Weer niet gebakken

Op oudejaarsdag,  morgen dus zijn Roos en ik welkom bij een buurtreceptie, net als vorig jaar, leuk initiatief aldaar. Ontmoeting met de buurtgenoten!

Voor deze gelegenheid heb ik vandaag een quiche Lorraine gebakken.

De dag begon lekker sloom, laat opgestaan en opruimwerkzaamheden gedaan, de koelkast en de fruitschaal van buurvrouw uitgeruimd, oud papier weggebracht en glaswerk naar de verzamelband, vervolgens m'n dagelijkse wandeling in het bos. 

Terwijl ik stond te koken en tegelijk ook brood aan het bereiden was ging de bel; Kees van G. vriend en oud collega, eveneens woonachtig in deze gemeente, hij heeft de leuke gewoonte om op 30 december zelfgebakken oliebollen bij vrienden en kennissen langs te brengen. Gezellig wat met elkaar zitten praten, natuurlijk over immunologische en medische onderwerpen. Als gepensioneerd dermatoloog keek hij natuurlijk naar de "grafbloempjes" die mijn gelaat ontsieren en had nog een aanwijzing voor de ingreep die binnenkort zal plaatsvinden. We spraken af om komend jaar weer eens samen aan de wandel te gaan.

Eigenlijk had ik het plan om vandaag of morgenochtend oliebollen te bakken, maar de gift van Kees verdrong die neiging direct. Dank ouwe maat! Leuk om je weer gesproken te hebben.

Tussen kerst en nieuwjaar

In 1971 studeerde ik af en ging ik het werkend leven echt beginnen. Mijn eerste baan was als wetenschappelijk medewerker aan de Vrije Universiteit, op de afdeling Medische Microbiologie bij professor van Tongeren. Mijn eerste taak was het opzetten van de diagnostiek van Toxoplasmose. Mede dankzij de grote ervaring van Coby dB was dat snel en adequaat gepiept. Dankzij twee "stage plekken" in resp. Het CDI, Centraal Diergeneeskundig Laboratorium en het RIV, het Rijks Instituut Volksgezondheid had ik de techniek kunnen afkijken. De levende Toxoplama parasieten betrok ik bij het instituut van mevrouw Dr de Roever in Amsterdam. 

Een heerlijk extraatje van werken bij de VU was dat de tent tussen Kerst en Nieuwjaar werd gesloten! Lekker vrij dus. Dat is mij destijds zo goed bevallen dat ik die dagen gedurende m'n hele loopbaan ook vrij heb genomen. Ging soms met PC en al thuis zitten werken, gezellig in die wintertijd en later vaak naar de Hoge Venen. Dit jaar is het 25 jaar geleden dat ik met Hugo en Dick over de Venen heb gewandeld met die befaamde foto met sneeuwbal.

Nu als pensionado heb ik altijd vrij natuurlijk en geniet ik heden vooral van het teruglezen van m'n oude bloggies. Ben "al" in 2011 inmiddels.

Een post-kerst diner in Heesch

Innig tevreden kijken Mariska en Gideon recht in de lens. Roos en ik waren uitgenodigd voor een postkerstdiner, vandaag. 

We waren bijtijds vertrokken met de trein uit Wijhe, die lijn rijdt heel gerieflijk door naar Oss waar na tien minuten de warme bus naar Heesch kwam aangereden. Nog even de benen strekken en daar waren we. Een duidelijk blij Guusje deed de deur voor ons open en trots liet ze ons weten dat zij alles keurig had opgeruimd in de kamer die gezellig gesierd was met een kerstboom. Lekker babbelen met haar van enthousiasme schitterende oogjes. En daar kwam Mariska ook als een diva van de trap naar beneden, keurig in kerstkledij, net als mijn Roosje. Ze had vanmorgen nog gewerkt en, naar we later hoorden, was al om half zes uit de veren. Desondanks ging ze al spoedig staan koken om het kerstmaaltijd te verzorgen, had alles al voorbereid, maar de finishing touch ontbrak nog. Ze stelde voor om de gangen van het maal te integreren in de komende uren en zo geschiedde. Ook Gideon was inmiddels "gepikt en gedreven", zoals mijn oude moeder dat noemde, hij had de ochtend gebruikt om een kamer boven te schilderen. "Wat hebben de jonge mensen toch een druk leven", bedacht ik mij. Kwam ook ter sprake, Gideon gaf aan dat de houding van "altijd bezig zijn" ook echt deel uitmaakte van de opvoeding en op school ook werd meegegeven. Zo heb ik mijn jonge jaren toch niet ervaren, daar ging het meer om kennis verwerven en minder om "veel te bereiken". Ik vraag mij dan ook af of dat mijn levenshouding bepaald heeft, kennis ervaar ik als het hoogste goed en eigenlijk niet om daar nou materieel beter van te worden. Tijdens het gesprek bracht ik dan ook "het zijn" versus "het hebben" in. Dat laatste is in de laatste decennia gaan overheersen en daarom werken jonge mensen zich wellicht het lazarus. Nou ja, een overweging.

Tijdens het diner zat Guusje af en toe bij Roos en mij op schoot, zo gezellig. Later haalde Gideon ook Lieva met haar vriendin op van een logeerpartij. Lieva was door slaaptekort duidelijk uitgevloerd en kon haar tranen nauwelijks binnen houden, ik had met haar te doen en gaf haar bij het vertrek een extra dikke kus op haar voorhoofd. Lieve meiden hoor.

Het was een heel gezellige middag geweest en we hebben heerlijk gegeten van het viergangenmenu waarmee Mariska ons had verwend. Natuurlijk bracht Gideon ons terug naar de trein, de goedzak, en waren we anderhalf uur later weer op honk in Wijhe. Dankjewel kids nogmaals via deze blog.

Vogelgriep?

Roos is de laatste weken een beetje in de lappenmand, ze had last van haar rug, kreeg zodanig kiespijn dat ze een directe afspraak bij de tandarts kreeg en enkele dagen later zelfs een behandeling waarbij tot haar verdriet een "zoveelste" kies getrokken werd. Ze had onze lieve tandarts nog gevraagd: "is trekken echt nodig?". Helaas ja. Sinds die tijd is het kwakkelen en voelt ze zich vooral snel vermoeid. We liepen vanmiddag naar het station en ze was duidelijk moe van dat kleine stukje. Gelukkig stond haar fiets in Wijhe in de stalling zodat ze niet hoefde te lopen. Ze vroeg zich stiekem af of ze geen vogelgriep onder de leden kon hebben. Ik vreesde een beetje dat ik morgen misschien wel in m'n eentje naar Mariska's kerstdiner zou moeten gaan, maar gelukkig ging het toen een stuk beter. Daarna heeft ze een.paar dagen rust.

Nicht Gertie

Mijn familie is nogal beperkt, mijn vader had slechts 1 zus en mijn moeder 1 broer. Al met al heb ik twee nichten en twee broers, dat is alles v.w.b. mijn generatie dan, want ik heb nogal wat Nachwuchs voort weten te brengen. Door omstandigheden heb ik ook nog een heel verre achternicht, Gertie in Düsseldorf. Onze grootmoeders waren nichten van elkaar, dus onze moeders achternichten. Gertie kwam graag bij mijn grootmoeder en later ook bij mijn ouders en zij en ik hebben contact gehouden. 

Het was nu wel lang geleden, vier jaar geleden hadden we voor het laatst met elkaar WhatsApp berichten uitgewisseld maar de jaren daarvoor hadden we elkaar wederzijds bezocht zowel in NL als in Duitsland. 

Telkens met kerst moet ik aan haar denken, aan de prachtige kerstboom met echte brandende kaarsen en de sfeer die in Duitsland zo intens de warmte van de kerst ademt. Zij kon ook zo genieten van de eerste klanken  van het Weihnachtsoratorium "jauchzet, frohlocket", daar waar voor haar het woord "frohlocket" als Duitse zo invoelbaar moet zijn.

Kortom, ik nam weer contact op via WhatsApp en ze stuurde me bericht terug met wat foto's van die schitterende kerst momenten uit haar huiskamer. We spraken ook af om elkaar te bellen.

Jauchzet, frohlocket

Eerste kerstdag, ik ging stilletjes uit bed, opende m'n PC en startte in de slaapkamer het Weihnachtsoratorium van Johann Sebastian Bach. Dra klonken de vrolijke klanken van Bachs' meesterwerk, de unisono gezongen intro met de paukenslagen, de koperblazers, allemaal zo vertrouwd ook al hoor je deze muziek louter op eerste kerstdag. Ik moest er even ontroerd voor op de rand van het bed gaan zitten terwijl Roos verrast wakker werd. Het deed me inderdaad sterk aan "de Hoflaan" denken wanneer Anneke de muziek door de villa liet schallen.

We gingen ontbijten in bed met thee en beschuit en namen de komende dag door. Hugo en Marjorie kwamen het kerstdiner hier op de flat in de Bilt toebereiden; de CV in hun flat was defect. Ze kwamen rond 15.00 uur en direct moest het gemarineerd buikspek in de oven. Het huis begon heerlijk te geuren. Ik hielp Hugo met de bereiding van een vissoep op basis van prei, aardappelen en zalm terwijl Roos en Marjorie in de kamer zaten te praten.

Gisteren was Robert om 15.00 uur vertrokken richting Nieuw Zeeland, zo rond 16.00 uur stuurde ik hem een WhatsApp bericht om te vragen waar hij op dat moment zat. Tot mijn verrassing antwoordde hij direct en wel dat hij zojuist in Auckland was gearriveerd; in 24 uur aan de andere kant van de wereld?! Niet te geloven, wij gingen aan tafel. Heerlijk gegeten. 

Had ik Peter deze week voor zijn verjaardag o.a. een restje "Everts' roem" gegeven daar wilde ik m'n laatste restje aan Hugo geven. Hij memoreerde het destillatieproces zoals ik dat in de keuken in de Hoflaan uitvoerde en opnieuw vloog de emotie naar m'n traanklieren, tweede keer deze dag.

Ik had vanmorgen nog een WhatsApp bericht naar m'n verre achternicht Gerti in Duitaland gestuurd en zij stuurde mij de stemmige foto die deze blog siert.

En daar gaat ie dan

Voor de derde keer gaat Robert een wintertrip omzetten in een zomertrip, lekker wandelen in Nieuw Zeeland. Afgelopen zaterdag hadden we al genoeglijk samen in de buurt van zijn huis een paar uur gewandeld. Hadden we al eerder afgesproken maar met alle drukte was dat er nog niet van gekomen. Maar vandaag gaat hij vliegen. Hij beloofde me foto's te sturen van de highlights in dat verre land. Ik was er ook 14 jaar geleden met vriend Peter C en heb toen geen plaatjes geschoten. Goede reis zeun! heb ik hem gewenst.

Ik wilde stoppen met m'n daily blog

Enkele weken geleden had ik een zodanig negatieve ervaring dat ik gewoon een beetje genoeg had van het maatschappelijk gebeuren en als reactie daar op besloot ik om te stoppen met dagelijks een stukje te schrijven, tot vandaag. 

Zoon Peter stuurde mij een WhatsApp berichtje omdat hij had opgemerkt dat ik al langere tijd geen bloggies meer had geproduceerd.

Ik vermoed dat hij nieuwsgierig was wat ik over de laatste twee dagen met Marijn resp. zijn verjaardag had opgeschreven, maar dat terzijde. Hij vroeg expliciet wat er die dag, 9 of 10 december nou precies gebeurd was. Dat ga ik op die dag maar in de blog opnemen; Peters' lieve woorden hebben mij gestimuleerd om weer in de oude routine te vervallen. Misschien niet meer dagelijks, want zo veel valt er niet te schrijven, zo veel maak ik niet mee, maar wel regelmatig of af en toe komt er een bijdrage van mijn hand.

Dankjewel zeun!!

Boeken als geschenk

Het is wat ongelukkig gepland maar je doet er niets aan, sommigen zijn op of rond feestdagen jarig en zoon Peter is één van hen. Tot mijn schande heb ik zijn verjaardag dan ook menigmaal vergeten en feliciteerde ik hem dagen later. Vandaag heb ik dat misschien een beetje goed gemaakt door aanwezig te zijn op zijn feestje ondanks dat we elkaar gisteren nog uitgebreid hebben gezien. Als cadeautje had ik hem gisteren al een staartje "Everts' roem" meegegeven als geschenk, zeker 30 jaar geleden door mij gedestilleerd uit wijn van sleedoornbessen en getrokken met eikenschaafsel van een eikenboompje uit onze tuin op de Hoflaan. Het restant van deze boom ligt nu nog ergens in mijn schuur. En ondanks dat lezen niet meer zo geliefd is, heb ik hem een korte samenvatting gegeven van de klassieke werken van Livius. Ik verzekerde hem dat ik ook pas op latere leeftijd aan het lezen der klassieken was begonnen; ik was de vijftig zeker al gepasseerd toen ik met de discorsi van Macchiavelli het spits afbeet en snel daarna met Livius en, daartoe aangespoord door Roos ook met Homeros. Misschien ga ik het meemaken dat hij het boek de nodige aandacht geeft.

Het was een gezellige familiebijeenkomst waarbij ik Anneke ook een boek kon overhandigen. Mijn buurvrouw wilde dit boek graag overdragen aan iemand die dat zou kunnen waarderen en het leek mij - en terecht naar bleek - echt iets voor Anneke; een boek over uitheemse stoffen en het gebruik daarvan in NLse klederdracht van de 18e eeuw. We bladerden het boek samen wat door op de bank.

Verder een familiebijeenkomst als gewoonlijk. Kinderen, neefjes en 1 nichtje vermaakten zich terwijl de ouderen babbelden en zich het lekkers lieten smaken. 

Een middag op kleinzoon passen

Peter en Jessica gingen vanmiddag op kraamvisite in Zeist en vroegen mij of ik dan de oppas op Marijn op me kon nemen. Best leuk. De laatste keer dat ik hem had gezien moest hij niks van me weten maar deze middag verliep reuze gezellig. Al bij binnenkomst zag hij een boekje met vlinders en dat bleek een schot in de roos. Geen probleem toen z'n ouders vertrokken. Gezellig vlinderboekje doorgebladerd, brood met kaas gegeten, stukjes fruit en gezellig paardje hop op m'n knieën. We konden het best vinden met elkaar.

Een paar uur later werd hij weer opgehaald. Ik had wat rijstebloem gemaakt en dat hebben we met z'n viertjes weggewerkt. En daar gingen ze weer. Was reuze gezellig geweest.

Vroeg op pad

Robert en ik wilden nog een keer uitgebreid met elkaar praten en dat gaat het best in combinatie met wandelen. Hij gaat binnenkort naar Nieuw Zeeland dus ook een afscheid voor enkele maanden.

Ik ging vroeg met de bus naar het station en was daardoor al.om half negen  op station Rotterdam Zuid of Noord, tussen Alexander en Centraal. Gelukkig was hij al op en pikte hij mij op. Eerst samen bijpraten tijdens een ontbijtje met gebakken spek en eieren. En toen aan de wandel bij hem in de buurt stelde ik voor. We namen tal van persoonlijke dingen met elkaar door net als bij eerdere ontmoetingen en natuurlijk over zijn aanstaande wandelreis in Nieuw Zeeland. Hij maakte gebruik van de gelegenheid om rugzak met bepakking mee te sjouwen. Van sjouwen was overigens nauwelijks sprake, zes kilo totaal. Hij moest nog wel aan de nieuwe schoenen wennen.

Ik vroeg hem om vooral foto's te sturen van de high lights in NZ; ik heb van mijn trip van destijds nauwelijks foto's. Vooral die Kauri bomen en de borrelende vulkanische modder en meren intrigeerden me en die gletsjers!

Nou ja, met internet zal alle contact plaats kunnen hebben. 

Wat verandert onze wereld toch snel. Op vakantie naar een oord waar men vroegig heen ging om nooit meer terug te komen; 6 weken op een boot en nog vroeger een jaar met een zeilschip.

Taai taai halen op Texel

De nieuwe bontjas van Cobij Dogger, lamsbont.nl Texel

Voorzitter Michiel van Priamos woont op Texel het eiland met nog ouderwets lekkere taai taai bij bakker Timmer aldaar te koop. Derhalve had ik Michiel gevraagd of hij wat taai taai voor mij wilde inslaan: "komen we wel ophalen". Natuurlijk ging het niet alleen om de taai, Michiel en ik kunnen het goed vinden en ook vandaag hebben we weer een fijne dag gehad; ik heb zelfs nog even piano kunnen spelen. Gezellig koffie gedronken met z'n vieren en lekker geluncht.

Michiel stelde voor om een ritje Texel te doen en zo kwamen we zelfs bij Cobij Dogger met haar bontwinkel op basis van schapenbont; wilde Roos al langere tijd en als verwacht slaagde ze ook, ze kocht een prachtige jas van schapenbont en hoopt daar weer vele jaren van te kunnen genieten, net als van het inmiddels versleren exemplaar waar je haar in uit kon tekenen; tot op het leer versleten! Na nog een bezoek aan bakker Timmer leek het Michiel een goed idee om nog wat te gaan drinken op de noordpunt van Texel, konden we precies de boot van 18 uur halen en binnen ons treinabonnement met korting reizen. Was een reuze fijne en productieve dag geweest.

Vergadering Priamos

Met een aantal spermadonoren hebben we een voor het veld aanspreekbare groep opgericht onder de naam Priamos, de naam van de uit de Ilias bekende koning van Troje, die naar zeggen 50 zonen en 50 dochters had, waaronder Hector, Paris en Cassandra. En vanavond hadden we vergadering, dat gaat elektronisch via internet, voor mij als oudere best spannend. We zijn inmiddels ruim een jaar aan de gang en "het veld" weet ons te vinden. Enkelen van ons manifesteren zich krachtig waar het, vanuit het perspectief van de donor zo goed bedoelde proces danig uit de bocht is gevlogen. Ook nieuw beleid aangaande KID wordt "tegen ons aangehouden" waarbij de voorzitter, Michiel veelal woordvoerder is gebleken.

Zo was er gisteravond, terwijl Roos en ik bij Arja et al aan de pizza zaten te knagen, een uitzending geweest over de misstanden bij een van de klinieken voor KID, ziekenhuis Rijnstate in Arnhem; bij deze opname waren wij als groep betrokken en dus letterlijk in beeld. Gelukkig kan ik de serie van 4 afleveringen nog zien via een door een van de mede leden verstrekte link.

We hadden behoorlijk wat tijd voor persoonlijke wederwaardigheden; later stuurden we trots "ontmoetingsfoto's" rond waarbij we onze ontmoeting met donorkinderen aan elkaar toonden. Blije vergadering geweest.

Pizza eten bij Arja

Mijn flatje is echt te klein en ikzelf te oud om Arja met Walter en hun 5 kinderen te ontvangen daarom ga ik vrijwel altijd bij hen op visite. Maar inmiddels zijn de kinderen allemaal schoolgaande dus als ik daar op de koffie ben zie ik hen nooit. Tegenwoordig ga ik dan wel eens naar een verjaardag, maar met het "hele spul" samen te eten is er zelden bij. Daarom stelde ik voor dat ik op pizza zou trakteren en dat Roos en ik zouden aanschuiven. Was een hele kermis met al die kinderen en vier volwassenen. We hadden het ontzettend naar ons zin en liepen na afloop dan ook lekker na te genieten. Walter schoot de foto die de blog siert.

Lunchen in de Pijp

Lien en ik zien elkaar zelden, hooguit bij verjaardagen bij Joke en een doodenkele keer in Amsterdam. Maar nu hadden we afgesproken om samen te lunchen om eens bij te praten. En zo liep ik al bijtijds langs de Amstel naar het adres van het restaurant waar we elkaar zouden ontmoeten. Ik was er het eerst en het was daar binnen zo warm dat ik mte eerst moest uitpellen. Ik hield de ingang in de gaten en ja hoor, daar was ze. Fijn om haar weer te zien en snel zaten we te praten over wat ons zo bezig hield en over gezamenlijke bekenden. En op onze leeftijd gaat het dan ook over degenen van onze generatie die zijn weggevallen. Maar ook over ons ooit in 1969 gesloten huwelijk. Dat was voor mij best licht confronterend. Lien bracht gedachten over die voor mij nieuw waren.

We verorberen tussendoor hetgeen we besteld hadden. Was een genoeglijk tentje.

We namen afscheid met de afspraak om volgend jaar weer samen te lunchen en gingen ieder ons weegs. Ik liep over "de Albert Cuyp" en kocht trassi bij toko Ramee. Door oud Zuid naar het station en door naar de Bilt. 

Stoppen of toch maar niet

Vanmorgen had ik een zodanig negatieve ervaring dat de lust om nog dagelijks een bloggie te schrijven me verging. Echter, rond de kerst merkte zoon Peter dat op en ik legde het uit. Hij vroeg wat er gebeurd was en relativeerde alles zodanig dat ik m'n oude routine weer oppakte.

Het hier volgende had ik Peter als reden voor het stoppen gestuurd:

Ach, niks echt bijzonders, maar zo negatief. Bij het binnengaan van een trein werd er even wat geduwd, was niet echt nodig want de trein was net leeg gelopen. Een keurig geklede vent begon op me te schelden: "mongool!", omdat ik voor zou dringen. Ik ben achter hem aangelopen en heb hem een hand gegeven en zei: "ach, we moeten niet op elkaar mopperen". Dat was alles, maar dat zou vroeger ondenkbaar zijn dat je een bejaarde uit zou schelden voor mongool.

Ik verloor toen mijn gevoel van harmonie, was de laatste druppel. Ik heb in mijn lange leven de vriendelijkheid zien verdwijnen.

Geintje van de VPRO

Na het bezoek aan de TT over Koot en Bie liep ik nog wat over het verlaten terrein van het grote media-gebeuren in Hilversum. Kolossale gebouwen waarin alles dat over ons via radio en tv over ons lieden wordt uitgestort vindt hier zijn oorsprong. 

Een parkje met paadjes, genoemd naar mensen uit de media wereld; even verderop een klein standbeeld dat duidelijk een "wissel" tijdens een voetbalwedstrijd uitdrukte. En inderdaad, het ging om de wissel van Arjan Robben tijdens een internationale wedstrijd tegen Tsjechië tijdens het Europees kampioenschap in 2004. Ik maakte er een foto van en zocht in de trein wat er destijds was gebeurd. Het bleek dat bondscoach Dick Advocaat een superieure  blunder had begaan door de sterspeler tot ieders verbazing te wisselen, waarbij de wedstrijd teloor ging. En dan die malle jongens van de VPRO die dat een reden vonden om dit gedenkteken te plaatsen, kostelijk!

Leuk om Koot en Bie te zien

Voor vandaag had ik mij bedacht om weer eens een museum te bezoeken, daartoe aangezet door een mailtje van museum.nl

Het werd het museum Beeld en Geluid op mediapark Hilversum, zeer goed bereikbaar met een eigen station.

Het was de tentoonstelling rond Koot en Bie en die wilde ik wel eens zien. Ik zat gewoon te schuddebuiken bij de filmpjes waarin zij tal van typetjes speelden. Maar verder trok het zeer wijds opgezette museum me helemaal niet; ik heb  ik met media merkte ik. Maar ik ga wèl op YouTube videootje's van deze ironici opzoeken om te schuddebuiken.

Museum Havezathe Mensinge

Roos wilde al een hele tijd naar dit museum en met name voor de rentoonstelling met werk van de tekenaar/schilder Cornelis Jetses, vooral bekend van de grote schoolplaten van de vijftiger jaren.

Na een forse rit door het Drentse land kwamen we met de bus in Roden en even verderop het museum. Eerst ontvangst met een video over het tot stand komen van dit museum na overdracht vanuit particulier bezit. Door omstandigheden die als buitengewoon mogen worden bestempeld heeft het centrale gebouw van de Havezathe nog volledig het aspect van pakweg 100 jaar geleden. De excentrieke eigenaar heeft niets veranderd met uitzondering van de keuken. We kregen een wel heel uitgebreide toelichting van de rondleider. Voor ons drong de tijd. 

Op de zolder werd het imposante werk van Jetses getoond, naast de bekende schoolplaten ook prachtig tekenwerk en etsen. Leek soms wel werk van Mucha, prachtig.

Gelukkig had Roos de tijd bijgehouden en moesten we ons nog haasten om de bus naar Groningen te halen.