Het "pad" door de weilanden

"Pad" door de weilanden. In de verte
een draaihekje

Afgelopen weekend hebben Roos en ik heerlijk gewandeld door het Limburgse landschap. Het is zelfs bij uitstek een wandelgebied; overal fraaie wegen maar ook veel paden dwars door het boerenland waarbij de afscheiding van de gebieden vaak is geregeld d.m.v. draaihekjes om het vee tegen te houden. Je moet dat wel door hebben want anders is het vaak raadselachtig hoe je nou precies moet lopen: van hekje naar hekje dus.
December 1979, mijn eerste vakantie met Anneke gingen we naar Limburg; we hadden een apartementje gehuurd in Vroelen, een buitenwijkje van Noorbeek. Ik herinner me nog hoe Anneke het verder nogal kale en ongezellige onderkomen met een paar dennentakken en een boerenzakdoek en een schaal met fruit en wat kaarsjes en kerstballen snel gezellig had gemaakt. We waren er in de week van kerst en oud en nieuw. Was best spannend want we waren nog maar net bij elkaar toen. Maar goed, daar gaat het nu niet om.
Wij gingen daar ook wandelen natuurlijk. Daarvoor had ik m'n dienstkistjes meegenomen; hoge schoenen met merkwaardig genoeg vrij gladde zolen. Bij de VVV hadden we beschrijvingen opgehaald van diverse wandelingen en zo liepen we in Slenaken langs de Gulp meen ik. In de beschrijving stond: "volg het pad door het weiland". Voor een stadsjongen als ik, gewend aan tegels of ander plaveisel was er gewoon geen pad zichtbaar. Rustig karakter als ik heb werd ik woedend; geen pad te vinden: "ik zal een brief schrijven aan die VVV!". Ik geloof dat we ons gaandeweg dat weekje wel realiseerden dat een Limburgs pad iets anders was dan een Amsterdams pad; ik moest uiteindelijk hard om mezelf lachen. Aan dit merkwaardige voorval moest ik denken vooral die laatste dag dat we van Epen via de velden terug liepen naar Gulpen. Het blijft een heerlijk wandelland dat Limburg! We zullen er nog vaak heen gaan hebben we ons voorgenomen, met name die omgeving van Epen.