Afscheid van oma Geertje

Tijdens de receptie

Pas afgelopen donderdag kreeg ik de rouwkaart; ik had al van de kinderen begrepen dat oma Geertje inmiddels was overleden op 96 jarige leeftijd en op het laatste niet meer echt aanspreekbaar. Voor haar de zo verdiende rust na een zwaar leven.
Doordat ik zo ben afgevallen kon ik gelukkig die dunne keurige broek aan die zo geschikt is om op dit soort gelegenheden te dragen. Natuurlijk was ik weer veel te vroeg en nam daarom maar de bus in plaats van de tram vanuit station Lelylaan. Er stapte een dame in die ook bij de begraafplaats uitstapte en die ik in de ontvangsthal ontmoette; een dochter van een zuster van voormalige schoonmoeder Geertje.
Bij de ontvangst zag ik een ouder echtpaar staan en verbeeldde me dat de meneer mij toezwaaide; ik herkende hen pas bij tweede blik; waren Lien en Ko, mijn eerste echtgenote, inmiddels al jaren goed bevriend met Anneke.
In de ontvangstruimte kende ik niemand; ik zat er wat in m'n eentje toen een vriendelijke meneer, ook een neef naar later bleek, bij mij kwam omdat ik zo alleen zat. Ik kon mij kenbaar maken als "de vader van vier van de kleinkinderen van Geertje", en toen kon hij mij plaatsen als de "ex" van Anneke. Bij de begrafenis van opa was ik door toeval in de familiekamer terecht gekomen en daar kende ik natuurlijk iedereen.
De begrafenis was een harmonieus familiegebeuren. Anneke leidde als oudste van de kinderen de plechtigheid. De kleinkinderen speelden een rol, zelfs achterkleindochter Evi, mijn kleindochter dus speelde haar rolletje namens alle 7 achterkleinkinderen; lief gezicht hoor zo'n klein meisje. Ook Achterkleindochter baby Jessy van Rosita was aanwezig. Dat vind ik zo symbolisch bij een begrafenis als er ook nieuwe kleintjes aanwezig zijn. Het leven gaat door; daar moest ik aan denken.
Joke sprak, zwaar geëmotioneerd; ik dacht dat ze verkouden was, maar ze kon zich niet helemaal in het gareel krijgen. Uiteindelijk een heel leuk verhaal. Arja las een gedicht voor. Ook Lida's kinderen hadden een inbreng. Tussendoor nog wat zang van Rob de Nijs en Gordon. Anneke liet de "Lark" van Vaughan Williams ten gehore brengen; heel symbolisch voor de geest die het heden ontstijgt.
Onder leiding van een pianist werd gezongen; het lievelingslied van Geertje :"Wat zal de wereld mooi zijn op die dag". Ik kende het niet, maar na het voorspelen door de pianist en het eerste couplet kon ik uit volle borst meezingen. Ik besefte op dat moment pas in de volle breedte wat het geloof voor haar had betekend en heb daar vanaf dat moment voortdurend bij stil gestaan.
Tot slot de feitelijke teraardebestelling; de kleinkinderen duwden de baar tot het graf. Daar werd nog gesproken en het "Onze Vader" in gezamenlijkheid gebeden. Ik merkte dat het mij meer deed dan ik voor mogelijk had gehouden; toen ik bij de kist was aangekomen om even te gedenken en wat bloemblaadjes ten afscheid op de kist kon werpen kon ik me nauwelijks beheersen. Kennelijk was dat op mijn gezicht te zien want direct kwam zoon Peter achter me aan toen ik wegliep en troostte mij; goeie goser; ook Hugo kwam er bij. Fijne zonen hoor.
De receptie is in zo'n geval toch vooral een laatste familie reünie, althans zo heb ik dat meermaals ervaren. Ik werd allerminst vergeten of opzij gezet als "het zwarte schaap", maar sprak met velen waaronder mijn voormalige zwagers.
Uiteindelijk brachten Joke en Pieter mij naar station Lelylaan terug.
En 's-avonds nog Pilatesles gedaan bij Debbie.