Echt een verregende dag

Roos had kaartjes gekocht voor een toneelstuk, opgevoerd in en rond een boerderij bij Hilvarenbeek betreffende de grote Mansholt, de vader van de grootschalige verwoesting van ons landschap onder het mom van ruilverkaveling en schaalvergroting. De man heeft er aan het eind van zijn leven enorme spijt van gekregen dat hij dit niet alleen ons land, maar heel Europa had aangedaan. Ik sta wat ambivalent tegenover deze grote idealist die, aldus Frank Westerman in "De graanrepubliek" een grote held was in WO II.
We kwamen aan in Tilburg op het busstation voor de bus wilden naar Hilvarenbeek. Ondertussen begon het (stevig) te regenen. Bij Hilvarenbeek zouden we een wandeling gaan maken van een uurtje of twee voordat de voorstelling begon; bleek dat Roos geen plu bij zich had. Nou, toen had ik het wel gezien; een wandeling en een voorstelling in de open lucht, in de regen en zonder paraplu: "we gaan iets anders doen", was mijn voorstel.
En zo kwamen we in Dordrecht terecht in museum van Geijn en daarna in het Dordrechts museum waar de tweeling tentoonstelling van "Holland op z'n mooist" werd getoond. Het Haagse deel had ik vorige week bekeken en nu de rest.
Er hing een aantal schilderijen van Jozef Israëls waar ik zeer van onder de indruk was, waaronder een schilderij van een aardappel etend gezin. Naar mijn mening zou het niet zo gek zijn om net als voor Vincent van Gogh ook voor Jozef Israëls een apart museum te stichten; zijn schilderkunst doet niet onder voor die van Vincent. Het enige verschil is dat er rond Jozef geen mythe is ontstaan - hij heeft zichzelf niet verminkt - en zijn werk had tijdens zijn leven al behoorlijke vermaardheid. We hebben genoten van beide musea en van Israëls in het bijzonder.