Rosa Parks, Juliette en de buschauffeur

Toen ik vorige week de toch best wel lange treinreis van Wijhe terug naar de Bilt zou maken gaf Roos me een boekje mee "voor onderweg". Ik had het al eerder gelezen: "Rosa stond niet op", het relaas van de pen van Martin Luther King, de grote voorganger van de strijd om gelijke rechten voor de gekleurde, met name de zwarte Amerikanen. Deze werden vooral in de zuidelijke staten van de VS als minder dan tweede rangs burgers behandeld; de apartheidspolitiek zoals we die ook kennen uit Zuid Afrika. Alleen al de eerste hoofdstukken zijn pijnlijk en beschamend om te lezen.
En dan gisteravond las ik het nieuwste boekje van Annejet van der Zijl over een heel bijzondere liefdesgeschiedenis in de tijd van de slavernij in de VS; hoofdpersoon Leon is een tijdgenoot van mijn voorvader Hendrik de Kozak. De hele maatschappij aldaar floreerde door de slavernij zoals de huidige door het gebruik van de olie. En de blanken profiteerden daarvan en handhaafden deze vorm van grove uitbuiting door onvoorstelbare wreedheid. Annejet beschrijft dat weer op de van haar bekende voortreffelijke wijze. Over die liefdesgeschiedenis moet u zelf maar lezen beste lezer van deze blog.
En dan vanmorgen moest ik eraan denken hoe inmiddels de integratie heeft plaatsgevonden toen de chauffeur van de bus die mij naar Edam bracht mij iets voor 7 uur vriendelijk begroette. Hij was net als ik op een onmogelijke tijd opgestaan; hij voor de bus en ik voor het vrijwilligerswerk als pensionado. Tussen ons was geen duimbreed verschil gelukkig ook al hadden we verschillende kleurtjes.