling van betere werpwapens beschreven om de jacht te vergemakkelijken. Een slachtpartij van buffels wordt beschreven die mij doet herinneren aan de slachting onder de bizons in de VS als beschreven door John Williams. Het verschil is natuurlijk iets van 40.000 jaar menselijke ontwikkeling; een kwestie van schaalvergroting.
Neemt niet weg dat ik dat, al genietend van de sfeertekening die Jean zo schitterend weergeeft overdenk. Noem het hebzucht, noem het gemakzucht, maar fundamenteel is het toch de menselijke drang naar wat we nog altijd "vooruitgang" noemen. Biologisch gezien is het waarschijnlijk goed te verklaren als de drang tot vermeerdering van de soort.
Maar afgezien van muziek luisteren, lezen en dit soort overpeinzingen kom ik tot vrijwel niets. Volgende week moet het maar eens afgelopen zijn!

Recessie of versobering?

Ooit vroeg ik aan een beleidsambtenaar van "Economische zaken" hoe er op het ministerie werd gedacht over het vorm geven aan een duurzame economie. Tot mijn verbazing bleek hij daarbij een heel andere voorstelling te hebben dan ik van wat het begrip "duurzaam" inhield. Daar waar ik dacht dat "duurzaam" betekende dat het geen tot zeer weinig impact zou hebben op onze leefomgeving, het milieu, daar was de ambtenaar klip en klaar in zijn antwoord: "een economie die voortdurend groeit". Dat was duidelijke taal die mij verbaasd, om niet te zeggen, verbijsterd achterliet.
Inmiddels zijn we zeker twintig jaar en waarschijnlijk zelfs iets langer verder. De effecten van de industrialisatie worden steeds meer merkbaar in de vorm van klimaatverandering. Hoewel er nog steeds lieden zijn die de effecten toeschrijven aan natuurlijke variatie, twijfelen de meesten toch niet meer; het wordt steeds meer manifest.
Maar dat is niet alles; in ons eigen landje zie je mijns inziens dat we tegen grenzen aanlopen; het aantal auto's was niet eerder zo hoog; de "crisis" heeft en klein deukje veroorzaakt in de omzet maar die is weer terug op het oude peil zo niet hoger. De autosnelwegen zijn breder dan ooit en (over)vol, het autogeluid hoor je hier in de provincie Utrecht overal. Het vliegverkeer neemt alleen maar toe; het aantal condensstrepen hoog in de lucht maakt mij vaak enigszins mistroostig. En dan de afvalstroom; een huisgezin heeft tegenwoordig vaak vier afvalbakken voor respectievelijk verpakkingsmateriaal (plastic, frisdrankverpakking en blik), papier en karton, groenafval en zgn. grijsafval. De in mijn ogen enorme bakken zijn vaak meer dan overvol.
Nu las ik dat veel van het in Europa verzamelde oud papier en karton naar China werd getransporteerd om daar weer tot verpakkingsmateriaal gerecycled te worden. China gaat om verschillende redenen, waaronder de vervuiling van veel van het in Europa, m.n. in de UK verzamelde papier nu in China zelf inzamelen en neemt, als resultaat daarvan veel minder Europees papier op.
We komen zo langzamerhand om in de rommel die we op allerlei gebied maken; het grondwater wordt vervuild door bestrijdingsmiddelen uit de landbouw maar ook door resten van medicijnen, beide per definitie biologisch actief.
De grondoorzaak van de crisis waar we mijns inziens tegenaan gaan lopen is dat we gewoon collectief veel te rijk zijn en het effect daarvan is dat we steeds meer gaan kopen, consumeren, bouwen enzovoorts; daarmee putten we de aarde uit en wordt deze uiteindelijk moeilijk leefbaar voor onze, in de basis zo kwetsbare soort.
Nu lees ik in de krant dat er wellicht een economische crisis  gaat komen, een recessie; de groei is er uit. Dan denk ik toch vooral dat die groei feitelijk volstrekt onwenselijk is; we maken er nu al zo'n troep van met z'n allen. Zouden we niet eens goed beleid moeten maken om met een recessie om te gaan en de economie op verstandige wijze te doen verminderen en de decadente overvloed waarin we nu leven in te zetten om te komen tot zo'n duurzame economie die ik voor ogen had toen ik die vraag stelde aan die beleidsambtenaar, de vraag die ik in het begin van deze blog aan de orde stelde. Overigens ben ik van mening dat zo'n immense ombuiging onmogelijk is binnen een democratisch systeem; Plato dacht er 2500 jaar geleden ook al zo over en dat was niet de minste. Ik zie ook geen uitweg, net zo min als die ambtenaar met zijn eeuwige groei?!

Wat een componist!

Van vriend Dick heb ik ooit een SD schijfje gekregen met een macht aan muziek in mp3 formaat. Zo te hooi en te gras ben ik daarvan gaan genieten. Op de SD staat o.a. het complete werk van Mozart en dat ben ik begonnen systematisch door te luisteren. En ik val werkelijk van de ene in de andere verbazing; zijn composities zijn zo gevarieerd en toegankelijk dat ik er uren naar kan luisteren zonder dat begint tegen te staan. Dat laatste heb ik bij veel componisten wel degelijk, zelfs - u zult het niet willen geloven lezer - bij de allergrootste wiens naam wij uit eerbied slechts fluisterend uitspreken. Na 12 cantates krijg ik daar toch echt genoeg van; overigens kan ik de volledige uitvoering van de Goldberg variationen op klavecimbel met het grootste genoegen beluisteren. Op Youtube staat een fantastische uitvoering van dit werk door de legendarische klavecinist Jean Rondeau.
Maarten 't Hart zei het al dat Bach en Mozart de twee grootsten waren en ik moet hem gelijk geven. Beethoven wordt algemeen eveneens tot de allergrootsten gerekend, maar ik weet niet of ik het daarmee eens ben. Maar ja, wie ben ik?

Door het "bos" van Wijhe

Vandaag voor het eerst ging Roos als officieel eigenares van het huis in Wijhe naar het nieuwe huis. Ik mocht natuurlijk mee. We hadden de cello van Roos en Icarus, het fraaie bronzen beeld dat haar Pander kast opluistert voor de zekerheid maar meegenomen. We liepen blij door het prachtige, vrijwel lege huis en genoten van de gedachte dat Roos hier straks echt gaat wonen. Het is een flink stuk treinen, maar met een boek en eventueel muziek is het een rustige, plezierige onderneming om hier te komen en te zijn.
Aangekomen op station Wijhe liepen we deze keer door het "bos", de snelste en groenste manier om bij haar huis te komen. Om het een bos te noemen gaat wat ver; het deed me denken aan die film "Crocodile Dundee", waarbij Mick zijn enorme mes tevoorschijn haalt en tegen de overvaller zegt, "this is a knife", waarop de overvaller de benen neemt. Het is vergeleken bij ons bos achter een postzegeltje, maar een fijne aanloop naar het huis. Hoef je niet per se door het dorp of langs het fietspad te lopen. Wel even opletten voor de hondenstront merkte ik.
We hebben niet alleen wat door het huis gelopen maar ook bij de buren aangebeld en kennis gemaakt met drie buren die thuis waren. Werd duidelijk op prijs gesteld.

De hele dag in de keuken

Ik beleef daar zo'n genoegen aan om lekker in de keuken bezig te zijn. De afgelopen dagen was daar, afgezien van het oliebollen bakken nogal weinig van gekomen.
Roos lag vanmorgen nog zo vast te slapen dat ik uit bed ben gekropen en de dag maar ben begonnen met een heerlijke indische nassi te maken met garnalen en gebakken visjes; deels ingevroren en een deel bewaard om vanavond te eten.
Het was vandaag zaterdag en dus kon ik terecht bij Boer Dirk voor de zuivel, daarna door naar Morpheus om een kussen en een molton onderdeken te kopen voor mijn logeerbed en naar huis; nu Roos gaat verhuizen heb ik maar een logeerkamer ingericht met een eenpersoonsbed dat Roos nog voor me had staan.
Nog even naar Koopman voor uien en sinaasappelen en door naar Theo voor boerenkool, wortelen en groenlof uit de moestuin en natuurlijk om een gelukkig nieuwjaar te wensen. Theo had een heel nieuw pad aangelegd in zijn tuin met loodzware tegels. Hij is met zijn 86 jaar een echte mannetjesputter; neem er mijn petje voor af!
En daarna van alles gekookt; de wortels schoon gemaakt en gekookt; van een restje rundvlees en jus met wat geweekte porcini een heerlijke ragout gemaakt; de boerenkool uitgezocht, van harde nerf ontdaan en gekookt; de groenlof gesneden, gewassen en gekookt. Tot mijn verrassing kwam Roos langs; kennelijk had ik haar uitgenodigd om te komen eten.
Gezellig samen gegeten; worteltjes gedeeld overdekt met ragout; lekkere combinatie. Roos had er natuurlijk niet genoeg aan en at de indische maaltijd die ik voor mezelf bewaard had er maar achteraan. Gekscherend vroeg of ze soms ook nog vla lustte en tot mijn verbazing stond ik even later inderdaad vla te maken van die heerlijk verse melk van boer Dirk. Smaakte uitstekend.
's-Avonds hebben we zelfs nog gebridged. 

Gezellig daggie bij Marjorie

Vandaag heb ik als mantelzorger de dag doorgebracht bij schoondochter Marjorie. Geen straf hoor, want we kunnen het ontzettend goed met elkaar vinden en we hebben dan ook de uren in heerlijke dialoog doorgebracht en van alles de revue laten passeren.
Toen ik arriveerde zo rond half elf lag ze nog half te slapen; door zenuwpijnen had ze slecht geslapen die nacht. Ik hielp haar met toilet maken; dat was de belangrijkste reden waarom ik er was. Hield niet veel meer in dan een krukje zodanig te plaatsen dat ze haar zere been erop kon plaatsen; dat mag voorlopig niet buigen vanwege het herstelproces.
Natuurlijk heb ik weer even piano gespeeld; Marjorie vindt dat zo heerlijk als ik speel. Ik moet mijn muziek meenemen als ik bij haar langs ga.
Even voor vier uur ging ik er weer vandoor; was een bijzonder gezellige dag geweest. We spraken af dat ik maandag weer kom om zo nodig te helpen en om haar gezelschap te houden. Ze is weinig mobiel en dan duurt zo'n dag in je eentje wel erg lang. Ik zal maandag erwtensoep voor haar meenemen; vindt ze zo lekker.

Geen eitjes in Putten

Een smeulende hoop vuiligheid
van het vuurwerk

Na de luie dagen van de afgelopen tijd wilde ik vandaag weer eens de benen strekken. Al vroeg werd ik wakker; Roos was er niet en dus kon ik om 6.00 uur meteen mijn gang gaan en dat betekent "natuurlijk" eerst de capucijners, die ik gisteren in de week had gezet koken, uien bakken en terwijl alles gaar werd heerlijk in bed met de koptelefoon muziek van Mozart luisteren. Ik heb de SD schijf die ik aan Martijn had gegeven om te copiëren gelukkig weer terug. Verrukkelijke muziek en wel zo verschrikkelijk veel. Niet te geloven dat Wolfgang zo veel composities heeft geproduceerd in zijn korte leven; hij is nog geen veertig geworden.
Toen het licht begon te worden ben ik opgestaan, rugzak klaar gemaakt en naar het station gewandeld. Naar Putten en daar naar de zorgboerderij om te kijken of er eitjes te koop waren. Dat was helaas niet het geval; wel heb ik een zak stoofpeertjes voor het luttele bedrag van 90 eurocent meegenomen en vier lege eierdozen achter gelaten. Nog even de omgeving verkend en geverifieerd met het boekje over het Veluwe zwerfpad. Het begint me steeds duidelijker te worden hoe ik e.e.a. aan elkaar moet knopen de komende maanden.
De trein precies op tijd gehaald en door naar station Bilthoven. Op de straat lag een flinke hoop afval van het vuurwerk nog na te smeulen. Terwijl ik mijn Smartphone in gereedheid bracht om een foto te maken plofte zelfs nog een vergeten rotje, zij het meer met een zucht dan met een knal.
Ik had fitness spullen bij me en wandelde naar sportcity voor de nodige armspier oefeningen. Een dik half uur aan de gang geweest; ging best lekker. Moet ik blijven doen vind ik.
Naar Roos gewandeld en lekker koffie gedronken.

Nieuwjaarsdag 2020

Een nieuw decennium; wat zal het ons gaan brengen. In ieder geval een verhuizing van Roos over enkele weken reeds. Dat is een grote verandering. En of het niet op kan deze eerste maand al gaan Martijn en Margot niet alleen trouwen maar in februari ook transcontinentaal verhuizen naar Indonesië. En wat nog meer? Twee nieuwe kleinkinderen over enkele maanden. Dat zijn de gebeurtenissen rond de kinderen en er zal ongetwijfeld nog veel meer gaan gebeuren de komende jaren op het kinderfront. Misschien nog wel een donorkind erbij; het vorig decennium was wat dat betreft wel een grote verrassing; vijf volwassen kinderen met feestelijke kennismaking. Was me een emotionele draaimolen hoor voor iedereen. En 8 kleinkinderen; brengt ook behoorlijke reuring.
Maar waar je als 70-jarige ook bij stil staat is je eigen leeftijdsverwachting. Mocht ik het beleven dan zou ik aan het eind van dit nieuwe decennium 81 zijn en dat vind ik toch wel heel echt oud hoor. Ben ik nu natuurlijk al, maar al met al loop ik nog steeds mijn kilometertjes en gaat = afgezien van het kijken - alles me nog heel aardig af. Maar 81? zo oud is mijn vader geworden, en ik heb altijd verwacht, sinds hij was overleden, dat ik die leeftijd ongeveer zou bereiken als alles een beetje mee zit. Dus dit wordt wellicht mijn laatste decennium; dat ging toch wel door mij heen; in alle tevredenheid hoor lezer; ik ben heel tevreden als ik terug kijk, wat natuurlijk hoort op een dag als vandaag.
Dit is dus echt een overpeinzing van mij.