Cultuur en Chinees eten

Bijschrift toevoegen

Vandaag stond helemaal in het teken van de cultuur. De Vereniging Vrienden van het Lied had vandaag een recital waar ik graag naar wilde gaan luisteren. Henriëtte Feith trad op met de bekende gitarist Izhar Elias met een veeltalig programma. Dat wilde ik wel eens horen.
Het concert vond plaats in Haren, was georganiseerd door de afdeling Groningen. We hadden gepland om eerst in Assen naar de tentoonstelling "Barbizon van het Noorden" te gaan; een tentoonstelling die langs het zelfde stramien was georganiseerd als wat ik gisteren in Nunspeet had gezien.
Een veelheid aan stijlen was een interessant aspect. Op mij maakte vooral Julius van de Sande Bakhuyzen forse indruk. Telkens wanneer ik zeer geboeid en vol bewondering naar een werk stond te kijken las ik op het bordje zijn naam. Een beetje Barend Cornelis Koekoek, een beetje impressionistisch, sfeertje van Jozef Israëls, kortom schitterend!
Na een uurtje rondneuzen hadden we het wel gezien en namen een eerdere stoptrein naar Haren. We hadden beiden nogal trek in iets ongezonds; bij de Chinees misschien? we gingen in Haren op zoek naar het centrum. Roos vond op Google Maps het adres en de route naar een Chinees restaurant; helaas was het gesloten. Maar verderop zat een snackbar die eigenlijk wel een beetje de naam restaurant verdient en daar hebben we er een onbeschaamd grote hamburger in geschoven. En om het af te ronden nog een gloeiend hete kroket. We moesten ons haasten om op tijd bij het concert te komen en konden het adres ook niet direct vinden. De gastvrouw stond ons al op te wachten en stelde ons gerust. Er waren nog een paar plaatsen in de verder heel goed bezochte huiskamer. Er stond een fraaie Bechstein vleugel voor beter tijden. Onze oren werden gestreeld door de snaren van de gitaar.

Daar kwamen de artiesten. Het is toch wel even wennen om Frühlingsglaube te horen met de begeleiding van een gitaar. Daarvoor schiet het instrument gewoon tekort. Neemt niet weg dat Henriëtte het door mij zo geliefde lied prachtig ten gehore wist te brengen. De toelichting dat in de tijd van Schubert erg veel gebruik werd gemaakt van de gitaar om te begeleiden was ons onbekend. Leuk te weten; er is zelfs een schilderij waarop Schubert staat met gitaar. Maar de Erlkönig met gitaar kan ik me niet goed voorstellen eigenlijk. Het tweede lied (Roos hoe heet dat?) klonk prachtig en daar was de gitaar begeleiding adequaat. En ook in de rest van het veelzijdige programma met vele talen en soorten liederen van zeer modern tot Spaanse dramatiek; leuk zo'n ander instrument, maar mijn voorkeur gaat toch naar de piano moet ik eerlijk bekennen.
We hebben geen gebruik gemaakt van "de borrel" want we wilden de trein halen. Henriëtte kennelijk ook niet, want we ontmoetten haar op het perron en spraken haar uitgebreid in de trein. Was reuze gezellig en voor we het wisten waren we weer in Zwolle en even later in Wijhe.
Ik stelde voor dat we nu hier naar "de Chinees" zouden gaan ter afronding van deze genoeglijke dag en alzo gescbiedde.