 |
| De jarige Sjoerd onder de chocoladecrême |
Nederland schijnt de laatste dagen de warmste plek van Europa te zijn; voorwaar het is gewoon zomer. Echt een dag om buiten te zijn. We gingen de eerste verjaardag van onze kleine Sjoerd vieren in Den Haag. NS-Prorail maakt van de meivakantie en de weekends gebruik om het spoor en het station van Utrecht CS een danige opknapbeurt te geven. Knap hoe ze de treinenloop desondanks in stand weten te houden al duurt het allemaal wat langer. En zo kwamen wij na bijna twee uur reizen aan bij het jonge gezin van Arja en Walter. De jarige lag nog te slapen; niet zo lang meer want na een kwartiertje hoorde Arja hem huilen. Intussen hadden Roos en ik ons tussen de kindertjes geïnstalleerd op de bank in de tuin. Lekker zonnetje; een met water gevuld kinderbadje met glijbaan; de kinderen lekker in hun zwempakjes aan het spelen. En daar kwam de kleine Sjoerd uit zijn bedje. Hij was niet meer zo eenkennig als de vorige keer en wilde zelfs bij me zitten: een hele eer voor een ouwe opa. Gijs vroeg heel voorzichtig of we weer damespaard gingen doen en jawel hoor, daar zat hij weer te springen op mijn knieën. Leuk hoor!
 |
| Sjoerd kan het goed vinden met oma Roos |
En toen het pièce de résistance, een prachtige verjaardagstaart met marsepein en chocoladecrême door Arja zelf in elkaar gezet; doet ze altijd ondanks alle drukte. Ik had eigenlijk op Utrecht CS al een saucijzenbroodje willen scoren; lustte wel wat; was weer heel vroeg wakker en had al om 6.00 uur ontbeten. Niet gedaan en had dus best trek in een stuk van deze overheerlijke taart. Natuurlijk ook de kinderen. Kostelijk om te zien hoe Sjoerd zich helemaal ondersmeerde met de chocoladecrême. Valt ook niet mee voor zo'n klein menneke om het "netjes" naar binnen te werken. Wat is dat weer snel gegaan dat eerste jaar.
Vader Walter moest werken maar kwam weer vroeg thuis zodat we hem ook nog even konden spreken. We hadden het over gebruik van - en verslaving aan de smartphone. Dat "gratis" whatsappen heeft als gevolg dat er forse onrust ontstaat. Als je het druk hebt dan is het bijzonder storend om telkens een berichtje te moeten bekijken omdat het misschien wel iets belangrijks kan zijn. Mijn conclusie is vooralsnog: let but! Omdat er ook steeds minder wordt gemaild begint het in mijn electronische communicatie steeds rustiger te worden. Ik heb 30 jaar geleden mijn brood verdiend met de eerste ontwikkeling van electronische communicatie en automatisering in de (huisartsen)zorg; ben daar nog altijd trots op, maar kan met de huidige situatie uitstekend leven; wel zo rustig.
We lieten het gezin graag even van hun eigen rust genieten en namen de bus naar Kijkduin waar we langs het drukke strand wandelden, een biertje hebben gedronken en bitterballen gegeten. Toen weer de rit naar huis; ging aanzienlijk vlotter dan de heenweg. Ik was behoorlijk moe van de hitte en ben er na nog even "gestept" te hebben vroeg ingedoken. Morgen weer een warme dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten