Peshtani

Roos en Maria op de foto

Het was ons vorig jaar goed bevallen, dat kleine vissersplaatsje Peshtani, met de klemtoon op de eerste lettergreep. Roos had via Facebook contact gehouden met Maria, degene die ons daar bediend had, maar ook economie had gedaan.
Met de bus vanuit Skopje naar Debar via het prachtige Mavrovo natuurpark, dat was ons aangeraden door iemand die wij spraken in ons appartementencomplex in Skopje. En Roos had het Mavrovopark ook op haar wensenlijstje staan. Onderweg, vanuit de bus heeft Roos ongelooflijk scherpe foto's kunnen maken. Bergbeekjes, diepe kloven, hoge wanden, best spectaculair voor ons platlanders ook al was het onvergelijkbaar met de dodenrit die ik vorig jaar in Albanië heb meegemaakt. Er lag sneeuw op de toppen van de bergen; onderweg kwamen we zelfs sneeuw tegen. Daar hadden we niet echt op gerekend; we dachten dat het lekker warm zou zijn in dit subtropische land.
In Debar aangekomen hebben we even kunnen bekomen van de rit door de bergen en toen met de volgende bus door naar Ohrid busstation. We wilden zo snel mogelijk naar onze eindbestemming Peshtani. We moesten ruim een half uur wachten voor de bus naar Peshtani, voldoende tijd om even wat banaantjes in te slaan en die op een paar aldaar staande stoelen "op te nuttigen". En daar werden we verrassend in goed Nederlands aangesproken door een Macedonische meneer. Hij had als maatschappelijk werker in NL gewerkt. We hebben genoeglijk met deze meneer gesproken; hij verlangde erg terug naar Delft; dat vond hij zo'n fijne stad. Ik kon dat slechts beamen; in de jaren dat ik in Delft heb gewerkt heb ik het niet alleen naar m'n zin gehad maar ook de stad erg leren waarderen; ik kom er nog graag en regelmatig.
En toen het laatste stukje naar Peshtani met een gezellig volle bus Macedoniërs. We werden middenin het stadje afgezet en liepen naar het restaurant Orcana waar we vorig jaar een paar keer hadden gegeten. De buurman van het restaurantje stond in de tuin en wist Roos te vertellen waar Maria woonde. Hij liep naar de straat om dat te wijzen, kwam z'n zuster tegen en die liep met Roos mee naar het huis van Maria?! Hij vertelde mij dat het dorp nog in winterslaap verkeerde en dat er geen restaurants open waren en hotels of andere overnachtingsmogelijkheden evenmin. Maar direct hield hij een jonge vrouw op een scooter aan; bleek een Nederlandse te zijn, dochter van een echtpaar dat bestaat uit een Peshtanische meneer die in NL heeft gewerkt en zijn NLse vrouw. Zij hebben een hele nering opgezet voor NLse toeristen met appartementen, huurauto's, excursies e.d. De dochter belde even met het thuisfront en we konden daar voor de nacht terecht. Dat was dus allemaal snel geregeld.

Heerlijke forellen uit het meer van Ohrid

Het was geen geweldig onderkomen en de prijs was het ook niet waard, maar we konden in ieder geval gerust aan een wandeling beginnen; vrijwel rechtstandig de heuvels op; wat een klim. We hadden niet zo gek veel tijd maar hadden in ieder geval met enige moeite de opgang naar de hoogvlakte gevonden voor de volgende dag. Dan zouden we via Alshani en de hoogvlakte naar hotel Belvédère gaan om te kijken of we daar terecht konden voor 2 nachten. Voor donker waren we weer in het dorp Peshtani voor de maaltijd.
Roos had Maria ontmoet en het bleek dat het restaurant voor ons tweeën zou open gaan; dat was wel erg lief van de eigenaresse die ook kookt vanuit haar eigen keuken denk ik.
Was ontzettend gezellig en we hebben heerlijk gegeten; ik had weer de worst met bonen schotel die me vorig jaar ook zo goed had gesmaakt en Roos iets anders. De volgende dag wilden we er wel weer eten (nogal wiedes; verder was alles dicht!) en dat kon.
We wilden graag forel uit het meer eten; aldus zeggen een lekkernij; deze forel is endemisch in het Ohrid meer. We mochten kiezen uit de drie nu nog ingevroren reusachtige vissen. Bescheiden als wij Hollanders zijn kozen we natuurlijk de grootste: 1 kilogram.