Weefselkweek

 Zoals ik eergisteren schreef begon ik al in het begin van mijn wetenschappelijke tijd met een voor een beginnend academicus stevige personele en technische uitrusting. Een groot laboratorium stond mij ter beschikking, twee ervaren analisten en proefdierfaciliteiten. Wat echter ontbrak was een begeleider; heeft achteraf gezien zeker voordelen want ik kon vrij aan de gang gaan alleen van publiceren kwam niets terecht; ervaring in het publiceren moet je echt opdoen en leren in een academische omgeving met name van een begeleider. Maar intussen kon ik vrijelijk mijn gang gaan; ik las veel in de literatuur die ik op mijn kamer tot mij nam. Kwam ik iets tegen dat me wel wat leek voor toepassing in het vitologisch/immunologisch onderzoek dan pakte ik dat op, bestelde de benodigde spullen en samen met de analisten of zelf ging ik het uitproberen. Weefselkweek was een goede basis om Herpes Simplex Virus te kweken; zo kreeg ik ervaring. Antistoffen kon je opwekken in konijnen; die werden er niet ziek van maar maakten wel antistoffen. Goudhamsters daarentegen waren zeer gevoelig voor HSV; type 1 veroorzaakte blisters terwijl type 2 verlammingen veroorzaakte. Dat heb ik ook in de praktijk doen uitvoeren en dat proces waargenomen; imposant. 
Met de antistoffen en de immunofluorescentie techniek kon de kinetiek van het infectieproces bestudeerd worden en dat ging razendsnel. Enkele uren nadat een monolayer van embryonale kippencellen was geïnfecteerd konden de antigenen op de celwanden worden aangetoond. En het bleek dat de veranderingen met ConA sneller optraden dan die met het antiserum konden worden aangetoond. Dat had ik achteraf gezien wel wat preciezer mogen uitzoeken en zeker publiceren. Is niet gebeurd. Wel geprobeerd, maar dat was gewoon te knullig en ik heb mij er ook niet erg sterk voor gemaakt. 

Het "grote bos"

 

Toch net een apenhuis nietwaar?

Tussen Doorn en Driebergen ligt vakantiepark "Het Grote Bos"; ik ken het al zeker 60 jaar omdat ik daar als kind met mijn ouders een paar keer de vakantie heb doorgebracht. Inmiddels is het wel zo'n beetje behorend bij mijn "achtertuin", d.w.z. het wandelgebied in mijn woonomgeving. Desalniettemin heb ik van Komoot een track overgenomen, c.q. gecopieerd van iemand anders om in deze omgeving te gaan lopen. Eigenlijk was het vanwege een foto die ik zag van een meertje dat tot mijn verbazing vol water stond terwijl het in mijn herinnering al jaren droog stond vanwege de verlaging van het grondwaterpeil.
En zo landde ik hedenmorgen al om half elf op station Maarn en liep in het toch niet zo heel bekende gebied. Wel kwam ik in de buurt van het bekende grote bos op paden die ik mij nog heel goed herinnerde; een weg waar ik in 1969 - een bijzonder goed beukennotenjaar - heel veel heb verzameld. En natuurlijk het park zelf dat nogal was veranderd. Hier en daar leek het wel een apenhuis; allemaal klimtoestellen. Kennelijk is dat om "de jeugd" bezig te houden nodig geworden. In "mijn tijd" vermaakten we ons met wandelen en 's-avonds volksdansen op het plein. 
Het meertje stond inderdaad vol water en zo te zien was het wat groter geworden dan vroeger. Uiteindelijk kwam ik door een mij onbekend gebied bij Huis te Maarn en realiseerde ik me dat het heel goed was om tracks van anderen te lopen; ik heb een beetje de neiging om altijd de bekende wegen te lopen; is wel zo makkelijk overigens. Ik sneed af en na 14 kilometer stond ik weer op station Maarn. De volgende keer neem ik de Kaapse bossen mee in de wandeling; ben ik lang geleden wel geweest met Dick toen we aan mijn wandelconditie werkten, m.n. het eelt.

ConcanavalineA, ConA

 Ik heb vast wel eens geblogd over de sollicitatie dag die mij op wonderbaarlijke wijze mijn eerste baan opleverde. Had ik een afspraak gemaakt met de decaan van de medische faculteit van de VU om hem te vragen of er misschien een job binnen de faculteit was voor een onlangs afgestudeerd biochemicus daar ging ik eind van de dag na twee gesprekken weer naar huis met een goede baan op zak. Dat was aan de medische faculteit, afdeling medische microbiologie. Ik was daar uiteindelijk aangetrokken om de sero-diagnostiek van Toxoplamose op te zetten. Dankzij twee korte stages, een eerste bij het CDI, Centraal Diergeneeskundig Instituut, toen nog in Amsterdam en een tweede hier in Bilthoven bij het RIV, inmiddels RIVM. Daarna ben ik aan de gang gegaan binnen het laboratorium om de techniek in de vingers te krijgen zonder dat daar nog die gevaarlijke levende parasieten aan te pas kwamen. Maar dat was na enkele weken gefixt. Tot mijn geluk wilde de analiste waarvan ik bij het CDI verschillende technieken had geleerd graag in Amsterdam blijven en vroeg of ze niet bij mij kon komen werken, en dat kon dus! De hele techniek liep dan ook in een maand of drie. De apparatuur die nodig was die had "de prof" al lang geleden aan laten rukken en daar liep het. Wat nu verder voor mij als beginnend wetenschapper?
Ik had geen flauw idee over de mores binnen de Universiteit; ik wilde gewoon dienstbaar zijn aan wat er zoals gedaan kon worden en vroeg aan "de prof" wat ik, nu de Toxoplasmose diagnostiek was ontwikkeld verder voor de afdeling kon betekenen. En ja, dat was merkwaardig genoeg een zeer globale opdracht; hij had een virus sample van een Herpes Simplex Virus (HSV) waarvan hij met de hem beschikbare technieken (enten op bebroede kippen eieren en enten in baby-muisjes) niet kon duiden of het een type 1 of 2 was. Ik weet nog het sample nr: K-13. Dat was het begin van mijn carrière in de virologie; helemaal zelf op onderzoek uit; technieken uitdenken en uitproberen. Klinkt leuk en achteraf was het ook heel leuk, maar een deskundige hand in de rug zou geen overbodige luxe zijn geweest.
Ik ging aan de gang met weefselkweek, met immuno-fluorescentie, daarin deskundig bijgestaan door een hele technische staf van analistes en diverse technici. Ook beschikte ik voor mijn onderzoek over uitgebreide proefdierfaciliteiten; antistoffen konden worden opgewekt in konijnen, proeven op hamsters en muizen, alles was beschikbaar. Voor huidige beginnende wetenschappers ondenkbaar, voor mij een onvermoed paradijs om m'n gang te gaan. Ik heb er erg veel ervaring mee opgedaan, maar publiceren ho maar, daar heb ik pas veel en veel later kaas van leren eten.
Vanmorgen liet ik tijdens de koffie met Roos het woord "ConcanavalineA" vallen, een wonderlijk stofje dat ik leerde kennen dankzij Gotze K, destijds lector aan de afdeling dermatologie en naast clinicus ook experimenteel laboratorium onderzoeker. Gek stofje waarmee ik virale expressies heb waargenomen die met antistoffen niet aanwezig waren. Wonderlijk, maar dat heeft toch mijn denken beïnvloed zoals zo veel merkwaardige dingen die ik in die eerste drie jaren heb waargenomen. 

Zo zult gij ras wezen

 

Vandaag de wandeling gemaakt die al een poosje op mijn verlanglijstje stond: van Hoenderloo naar Loenen. "Waarom naar Loenen?" zult u lezer zich ongetwijfeld afvragen. Jaren geleden kwam ik voor het eerst in Loenen met vriend Ab; hij heeft mij de laatste jaren over de hele Veluwe meegezeuld en zo kwam ik ook in Loenen en zag daar bij het kerkje, op het belendend kerkhof een steen met wel zo'n terechte en geestige laatste groet van degene die daar al een kleine honderdvijftig jaar zijn graf aan het vullen was. Ik wilde die steen gewoon nog eens een keer aanschouwen en dat lukte vandaag dan ook. 
De wandeling had ik door Komoot zelf laten ontwerpen; was 12 kilometer lang en voerde mij door fraaie en merkwaardig verlaten streken; afgezien van een paar hondelaars heb ik niemand kunnen begroeten onderweg. Vind ik niet zo'n punt hoor; ik gun iedereen z'n pleziertje in de natuur en afgezien van kabaal makende motorrijders en onvoorzichtig manoeuvrerende mountainbikers vind ik het prima als ik de paden met anderen moet delen. Overigens vind ik "stilte" het mooiste geluid in de natuur zeker met de basso continuo van ruisende bladeren en vogel gekwinkeleer. 
De aanloop in Hoenderloo ging de eerste paar kilometers over verharde paden, maar toen dat eenmaal werd onderbroken door het eerste zandpad was er ook geen houden meer aan. Ik geloof dat ik, afgezien van de oversteek hier en daar over de "wegen der beschaving" geen asfalt of steen meer heb belopen.
Langs heidevelden en vooral door bosgebieden liep ik naar Loenen terwijl "Truus", de speach control van Komoot mij op het juiste pad hield. En daar doemde Loenen op met het kerkje. De bus reed net voor m'n neus weg zodat ik alle tijd had om op het kerkhof te gaan kijken. De steen met het geestige opschrift stond prominent vooraan bij de ingang van het kerkhof; dat zal wel geen toeval zijn.
Het opschrift: "Wat gij nu zijt, was ik voor dezen. Wat ik nu ben zult gij ras wezen." En ik moest er inderdaad weer ontzettend om lachen, want zo is het wel en maar goed ook. Zoals Roos ook zegt: "het leven is als domino steentjes, het wordt telkens doorgegeven.
Ik reisde door naar Roos en heb 's-avonds lekker gebridged. Daarna nog een wijntje thuis en toen was de koek ook wel volledig op; wat was ik moe!

Jan-Peter de Graaff en Philippe Hersant

Roos is zolang als ik haar ken - en dat is inmiddels bijna 30 jaar - erg bezig met muziek, waaronder ook creatief met componeren. Zij heeft daarbij les gehad en kennis gemaakt met de jonge, maar inmiddels in muzikale kringen geroemde componist Jan-Peter de Graaf, o.a. bekend door het bijzondere werk: "Event Horizon". Ze is ook betrokken geweest als mede-sponsor bij de productie van een werk van deze componist dat hij op verzoek schreef voor een bekende celliste, Maya Fridman, een compositie met de naam "rimpelingen". En de recensie over de CD in een gerenommeerd muziekblad liegt er ook niet om: leest u maar. Ik heb gefascineerd naar de uitvoering geluisterd; schitterend, net als "Event-Horizon".
In genoemde recensie wordt ook de naam genoemd van een volgens de recensent wat ondergewaardeerde componist, Philippe Hersant. En dat was voor mij een reden om eens op Youtube te gaan grasduinen. En inderdaad ook hier weer een ferme dosis moderne muziek die ik zelfs met mijn aan barok en romantiek gewende oren met veel genoegen beluisterd heb. Daarnaast biedt Hersant als docent kennis aan beginnend componisten van hoe zij het beste kunnen beginnen met een compositie: eerst de baslijn! Grappig genoeg deed mij dat herinneren aan een jeugdzonde die ik rond mijn 17e jaar heb begaan: het componeren van een liedje voor een beatband op basis van een gedicht van een vriend van die tijd: "talking windows" heette het gedicht. Die baslijn van destijds kan ik nog neuriën en vormde destijds inderdaad de basis van dat lied, uitgevoerd door het bandje waar ik overigens uitgegooid was omdat ik geen "spullen" had. Ik had slechts een wrakke gitaar har har. 

Op stap met Doortje van Moortje

 

Roos bij het beekje

Gisteren appte Roos mij of ik mij maar om 10 uur wilde melden op station Velp voor een wandeling die zijn in Komoot had ontworpen; door de Veluwezoom naar station Rheden. Uitstekend idee waar ik graag in mee wilde gaan uiteraard. Na een vlotte treinreis begroette ik haar om 10.05 op het perron waar zij al enkele minuten zat te wachten. Het was weer een prachtige voorzomerdag; uitstekend om een dag in te wandelen. Hoe ze het voor elkaar krijgt is mij telkens een raadsel; zonder het terrein daadwerkelijk te kennen creëert Roos op basis van het geografisch substraat zoals de onderliggende kaart dat aangeeft een route die altijd door de mooiste delen loopt. Natuurlijk was de aanloop door Velp niet sterk afwijkend van wat ik al eerder had gelopen richting Veluwe, maar zelfs in Velp zelf was die aantrekkelijker. En zo kwamen we bij het bekende beekje maar al snel via een geheel afwijkende route het land in. Ergens kwam ons een traject bekend voor uit zeer vroeger tijden, misschien wel 20 jaar geleden.
We kwamen ook in de buurt van de Posbank maar vanaf een heel andere kant dan ik kende. Op een heuvel stonden 3 bankjes waarvan wij uiteraard gebruik maakten om onze lunch weg te knagen. Ik had voor Roos een paar sneden rozijnen-notenbrood meegenomen, zo langzamerhand mijn obligate geschenk tijdens wandelingen en andere gelegenheden. Op de achtergrond hoorden wij het orkest van het orkest dat bang is om niet gehoord te worden, nee niet de bladblazers, orkest van de verdwaasden, maar een trio van motorrijders dat de stilte voor de wandelaars en fietsers wilde verbreken, met veel succes overigens! We passeerden de Posbank en raakten daar als altijd in de problemen om het juiste vervolg te vinden, maar dat lukte. Hier een orkest van rally rijdende auto's, de een nog meer uitgedost als racewagen dan de ander inclusief luidruchtige uitlaat. Een jong echtpaar, gewapend met grote fototoestellen stond bij een grote pol gras; zij hadden een "salamander of hagedis" zien wegschieten. Het was een groene zo vertelden zij, kortom een zandhagedis, mannetje (twee jaar) zou Ben toevoegen, maar dat liet ik achterwege har har.
Niet veel later bereikten we de uitlopers van Rheden die Roos met haar track keurig tot het laatst toe wist te vermijden via een door het groen lopende route. OV-engel zorgde voor het precies op tijd binnen rijden van de trein naar Zutphen. Daar namen we afscheid; Roos ging Zutphen nog even in terwijl ik de trein naar Arnhem en terug naar de Bilt ging. Was een fijne wandeling geweest.

Met de verrekijker op stap

 

Ontluikend blad van de waterlelie

Vandaag vrijdag, marktdag. Ik vind het nog altijd genoeglijk om naar de markt te gaan ondanks dat ik eigenlijk nog slechts 2 kramen regulier bezoek; de notenkraam en de reformkraam. Verder betrek ik alles elders,hetzij bij "de Koopman", hetzij bij Albert Heijn. Vlees haal ik van overal en nergens; wildernisvlees, de boerderijwinkel bij Eijkenstein, slager Blom in Workum en de slager in Zwolle en natuurlijk ook bij van Loo hier in de Bilt. Helaas is Veldvarkens afgevallen; zij verkopen geen vlees meer aan particulieren. 
Na de markt had ik eigenlijk zin om weer eens met de kijker op stap te gaan en dan ligt het stuk langs het Tienhovens kanaal voor de hand. Dus met de trein naar Overvecht en dan met busje 122 naar Tienhoven; een prachtige rit zo in het voorjaar. Op het eerste bankje heb ik mij verkleed en de korte broek aangetrokken en natuurlijk de kijker aangegord (doet me denken aan de Ilias die ik heden weer eens ter hand heb genomen waarbij de vechtenden allerlei bewapening aangorden). Mijn bewapening was nogal onschuldig; slechts het oog wordt ermee bewapend zodat je veel beter kunt zien en te zien was er niet zo gek veel, maar toch, Allereerst de voorzichtige eerste bladeren van de waterlelie; nog geen bloemen, maar kleine bladeren die uit het sop naar boven komen uit de dikke wortels ontsproten. Schijnt erg voedzaam te zijn die dikke waterlelie wortels?! Voorlopig laat ik het maar bij paardenbloembladeren en misschien bij brandnetels om soep van te koken, maar waterleliewortel gaat me nog wat te ver om uit de natuur te eten.
Verder zag ik een grote zilvermeeuw die boven de sloot aan het patrouilleren was; hij keerde, kwam naar beneden en pikte iets op uit het moeras; kon ik goed zien met de kijker; het leek een zoetwaterkreeft die hij in zijn snavel prakte en mee wegvloog. Ook zag ik twee futen uitgebreid baltsen en een grauwe reiger die heel behoedzaam, langzaam lopend op jacht was. Helaas zag ik hem niet met die razendsnelle beweging iets uit het water vissen. Ook zag ik zilverreigers en twee bergeenden met hun opvallend witte onderdelen in hun verenkleed; prachtige vogels. Van de kleinere vogels zag ik de koolmees en hoorde ik tal van andere vogels, maar zag die niet.
Uiteindelijk kwam ik aan het eind van het Tienhovens kanaal; eigenlijk een groot fiasco want het loopt dood omdat het niet lukte om door de Utrechtse heuvelrug heen te graven. Was kennelijk niet tevoren aan gedacht. Maar nu hebben we wel dit mooie water in het veengebied; jaren geleden heb ik daar zelfs een beetje op geschaatst.
Mijn OV-engel had iets goed te maken. Bij aankomst in Hollandsche Rading deed ze extra haar best. Terwijl ik over wilde steken kwam daar buslijn 58 aangereden met de directe bus naar Bilthoven; die had ik makkelijk aan kunnen houden, maar ik wilde met de trein. En aangekomen op het station checkte ik in en liep verder en direct kwam dan ook de trein aan.

Nieuwe verten in Zuid Limburg

 

RiMo glunderend op een bankje in de zon

Al vele jaren ga ik regelmatig naar Zuid Limburg om daar de fraaie omgeving te bewandelen. Gemakshalve loop ik dan vaak wel de zelfde inmiddels wat platgetreden paden. Zo niet vandaag; ik had met vriend Dick afgesproken en hij had een track voorgesteld die begon bij de bushalte waar we de vorige keer waren geëindigd: bushalte vendelstraat in Cadier en Keer. En daar was ik al om 8.50 en Dick, RiMo voor intimi stond al op de halte. We waren direct op pad; het was prachtig wandelweer. Dick had als vanouds voor koffie en berenspek gezorgd en al dra zaten we op het eerste bankje te slempen. Ik had gisteravond nog rozijnen-notenbrood gebakken; daar houdt Dick ook van en ik had een flink deel in sneden en in een stevige kap voor hem meegenomen. Voor mezelf had ik een paar sneden vers brood met dik boter erop. Dick neemt altijd ontbijtkoek (berenspek) mee en dat vind ik zo lekker op brood. Zo zaten we ons dus te goed te doen in het prachtige zon overgoten Limburgse land. En het zou de hele dag mooi blijven. Op een volgend bankje kleedde ik mij dan ook om en trok een meegenomen korte broek aan en vest uit en in de rugzak. Zo sjokten we verder door het Savelsbos over paden die ik voor een belangrijk deel niet kende. Het bos is eigenlijk een deel van het landschap dat door haar fysieke gesteldheid niet geschikt was voor het bedrijven van landbouw; het bestaat uit de puntige delen in het landschap, juist de fraaie stukken die uitlopen in scherp uitgesleten dalen en holle wegen; prachtig om te bewandelen, maar moeilijk om te bewerken. Maar al die uitlopers ken ik allerminst; ik loop altijd het stuk dat begint in de buurt van Mesch, maar nu blijkt dat Cadier eigenlijk veel prettiger is om te beginnen. We staken de provinciale verkeersweg over en liepen via een prachtig aangelegde kruisweg richting Bemelen; een magnifiek uitzicht over het Maasdal was ons deel. Ik genoot er erg van. Ook het stuk van Bemelen terug naar de provinciale weg langs talloze groeves waar in het verleden mergel is afgevoerd was prachtig. En uiteindelijk kwamen we weer in Cadier zij het bij een andere halte van de bus. We namen afscheid en gingen weer ieder ons weegs. Was een heerlijke wandeldag geweest. Gaan we vaker doen zo spraken we af.

Virtueel is inmiddels realiteit

De lippen van dit kunstwerk deden
mij denken aan die opgevulde lippen
van die moderne "influencers" e.a.

Facebook heeft volop ingezet op iets nieuws, ik meen met de naam "Meta" of iets dergelijks; uiteraard begrijp ik van die ontwikkeling niets, maar er wordt een soort wereld, een omgeving gecreëerd, een virtuele omgeving waarin je je kunt manifesteren neem ik aan. Waarschijnlijk met zo'n rare bril op zodat je denkt dat je ergens anders bent; echt iets voor mij, maar niet heus. Maar inmiddels krijg ik af en toe het gevoel dat er nu bij veel jongeren al sprake is van leven in een andere realiteit dan degene waarin ze rondstappen. Dat gevoel had ik hedenmorgen sterk toen ik op weg ging van Wijhe naar Bilthoven.
Wijhe kent nog zo'n genoeglijke plattelands sfeer waarin de mensen elkaar groeten. Ik reed dan ook op de fiets naar het station en groette deze en gene die ik al fietsend tegenkwam; dat had je veertig jaar geleden in Bilthoven ook; op straat groette je elkaar. Dat kon ik makkelijk want er waren niet zo veel mensen, zoals nu nog in Wijhe. Inmiddels is het daar te druk voor geworden in Bilthoven en groet lang niet iedereen meer op straat; wel in het bos hoor; daar groeten de Bilthovenaren elkaar en als iemand niet terug groet dan denk je: "zeker uit Utrecht", de stad dus.
Maar aangekomen op station Wijhe, waar slechts een enkeling stond te wachten op de trein en ik groette vriendelijk, kreeg ik geen reactie; de jonge vrouw in kwestie had "oortjes" in en hoorde mijn groet daardoor niet, maar ook mijn passerende gestalte ontging haar, want ze zat met volle aandacht op het schermpje van haar "Smart"phone te loeren. Een andere jonge vrouw kwam aangestrompeld met een kruk onder een van haar armen vanwege een knie blessure. Het eerste wat ze deed was "oortjes" aanmeten zodat ze vooral niets hoefde mee te krijgen van de omgeving: vogelgeluiden, de klok van de kerk en zo. In de trein zat een jonge vrouw met van die opgeblazen lippen; kunstlippen, die haar helemaal niet mooier maakten maar die je wel ziet bij die "influencers". 
In Bilthoven aangekomen nam ik de fiets uit het rek en ging eerst richting Boom en Bosch, de zuivelboerderij. Ik zat zo te denken aan al die voor mij als zeventiger toch rare dingen als hier boven beschreven. En net op dat moment reed ik een jonge moeder tegemoet met een klein kindje voorop op de fiets en zo'n windscherm om het kindje voor de wind te behoeden; vond ik zo aandoenlijk. En even later een wandelende tegenligger die mij uit zichzelf uiterst vriendelijk groette. Ik klaarde er helemaal van op.

En nu omgekeerd

 

Op de achtergrond de boom van Margreet

Vandaag heb ik de zelfde wandeling gemaakt als twee weken geleden met nicht Margreet; nu van Velp naar Dieren en van daaruit door naar Wijhe met de trein. Maandagavond, vaste prik, bridgeclub Wijhe, vandaar. Het was prachtig weer; 9292.nl gaf aan dat ik om 9.13 de trein vanuit Bilthoven kon nemen en dan anderhalf uur later in Velp. Op geleide van Komoot en met behulp van Komoots' spraak module was het een "fluitje van een cent" om de weg te vinden. Slechts twee keer over het hele traject moest ik voor de zekerheid toch even op het scherm te kijken of ik de juiste afslag had genomen. Komoot is echt een aanrader!
Op het bankje bij de boom van Margreet heb ik een boterhammetje zitten eten en geprobeerd om een "selfie" te maken. Het resultaat is een zeer aandachtig, niet in de lens kijkende Eef met een schaduw over het gezicht. Even verderop was de Posbank, een monument voor de heer Pos die een belangrijke rol heeft gespeeld in de ontwikkeling van het toerisme in deze streek en in NL in het algemeen. Oprichter van de ANWB meen ik.
Ook de Carolina hoeve werd weer gepasseerd maar evenwel zonder een stuk appeltaart te genieten; dat doe ik pas als Roos van de partij mocht zijn. Wèl heb ik daar in de buurt mijn bak met bonen opgegeten. Het laatste stuk naar Dieren viel me een beetje tegen; was lang en recht en eentonig. Was me de eerste keer helemaal niet opgevallen toen ik hier begon met Margreet; we liepen natuurlijk gezellig te kletsen; hadden elkaar weinig gezien de laatste jaren, afgezien van bij de begrafenis van haar vader, mijn ome Kees. Maar zo'n gelegenheid leent zich niet zo voor bijpraten, meer voor het maken van afspraken en zo is het ook gebeurd.
Als gezegd vond ik het laatste stuk niet erg aantrekkelijk en zo mopperde ik mijn weg het laatste stukje naar het station. Nou, dat zat mijn OV-engel kennelijk niet lekker en prompt liet zij mijn trein voor m'n neus wegrijden. Nou ja, een 25 minuten lang lekker in het zonnetje zitten deed me geen kwaad. Nog voor vieren was  ik bij Roos; zij zat te vergaderen met haar mede-bestuurslid. Ik ging lekker in de tuin zitten. En als gezegd, 's-avonds bridgen. Ging aardig, niet geweldig, maar boven de 50 % en was ik al met al wel redelijk tevreden. 

De hele dag in Tivoli

 Vandaag werd het 12e lustrum van de VvhL, de "Vereniging vrienden van het Lied" gevierd met een gevarieerd liedfestival dat plaatsvond in het theater Tivoli in Utrecht. Het begon al om tien uur met een alleraardigste voorstelling verzorgd door studenten van het Utrechts conservatorium. Erg afwisselend en zowel theatraal als in een opera als prachtig gezongen liederen. 
Daarna een openingsrede van de nieuwe voorzitter Leo Samama; een beleidsvoornemen voor de komende tijd maakte een belangrijk onderdeel uit van deze rede die tevens teruggreep op het allereerste begin. Hoofdthema's waren bij de oprichting toch vooral het doen uitvoeren van het Lied buiten de grote podia en vooral gericht op jonge musici en Nederlands repertoire. De charme van onze vereniging is inderdaad dat de uitvoeringen plaatsvinden in kleine kring, vaak in de vorm van huisconcerten met in beginsel jonge zangers en begeleiders die daarmee de gelegenheid krijgen om op te treden. Roos en ik hadden al opgemerkt dat het met de leeftijd inmiddels niet meer zo nauw wordt genomen en dat inmiddels veel van de vast optredenden niet meer aan het criterium jong voldoen. Kennelijk is het nieuwe beleid nu gericht op verjonging van de groep van musici die op de podia van de vereniging kunnen uitvoeren. Van Nederlands programma is nauwelijks sprake geweest, althans heb ik, afgezien van een uitvoering van "suja, suja prikkeltje", nooit een NLs talig lied horen uitvoeren. Nu vind ik Duits ook wel de voorkeur hebben en heb ik zeer veel verschillende talen gehoord in de liederen op de diverse podia, waaronder zelfs Russisch naast de bekende talen als Duits, Frans en Engels en soms zelfs Zweeds en Tsjechisch, maar niet of nauwelijks NLs. We gaan het meemaken.
In ieder geval was het vervolg van het programma een schitterend recital van Maartje Rammeloo, sopraan Cécile van de Sant, mezzo-sopraan en Ernst Munneke achter de vleugel. Was heerlijk om mee te mogen maken ondanks het Tsjechisch, allemaal liederen van Dvorak. Dat is toch wel heel bijzonder zo'n heel programma van duetten; heerlijk om naar te luisteren. Vervolgens luisterden we naar verschillende dingen; zo ging ik naar een lezing van Dinant Crouwel; een zeer diepgaande analyse van tekst en muziek van het gedicht Mondnacht van Eichendorff, getoonzet door Robert Schumann. Een lied dat Roos en ik, met aan mijn kant geen enkel begrip voor de diepere betekenis van het gedicht, hebben uitgevoerd. Het heeft zo ontzettend veel meer diepgang dan ik ooit had kunnen vermoeden; ik het het in ieder geval met meer aandacht en langzamer moeten spelen destijds. Het eind van het festival was de "blind date" die Roos had met een zangeres, docent die ons niet onbekend was; wij hebben haar zien optreden enkele jaren geleden bij de vrienden: Claudia P. Fantastisch zoals de interactie tussen Roos en de docente plaatsvond. Een professionele pianist zorgde voor de begeleiding. Roos wil meer gaan zingen en neemt wellicht ook weer wat les en ik heb mij voorgenomen om haar weer te gaan begeleiden. Moet er alleen wel een wat betere verlichting komen bij de vleugel, maar daar gaat ze voor zorgen!

Rommeldag

 

Foto van Roos, genomen
vanuit het Opera-gebouw
 

Vanmorgen eerst maar eens de fiets opgehaald bij het station en door naar de markt. Eigenlijk had ik alleen maar wat noten willen halen en dat bleek ook maar goed want "Hans" stond er niet. Dus slechts met een half pondje macadamia mix en een doosje oranjesnippers voor het krentenbrood weer terug naar huis. Nieuwe sleutels laten maken bij de slotenmaker en naar boer Dirk voor melk. Daar was de hele familie inmiddels aangestoken door het virus waarvan we zo langzamerhand collectief de naam niet meer kunnen horen. Gelukkig ook onze regeerders niet; vanaf aanstaande woensdag schijnt de laatste maatregel. de mondkapjes in het OV ook te komen vervallen. Gelukkig maar, want iedereen wordt het spuugzat en vrijwel niemand wordt nog ernstig ziek. Overigens vraag ik me wel af wat al die maatregelen hebben uitgehaald; in Zweden is geen ingrijpende maatregel geweest en daar zijn  statistisch gezien minder mensen overleden. Ik was nieuwsgierig hoe het eigenlijk in Brazilië was afgelopen omdat daar helemaal geen maatregelen genomen zijn en daar zijn er misschien wel meer overleden door Corona per 100.000 mensen, maar op de cijfers die schoondochter mij aanreikte was het toch in de zelfde orde van grootte als hier in NL; misschien twee keer zo veel, maar niet meer dan dat. En dat kan ook aan andere dingen liggen.
Ik had gewoon zin om vandaag eens flink te gaan lezen, maar daar zou weinig van komen. Terwijl ik mij verdiepte in de Ilias begon een Whats-App conversatie met Jessy; deze duurde uiteindelijk ruim twee uur. We wisselden van alles uit over een diversiteit van onderwerpen. Was bijzonder leuk. Daarna ben ik in de keuken aan het koken geslagen.
Roos was in Amsterdam naar een experimentele opera in het kader van Opera-forward meen ik. Michael Wilmering in een van de hoofdrollen. Na afloop kwam ze naar de flat en ze kon er niet over uit wat ze gezien en gehoord had. Maar natuurlijk las ze ook de chat conversatie die ik met Jessy had gevoerd. Een glaasje wijn en een nootje vervolmaakten de avond.  

Op weg met de boerenkool

 

Komoot wees de weg

Beladen met twee bakken boerenkool ging ik op weg naar Lunetten waar Hugo en Marjorie wonen. Ik nam een andere route dan anders, via de Visserssteeg en verder ook zo veel als mogelijk door het groen en niet door de enorme rij van gebouwen die inmiddels in de Uithof, de Universiteitswijk zijn verrezen. Komoot leidde mij daar in; je kunt zien waar de smalle wandelpaadjes verbinding geven naar het pad langs de Kromme Rijn, helemaal door het groen. Verbazend dat er hier in de buurt nog wandelpaadjes zijn die ik niet ken. Daarbij moest ik wel hier en daar over hekken klimmen, maar er stonden geen "verboden toegangs" borden en ik werd ook niet aangesproken met dat het niet zou mogen; in tegendeel, ik werd vriendelijk begroet bij de stallen die bij de Universiteit horen. Grappig genoeg hoorde ik vanuit een van die stallen het geluid van zowel koeien en kalveren, schapen en geiten; een zonderlinge stalhouderij, misschien wel typisch voor een universitaire opstelling.
Met een kleine vertraging, die zonder meer viel binnen het Braziliaans kwartiertje van schoondochter, belde ik bij haar aan en met een enorme kop thee praatten we weer wat bij. Ze heeft het erg naar haar zin in haar baan bij de Universiteit. Ook spraken wij over de toestand in Oekraïne; dat zit ons NLers behoorlijk hoog merk ik aan alle kanten.
Pas om zeven uur kwam Hugo thuis; het werk was wat uitgelopen?! Gebeurt nogal vaak krijg ik de indruk. De boerenkool lieten zij zich goed smaken; ik werd verwend met een lekkere selderijknolsoep en geroosterd brood besprenkeld met aïolie; smaakte me uitstekend. Het was inmiddels zo laat dat ik weer met de trein en bus huiswaarts ging. Was weer een genoeglijke dag geweest. 
Ik realiseerde me dat het wel een drukke en heel sociale week was geweest met bridgen in Valkenburg, wandelen met vriend Dick en broer Henk en op de valreep eten bij Hugo en Marjorie. En morgen komt Roos naar de Bilt en gaan we zaterdag naar het liedfestival ter gelegenheid van het lustrum van de VvhL in Utrecht. Eigenlijk was ik van plan geweest om vandaag weer naar Limburg te gaan voor zo'n heerlijke voorjaarswandeling, maar daar zie ik bij nader inzien van af. Eerst maar de fiets ophalen bij het station en naar de markt. Een wandeling komt wel in de midddag.

Afscheid van "de klok"

 

Nostalgisch plaatje uit de "Johanna's hof".

Bij het verdelen van "de spullen" na het verscheiden van onze ouders wilde broer Henk nauwelijks iets hebben; slechts een barometer waarbij vader altijd stond te tikken en te kijken hoe de luchtdruk zich ontwikkelde werd zijn deel. Naarmate de tijd verstreek bleek zijn dochter Petra, mijn nichtje dus sterke belangstelling te hebben voor oude spullen van haar oma en opa met name voor "de klok". Die functioneerde inmiddels naar mijn volle tevredenheid, staande bovenop de kast in mijn flatje. Ik kende die klok echt mijn hele leven; zo beschik ik over een foto van mijn broer Jan in de wieg terwijl zijn broertje (ik dus) over de rand van de wieg kijk en op de achtergrond heel prominent - u raadt het al lezer - "de klok". Met nicht Petra had ik afgesproken dat de klok haar toe zou komen op het moment dat ook ik het tijdelijke voor het eeuwige had verwisseld. Echter, na 15 jaren op de kast te hebben staan tikken en trouw de tijd aangeven heeft de klok het functioneren opgegeven. En eigenlijk was ik er ook wel een beetje klaar mee zoals dat tegenwoordig in neo-taal wordt genoemd. Toen ik dat aan broer Henk mededeelde vertelde hij me dat ook zijn vrouw, mijn schoonzus Charlotte die klok wel wilde hebben.
Vandaag had ik onze jaarlijkse wandelafspraak met broer Henk en had de klok ingepakt meegenomen. Zonder veel plichtplegingen werd deze overhandigd bij het instappen van de auto waarbij ik zei, indachtig de wens van moeder en dochter voor deze klok: "jullie vechten thuis maar uit wie hem krijgt".
Op mijn voorstel dronken we eerst wat en vooral aten we een stuk appeltaart bij de "Johanna's hof", het restaurant waar onze ouders altijd kwamen; ja ja, nostalgie als altijd. Vervolgens door, zoals altijd naar Schoorl en broer Henk reed, zoals altijd, verkeerd, maar uiteindelijk kwamen we wel in Schoorl en gingen we het duin in. Gezellig keuvelend over wat ons zo bezig houdt liepen we door het fraaie landschap; we streken neer op het bankje met uitzicht op het stukje dat ik wel het allermooiste vindt aldaar en zaten daar net zo lang tot we ons realiseerde dat we terug moesten omdat de parkeertijd wellicht al verstreken zou zijn voordat we terug waren. Dat bleek inderdaad het geval en nu maar hopen dat er geen bekeuring zal volgen; het parkeerterrein was bepaald niet vol, dus wellicht valt het mee.
We reden vervolgens naar het huis van broer en daar werd ik weer hartelijk begroet door schoonzus; na jaren weer gewoon een kus; corona is achter de rug zal ik maar zeggen. Lekker bruine bonensoep gegeten en bijgepraat. Henk bood mij aan te helpen met een paar klussen in de flat; dat deed mij best wat; zo'n fijne broer. Toen ik hier introk heeft hij ook direct van alles gedaan om het wonen te veraangenamen; ik ben daar helaas niet zo handig in. En nu biedt hij het opnieuw aan. Hij bracht mij ook naar de trein in Hoorn en ik was weer behoorlijk op tijd thuis. Vrijwel direct in bed gekropen.

Boerenkool voor Marjorie

 

Boerenkool

Early to bed and early to rise, zeggen de Engelsen, makes a man healthy, wealthy and wise. Nou daar gaat het mij niet zo om, maar het vroege opstaan bevalt me altijd wel en het voelt ook gewoon lekker, ook al is Roos het daar helemaal niet mee eens. Zo werd ik vanmorgen al om drie uur wakker en voelde me uitgeslapen en fris. Maar weer een stukje in de Ilias gelezen; Hector die zijn vrouw Andromache opzoekt tijdens de strijd tegen de Grieken; altijd weer een licht ontroerend stuk dat best inzicht geeft hoe zo'n strijd verliep in die klassieke tijden. Tussen de strijd door wordt op afspraak tussen de partijen even niet gevochten om de lijken van het slagveld te verzamelen en hout om de lijken te verbranden. Daarna gaat de strijd weer verder. En dat alles omdat prins Paris, de zoon van koning Priamos de vrouw van koning Menelaos, de schone Helena heeft geschaakt en weigert om haar terug te geven, dit overigens ook tot grote woede van zijn broer Hector. Het kon verkeren zei Bredero al.
Om 4 uur ben ik maar stilletjes in de keuken begonnen met een bonenfantasie waarmee ik mijn darmen de komende dagen kan verwennen. Ook maakte ik boerenkool voor Hugo en Marjorie. Ik ga donderdag in de loop van de middag naar hen toe en neem de boerenkool mee om daar op te nassen. Marjorie is gek op boerenkool. Is een beetje buiten het seizoen, maar dat mag de pret niet drukken.
In de loop van de middag ben ik weer voor de afwisseling aan de wandel gegaan; van Hilversum Sportpark naar Bilthoven en vervolgens met de fiets naar de zuivelboerderij voor melk en kaas. Was weer een goed gevulde dag. Morgen wandelen met broer Henk in de duinen van Noord Holland. De oude klok die van mijn ouders is geweest en die ik dus mijn hele leven al ken neem ik morgen mee en draag ik over aan broer Henk. Zijn vrouw Charlotte en zijn dochter Petra, die genoemd is naar mijn moeder willen die klok graag hebben. Ik had al afgesproken dat ik de klok aan Petra zou toebedelen in het bijvoegsel van het testament, maar nu krijgen ze het morgen met de warme hand zoals dat heet. 

Gezellig met Dick aan de wandel

 

Een fraaie mergelbult in het landschap
Vlgs Dick de "Wolfskop" geheten

Roos had vandaag wat te doen in Wijhe en ik had aangegeven dat ik vandaag graag met vriend DIck uit Vaals aan de wandel wilde. Dick vond het ook een goed idee en had verder geen afspraken en zo ontmoetten we elkaar bij het busstation van Gulpen. Dick had een track gestuurd als voorstel met uitnodiging om samen te gaan wandelen; kennelijk ook weer een mogelijkheid in Komoot; het is zo'n ontzettend handige app. Toen ze mij vroegen of ik een review wilde schrijven had ik dan ook geen enkele moeite om aan die vraag te voldoen. Het aantal toepassingen is legio. Zo heeft Dick er een hele wandelgroep, met afspraken en voorstellen mee aan de gang gekregen; Roos maakt ingewikkelde tracks; ik ben daar niet handig in maar doe gewoon rechttoe rechtaan tracks. Maar als je wat gaat spelen dan ontdek je meer. Zo heb ik gisteren tijdens het verblijf in de Schaepkens "Truus" geïnstalleerd, oftewel de spraak controle. Nu kan ik een track lopen en hoef ik niet steeds meer te kijken op het schermpje; "Truus" zegt me wanneer ik naar rechts of naar links moet en maakt me erop attent wanneer ik desondanks verkeerd loop; bijzonder makkelijk dus en in keurig NLs. Overigens had ik liever "Marieke" gehad, zo'n zoet Vlaams sprekende stem zoals ik met Peter C. had tijdens onze auto trip door Los Angeles; wat hebben we toen gelachen trouwens met de Rolling Stones en Route 66. 
Als gezegd begonnen Dick en ik op busstation Gulpen en waren beiden duidelijk in ons sas om elkaar weer te zien. Het was dan ook een bijzonder geanimeerde dag; Dick had voor koffie met speculaas en berenspek gezorgd; hij gaf me zelfs nog een paar mini tomaatjes mee voor onderweg. Hij spaarde mij zodat het uiteindelijk niet meer dan 12 km werd toen ik in Cadier de bus kon nemen. Ik was weer aangenaam vroeg thuis en kon nog boodschappen doen bij de Koopman. Veel meer dan dat en wat opgewarmd te eten kon ik niet opbrengen. Die drukke en zeer actieve dagen van de laatste tijd braken me op; ik lag er al om een uur of acht in en kon niet veel meer dan twee bladzijden in de Ilias lezen. Heerlijk geslapen dus. 

Met de nieuwe broek op weg

 

Bloesem wazig wit

De zomer was echt uitgebarsten; ook vandaag werd behoorlijk warm weer voorspeld. Roos had een track geconstrueerd richting Scheulder en door naar Schin op Geul. Ik wilde erg graag op het stationnetje van Schin een chocolademelk met een stuk vlaai eten. Het zijn zulke leuke mensen die dit bedoeninkje samen draaien en de vlaai is daar zo lekker. Verder heb ik wel een enorme bak met nostalgische herinneringen aan dit station. Daar zit ik ook altijd te peinzen wanneer ik aankom voor een wandeling in m'n eentje; dan ga ik steeds op een bankje zitten genieten. Als het mogelijk is dan neem ik ook een stuk vlaai.
We begonnen de wandeling via een vrij weinig gebruikte tunnel onder het spoot door; die aanloop hadden we eigenlijk nog maar vrijdag ontdekt; best mooi. 

Klauteren dankzij Eunice

Langs kasteel Schaloen; hier en daar grote hoeveelheden witte bloesem die ons sterk deden denken aan de eerste strofen van onze liedcyclus die begint met "Bloesem, wazig wit voorbij de bomen", een ode aan de natuur. Een liedcyclus die het ook verdient om verder te worden ontwikkeld en uitgevoerd;prachtige gedichten van Roos' pen en muziek die we vaak samen hebben bedacht en door Roos tot een uiteindelijk resultaat zijn gemaakt. We zagen ook veel resultaat van de enorme storm die ons land heeft opgeschud: Eunice heette ze geloof ik. Hier en daar was het klauterwerk om het pad door het Gerendal te kunnen lopen. Ik herkende het pad naar Gulpen en verder was het behoorlijk bekend terrein, maar dat is in Limburg geen enkel bezwaar; het blijft een schitterend landschap en we komen er graag.
Het bridgen ging als vanouds; het is wonderlijk hoe slecht we in ons spel komen bij zo'n bridgeweekend, maar dat mag de pret niet drukken; wordt allemaal ruimschoots gecompenseerd door het bijzonder aangenaam verblijf in Hotel Schaepkens van St Feith en het schitterende wandel landschap.

Nu naar Meerssen

 

Roos bij de mergelgroeve

Gisteren was ik al vrij vroeg op pad gegaan; ik had de Intercity van ietsover 9.00 uur naar Maastricht.Ja ja, opnieuw naar de Schaepkens voor een drietal dagen heerlijk wandelen en de avonden niet vervelen maar leren incasseren, oftewel een Bridgeweekend met Dekker Bridge in Valkenburg. Ik had een wandeling naar Valkenburg gemaakt met behulp van Komoot; moest omgeveer 10 km worden en dus begon ik bij station Maastricht Noord. Het eerste stuk was niet om over te juichen, maar zodra je de snelwegen achter de rug hebt is het bijzonder. Ik kwam in een stuk bos waar de stilte heerste en het vogelgezang zich aanhief. Enorme mergelgroeves waar ik al eens met Roos was geweest en uiteindelijk bij de Geul en door het schitterende dal. In Valkenburg aangekomen zag ik de plukken gras nog hoog in de hekken zitten; het is een enorme overstroming geweest. Het was een heel bijzonder grote hoeveelheid water die ineens uit de heuvels kwam aangezet.
Ik haalde Roos op van station Valkenburg en we gingen samen naar het hotel. Ik stelde haar voor om vandaag samen deze wandeling de andere richting op te maken met overslaan van het stuk bij Rothem. Nou dat heeft Roos natuurlijk handig voor elkaar gekomoot en zo liepen we vandaag weer door het Limburgse landschap te genieten. In Meerssen pakten we de trein naar Maastricht om voor mij een zomerbroek te kopen; het was echt te warm voor de dikke gevoerde winterbroek die ik droeg.

Roeping gemist

 

Als Oppertaartsnijder aan het werk

Onder deze kreet verkreeg ik vanmorgen vroeg al deze foto. Het was gisteren weer Eilandspolderrietruimdag met de vrijwilligersgroep Eilandspolder, inmiddels aangegroeid tot een kleine twintigtal lieden die zich om half negen verzamelen bij de werkschuur van SBB teneinde krachten op te doen om er tegenaan te gaan. En om daar de nodige energie voor op te doen is er taart. Jarenlang voorzien door onze sponsor Corinne, die dat verzorgde omdat ze zo'n waardering had voor onze inspanningen om deze schitterende polder, dit ongeëvenaard mooi stukje Holland qua natuur op orde te houden. Inmiddels is zij niet meer onder ons, maar enkelen van de groep vonden het zo'n leuk signaal van saamhorigheid dat we "de taart" tot traditie hebben verheven; Kees heeft een financiële constructie bedacht waarmee we dit konden volhouden. 
En zo haalden Ab en ik gistermorgen de taart vroeg op bij de banketbakker in de Rijp. We waren als altijd de eersten die bij de werkschuur aankwamen en ik had weer de eer om de taarten, die nogal rijkelijk met slagroom waren overgoten aan te snijden. Daarbij bleef nogal wat van die verrukkelijke zoetigheid aan mijn vingers kleven. Bij die gelegenheid maakte Ab deze foto en stuurde die naar mij op. Dank Ab!

De zon kwam boven de kim

Het riet werd warm afgevoerd

De wekker ging al om kwart voor 5 af; rietruimdag vandaag in de Eilandspolder. Het regende niet dus kon ik met de fiets naar het station. Maar eerst rustig ontbijten, de tas inruimen en een kop koffie. Het OV liep als een zonnetje. Ab appte nog of er nog vertraging was, maar ik kon melden dat ik op schema zat. Bus 314 naar Hoorn stond keurig op mw te wachten bij het busstation op Amsterdam CS en daar gingen we op weg naar Edam busstation waar Ab altijd op me staat te wachten. Onderweg zag ik voor het eerst sinds vele jaren de zon opkomen; die prachtige ronde, oranje bol die zich koninklijk verheft om de aarde weer van warmte en licht te voorzien; een proces dat inmiddels al zo'n 6 miljard jaren plaats vindt, zo peinsde ik. Geen wonder dat dit onmisbare hemellichaam door de vroegere generaties tot god verheven werd.
Aangekomen overhandigde ik de rugzak direct aan Ab en spoedde mij naar de ouderwetse pisbak die het busstation gelukkig nog rijk is. Daarna op naar de Rijp voor "de taart". 
Gezellig om weer bij elkaar te zijn bij de werkschuur. Er was vandaag iets bijzonders; Ard Schenk en een oudere mevrouw kwamen vanwege de uitreiking van een kunstwerk dat deze mevrouw uit waardering voor ons werk in de Eilandspolder voor ons had geborduurd; een schitterend borduurwerk met de beeltenis van een vos. Met 70.000 kruissteekjes en vele kleuren borduurdraad en buitengewoon veel geduld had zij dit voor ons gemaakt! Het werd gewaardeerd en zal later door de langste persoon uit ons midden, Joost, worden opgehangen in ons clubhuis. Ik leidde de dame nog even aan de arm rond naar het botenhuis en in het clubhuis zelf en zij ging weer huiswaarts met Ard; zij woont aan de rand van de Eilandspolder en geniet ontzettend van dit fraaie landschap, vertrouwde ze mij toe. Kon ik me alles bij voorstelln.
Wij gingen er tegenaan; het riet was lekker droog en dus niet zo zwaar, maar ook goed brandbaar. Het werd dan ook "warm afgevoerd" zoals Ab dat eufemistisch noemt.

Allart van Everdingen

Onmiskenbaar Charley Toorop

 

Allart van Everdingen

Het was vandaag weer heerlijk weer; geen regen, zonnig, misschien wat fris, maar dat mag de pret niet drukken. Gisteren lekker gewandeld met nicht Margreet, dus tijd voor museum Alkmaar. Een fijn museum met de Bergense school en historisch Alkmaar als vaste interessante bekijksels. Maar ook vaak een tijdelijke tentoonstelling en die wil ik altijd zien. Heden betreft het werken van Allart van Everdingen, broer van Caesar van Everdingen die vooral bekend is van zijn prachtige portretten. Allart blijkt (voor mij althans) een natuurschilder van de klasse van Koekkoek, maar iets minder "geposeerd" dan de laatst genoemde. Hij heeft een reis naar Noorwegen gemaakt en is daar bijzonder door geïnspireerd geraakt. De werken van woeste stromen en pittoreske houten schuurtjes zijn dan ook van een zekere schoonheid die ik nogal apprecieer. Al eerder liet ik doorschemeren dat mijn schilderij beleving vaak meer het weg mijmeren in een voorgoed verdwenen verleden betreft dan de voortreffelijke ambachtelijke kunst van de schilders. Ik heb
dan ook niet zo gek veel met abstract werk, hoewel Kandinsky et al mij behoorlijk doen genieten van hun werken. Karel Appel et al aanzienlijk minder ha ha.
Na het bewonderen van de kunsten van Allart ging ik de Bergense school weer eens bekijken; mooie werken van familie Toorop; Jan ontbrak maar Charley en haar zoon Edgar Fernhout waren prominent aanwezig. Maar natuurlijk ook Filarsky en Leo Gestel e.a. van de Bergense school, een naam die door Gestel werd gemunt kennelijk. 
Tot slot nog even wat geschiedenis ophalen uit de kelder van het museum, oftewel de geschiedenis van het beleg van Alkmaar tijdens de tachtigjarige oorlog, "onze" eigen bevrijdingsoorlog, vergelijkbaar met de "bersiap" van Indonesië na de tweede wereldoorlog. Ging ook hard tegen hard, allemachtig. Een door een kogel doorboorde schedel was een lugubere illustratie van hoe vreselijk het er ook toen al toe ging. De oorlogsellende en de vernieling is van alle tijden helaas.

Eindelijk gelukt

 

Met nicht Margreet aan de wandel

De wandelafspraak met nicht Margreet was telkens uitgesteld. De eerste keer betrof het dat ik het moest cancellen vanwege het bezoek van Martijn aan het vaderland, de tweede keer had Margreet een reden en zo ging het tot drie of vier keer door?! Maar vandaag ontmoetten we elkaar op station Dieren voor een korte wandeling daar in de buurt. Margreet had last van een oude blessure, ooit opgelopen tijdens een wandeling met een misstap ergens in de bergen. Een behoorlijke spierblessure die telkens weer opspeelt was daarvan het gevolg. Overigens had ze daar vandaag gelukkig geen last van en toen ik opmerkte dat we zo langzamerhand toch wel eens moesten keren om de wandeling niet te lang te maken bleek zij intussen te hebben besloten - zeer bekend met deze omgeving - dat ons einddoel niet terugkeer naar Dieren, maar doorlopen naar Velp de bedoeling was. Intussen waren we al ter hoogte van Rheden, de plaats waar zij jarenlang heeft gewoond, maar dat gingen wij voorbij en liepen inderdaad naar station Velp.
Onderweg hadden we koffie gedronken met een voortreffelijk stuk appeltaart bij de Carolinahoeve, midden op dit prachtig stuk Veluwe, de Posbank gepasseerd en op een bankje op een heuvel wat rondgekeken en genoten van het landschap. Ik ken dat stuk Veluwe niet echt goed en heb uiteindelijk de wandeling van vandaag dan ook zorgvuldig in Komoot bewaard om nog eens te lopen met Roos, al was het maar voor de appeltaart ha ha.
Was een heerlijk wandeldagje waarbij we hebben gepraat over onze familie geschiedenis. Ik heb er ontzettend van genoten en met Margreet afgesproken om het samen wandelen in deze omgeving wat vaker te gaan doen!

En maar hollen

 

3 generaties

Vandaag waren Jessica, Peter en hun zoontje Joris bij mij op bezoek. Ze waren er al lekker vroeg en bleven uiteindelijk tot na de avondmaaltijd. Een hele organisatie voor deze oude baas ha ha. Het had nog enige voeten in de aarde want ik had hen eigenlijk bij voorkeur op de zondag hier gehad, maar dan was Peter druk met z'n vrienden en vandaag kon misschien ook niet want dan waren ze 2 jaar getrouwd. Inderdaad, inmiddels is Joris bijna 2 jaar en bij de plechtigheid 2 jaar geleden was Jessica hoog zwanger. Roos appte rond 10 uur of ze er al waren en aangezien dat niet het geval was nam zij de gelegenheid te baat om lekker door het bos naar de flat te lopen. Even later belde Jessica aan; ik liep hen op de trap tegemoet en hielp met Joris de trap op te lopen. Heerlijk ventje. Boven gekomen keek hij nieuwsgierig rond en bekeek alles zonder iets uit de kasten te trekken of onderste boven te gooien. Makkelijk kind eigenlijk; een echte elf waar je af en toe wat te eten in moet stoppen. Mandarijntjes had ik gelukkig in huis en ook nog een paar sinaasappels om uit te persen. Natuurlijk ook een enorm krenten noten brood voor ieder. 
Na de koffie gingen we naar het bos. Joris wilde uiteraard zelf lopen en liep lekker met ons mee de goede richting op. Toen hij wat halsstarrig de andere richting op wilde hebben we hem bij vader Peet op de rug gezet, tegen de zin van onze Joris, dat wel, maar even later viel hij in slaap. Daar maakte Peter een onsie van waar de drie generaties heren van Elven nu op staan. Daar hecht ik aan, net als 65 jaar geleden toen ik ervoor gezorgd heb dat er een foto gemaakt werd van 4 generaties van Elven. Grappige gedacht trouwens dat ik inmiddels 6 generaties kan overzien en heb meegemaakt. Een periode bestrijkend van ongeveer 1878 tot heden; mijn overgrootvader was ongeveer 70 jaar ouder dan ik.
Eenmaal uitgeslapen wilde Joris wel weer zelf lopen en rustig wandelden we verder. Dat vind ik zo'n genoegen om met een klein kind door een voor het kind zo spannende omgeving te struinen. Uiteindelijk thuis gekomen rammelden enkelen van het gezelschap van de honger waaronder Joris. Hij kreeg van mij een stukje krentenbrood terwijl ik snel een boterham voor Jessica afsneed en met dik boter besmeerde. Roos en ik kennen dat gevoel van extreme trek niet meer als getrainde wandelaars; dat scheelt zo'n stuk; de vetverbranding komt op gang zodat je trek verdwijnt. Duurt even tijdens het wandelen, maar je krijgt geen glucose dip zoals dat genoemde wordt.
De middag vulden we met gedachten wisseling en wat mij betreft met de laatste hand leggen aan de avondmaaltijd. Die bestond op verzoek uit "draadjesvlees" en worteltjes. Nou, dat ging erin als het evangelie in een ouderling; er bleef niets noemenswaardig over; zelfs de enorme pan vlees werd tot op de bodem geleegd.
Roos en ik waren behoorlijk uitgevloerd en gingen lekker op tijd slapen.

Verschil van het onderscheid

 Het is een uitdrukking - geestig bedoeld, en terecht! - van wijlen mijn derde schoonmoeder, de moeder van Roos. Ik vind hem erg op z'n plek daar waar het mijn bridge capaciteiten betreft. Speel ik in de club bepaald niet geweldig, daar gaat het met stepbridge steeds beter; en hoe zou dat komen? Niet alleen doordat ik het met mijn wat problematisch gezichtsvermogen onvoldoende kan zien als de speelkaarten verder weg liggen wanneer ik moet spelen; misschien door de afleiding door de fysiek aanwezige tegenpartij?
Het ligt me veel beter om de kaarten gestructureerd voor me te zien en in volle concentratie vanachter mijn beeldscherm te bedenken hoe ik het spel het beste kan afspelen. Voor het bieden maakt het niet zo veel uit. De voorkeur voor het beeldscherm is vast het gevolg van ruim 40 jaar met een personal computer werken; reeds in 1982 kreeg ik, werkzaam bij de SSDZ in Delft, door toedoen van het toenmalig hoofd van de afdeling automatisering de eerste PC, een Olivetti M24 in de maag gesplitst. En dat heeft mijn IT carrière een enorme boost gegeven, gecombineerd met de kennis van mijn goede vriend Dick en de visie van dhr Oomen, toenmalig directeur van het ziekenfonds, waardoor een fantastisch automatiseringsproject voor de huisartsen in de regio kon worden vormgegeven.
En dan nu kennelijk met bridgen; het verschil van het onderscheid!

De sapstroom

 

Kletsnat van boven

Vandaag liep ik door een bos waar onlangs stevig is gekapt en niet alleen vanwege het opruimen na Eunice; een bos moet af en toe gewoon lucht krijgen en de eigenaar van het bos een paar centen voor het hout nietwaar. Maar wat mij opviel bij enkele van de kennelijk onlangs gekapte bomen dat de nog in de grond staande stronken kletsnat waren; het is voorjaar en dan komt de sapstroom op gang. Wat mij dan verrast is vooral dat het signaal voor het ontketenen van de sapstroom kennelijk vanuit de wortels wordt gestart.
Dat was mij jaren geleden ook al eens opgevallen. Roos en ik zaten toen in het voorjaar op een bankje onder een nog bladerloze berk. Af en toe kwam er een druppel op ons hoofd; was duidelijk afkomstig van de berk en kwam van boven gevallen. Ook daar was de sapstroom op gang gekomen en wist de boom nog niet goed hoe alle sap gebruikt kon worden.
Wat zit de natuur toch schitterend in elkaar; ook zo'n boom kent een organische samenwerking tussen de wortels en de rest van de boom.

Hij barstte van de honger

 

De lepel blijft rechtop staan in 
de pan met magisch voedsel

Pas om 11 uur had ik de trein van Wijhe naar Zwolle; achteraf gezien had ik beter naar Deventer kunnen gaan want er was een ongeluk gebeurd tussen Putten en Nunspeet en besloot ik om in Zwolle de Intercity naar Amsterdam Zuid te nemen en daar over te stappen naar Utrecht. Uiteindelijk was ik een uur later dan gepland. Ach, wat is een uur op een mensenleven? 
Maar Tycho, de jongste zoon van Roos kwam eten en daarvoor moest ik nog wat aan het eten doen; niet veel meer hoor; het meeste had ik in het weekend al voorbereid en zondag uit de vriezer gehaald. Maar de hoofdmaaltijd moest voorbereid worden; de schotel van spinazie (in dit geval snijbiet, nog uit de tuin van Roos) met gebakken ui, knoflook en varkensgehakt geserveerd op een bed van macaroni en afgemaakt met geraspte kaas in de oven met grill.
Tycho kwam binnen en maakte duidelijk dat hij ̈barstte van de honger".  Vooraf aan de thee ging een kop erwtensoep dus wel naar binnen en een tweede ook wel toen we aan tafel gingen. Het was reuze gezellig; hij was lekker op tijd en we kletsten wat af. En ik hielp hem van z'n honger af, althans deed daar mijn best voor; hij leek onverzadighaar. Hij at na de tweede en derde kop erwtensoep de helft van de geserveerde snijbietschotel en had nog best trek in het magisch voedsel dat ik had bereid. Gelukkig kreeg hij dat niet helemaal op zodat ik hem nog een restje kon meegeven. Ook Roos en ik hebben daar lekker van gesmuld. Een volgende keer moet ik toch weer proberen om papkokende rijst te verkrijgen.
Na het eten en de koffie ging ik aan de afwas en konden moeder en zoon genoeglijk bijpraten. Hij hielp nog met het keren van het loeizware matras en fietste na een genoeglijke avond opgewekt naar huis.