In het NOS nieuws van een dezer dagen las ik dat het slecht ging met de orka's, die schitterende roofdieren van de zee. Voor de kust van Amerika zijn familiegroepen in beeld gekomen waarin de sterfte van de zeer jonge dieren dermate groot is (gesproken wordt van 75% sterfte) dat de soort in de gevarenzone dreigt te komen. Navrant beeld hierbij is dat de moeder orka's vaak nog wekenlang met hun dode jong blijven voort sukkelen, akelig beeld dat mij aan een scène uit de film naar het boek van Couperus, "van de koele meren des doods" doet denken. Daar ging het om een heroïne verslaafde moeder, bij de orka's gaat het, aldus NOS nieuws om voedseltekort, door overbevissing door - hoe kan het anders - de mens, is er onvoldoende te eten voor de orka's.
De boeken van Richard Dawkins geven zo'n prachtig beeld van de natuur, een beeld waarin alle organismen naast elkaar en door het eten van elkaar leven; het klinkt hard maar het principe is steeds: Eten en opgegeten worden. Dawkins zegt dan ook dat er in de natuur erg veel pijn wordt geleden en dat van vredigheid direct geen sprake is. En is er niet genoeg te eten, dan sterft een soort uit. Dat staat de orka kennelijk te wachten zoals overigens ook vrijwel alle soorten die in die miljarden jaren leefden is overkomen.
Malthus waarschuwde al in de 19e eruw voor de hongerdood die ook ons mensen destijds te wachten zou komen te staan wanneer de voedselopbrengst van de aarde onvoldoende zou zijn om allen te voeden. Het aantal te voeden monden moet wel in overeenstemming zijn met de voedselopbrengst.
Zeker nu met die klimaatverandering die met droogte en overstromingen gepaard gaat speelt natuurlijk ook de invloed vanuit die kant een rol in de voedselvoorziening.
Op de foto mijn oude vader met dochter Arja, 1 dag oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten