Kleine Bram ontwikkelt zich

Gezellig met m'n jongste kleinzoon. Lekker ventje.

De afgelopen dagen heb ik mij in verloren uurtjes onledig gehouden met het kijken naar een buitengewoon interessante serie van de BBC over de werking van de menselijke hersenen, door vriend Dick op onnavolgbare wijze ter beschikking en dus bereikbaar gesteld. Voor eenieder die in dit fascinerende onderwerp geïnteresseerd is kan ik deze serie warm aanbevelen.
De enorme capaciteit van het bij babies ontwikkelende brein komt in deze serie uitvoerig aan de orde; het onvoorstelbaar grote belang van het prikkelen van de hersenen met name in de eerste twee levensjaren wordt uitvoerig geïllustreerd.
Vandaag kwam dochter Joke met haar kleine Bram, inmiddels alweer 6 weken "oud" naar Bilthoven. Joke wilde graag een boswandeling maken. Ik was al vroeg op vanwege de schilders die aan de achterramen gingen schuren en plamuren. Na hen van koffie te hebben voorzien ging ik naar de banketbakker om wat lekkers te kopen en naar groenteman Messu voor een bak fruitsalade: "lust Joke vast wel", dacht ik niet ten onrechte.
Het heeft heel wat voeten in de aarde voor je met zo'n baby op stap bent, zeker voor mijn oudste dochter. Uiteindelijk werd ik gebeld dat ze verwachtte om 13.00 uur in Bilthoven te zijn. En dan heb ik meteen geen rust meer in m'n lijf en ging direct de deur uit daarbij mijn rugzak met alle lekkers dat ik speciaal voor de gelegenheid had ingeslagen en ingepakt vergetend. Gelukkig kwam ik daar al vrij snel achter. M'n fiets zette ik bij de noord Houdringhelaan, vlakbij de Hoflaan en ik liep door het bos richting station; was nog te vroeg, maar alle tijd voor een broodje garnaal bij de visboer. En om 13.00 uur inderdaad daar stond dochterlief met kinderwagen en kleinzoon. Ze wilde eerst naar een horecagelegenheid om de kleine Bram te voeden. Dat werd Bubbles&Blessings, hardstikke druk, maar in een hoekje kreeg ze het voor elkaar om hem te voeden. Nog verschonen en niet te geloven maar om 14.00 uur bereikten we echt het bos. Joke was helemaal verwonderd over hoe alles in het dorp was veranderd en vond het heerlijk om weer in het haar zo bekende en geliefde bos te zijn. Bram lag prinsheerlijk in zijn wagen met zijn ogen wijd open en liet de indrukken op zich inwerken zo te zien; volgens de hierboven genoemde wetenschappelijke serie werden er bij hem per seconde miljoenen synaptische verbindingen gelegd tussen de neuronen in zijn ontwikkelend brein, zo dacht ik ondertussen.
Moeizaam worstelend over boomwortels en door zandpaden kwamen we bij het bankje dat ik had uitgekozen en daar snoepten we van het lekkers: koekjes, gevulde koek en natuurlijk de fruitsalade voor Joke. Daarna gingen we naar mijn flat voor de volgende voeding en verschonen. Na zijn maagje te hebben volgezogen met - zoals Joke dat gekscherend noemt - Jokiedrink zat hij nog lekker bij zijn opa op schoot; vind ik zo gezellig zo'n piepje op je arm.
Pieter had nog per telefoon voorgesteld dat hij ook langs zou komen om te komen eten maar dat zag Joke niet zitten; zij was ook hardstikke moe; was niks meer gewend en moest eigenlijk om zichzelf lachen. Het was de eerste keer na de bevalling dat ze zoiets had ondernomen.
Ik bracht haar naar de bus en door naar station Utrecht; Pieter stapte over op de volgende trein naar Gouda zodat Joke bij hem kon aansluiten. Ik kon hem nog heel kort groeten en spreken; eenmaal in de trein met de kinderwagen was hij me helemaal vergeten: "hij is meteen weer vader", zei ik tegen Joke bij het afscheid, hetgeen zij beaamde.
Was een gezellig daggie!