Mallorquina en Segovia

Roos in de sneeuw van Guaderrama

Vandaag hadden we een afspraakmet Theresa, de Spaanse vriendin van Roos en woonachtig in Madrid. Ze was gisteravond teruggekomen van een ski-vakantie in de Pyreneeën. We zouden elkaar ontmoeten in de Mallorquina, een plek waar je allerlei lekkers kon kopen maar ook kon ontbijten. Niets bijzonders want veel Madrilenen ontbijten regelmatig zo niet iedere dag buitenshuis. Overal vind je kleine en grote gelegenheden waar je een desayuno kunt genieten.
Een warme ontmoeting weer daar bij het ontbijt. Met de uiterste concentratie kon ik zo'n beetje begrijpen wat de dames in het Spaans met elkaar uitwisselden. Ik at een soort wentelteefje als ontbijt; heerlijk! Theresa had een voorstel voor de daginvulling; we zouden met de auto naar een natuurgebied gaan om een stuk te wandelen. We spraken af dat wij weer terug zouden gaan naar het hostal om wandelschoenen aan te trekken en de rugzak met wat extra kleding. Daarna liepen wij naar de flat van Theresa door de binnenstad.
Eerst een stuk door Madrid zelf maar na een kwartiertje door het platteland dat al snel overging in behoorlijk hoge heuvels om niet te spreken over bergen. Tot mijn verbazing gingen we door de sneeuwgrens en toen we bij een grote parkeergelegenheid stopten zaten we middenin de sneeuw. Daar begon de wandeling. Theresa kende het gebied goed en

Eén van de vele foto's die ik van dit
imposante bouwwerk maakte

gaf aan welke wandeling we zouden gaan doen. Het was er prachtig. Na zo'n twintig minuten begon het voor mij toch wat moeizaam te worden; met de felle zon achter kon ik het niet goed meer onderscheiden in de felwitte sneeuw en met een steile helling ernaast vond ik het ronduit eng. Ik ging terug maar wist met moeite de twee dames ervan te weerhouden om met mij mee terug te gaan. Terug bij het parkeerterrein heb ik mij genoeglijk geïnstalleerd op het terras van het café en heb koffie gedronken. Volgens afspraak kwamen de dames terug van een schitterende wandeling aldus zeggen.We aten een lekkere bonenschotel en gingen toen weer op pad. Theresa vroeg of ik Segovia wilde bezoeken; daarmee vervulde ze voor mij een grote wens. Segovia heeft een tweeduizend jaar oud gigantisch aquaduct van de Romeinen dat ik natuurlijk dolgraag wilde zien. En zo zou gebeuren. Ik wist werkelijk niet wat me overkwam; wat een schitterend bouwwerk. Met twee handen heb ik het aangeraakt en natuurlijk uitgebreid gefotografeerd. Vervolgens liepen we door Segovia en bezochten we de enorme kathedraal. Ik was behoorlijk onder de indruk.
Na Segovia gingen we terug naar Madrid maar bezochten onderweg ook nog een van de vier zussen van Therese waarbij we ook nog drie van haar sobrinos ontmoetten en nog een tweede zus. De familieband in deze familie is enorm zoals we ook de volgende dag zouden meemaken.
Theresa vroeg ons of we de volgende dag een huisconcert bij haar thuis zouden willen bijwonen. Haar sobrino Javier, in opleiding voor pianist zou op haar vleugel graag voor publiek willen spelen. Nou, dat wilden wij wel.