Gebroken pootje

Lekker lunchen bij Casa Miguel met een pittig Turia biertje. Roos onherkenbaar met mijn leesbril als
tijdelijke prothese

Gisteravond, bij het afdoen van de bril voor het slapen gaan brak het kwetsbare titanium pootje van Roos' bril af. Zij heeft een bril, nou ja bril; het zijn twee brillenglazen die door subtiele verbindingsstukjes en neussteuntje tot een brilloïde structuur zijn gemaakt. Maar dankzij de enorme taaiheid van het metaal Titanium heeft de constructie het zes jaar uitgehouden. Maar nu gaf het toch de geest en toen ik de brokstukken overzag had ik toch wel ontzag voor de ingenieurs die dit kunstwerkje ooit draagbaar hadden doen zijn.
Maar 'snachts zat ik er toch wel over in hoe dat nou de komende drie weken verder zou moeten; zonder bril over die enge paden door de bergen lopen leek mij niet handig. Mijn leesbril bood gelukkig enig soelaas; die bril heeft een mindere sterkte dan mijn normale bril en zit meer in de richting van wat Roos nodig heeft. En zo liep zij vandaag met mijn donkere leesbril op; eerst koffie gedronken bij Imanis en daarna onderweg naar Calpe town om een opticien te vinden die misschien een oplossing zou bieden. Een eerste opticien kon ons niet helpen maar verwees ons naar een collega opticien die het type bril dat Roos had, voerde. En inderdaad, de twee dames aldaar kunnen de glazen van Roos' bril overzetten op twee nieuwe poten van het zelfde merk. Maandagmiddag kunnen we het herstelde montuur op gaan halen. Tot die tijd zal Roos zich moeten behelpen met mijn leesbril.
We hebben vervolgens heerlijk geluncht bij het restaurantje annex café tegenover het centro de salud: Casa Miguel. En we hebben er toch opnieuw zo heerlijk gegeten. We kozen de zelfde gerechten voor de lunch: estofado, een heerlijk stoofschotel/soep met vlees van wild zwijn en vervolgens conejo con ajil. Nog een lekker dessert en koffie en we gingen geheel verzadigd met de bus terug naar ons appartement.