Afgelopen dinsdag was ik bij vriend Dick in Vaals; we hebben de fraaie wandeling bij Schin op Geul langs de kalkrotsen gemaakt en een lekker frietje gescoord bij An en Piet. En 's-avonds hebben we traditie getrouw een film bekeken; "The pianist", had ik van gehoord maar wist niet precies wat voor film het was. Het was een oorlogsfilm die speelde in WO II, in Warschau en in het getto.
De film was gebaseerd op de biografie van de Pools-Joodse pianist Szpilman; een zeer aangrijpend verhaal en indringend verfilmd. Er komt een scene in voor van de bevrijding van een concentratiekamp; je ziet dan de gevangenen in de akelige kampkleding achter het prikkeldraad staan. Ik dacht nog: "in werkelijkheid waren die gevangenen uitgemergeld van de honger die ze hadden geleden"; maar natuurlijk is dat niet in deze tijd te verfilmen.
Gisteren was ik in de fitness en daar kwam tot mijn stomme verbazing een jongen in gymkleding om ook te gaan sporten die wel zo dun was dat hij wel degelijk in genoemde film in die rol van gevangene had kunnen figureren; en dat kwam niet omdat hij zo slecht te eten had gekregen gedurende zijn pakweg 13-14 jarig leventje maar veel en veel te weinig beweging had genoten. Spillepootjes en onontwikkelde armspieren; heel smalletjes. Hij kreeg met de gewichten en de apparaatjes die hij duidelijk met tegenzin een beetje optilde nauwelijks iets voor elkaar en had er al snel genoeg van; liep wat verveeld heen en weer.
Ik had zo het gevoel dat buggy, bakfiets en auto hier de schuld van droegen; een kind is van nature altijd graag in beweging en dat was dit jongmens niet beschoren geweest. Ik had met hem te doen, want dat krijg je er niet meer aangetraind, zeker niet als je door gebrek aan beweging in je jonge jaren tegenzin in beweging hebt gekregen.
De film was gebaseerd op de biografie van de Pools-Joodse pianist Szpilman; een zeer aangrijpend verhaal en indringend verfilmd. Er komt een scene in voor van de bevrijding van een concentratiekamp; je ziet dan de gevangenen in de akelige kampkleding achter het prikkeldraad staan. Ik dacht nog: "in werkelijkheid waren die gevangenen uitgemergeld van de honger die ze hadden geleden"; maar natuurlijk is dat niet in deze tijd te verfilmen.
Gisteren was ik in de fitness en daar kwam tot mijn stomme verbazing een jongen in gymkleding om ook te gaan sporten die wel zo dun was dat hij wel degelijk in genoemde film in die rol van gevangene had kunnen figureren; en dat kwam niet omdat hij zo slecht te eten had gekregen gedurende zijn pakweg 13-14 jarig leventje maar veel en veel te weinig beweging had genoten. Spillepootjes en onontwikkelde armspieren; heel smalletjes. Hij kreeg met de gewichten en de apparaatjes die hij duidelijk met tegenzin een beetje optilde nauwelijks iets voor elkaar en had er al snel genoeg van; liep wat verveeld heen en weer.
Ik had zo het gevoel dat buggy, bakfiets en auto hier de schuld van droegen; een kind is van nature altijd graag in beweging en dat was dit jongmens niet beschoren geweest. Ik had met hem te doen, want dat krijg je er niet meer aangetraind, zeker niet als je door gebrek aan beweging in je jonge jaren tegenzin in beweging hebt gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten