Voor ons doen een vroegertje; om 9.15 meldden we ons voor - hetgeen was aangekondigd als - een zware bergwandeling. "Jullie zijn hier allen toe in staat", zo had Anja, onze gids geconstateerd naar aanleiding van de wandelingen tot nu toe.
In de buurt van Benimaurell begon de wandeling met een forse afdaling de kloof in naar de baranco. Daar aangekomen een kleine rustpauze die we konden gebruiken om wat kleding uit te doen; het werd al warmer en de hierop onvermijdelijk volgende stijging was in de volle zon.
Ach, die valt in februari wel mee qua warmte; desondanks heb ik flink lopen zweten. Het landschap was imposant; we kwamen bij een tunneltje en vlak daarachter langs een grot die mij sterk aan "de stam van de holenbeer" deed denken. Dat heb ik overigens altijd wanneer ik door een kalkrotsen gebied wandel.
We hadden er al een behoorlijk aantal uren opzitten toen we weer "boven" waren. Daar werd ons heel mild een wat langere rust- en eetpauze gegund. De weg terug werd ingezet; opnieuw een afdaling de baranco in en gevolgd door een stijging uiteindelijk terug naar Benimaurell. Ik was aan het eind van de stijging aan het eind van m'n Latijn.
Het deed mij denken aan de tijd van mijn oude brommer; daar zat een brandstofkraantje op dat je moest sluiten als je stopte met rijden. Mocht de motor beginnen te pruttelen omdat de brandstof op raakte dan kon je het kraantje naar voren zetten en had je nog een kleine reserve. Ik kan u verzekeren lezer dat ik mijn brandstof kraantje echt op de reserve moest zetten. Mijn opluchting was dan ook groot toen het eindpunt: een heerlijke canja, een glas onvervalst Spaanse Cerveza voor me werd gezet. Terug in het appartement een bord pittige vissoep maakte de dag compleet. Heerlijk gevoel dat we in het café van het hotel met een koffie en een wijntje hebben afgeblust. Uiteraard heerlijk geslapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten