Toen ik begon met het wandelen van grotere afstanden, daarin gegidst door vriend Dick die met een stel vrienden veel ervaring had opgebouwd met bergwandelen, vond ik het - als uitgesproken platlander - maar niks dat hijgen en zweten bij dat onnodige klimmen?! Je ging toch weer afdalen. In Limburg en later in de Eifel en nog later in de Alpen heb ik juist die geaccidenteerde wandelgebieden leren genieten. Nu Robert daar in NZ louter klimt en klautert door sprookjesachtig mooie streken moet ik weer terugdenken aan de Eifel, Dordogne, Alpen en vooral Slovenië, waar Roos en ik die schitterende tocht langs de Soça liepen. En de Canarias, ik raak niet uitgepraat over al die mooie streken! Ik vergeet Spanje en Griekenland. Ach, das Wandern ist mein groszer Lust.
Maar de titel van deze blog houdt meer in dan het genieten van landschap en natuur, ik ervaar het ook als de zoveelste natuurwet. Ook beschavingen komen op en verdwijnen, soorten organismen komen op en verdwijnen aldus het paleontologisch kennisveld. Daar moet ik veel aan denken in deze roerige tijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten