Sieboldhuis

Vorige week heb ik een fantastisch boek gelezen over Deshima, de piepkleine factorij, handelspost die de VOC bezat voor de kust van Nagasaki; een kunstmatig eilandje waar de "buitenlanders" niet van af mochten komen. De titel: "De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet", van de pen van David Mitchell. Het boek was zo spannend, zo realistisch en ook zo informatief; ik kon er gewoon niet mee stoppen. Kwam wel goed uit want ik verveelde me vooral 'savonds behoorlijk daar op Lesbos in m'n eentje en dan is lezen fijn.
Ik werd wel heel nieuwsgierig naar Deshima en googelde wat op Internet; daar kwam ik al snel de naam van Von Siebold tegen en de Japanse verzameling die hij bij zijn tijd op Deshima als arts en opleider had aangelegd, zij het met medewerking van vele Japanners. Die verzameling wordt geëxposeerd in het Siebold huis, voormalig woonhuis van Von Siebold. En daar ben ik vandaag heen geweest na mijn bezoek aan oud-dispuutsgenoot Gillis M.

von Siebold

De expositie was niet zo gek groot, maar het geëxposeerde toonde de exotische voorwerpen, dieren en planten op bijzondere wijze. De zeer zwakke verlichting maakte het wat moeilijk om détails te beschouwen, maar verhoogde wel de exotische sfeer.
Terug naar huis, zo ter hoogte van Woerden ging m'n telefoon: dochter Joke, ze was herstellende van een griep thuis. De trein naar Gouda genomen. Op weg van het station naar haar huis ontving ik een SMS: "Ouwe, niet schrikken. Er is wat politie activiteit voor onze deur". Nou schrik ik niet zo gauw en verwacht ook niet direct het ergste, maar ik was natuurlijk wel benieuwd. En inderdaad stond er een aantal politieauto's en was er politie activiteit bij haar voor de deur, maar geen ambulance of paniek. Joke stond er ook bij en vertelde me snel dat het om een wietkwekerij ging, werkelijk precies voor hun deur. Ze vond het merkwaardig dat ze nooit iets hadden gemerkt of geroken. Wel een raar winkeltje waar nooit iets gebeurde of verkocht werd, maar ja, in een grote stad gebeuren rare dingen. Dus naar binnen, thee gedronken en gezellig met haar zitten kouten.

Alles in de vernietiger. Foto kreeg ik later onder ogen
via Facebook

Trots liet ze me haar planten op het dakterras zien maar ook de door haar zelf ontworpen en gerealiseerde kledingstukken; ze heeft het wel in haar vingers hoor; ze zou wellicht een grote kunnen worden op het gebied van kleding ontwerpen; ze kan ontzettend goed tekenen en tekent dan een vrouwpersoon met de kleding zoals ze die in gedachten heeft en realiseert het dan vervolgens in de vorm van een passend kledingstuk. Ze had iets gerealiseerd dat volstrekt nieuw was qua vorm, verrassend en ontzettend leuk. Zou ze wat mee moeten!