Via Cappello 23

Portret van Christiaan Weijts

Zo vreselijk preuts ben ik nou toch ook weer niet. Onlangs las ik nog de licht erotische verhalen van Guy de Maupassant; in een zeker verhaal weet hij een zomerse dag te schetsen waarop een (maagdelijke) boerenmeid, een hulp op de boerderij, door de loomheid van een vrije, warme middag helemaal "op stoom" komt, maar zich niet laat verleiden. In tegendeel, zij geeft, ondanks haar gevoelens, de boerenknecht jacques telkens een pets in zijn gezicht wanneer hij wat te aanhalig wordt. Zij geeft haar verzet pas op wanneer Jacques haar op zijn erewoord belooft te zullen trouwen. Nou ja, u voelt het wel, ze wordt zwanger en Jacques is gevlogen. De beschrijving van alle scènes is buitengewoon subtiel en laat alle bijgedachten toch vooral aan de lezer over.
Ook het prachtige boek van D.H. Lawrence: "Lady Chatterlies lover", overigens in mijn jonge jaren als "porno" beschouwd, beschrijft alle erotiek op bijzonder subtiele wijze.
Onze beeldhouwer/schrijver, Jan Wolkers wond er geen doekjes omheen en was al heel wat explicieter. Een reden waarom hij op veel scholen niet op "de boekenlijst" voor het eindexamen mocht voorkomen.
Maar dan nu Christiaan Weijts met het boek Via Cappello 23; dat is dermate expliciet dat ik er gewoon moeite mee heb. Aan de andere kant getuigt het boek van een weergaloze eruditie en is het zo ontzettend informatief op het gebied van de kunsthistorie dat ik het niet anders dan als een fantastisch boek moet beschouwen. Het is boeiend; ik lees het nu al twee lange reizen naar Drente (elke keer 4 uur lezen) en moet met spijt constateren dat het bijna uit is.
Hij zit tussen Houellebecq en Wolkers in; opnieuw een ster aan het vaderlandse schrijversfirmament. Ondanks mijn bedenkingen beschouw ik het als een aanradertje!