In die diensttijd van veertig jaar geleden moesten wij recruten ook een lichamelijke vaardigheidstest afleggen. Zo moesten we tonen dat we een beapaalde afstand konden zwemmen; daartoe werden we met een militair voertuig naar het zwembad van de wereldplaats Delfzijl gebracht. Dat was tot voor kort de enige keer dat ik op deze afgelegen plaats was. Nog niet zo lang geleden voelde ik de behoefte om nog eens te gaan kijken; het zag er nu uit als iedere kleinere plaats in NL, inclusief winkelcentrum.
We moesten ook touwklimmen en een stuk door een kleiveld hollen waarvan ik nog herinner hoe zwaar het was om door die vette klei te hollen. We moesten kunnen schieten met UZI, punt nog wat en met pistool. Maar het ergste was toch wel die Coopertest. Je moest met een geweer in je handen en misschien zelfs wel zo'n ransel op je rug een bepaalde afstand, ik meen 1600 meter binnen een bepaalde tijd (veel te kort voor mij met m'n slechte conditie ) afleggen. Halverwege kon ik gewoon niet meer, maar toch doorzetten. En toen gebeurde het ongelooflijk leuke; twee jonge beroeps-sergeants holden naast me en hielden me bij m'n bovenarmen vast en tilden me enigszins op zodat ik bijna zweefde. Tja, ik had het binnen de tijd gehaald. Zo gaat het in het eggie ook onder zware omstandigheden zo heb ik gelezen in al die oorlogsboeken van de laatste jaren; je staat elkaar bij zoals ik ook deed met die mede-recruut die vast was komen te zitten in de klei. Ik denk nog met heel veel warmte terug aan die twee maanden in Appingedam.
Ik zag dat ik nog een foto had met daarop o.a. een van deze sergeants. Die zal ik hier binnenkort bij plaatsen.
We moesten ook touwklimmen en een stuk door een kleiveld hollen waarvan ik nog herinner hoe zwaar het was om door die vette klei te hollen. We moesten kunnen schieten met UZI, punt nog wat en met pistool. Maar het ergste was toch wel die Coopertest. Je moest met een geweer in je handen en misschien zelfs wel zo'n ransel op je rug een bepaalde afstand, ik meen 1600 meter binnen een bepaalde tijd (veel te kort voor mij met m'n slechte conditie ) afleggen. Halverwege kon ik gewoon niet meer, maar toch doorzetten. En toen gebeurde het ongelooflijk leuke; twee jonge beroeps-sergeants holden naast me en hielden me bij m'n bovenarmen vast en tilden me enigszins op zodat ik bijna zweefde. Tja, ik had het binnen de tijd gehaald. Zo gaat het in het eggie ook onder zware omstandigheden zo heb ik gelezen in al die oorlogsboeken van de laatste jaren; je staat elkaar bij zoals ik ook deed met die mede-recruut die vast was komen te zitten in de klei. Ik denk nog met heel veel warmte terug aan die twee maanden in Appingedam.
Ik zag dat ik nog een foto had met daarop o.a. een van deze sergeants. Die zal ik hier binnenkort bij plaatsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten