Maar nu eerst het boek "De linkshandigen" van de pen van Christiaan Weijts, zoals de titel van dit Blog vermeldt. Gisteren op de terugweg van Essen ben ik eraan begonnen, gisteravond nog een paar bladzijden voordat ik als een blok in slaap viel en vanmorgen vroeg het laatste stukje terwijl ik mijn twee dagelijkse gekookte eitjes naar binnen lepelde onder het genot van een beker verse thee.
Inmiddels begin ik mij af te vragen of ik wel een goed begrip heb van het woord "literatuur". Daaronder versta ik in ieder geval iets heel anders dan de commentatoren die de achterflappen van boeken volschrijven met hun superlatieven. Dit werk van Christiaan Weijts vind ik gewoon een spannend, onderhoudend en met een forse scheut eruditie geschreven boekje; je leest het in (vrijwel) 1 adem uit. Maar literatuur vind ik het niet; het heeft iets sinisters; een enigszins griezelig aandoende wolk van privacy schendende activiteit van een organisatie waar dan uiteindelijk een mysterieuze figuur achter zit die pas op de laatste bladzijden van het boek uit het duister treedt. Beetje Agatha Christie in de moderne tijd; zij kwam ook altijd met een volkomen onverwachte dader aan het eind van het boek. Tegenwoordig toch ook leuk en origineel.
Het mooiste van het boek vind ik het schitterende gedicht van William Wordsworth dat een bescheiden rol in het boek krijgt toegedicht en dat Christiaan als "Verantwoording" in haar geheel aan het eind van het boek plaatst. Toch best een aanradertje dit boek, maar literatuur, die kwalificatie gaat mij echt te ver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten