Nu beter begrepen

Een wat mystieke roman; Hubert Lampo-achtig; "het negende uur" van de pen van Pieter Nouwen. Ik had het al eens eerder gelezen en toen van het verhaal onvoldoende opgestoken. Het had me ook niet zo geboeid eerlijk gezegd. Roos lichtte het destijds toe. En nu hebben we het voor de tweede keer uit de bieb gehaald en gelezen. Gisteravond had ik het al ter hand genomen tot het moment dat de luikjes dicht vielen en vanmorgen ben ik erin verder gegaan tot ik het uit had. En nu vond ik het toch wel fascinerend hoe hij het thema behandelt of je de hoofdrollen in de Mattheus Passion wel indringend, kwalitatief voldoende kunt zingen wanneer je als zanger niet religieus angehaucht bent.
Hij schetst het proces van het schrijven van de Mattheus Passion door de meester zelf en mengt dat met het merkwaardige verhaal van de zanger Edward die na een zeer frustrerende zangcarriere nu de kans van z'n leven heeft gekregen; hij mag de christusrol in de Mattheus Passion zingen omdat de solist wegens ziekte is uitgevallen. Hij verpest dat, ondanks zijn fantastisch optreden tijdens de generale repetitie door blasfemisch gedrag.
Nouwen schetst deze figuur in mijn visie als een soort duivel die ook tot twee maal toe iemand 66 rozen schenkt, misschien niet helemaal het getal 666, het getal van de duivel, maar het komt er wel dichtbij.
Edward sterft op goede vrijdag bij het negende uur, dat is precies op het tijdstip dat Jezus is gestorven volgens het bijbelverhaal en dat ook wordt bezongen in de Passion.
Het blijft een mystiek, misschien zelfs wel raar verhaal, bizar, maar het heeft me wel geraakt nu ik het wat beter tot me door kon laten dringen dan de eerste keer.