Na het lezen van Stefan Zweig moest ik echt wat ontspannends ter hand nemen. In de schuur beneden lag al enige tijd een boek dat ik naar zo'n gratis afhaalplek voor boeken wil brengen; een boek dat Roos al weg wilde doen maar dat ik nog wel eens wilde lezen: "Wijlen Sarah Silbermann" van Hubert Lampo. In mijn jonge jaren was ik gek op die boeken van Lampo; je kon er zo lekker in wegdromen als hij weer zo'n magisch realistische situatie beschreef waarin het verre verleden weerspiegeld werd in het heden. Ach, je groeit daar naarmate je meer geoefend lezer wordt en wat meer echte literatuur tot je hebt genomen natuurlijk overheen, maar net als "de stam van de holenbeer" moet je jezelf af en toen iets ter verstrooiing gunnen nietwaar? zeker na die emotioneel zware kost als "
De wereld van gisteren".
Af en toe moest ik er gewoon om grinniken zo voorspelbaar is alles in dit boek; als in een jongensboek klopt de puzzle van het verhaal volledig met allerlei "verrassende" wendingen. De personen komen elkaar steeds op het juiste moment tegen en horen "toevallig" precies de dingen waar het om gaat. Ik heb er toch weer ouderwets van genoten hoewel ik mijzelf betrapte op het
alinea lezen.
Lampo is een meester in sfeertekening en vooral ook in de subtiele beschrijving van de erotiek. Dat laatste vind ik echt weergaloos en knap. Kom daar tegenwoordig maar eens om; grofheid alom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten