Vier uur eenzaamheid

Paradijselijk landschap rolde zich voor ons uit.

Gabriel Garcia Marquez deed er honderd jaar over maar wij liepen vandaag vier uur lang in volmaakte eenzaamheid bij de wandeling van Silves door de heuvelen richting San Bartolomé over de Routa Algarviana. We begonnen via de aanlooproute die we gisteren hadden gevonden naar het waypoint dat ik in de GPS had gezet en vandaaruit verder. We werden direct getroffen door de stilte die alom heerste; geen auto's, maar ook nauwelijks vogels. Roos trok haar korte broek aan; de blauwe plek door de val van afgelopen zaterdag begint al te verkleuren, maar het lopen gaat gelukkig goed. Een heuvellandschap strekte zich voor ons uit; wij zouden vooral langs volstrekt uitgedroogde beekjes wandelen, door dalen en af en toe klimmend naar "passen". Fraai landschap, weinig fauna; we zagen slechts 1 piepklein hagedisje wegvluchten en vrijwel geen vogels, alleen wat insecten zoemden voorbij.

Op de rustplek even een "onsie" gemaakt.

Niemand kwamen we tegen, er was ook niemand te horen, hier en daar was een spoor van ezelshoeven te zien van enkele dagen oud en een enkele vogel vloog over. Verder was er niets dan laurierbomen, wat struiken en vooral de vergezichten over het achterland van Albufeira.
Wat een contrast met het dorp van die naam! Waar betonblokken ruimhartig zijn rondgestrooid en verdwaasde toeristen bedremmeld hangen in de cafeterias met hun ochtendkoffie en gebak, ouwehoerend over niks, slenterend door de straten met stalletjes met de bekende rommel. De natuur is meer ons eigen habitat.
Wij waren die opdringerige massa ontvlucht met de eerste bus naar Silves, omdat het ons gisteren erg was bevallen daar. We liepen twee uur op en besloten daar wat meegenomen fruit en water te nemen en een "onsie" te maken. Daarna de zelfde route weer terug en daarna natuurlijkweer heerlijk nassen bij het restaurantje Pic-Nic dat we gisteren al hadden uitgeprobeerd.