Tweede paasdag

Het poeltje staat gelukkig weer vol water

Heerlijk uitgeslapen?! werd pas om half negen definitief wakker. Thee en koffie en langzaam op gang komen. Ik had gisteravond alvast vlees te ontdooien gezet om nassi te maken voor woensdag als Roos komt. Eerst maar even vlees bakken. Na de lunch ging ik een ouderwets "Doldertje" lopen, d.w.z. met de trein naar Den Dolder en dan via Lage Vuursche weer terug naar station Bilthoven waar de fiets staat. Toen ik beneden kwam bleek het toch aanzienlijk frisser te zijn dan ik had gedacht. Eigenlijk had ik wel wat dikkers aan moeten doen, maar daar om niet getreurd en met muts op - die in de schuur lag - op weg naar het station. Misschien wel koud, maar ook zonnig en van tijd tot tijd kon de muts echt af. Het was niet uitgesproken druk in het bos; tegenliggers weken uit of ik melaats was. Dat is toch wel wennen hoor; men houdt zich keurig aan de voorschriften of men is gewoon angstig; dat verschil kan ik niet onderscheiden.
Tot mijn genoegen kon ik constateren dat het libellenpoeltje weer vol water stond; vorig jaar was het tot de bodem verdroogd in die droge zomer. Het voelde weer vertrouwd om hier te lopen en toch weer wat anders dan dat eeuwige "drietje".
Thuis gekomen had ik toch een trek, om het woord honger maar niet te gebruiken. Ik had al e.e.a. te ontdooien gezet en met een vanmorgen reeds gebakken speklapje had ik een heerlijk maal van grauwe erwten, snijbonen, gebakken ui en speklap; smullen geblazen en met een bak yoghurt met muesli een top diner zo in m'n eentje.
Ik kon het niet laten om "even" de eerste noten van de Mattheus te gaan beluisteren, maar dat werd uiteindelijk een schitterende uitvoering uit 2012 van het concertgebouworkest met - tot mijn verrassing - een jonge Peter Gijsbertsen in een kleine, maar bijzonder beeldend uitgevoerde rol. Hij is een echte liedzanger die veel gevoel en expressie over kan brengen.
In het zonnetje, met de Böse op de oren en de PC achter het venster kon ik genieten van deze heerlijke muziek.
Ik besloot de avond met het laatste deel van de 9e sumfonie van Gustav Mahler, dit op advies van iemand die schreef dat dit het absolute toppunt was om het einde van een leven te symboliseren. Inderdaad versterft de muziek volledig; erg mooi en roerend.