Op stap met m'n oudste

Na een hoop gepiel lukte het om een "onsie" te maken
in natuurgebied de Stulp

Met de kerst had ik haar voor het laatst gezien; wel hadden we elkaar door de telefoon gesproken waarbij ze me had verteld dat ze zwanger was. Later kreeg ik hiervan het levend bewijs: een foto van de ECHOscopie met daarop het embryo waarvan ik verwacht dat het mijn vierde kleinkind zal gaan worden.
We hadden afgesproken dat we vandaag zouden gaan wandelen vanaf Den Dolder; ik had me verheugd om haar weer eens te spreken mijn oudste dochter Joke.
"Ik zit tweede klas, achterin", en inderdaad daar zat ze met een enigszins zichtbaar buikje en stralend. Al koutend, natuurlijk vooral over de zwangerschap, wandelden we door het bos; niet langs of over het betonnen fietspad; daar hebben we beiden een hekel aan zo werd duidelijk. Dus dwars door het bos waarbij mijn eigenwijze dochter het niet makkelijker voor me maakte want ik had geen GPS bij me en door het ontbreken van de zon kon ik de richting niet goed vasthouden. Maar toch bereikten we zonder al te veel problemen Pijnenburg en vervolgens de Lage Vuursche.
Daar bood ik haar een lunch aan en we smikkelden van onze broodjes. Toen weer verder, want ze had er nog helemaal niet genoeg van. Ze mist het bos waar ze als echte Bilthovense bij is opgegroeid. "Hoe wil je verder?". Ze wilde wel naar Baarn maar had geen idee hoe. "Via de Stulp", stelde ik voor en alzo geschiedde. Halverwege schoot mij te binnen dat ik wel een foto wilde voor de Blog. Hilarisch gepiel eerst met haar telefoon en toen ook met mijn fototoestel, maar toen hadden we toch een "onsie" waar we beiden lachend opstonden.
Verder door naar Baarn en met de trein terug. Op station Bilthoven namen we afscheid; ik zwaaide haar nog even uit. Was een gezellige dag.