De Duivelsberg

Prachtig wandelgebied daar boven Nijmegen, eigenlijk pas de afgelopen paar jaren door Roos en mij "ontdekt". Nicht Margreeth woont hier al vele jaren in de buurt, ik schroomde dan ook niet om voor te stellen om het gebied bij Berg en Dal en de Duivelsberg te gaan bezoeken. Zij had mij gevraagd voor deze vrijdag, we ontmoetten elkaar op station Nijmegen en vervolgens bepaalde zij de route, te beginnen bij de St Maartenskliniek waar zij jaren heeft gewerkt. "Wat een pracht gebied", riep ik telkens uit. Om daar je middagpauze te kunnen wegkuieren leek mij geen straf, schitterend gewoon, en zo ging dat maar door. We kwamen door Beek, af en toe herkende ik stukjes zoals een ouderwetse wegwijzer, waarop ik natuurlijk Schubert's lied begon te zingen. Uiteindelijk ook de Duivelsberg, een fraaie uitspanning bovenop, verder niet zo spectaculair als de naam deed vermoeden. Met een forse bocht terug richting bushalte, het werd tijd! En de OVengel was mij weer eens genadig, binnen 4 minuten kwam de bus. Op station Nijmegen namen we afscheid, de trein naar Zwolle stond al klaar voor vertrek. Aangekomen in Wijhe sjokte ik rustig naar Roos.

Die jeugd van tegenwoordig

Vandaag met nicht Margreeth aan de wandel bij Nijmegen. Lekker op het fietsje naar het station voor de trein van 9.00 uur, 10 minuten vertraging. Volgens 9292 zou ik de aansluiting met de Intercity nog halen, nou nee hoor, reed keurig voor m'n neus weg dus even wachten op het perron. Daar kwamen drie jonge kerels de trap op met een kabaalapparaat in een tas. Luid bonkend liepen ze door naar een bankje en staken stoer sigaretten op. Ik liep hoofdschuddend verder en daar kwamen drie meiden de trap op: "de jeugd van tegenwoordig!" ,duidelijk als reactie op mijn hoofdschudden, ik moest toch lachen en had direct een onderwerp voor de blog van vandaag. Vanuit de verte maakte ik nog een foto van dat groepje van zes. Inwendig snikkend van het lachen liep ik naar hen toe en zei dat ik zo moest lachen om die opmerking van alle tijden. Maar ik zei ook dat die jongens dat zeker voor de meiden deden wat ze lachend beaamde. Wat een leuk begin van deze dag!

En vervolgens door een zonnig landschap richting Nijmegen.

Was opgevouwen

Roos zou vandaag naar de Bilt komen volgeladen met e.e.a. voor in m'n koelkast en vriezer en wat messen die bij "Kooklust" geslepen gaan worden. Het was weer prachtig weer en ik heb de keuken goed gedaan, plee geboeid, de droge was opgevouwen en opgeborgen en toen lekker het bos in. Daarbij heb ik de verschillende mij bekende mierennesten afgelopen en gekeken of er al "leven in de brouwerij zat". Het is grappig om te zien dat de nesten zo verschillend waren. Degene die maandag nog in dikke lagen op elkaar in de zon hun biologische klokken weer afstemmen liepen nu actief rond en zochten naar voedselbronnen. Een andere was nu pas wakker geworden en een derde nest was nog in redelijk diepe winterslaap, slechts enkele werksters scharrelden traag over de koepel van het nest. Het verschil werd vast veroorzaakt door de ligging van de nesten ten opzichte van de zon. Leuk om zo kort door de bocht vast te stellen.

Op het bankje bij het strandje kwam ik weer in gesprek, dit keer met een jonge vent die zijn pauze graag bij mooi weer in het Biltse bos doorbracht.

Roos van de bus gehaald en bij Kooklust langs. En bij het eten eerst de paté aangesneden. Smaakte prima.

Maar ik vroeg haar ook om mij te leren strijken. Ja ja, ik word op m'n ouwe dag meer en meer huishoudelijk. Afwassen wordt meer routine maar feitelijk alle huishoudelijk werk. Best prettig als de zaak is opgeruimd.

Garum en boerenkool

Een zeer afwisselende dag zou het worden. Roos komt morgen en neemt van alles mee dat moet worden opgeborgen in koelkast of vriezer, dus zoveel mogelijk ruimte maken. Nu had ik gisteren expres voor Marjorie boerenkool gekocht bij de Koopman, dus daarmee aan te gang. Er lag nog een rookworst die nodig moest worden geconsumeerd dus dat gaf enige ruimte. Ik appte met Hugo of hij de boerenkool voor Marjorie kon oppikken wanneer hij toch na z'n werk bij mij langs zou fietsen. Werd nog gezelliger, hij kwam lunchen met een gebakken eitje op vers brood.

Roos appte me dat ze garum ging maken, een vissaus uit antieke tijden. Ik had die saus bij Riet B. geproefd en die smaakte fantastisch. "Dat ga ik ook doen!" besloot ik en nam contact met Riet op voor consult en de naam van het boek over fermenteren, "Verrot lekker" van Christian Weij. De Biltse boekhandel had het op voorraad en ik haalde het direct op en ging ermee op.mn bankje bij het heideveldje zitten lezen. Heerlijke plek om te lezen. Toen ik uitgelezen was stond ik op en liep een jonge vrouw tegen het lijf die duidelijk blij was om me te zien. Ik was wat verbaasd en vroeg of we elkaar kenden en dat was het geval. We hadden eerder op dit bankje samen zitten praten dus keerde ik onmiddellijk terug en gingen we opnieuw het gesprek aan. Langzaam keerde zich wat terug in mijn herinnering, ik vond het uitermate gênant, duidelijk een probleem met het korte geheugen. Desondanks hadden we weer een genoeglijk gesprek en namen we hartelijk afscheid. Ik zat er best mee dat zo'n vrij indringend gesprek van destijds nauwelijks een spoor van herinnering had achtergelaten. "Begin van het dementeringsproces?" vroeg ik me af. Ik zit daar echt mee en het spoort me ook aan om werk te maken van een levenstestament. 

Paté maken, werd tijd

De laatste keer dat ik paté heb gemaakt was samen met Jessy. Helaas had ik toen het zout vergeten en het resultaat viel daardoor erg tegen.

Het was vandaag een regenachtige dag, bepaald geen wandeldag, was ik aanvankelijk van plan geweest om "een zwart boertje" te lopen, oftewel een wandeling van Leuvenum naar Nunspeet via het Hulshorster zand, daar werd het een "thuisdag". Eerst stofzuigen en afwassen, daarna de laatste ingrediënten voor de paté inslaan bij de slager en aan het werk. Eerst de vorm bekleden met het dun gesneden vetspek en daarna de ingrediënten bij elkaar doen en fijnsnijden. Een volgende keer ga ik alles bij de slager bestellen, althans vlees  vet en lever en vragen of zij het door de gehaktmolen willen halen. Nu kreeg ik de lever en het vet eigenlijk niet fijn genoeg. Uitje fijn gesneden en samen met knoflook gebakken op laag vuur in boter. Ui en knof uit de boter gevist en bij het vleesmengsel gedaan en toen mijn laatste "Everts' roem", destillaat van zelf gemaakte honingwijn, inmiddels zeker 28 jaar oud om de smaakrestjes uit de koekenpan te doen oplossen. Ging best wat door me heen, die tijd van de Hoflaan met die pruttelflessen om wijn te maken en dat door m'n broer Henk gemaakte destillatie  apparaat in de keuken.

Tja, er ging nog van alles doorheen, wat bloem, citroensap, room, ei, gemalen zwarte peper en natuurlijk dit keer wel zout. Tot slot in de oven au bain Marie afbakken, deksel erop en aandrukken. Eigenlijk moet je het resultaat na afkoelen enige tijd in de koelkast laten rijpen. Nou, dat zal er zeker niet van komen. Woensdag komt Roos en dan snijd ik hem aan.

Pilates viel niet mee

Roos stelde bij het opstaan vanmorgen voor om een uur Pilates oefeningen te doen. Welnu, dat kwam mij bijzonder goed uit, de laatste maanden heb ik lichtelijk last van m'n rug, vooral bij het opstaan, voelt de rug stram aan. Het gaf mij het gevoel dat er eens wat geoefend moest gaan worden.

Roos heeft al meer dan 30 jaar aan gymnastiek gedaan, eerst bij sportscholen, met name jarenlang Pilates bij Sportcity o.l.v. Debbie, die fantastisch goed les gaf. Ik heb destijds ook wel deelgenomen aan die groepslessen Pilates, waarvan menig krachttrainend jong mens met dedain opmerkte:"dat is toch voor vrouwen!". Nou niet dus, het is behoorlijk zwaar en het is verdraaid goed voor je houding. Je voelt bij de oefeningen menig spier waarvan je niet wist dat je die had.

Sinds Roos in Wijhe woont doet zij trouw iedere week Pilates, ze heeft daar inmiddels zo'n routine in. Ze heeft op zolderverdieping een ruime kamer die daarvoor gebruikt wordt en die we dan ook "de sportkamer" noemen.

Vanmorgen ruim een uur aan de training, m'n hemd was behoorlijk nat van het zweet en ik voelde me heerlijk en geen stramme rug meer. Na afloop met thee en koffie in het zonnetje in de tuin geluncht. Morgen vast spierpijn.

van Hengelo naar Delden

Een wandeling door Twenthe vandaag. Volgens het KNMI zou het goed wandelweer worden. Roos moest eerst nog een aantal bestelde rookworsten ophalen. Dat is in het kader van sponsoring van het mannenkoor Wijhe; waar de dames met huis aan huis verkoop van krentenbollen extra pecunia voor hun koor binnenhalen doen de heren dat met de verkoop van worsten die door een gepensioneerde slager speciaal daarvoor worden gemaakt!

We haalden de trein van 11 uur met gemak. We konden in Deventer de internationale trein naar Hengelo halen, maar die sloot niet aan op de bus naar waar we wilden starten, dus ook dat stuk maar alvast lopen. We kwamen precies tegelijk op de bushalte IJsselstraat met bus 53. Daar begon de fraaie track die Roos had geconstrueerd. Eerst over het Twenthekanaal en daarna door het platteland met mooie boerderijen. Onvermijdelijk het bijzondere landgoed Twickel in met een watermolen die gesticht was in 1607.

Jammer dat het rad niet draaide, was zo te zien een oude graanmolen, uiteraard op waterkracht.

De wandeling door Twickel liep over verrassende graslanden, over erven van boerderijen en bosrijke plekken.

Weer terug over het Twenthekanaal en Delden in. Aangekomen in het centrum nodigde ik Roos uit om in zo'n genoeglijk tentje iets te nuttigen. Was een gezellige afsluiting van een heerlijke wandeldag van zo'n kleine 14 km.

De boter en de mieren

Vanmorgen was de boter voor het eerst sinds lange tijd direct smeerbaar, zij hoefde niet eerst opgewarmd te worden in de magnetron. Klopte helemaal.met de voorspelling van het KNMI dat het vandaag aanzienlijk warmer zou worden dan de afgelopen weken. Zulk prachtig weer als vandaag noodt uit tot van alles, lekker bezig in huis of buiten zijn. Ik koos voor het eerste en heb de flat geheel gezogen  stoelen opzij, ziet er weer acceptabel uit. Boterham gesmeerd, ging ook gesmeerd har har met heidehoning en kwark van boer Dirk en daarna wandelen naar "ons bankje". Onderweg kwam ik een mierennest tegen en ja hoor, lekker lagen dik op elkaar aan de zonzijde van het nest zaten ze de biologische klok van de gemeenschap af te stellen, fascinerend proces.

Ik zat nog maar net op het bankje of een echtpaar kwam er gezellig bijzitten. We spraken o.a. over kleinkinderen maar ook over sterrenkunde, de man van het echtpaar was sterrenkundige en had onlangs een boek doen verschijnen.

Liep anders

Het liep inderdaad "anders", zouden we elkaar ontmoeten in Hengelo voor een wandeling naar Delden, daar reed mijn stoptrein niet verder dan Amersfoort. Tja wat dan, even gekeken wat er wel reed en dat was de intercity naar den Haag en laat daar nou toevallig deze week een tentoonstelling die ik wilde bezoeken zijn geopend. En dan is zo'n smartphone toch wel een uitkomst hoor. Snel een tijdslot gescoord, een track gemaakt op Komoot van station naar het Kunstmuseum den Haag en gaan met die banaan.

Dankzij museumkaart en smartphone was ik zo binnen voor de tentoonstelling "Nieuw Parijs".

Parijs is rond 1860 zeer ingrijpend verbouwd. Daarbij werden de wat armoedige wijken afgebroken en werd het nieuwe stratenplan gerealiseerd. Voor de bewoners werd weinig geregeld. De tentoonstelling begon met foto's van de ontreddering van de stad alsmede spotprenten over wat de bewoners werd aangedaan door de "rijken".

Vervolgens prachtig werk van Monet en Renoir. Een drietal werken die Monet had geschilderd vanaf balkons van het Louvre. Ik bleef ernaar kijken. Prachtig gewoon.

Leek wel de Mezquita in Cordoba

De laatste weken heb ik een aantal keren door Amsterdam Oost gezworven. Daarbij trof mij het zicht op een meer dan imposant gebouw vlakbij de Muiderpoort. Ik dacht dat dit het Tropenmuseum was, maar toen ik bij de imposante ingang keek zat er iets internationaal met studenten. Er liep ook allemaal jong volk rond, duidelijk internationale studenten. In het zelfde gebouw, aan de zijkant was de ingang van het Wereldmuseum, net als in Rotterdam. Op internet zag ik dat het Tropenmuseum niet meer bestond maar werd ik direct op de site van het wereldmuseum gedropt. En ja hoor, daar was ik vandaag. "Bent u bekend in dit museum?", vroeg de dame achter het loket. Ik kon het niet laten om te zeggen dat ik hier zeker de laatste 65 jaar niet was geweest. Was niet helemaal waar realiseer ik mij nu, ben er 30 jaar geleden nog eens geweest en had toen al geconstateerd dat het sterk veranderd was. Uit mijn kindertijd herinner ik het mij als een uitstalling van tropische producten, glazen kasten met allerlei onbekende planten. Veel meer weet ik er niet meer van maar ik vond het fascinerend. Die tweede keer viel het me tegen, niks tropische producten, maar tenten met daarin poppen om vreemde volken met hun gewoontes te simuleren. Maar van de hedendaagse tentoonstelling kon ik werkelijk geen chocola meer maken. Leek meer een anti-koloniale manifestatie. Nu vind ik kolonialisme ook een schaamteloos gebeuren, maar blijft toch wel dat die tropen een interessante inhoudelijke expositie verdienen.

Maar dat gebouw?! Van buiten imposant, maar van binnen werkelijk met een koninklijke allure. Prachtig metselwerk met bogen als in de Mezquita van Cordoba, een imposante trap met grote open ruimte! Schitterend gewoon; dat is mij 6 decennia geleden volstrekt ontgaan. Zal inderdaad wel financieel mogelijk zijn gemaakt door die schandalig verkregen rijkdom uit de koloniale tijd.

Nu stop

Het is vandaag 3 weken geleden dat ik het droeve bericht kreeg van het overlijden van m'n buurvrouw. Vanaf augustus 2007, dus inmiddels ruim 17 jaar heeft zij met mij onze overloop gedeeld. Het enige dat resteert tot er nieuwe bewoners komen is haar naambordje op de voordeur.

We hebben al die jaren best een en ander meegemaakt. Ze was al die 17 jaar werkzaam en als een bezige bij "druk druk druk. Tot zo'n tien jaar geleden nog volop in een modezaak. Was haar op het lijf geschreven, ze zag er altijd tip top verzorgd uit en wist zich bijzonder te kleden; had verstand van zaken. Die doodenkele keren dat ik me als heer had verkleed liet ik dat door haar keuren. Ach, dat was de genoeglijke sfeer tussen ons. Ze had wat minder op met huishouden, vond ook koken eigenlijk maar een gedoe. Als ik wat ruim had gekookt en het was goed gelukt, dan schoof ik dat door, zette het afgedekt op het kastje op de overloop, kon ze meteen aan de hap. 

Haar grote hobby betrof het maken van bloemstukjes, altijd even prachtig. Dan stond ons gangetje soms wel eens vol met prachtige kerststukjes of bloemschiksels voor een diner.

Later ging ze volop in het vrijwilligerswerk, niet in de natuur zoals ik dat deed, maar chique in kastelen of zelfs het voormalig koninklijk paleis, daar genoot ze van het contact met de mensen. Maar ze was ook niks te beroerd om daar de plee bij te houden, dan stonden de attributen klaar om mee te nemen op onze gezamenlijke overloop.

Met grote bewondering zag ik haar een keer in de stad op de fiets terwijl ik in de bus zat. Ze was nog heel actief tot voor een maand of twee drie. Een vreselijke zenuwpijn in de rug die geen ischias bleek te zijn, maar de aankondiging van het einde. Enkele ziekenhuis opnames en tot slot het zorg hotel. Ik wilde haar nog een bezoek brengen, maar ze had geen energie meer. Toen ik met haar appte werd het haar kennelijk te veel en appte ze: "nu stop". Enkele dagen later kreeg ik het bericht dat ze was overleden.

Op bezoek bij Samuel

Cyria had in mijn blog gelezen dat ik gepland had om de tentoonstelling van Samuel van Hoogstraten, de illusionist van de 17e eeuwse schilderkunst te gaan bezoeken en stelde voor om dat samen te doen. Ongeduld die ik ben kon ik het toch niet laten om in de eerste weken van de openstelling vast te gaan en wat mij betreft nog een keer samen, met een museumjaarkaart maak je toch geen kosten voor bezoek. En ik vind het wandelen door een stad als Amsterdam ook een plezier. Eerst door het bos naar het station en dan in Amsterdam ook weer wandelen van en naar het museum. Ook daarmee kun je de nodige lichaamsbeweging verkrijgen.

Het was een vrij kleine expositie van pakweg 25 schilderijen en enkele tekeningen. Samuel was een wetenschappelijk ingesteld schilder, hij heeft naslagwerken geschreven over diverse aspecten van de schilderkunst. Hij was leerling geweest van Rembrandt. Zijn beroemdste werk, oude man door venster, als hier geplaatst was afgeschermd met plexiglas. Dat was vast vanwege het ongelooflijk goede illusionistisch effect. Ik heb ook echt expres aan de zijkant gekeken of dit werkelijk allemaal geschilderd was, en dat was het! De stenen omlijsting van het raam is zo knap geschilderd dat je denkt dat het steen moet zijn. Zelfs zijn initialen en datum lijken ingekerfd te zijn in de steen. Een echte "trompe d'oeil", ongelooflijk goed bedacht en gerealiseerd!

Rijksmuseum Twenthe

Vandaag museumdag, Roos had mij gevraagd of ik een voorstel had en dat werd dus Enschede, het Rijksmuseum Twenthe. Er was een speciale tentoonstelling over de geloofsbele6ving in de middeleeuwen en verder was de vaste collectie ingrijpend veranderd. Het is nogal uit de buurt, maar vanuit Wijhe een stuk dichterbij dan vanuit Bilt. 

En ondanks dat ik veel heb gezien en gelezen over die periode van de middeleeuwen was de boodschap best nieuw voor me. In die tijd was het christendom relatief jong, de bevolking ongeletterd en dus "moest" de boodschap goed verpakt worden wilde zij overkomen en dat werd via alle zintuigen bevorderd. Schilderijen waarin als een stripboek de verhalen waren geïllustreerd, wierook voor de geurbeleving, natuurlijk de muziek met de tekst en bellen voor de verschillende fasen van de eredienst. De hostie, de kleding van de hoogwaardigheidsbekleders. Een imposante tentoonspreiding.

Maar ook verder was het museum meer dan de moeite waard. Mooie collectie schilderijen, ooit bijeengebracht door de stichter van dit museum, waaronder een werk van Barend Cornelis Koekkoek, maar ook Mauve, Schelhout en zelfs Franse impressionisten.

Een indrukwekkende reportage van een inheemse, Noord Amerikaanse vrouw van een bepaalde indianenstam vormde voor mij een hoogtepunt. 

Op de schouders van de natuur

Enkele jaren geleden, we kenden haar toen nog niet zo lang, kregen Roos en ik dit boek van Jessy. Natuurlijk hebben we dat destijds gelezen. Onlangs nam ik het opnieuw ter hand en heb ik diverse sites op internet opgezocht naar aanleiding van het onderwerp. Zo werden archeologische vondsten van 25.000 jaar geleden - in de laatste ijstijd dus - van onderkomen die opgebouwd waren van mammoetbotten. En met een paar klicks kwam ik op een site van het museum in Kostjonki, Rusland, waar de oude resten werden beschreven. Gevonden door iemand die een kelder onder zijn huis wilde maken en bij het uitgraven mammoetbotten vond. Gelukkig heeft hij het in de handen van vakkundige archeologen doen komen. Op de site staan reconstructiefoto's en die komen mij bekend voor uit de boeken van Jean Auel. Ik kon het dan ook niet laten om het boek "Dey mammoet jagers" voor de zoveelste keer ter hand te nemen en las het binnen drie dagen uit. Heerlijk wegmijmeren. Dankjewel Anne Sverdrup, dankjewel Jessy.

Op en neer naar Luik

Na een paar bijzondere ervaringen aldaar, wilde ik graag weer naar Luik, allereerst om te lunchen maar vooral ook om bij zo'n perfecte Belgische slager inkopen te doen.

Precies op openingstijd stapten we binnen bij restaurant Concordia, waren we best al vaak geweest, ik verheugde me op de cuises de grenouilles, de gebakken kikkerbillen, lekker knapperig gebakken met knoflook. We bestelden en genoten van de genoeglijke atmosfeer. Maar bij het opdienen zag ik al dat de billetjes niet op mijn favoriete wijze waren toebereid, goed "binnen te houden", oftewel "lekker", maar niet zoals ik hoopte en verwachtte. Nou ja, we waren uiteindelijk vlot klaar en hadden nog tijd om een slager te zoeken; de paté's lachten me al toe en de jambon à l'os wachtte me al op op de snijmachine. Snel naar het station en met de trein van 15.08 terug naar Maastricht. De rest van de reis verliep een beetje erg vervelend, vooral voor Roos. Een lekkende goederentrein bezorgde ons een heen en weertje Sittard, waarna we op geleide van Komoot een stevige wandeling bij Maastricht maakten en om 18.00 uur weer vertrokken uit Maastricht. Roos had na ons afscheid op station den Bosch nog een extra oponthoud in Arnhem en was uiteindelijk pas om half tien thuis. Maar we hadden een heerlijke dag samen genoten!

Mauritshuis

Heerlijk om voor iedere dag een plan te maken, was dat eigenlijk altijd "ergens een wandeling" maken, daar integreer ik dat nu wat meer met museumbezoek. De kilometers maak ik dan op weg naar het station en op weg naar het museum, dat komt meestal ook neer op 5 tot 10 km op zo'n dag. Vandaag werd dat den Haag met een bezoek aan het Mauritshuis met z'n fraaie collectie oude schilderijen van de 15e  tot 18e eeuw. Ik kom hier dan wel niet zo lang als in het Rijks, maar toch ook al menig decennium. Heerlijk weerzien van het geheel, natuurlijk het meisje met de parel en het straatje van Vermeer maar ook het puttertje van Fabritius. De stier van Potter kreeg een opknapbeurt, is ook een oude rakker, daarentegen is de schilder vanaf z'n 22e tot het eind van zijn korte leven 7 jaar bezig geweest met dit enorme doek. Is door de troepen van Napoleon meegenomen naar Parijs, waar het overigens zeer werd bewonderd. Weer terug gekomen naar NL, zelfs een keer in Amerika te zien geweest en hangt nu wat verloren achter glas, net als heden de nationale trots in het Rijks, de nachtwacht.

Grappig vandaag waren de klassen met lagere school kinderen, drommen voor het meisje met de parel terwijl "gezicht op Delft" door het publiek nauwelijks bekeken werd. De anatomieles van professor Tulp vonden de kids een beetje vreemd terwijl "de juf" uitvoerig stond te kwekken. Goed hoor die opvoedkundige taak die deze scholen op zich nemen. Gisteren in het Rijks zag ik een enkele moeder die haar twee jonge dochters informeerde over kunstwerken. Heb ik ook wel eens, maar schaamteloos weinig met mijn twee oudste kids gedaan. Dochter Joke doet dat heel intensief, vooral natuur historische musea als in Rotterdam en Naturalis in Leiden; dan mag "opa" mee.

Ach, ik weet nog dat ik een keer Hugo en Joke van school haalde en meenam naar het Rijks met de trein om de mutsen van walvistraankokers van het poolgebied te laten zien. Zei hun natuurlijk niks, arme kinderen. En Joke een keer alleen, ook naar het Rijks, een jaar of vier en dat arme kind werd koortsig en ziek toen we nog aan het bezoek wilden beginnen. Tis wat, maar nooit jedat!

Het Rijks bezocht

Ik ben weer helemaal op stoom voor de combinatie van stadswandeling en museumbezoek. Vanuit de bibliotheek en het tijdschrift "Museum" haal ik de suggesties voor speciale tentoonstellingen, zo werd ik getriggered voor een TT in het Rijksmuseum "American Photography". Originele afdrukken vanaf de begintijd van de fotografie. Dus echte Daguerrotypes en natuurlijk veel meer ander fotowerk. Leuk geheel.

Ik had gisteravond een tijdslot gepland en na een bos - en stadswandeling kwam ik precies op tijd bij dit vertrouwde museum. Ik zal hier al wat keertjes zijn geweest. Eerst de speciale TT en daarna het bekende werk. Ik genoot ontzettend van beide onderdelen.

Het wereldmuseum

Helaas moet ik constateren dat wandelen wel m'n grote hobby is maar dat 12 km achter elkaar wat veul begint te worden. Vaak red ik het wel maar tegen het eind loop ik op m'n tandvlees. Afwisselend een paar kilometertjes en dan even rust en dat een paar keer achter elkaar red ik wel. Vorige week heb ik op die manier wandelen, treinen en museumbezoek in Amsterdam gedaan en dat is me goed bevallen. Gisteren 12 kilometer van Bilthoven Noord naar Baarn ging ook goed maar bij aankomst zat ik er wel een beetje doorheen en kon ik gelukkig met de fiets terug. Maar vandaag in stukken, eerst door het bos naar het station gelopen en met de trein naar Rotterdam en naar het Wereldmuseum gewandeld en daar de collectie bekeken.

Was imposant. Voorwerpen van oorspronkelijke zgn. primitieve stammen op de hoogste verdieping. De speciale tentoonstelling "Made in China" was indrukwekkend; een hele ontwikkeling van vakmanschap van dit nijvere volk. Uiteindelijk liep ik terug naar het station maar heb in Utrecht de bus genomen. Was genoeg.

12 km naar Baarn

Vandaag geen museum maar een bekende track van Bilthoven Noord, bushalte Albert Cuyplaan naar Baarn. Vaak gedaan, maar was alweer een poosje geleden. Was koud maar droog en dus prima om te wandelen. In het begin kwam ik niemand tegen, een enkele trimmer. Leuk om de bekende plekjes weer te zien, ik maakte zelfs foto's om de Komoottrack wat op te sieren. Had ook een naam bedacht, "Landgoederen wandeling" want we hebben hier op de heuvelrug best veel landgoederen en die zijn veelal toegankelijk voor wandelaars. Op het bekende bankje m'n bammetje weggeknaagd en rustig door naar Baarn. Ik had op 9292 al gezien dat er weer 2 keer per uur wordt gereden op het lijntje van Baarn naar Utrecht dus hield ik geen rekening met de vertrektijd. Lekker terug naar Bilthoven getuft en met de bus naar huis. Fijne wandeling van 12 km zonder probleem, was op het eind wel moe. 

6 generaties op 2 rijtjes

Bij de familiebijeenkomst van vorige week maakte zoon Peter deze foto van hemzelf met zijn jongste zoon, Marijn en z'n oude vader. Toen ik vanmorgen deze foto weer onder ogen kreeg realiseerde ik mij die oeroude foto van mijzelf als kind met drie generaties boven mij, allen in de manlijke lijn, allemaal "Elverens" zoals ik onze familienaam soms verbaster. Inmiddels heb ik in mijn leven 6 generaties gekend, fijne gedachte. Volgens mij koestert Peter ook dergelijke gedachten omtrent familielijnen in de tijd.

Hier die oude foto van mij tussen overgrootvader, grootvader en vader.