Iedere maand maken mijn vriend Huib en ik een wandeling. En daar zitten soms verdraaid verrassende stukken tussen. Vrijwel steeds zoekt Huib de route uit en hoe we er met OV kunnen komen. Van mijn kant zorg ik voor de koffie en vaak voor appeltaart. Sins kort heeft Huib een GPS; hij is aanzienlijk technischer dan ik en had dan ook direct door hoe hij tracks kon "downloaden" van Internet. En zo kwamen we dan eind september onverwacht op dit weergaloos mooie stuk oud polderland, langs de Wiericke.
Vele jaren heb ik met de trein geforenst tussen Utrecht en den Haag/Rotterdam. Steeds fascineerde mij een brede, geknikte poldersloot waarmee water van ver werd aangevoerd door een lagere polder. En dan nu, via de GPS van Huib werden we langs deze boezem geleid en stonden we in die knik, vlakbij de trein. De Wiericke heet hij, een bekende naam.
Er vlogen ganzen, er stond een windmolen, oude stenen palen markeerden de dijk. Wat zij te betekenen hadden/hebben is niet meer op te maken, maar zij werden wel beschermd tegen de grasmaaiers door ijzerwerk. Dan ben ik toch wel trots op onze voorouders die het waterrijke Holland aan zee en water hebben onttrokken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten