Zojuist heb ik een forse hoeveelheid "sauce Parisienne" gemaakt met champignons en coquilles St Jacquies, Jacobsschelpen oftewel kammosselen. Ik zat erover te peinzen of ik deze saus, met zelfgedraaide pasta donderdag zal gaan serveren aan zoon Hugo; hij houdt niet van champignons, maar die zijn niet zo prominent in deze saus, die eigenlijk bedoeld is voor Coquilles St Jacques à la Parisienne, uit de oven met kaas en gegratineerd. De saus leek me ook heel geschikt voor over de pasta met van die geraspte oude kaas van Albert Heijn. Maar die champignons deden me verder peinzen; als kind vond ik champignons ook niet lekker; bij mijn eerste kennismaking vond ik ze maar "slijmerig" en niet erg lekker smaken.
55 jaar geleden, ik was 10 jaar oud en bruidsjonker bij het huwelijk van mijn tante Alda en oom Kees. Ik mocht de hele dag van de partij zijn dus ook 'savonds bij het diner; ik was zo moe als een hond. Vooraf werd champignonsoep geserveerd; in die tijd echt heel exotisch, kun je dat nog voorstellen? Ik lustte het eigenlijk niet en heb met moeite enige happen naar binnen gewerkt. Ik kreeg daar wat geestig bedoelde opmerkingen over: "vind je het wel lekker Ferry?"; ik wist niet wat ik moest zeggen; de tranen schoten me in de ogen van vermoeidheid en het figuur dat ik sloeg; wat moest ik doen? Manhaftig liep ik naar de deur om m'n tranen te verbergen en zei: "ik ga even kijken of er iets anders voor me is".
Mijn vader vond dat achteraf stoer van me; hij had wel gezien dat ik het moeilijk had met het geplaag. Verder weet ik eigenlijk niets meer van die dag, inmiddels zo lang geleden; alleen die champignons.
55 jaar geleden, ik was 10 jaar oud en bruidsjonker bij het huwelijk van mijn tante Alda en oom Kees. Ik mocht de hele dag van de partij zijn dus ook 'savonds bij het diner; ik was zo moe als een hond. Vooraf werd champignonsoep geserveerd; in die tijd echt heel exotisch, kun je dat nog voorstellen? Ik lustte het eigenlijk niet en heb met moeite enige happen naar binnen gewerkt. Ik kreeg daar wat geestig bedoelde opmerkingen over: "vind je het wel lekker Ferry?"; ik wist niet wat ik moest zeggen; de tranen schoten me in de ogen van vermoeidheid en het figuur dat ik sloeg; wat moest ik doen? Manhaftig liep ik naar de deur om m'n tranen te verbergen en zei: "ik ga even kijken of er iets anders voor me is".
Mijn vader vond dat achteraf stoer van me; hij had wel gezien dat ik het moeilijk had met het geplaag. Verder weet ik eigenlijk niets meer van die dag, inmiddels zo lang geleden; alleen die champignons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten