Javier achter het klavier |
Na een ontbijtje in één van de vele ontbijtrestaurantjes gingen we opnieuw richting Theresa. Neef Javier, zoon van één van haar zussen was er al; een wat verlegen jonge man die zich duidelijk geestelijk aan het voorbereiden was op dit concert, want een heus concert zou het worden!
Hij hield eerst een inleiding over de twee preludes van Bach die hij zou gaan spelen; de eerste een heel strakke en voortreffelijk gespeeld; vrijwel zonder gebruik van het pedaal. Ook de tweede, een meer emotioneel gekleurd stuk muziek speelde hij. Maar daarna kwamen de klappen van de vuurpijl; allereerst een stuk van Prokofjev, buitengewoon verrassend en razend moeilijk; hij speelde het als een volleerd concertpianist. Tot slot weer met een uitstekende inleiding over de verschillende thema's in de piano sonate een 30 minuten durend huzarenstukje van Liszt. Fantastisch uitgevoerd en vol van gevoel. Buitengewoon knap. We waren sterk onder de indruk en eerlijk gezegd verwacht ik erg veel voor de toekomst van deze jonge vent! Het hele concert deed hij uit zijn hoofd en het was razend moeilijke muziek. Buitengewoon knap.
Javier was duidelijk heel moe van deze uitvoering waar ik me alles bij kon voorstellen. Desalniettemin voerden we nog kort een gesprek over het concert in het Duits; hij sprak dat een klein beetje zodat ik ook mijn opmerkingen aan hem kwijt kon. Eigenlijk was hij te moe om in een voor hem vreemde taal te spreken daarom hield ik het heel kort.
Vervolgens gingen we met z'n allen aan tafel voor de lunch bij Theresa; een tweede neef, José Emanuel schoof ook aan; hèm hadden we gisteravond toevallig bij het vertrek bij Theresa's zuster al ontmoet. Het is heel bijzonder de omgang binnen deze familie; daarover spraken we - voor een deel in het Engels dat José Emanuel beheerste - uitvoerig. Het is niet algemeen en iets dat helaas wel een beetje aan het verdwijnen is.
We namen hartelijk afscheid en gingen nog even terug naar het hostal. 's-Avonds gingen we nog ergens wat eten; er stonden puntillitas op het menu en daar ben ik dol op; de portie was blijkbaar wat erg groot want mijn ingewand had er uiteindelijk behoorlijk moeite mee. Maar eerst nog een laatste wijntje op een terrasje. Ons favoriete plekje was helemaal vol; na wat zoeken kwamen we op een terrasje dat ons ook leuk leek; we vroegen aan een oudere dame of ze er bezwaar tegen had als we bij haar zouden aanschuiven; nou dat had ze helemaal niet, sterker nog, we kregen van haar een wijntje aangeboden. Lieve dame die het duidelijk fijn vond om haar verhaal aan ons, d.w.z. aan Roos kwijt te kunnen. En dat was nogal wat; in ieder geval niet iets om hier uitvoerig uit de doeken te doen. We namen uiteindelijk afscheid van haar waarbij ze overduidelijk geroerd bleek te zijn; ze gaf ons haar naam en adres; we gaan haar absoluut een kaart sturen met een mooie Rembrandt of Vermeer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten