Walvis eten

Het boek "Via Cappello 23" van Christiaan Weijts begint met een heel specifieke datumaanduiding: 10 mei 2003. Dat is rond mijn verjaardag; al 64 jaar vier ik mijn verjaardag op 12 mei. En die verjaardag van 2003 weet ik me nog precies te herinneren. Die vierde ik met mijn collega Marlies M. in Bergen, Noorwegen. We waren daar op congres bezoek. Bergen staat bekend om haar regen; de mensen hebben daar schijnbaar altijd een paraplu bij zich. Toen wij er waren was het daarentegen prachtig weer. Het bleef 'savonds merkwaardig lang licht; de hotelramen hadden daarom zeer zware gordijnen.
In dat jaar was ik zo dik als ik werkelijk nooit was geweest. Op de kerstborrel van het werk had ik m'n spiegelbeeld aanschouwd in de weerkaatsing van een raam en was ik eigenlijk geschrokken van de vetrand die over m'n broeksriem hing. Maar het moest nog tot na het congres duren voordat ik er wat aan zou gaan doen. Tijdens de congresdagen heb ik met Marlies wel zo verschrikkelijk lekker gegeten daar in Bergen. Allerlei visgerechten, heerlijk mayonaise bij de frieten, 'smorgens bij het ontbijt gerookte zalm, garnalen en ander lekkers. Maar het lekkerste wat ik heb gegeten was toch wel walvis; ik weet dat het echt niet kan, maar het was daar overal verkrijgbaar en ik wilde het graag proberen. Ik woog toen meer dan 92 kilo; ik leek zelf wel een walvis.
Toen ik weer thuis kwam heb ik me niet eens meer gewogen maar ben direct heel krachtig aan de lijn gegaan. Iedere werkdag stond ik om 5 uur op en wandelde naar kantoor. Daar waste ik het ergste zweet weg alvorens aan het werk te gaan. En 'savonds weer terug wandelen. En dat gecombineerd met heel weinig eten; echt het FDH dieet. De kilo's vlogen er af. Tot ik iets onder de 80 kilogram woog. Inmiddels schommel ik weer zo rond de 85 kg, helaas wel te zwaar ondanks al m'n gewandel; komt vast van het eten (har har).
Het was ook het jaar dat mijn vader zou sterven; ik weet nog dat het hem in het ziekenhuis opviel hoeveel ik was afgevallen. Dat voelde wel heerlijk hoor. En van die walvis heb ik wel een beetje spijt; dat kon echt niet vind ik achteraf.