Gistermorgen, om 6.10 op weg naar het station overal het gezang van roodborsten die hun territorium met gezang afperken, merels die hun melodieën over de duisternis sproeien, maar vooral heerlijke frisse lucht; een sprookje gelijk, een klein beetje zoals de wereld die wordt beschreven door Jean Auel.
Vergelijk dat eens met de toestand enkele uren later. Lawaai van de auto's; sinds de verkeerstunnel onder het spoor functioneert is Bilthoven een prachtige doorgaande route geworden voor het autoverkeer; iedere auto laat haar uitlaatgassen achter. Vooral wandelaars en fietsers, die zich niet in een afgesloten compartiment bevinden zoals automobilisten, mogen van de stank van de uitlaatgassen genieten. Telkens weer een auto, of nog veel erger, zo'n stinkende tweetact motor van die zogenaamde snorscooters die je op het fietspad met grote snelheid passeren. Ik ervaar al die uitlaatgassen als een dynamische tunnel van vergiftigende gassen die je als fietser of voetganger moet volgen. Ik probeer die tunnel altijd zo veel mogleijk te vermijden; de lezer moest eens weten hoe ik omrijd wanneer ik in de spits met de fiets van het station naar huis rijd.
Gelukkig hebben we in ons dicht bevolkte landje nog genoeg natuurlijke ruimte waar je in het algemeen wel het kabaal van het verkeer hoort maar de gore dampen niet hoeft in te ademen. Dat is dan ook mijn favoriete habitat.
Vergelijk dat eens met de toestand enkele uren later. Lawaai van de auto's; sinds de verkeerstunnel onder het spoor functioneert is Bilthoven een prachtige doorgaande route geworden voor het autoverkeer; iedere auto laat haar uitlaatgassen achter. Vooral wandelaars en fietsers, die zich niet in een afgesloten compartiment bevinden zoals automobilisten, mogen van de stank van de uitlaatgassen genieten. Telkens weer een auto, of nog veel erger, zo'n stinkende tweetact motor van die zogenaamde snorscooters die je op het fietspad met grote snelheid passeren. Ik ervaar al die uitlaatgassen als een dynamische tunnel van vergiftigende gassen die je als fietser of voetganger moet volgen. Ik probeer die tunnel altijd zo veel mogleijk te vermijden; de lezer moest eens weten hoe ik omrijd wanneer ik in de spits met de fiets van het station naar huis rijd.
Gelukkig hebben we in ons dicht bevolkte landje nog genoeg natuurlijke ruimte waar je in het algemeen wel het kabaal van het verkeer hoort maar de gore dampen niet hoeft in te ademen. Dat is dan ook mijn favoriete habitat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten