Hugo kookt bij mij in de keuken: een pasta die staat in de maag |
Maar niet alleen het fysieke gedoe; het was gewoon heel gezellig om zo samen met m'n zoon aan de gang te zijn. En 'savonds heeft hij lekker voor me gekookt. Hij vertelde altijd vol trots over de simpele maar overheerlijke pasta die hij zelf graag eet en anderen voorzet als ze bij hem komen eten. Zo gezegd zo gedaan; terwijl ik alvast naar huis fietste ging Hugo inkopen doen voor de pastamaaltijd en binnen twintig minuten had hij een pasta klaar die er niet om loog. Spekkies uitbakken met een beetje sambal (het beetje was wat uitgeschoten en hij had een nieuw potje sambal gekocht dus was het eindresultaat best scherp). Pasta koken en daar doorheen werden de spekkies, een kwart liter slagroom en een stevige hoeveelheid geraspte kaas geschept. Het geheel had nauwelijks kleur dus het zou mij benieuwen.
We hadden alletwee honger en vielen aan op het geheel. Bij de eerste hap zei ik spontaan: "dit is precies de ouderwetse macaroni met ham en kaas".
In mijn jonge jaren was macaroni nog iets heel exotisch. NL at aardappels met groente en een bal gehakt of een stukkie vlees met jus. Mijn moeder maakte nooit pasta, dat heette ook niet zo; dat heette gewoon macaroni. Bij de buren at ik een keer en toen aten ze macaroni met ham en kaas en daar deed je wat maggi bij eventueel; een meer dan uitstekende combinatie die ik volstrekt had vergeten. Bedankt zeun! dat ik van jou iets ouderwets zou leren koken vind ik kostelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten