Eind november liep ik over de Hessenweg bij ons in het dorp; het geschal klonk mij al tegemoet. Ach ja, het is binnenkort Sinterklaas, bedacht ik mij. Sta je niet meer zo bij stil als jongere oudere. Als "Zwarte Pieten" geschminckte blaaspoepers stonden een geweldig lawaai te produceren. De doelgroep, kinderen, althans dat neem ik aan, stonden of zaten op de schouders van hun vader(s) en luisterden naar het kabaal. Zelf zingen, zoals in mijn tijd was er niet bij voor de kleintjes; ze zouden geheel overstemd worden.
Het deed mij even denken aan een paar weken geleden; het was slecht weer, regen, harde wind, ik zat op de fiets en hoorde een bekend, opgewonden geluid van kinderstemmen. Dat hoor je eigenlijk nooit zo laat op de (herfst)avond. Ach, het zal Sint Maarten zijn vandaag. En ja, inderdaad daar liep een stoet kinderen met lampionnen, hoewel kinderen? Er liep een enorme groep volwassenen, ouders ongetwijfeld, met enkele kinderen. "Lampionnen", althans gekochte en zeker niet zelf-gemaakt en met elektrisch licht en zeker geen kaarsjes. Maar ook geen liedjes meer.
Sint Maarten, Sintemaarten zoals mijn grootmoeder zei, was van oorsprong een feest van boven het Noordzeekanaal. De zaanstreek, waar mijn grootmoeder vandaan kwam kende een traditie op dit gebied. Mijn grootmoeder vertelde dat de kinderen de deuren langs gingen en dan een (dreinerig) liedje zongen:
Sinte, sinte Maarten,
De kalveren hebben staarten,
De koeien hebben horens,
De klokken hebben torens,
Hier woont een rijk man,
die veel geven kan, enzovoorts
Er volgde dan een koekje, of een snoepje en een enkele keer wel een (halve) cent. Aan het eind van de avond had ze dan een schortzak met een kleverige massa snoep en koek door elkaar. Een lampion werd gemaakt van een suikerbiet; eigenlijk kan ik me dat niet herinneren wat ze me daar over had verteld. Maar ouders.....? die waren er zeker niet bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten