Begrafenis in Moordrecht

We moesten de trein van 11 uur nemen en in Gouda overstappen op de bus naar Rotterdam via Moordrecht. Een aangetrouwde neef van Roos werd vandaag herdacht en begraven aldaar. We kwamen aan bij de kerk die bij het betreden een vrijwel volle aanblik toonde, een groot aantal mensen was hier om de plechtigheid bij te wonen. En ook plechtige, geestelijke orgelmuziek die naarmate het tijdstip van de aanvang van de plechtigheid vorderde, steeds ongedwongener en zelfs vrolijk werd. Ik hoorde uiteindelijk de Radetzkymars . Deze vrolijke noot zou de ontslapende zeker bevallen zijn, gedurende de plechtigheid werd door alle sprekers, vaak met weemoed, aan zijn vrolijkheid geapelleerd.

In een muisstille kerk nam de jonge weduwe het woord, daarin bijgestaan door een kleinzoon. Zij las een liefdevolle psalm voor na de aanwezigen te hebben bedankt voor hun belangstelling.

Daarna een aantal toespraken die de levenslust aangaven, de voorkeur voor en famille lekker te eten en vooral ook Elsace wijn te genieten, kortom een levensgenieter was heengegaan. Wat mij roerde was een snikkende kleindochter die aangaf dat ze de kleur ogen had van haar opa.

Toen gebeurde er iets heel merkwaardigs in mijn bovenkamer, ik kreeg het gevoel dat ik naar m'n eigen begrafenis zat te luisteren. Donordochter Nathalie heeft eens in een werkstuk beschreven dat ze geen moedervlekken, maar vadervlekken, van haar toen nog onbekende donor had geërfd en ook zijn oogkleur. Poeh, moest even slikken. Maar het was bijna afgelopen. De (klein)zonen tilden de kist weer naar buiten en met een hele stoet ging men naar het behoorlijk ver weg gelegen kerkhof. Ik liep niet mee maar nam de bus naar Gouda.