Syndroom van Pfeiffer

 Viel me niet mee om me los te rukken van "Alkibiades", dat fantastische boek van de pen van Ilja Pfeiffer. Het gaat uiteraard over degene naar wie het boek is genoemd, een leuke schrijftechniek heeft Pfeiffer toegepast door het te schrijven in de vorm van een uitgebreide autobiografie. Ik ken de figuur Alkibiades, overigens eerder als Alcibiades, maar sinds de inleidende video's van Ilja noem ik hem ook Alkibiades, ook wel eens per ongeluk Alkidiabes of Alkides, what's in the name bij zo'n ouwe Griek. Uit het boek "de Peloponesische oorlog", van Thucidides heb ik een negatief gevoel overgehouden van Alkibiades, een onbetrouwbare gluiperd die nogal eens van partij veranderde, van Athene naar Sparta en weer terug. Op onbegrijpbare wijze overigens, maar hier in het boek van Ilja Pfeiffer wordt de zaak grondig uit de doeken gedaan en het werkt verslavend, ik kan gewoon niet stoppen met lezen. En ik durf het haast niet op te schrijven, maar het kan echt in de schaduw staan van de groten uit de klassieke literatuur. Verrukkelijk om al die oude kennis als doodgewoon in het verhaal geïntegreerd te zien. Als de stakker gedwongen wordt om wekenlang de koningin van Sparta te beminnen dan wordt direct de vergelijking gemaakt met die arme Odysseus die 7 jaar lang iedere nacht met Kalypso, de godin met de mooie vlechten het zelfde moet doen, mooi vind ik dat.
Terwijl ik vandaag mijn verplichte tien kilometertjes maakte hier achter in het bos appte Roos mij en gaf ik toe dat ik aan het syndroom van Pfeiffer leed; kon niet stoppen met lezen. Het kostte me inderdaad de grootste moeite om de sponde uit te gaan en het huis te kuisen zoals ik dat op de donderdagen pleeg te doen.