Een omineuze dag

Fraaie foto van de eclips, gemaakt door Bea Versluis

Afgelopen week had ik het wel een keer gelezen dat er vandaag rond het middaguur een partiële zonsverduistering zou zijn; voor het eerst weer sinds jaren zichtbaar in NL. Om 12.30 kreeg ik een Whatsapp bericht van mijn buurman Hisso, meteoroloog, hoogst geïnteresseerd in de kosmologische processen en eclipsjager: "je moet nu naar de zon kijken!". Ik realiseerde me direct dat ik geen zonnebril had maar ook geen CD waar je doorheen kunt kijken naar de oogverblindende zon. Ik probeerde nog door een stuk papier heen te kijken, maar dat werkt natuurlijk niet en liep wat paniekerig door m'n flat. En ja hoor, op de kast stond nog een doos met werkelijk oeroude negatieven, nog van voor mijn geboortejaar en die kon ik gebruiken om doorheen te kijken. Een mooi gezicht zo'n hap uit de zon; blijft imposant. Niet zoals die keer dat ik met Roos een volledige zonsverduistering mocht aanschouwen in augustus 1999 in Freising, Duitsland, maar toch.
In klassieke tijden traden deze verschijnselen onverwacht op; er zijn veldslagen gestopt vanwege zonsverduisteringen die als een teken des hemels, een teken van de Goden werden gezien. Achteraf bekruipt mij na deze dag ook dat gevoel enigszins, bijgelovig als ik van nature een beetje ben?!
Het wandelen staat mij na afgelopen dinsdag een beetje tegen; ik was moe, het wordt ook wel weer behoorlijk warm en ik vind het ook lekker om gewoon op de flat te verkeren en een beetje te lezen in dat boek over de werking van de hersenen en Youtube met z'n heerlijke muziek. Zo kwam er die prachtige melodie van Bach in m'n hoofd opzetten: "Bist Du bei mir", en moest ik even luisteren. Prachtig zoals de tekst en de melodie in elkaar verweven zijn en die de toehoorder zo kan roeren; de beluisterde uitvoering roerde mij en deed mij denken aan het stervensuur: "memento mori".

Na het eten, zo rond 19.00 uur ging ik eropuit om nog even een ommetje te maken; een rondje door het Houdringhebos en nog even op het bankje bij "het strandje" zitten. Het bos is zo ontzettend opgeknapt door de regen van de afgelopen weken; van alles staat in bloei; voor mijn gevoel veel meer dan in andere jaren. Merkwaardig genoeg zag ik voor het eerst in dit bos de gevlekte scheerling, de giftigste inheemse plant, maar ook volop en hoog opstaande digitalis, stinkende gouwe en struiken dik in de bloesem als de jasmijn en de vlier. Maar helaas nauwelijks insecten; waar die dit jaar zijn gebleven is me een raadsel.

Jasmijn in volle bloemen tooi

Thuis gekomen ging ik nog even van de schemering genieten op het noord balkon. De merel in de verte deed zijn best om de omgeving te behagen; heerlijk geluid. Ik zag zelfs een grote kever vliegen, maar geen muggen, geen zwaluwen, geen vleermuizen; erg veel insecten zijn er niet meer. Overdag heb ik zelfs geen fruitvliegjes in de keuken en nauwelijks vliegen. Ik snap werkelijk niet waar de insecten zijn gebleven. Nog geen 25 jaar geleden vlogen er tal van vleermuizen rond de brandende lantaarnpalen hier in de straat om de insecten die door het licht werden aangetrokken op te peuzelen; zie je nooit meer.
Tot slot ging ik nog even naar de serie Earth Story kijken; gaat over de geologie van de aarde; ik heb die serie inmiddels zo vaak bekeken dat ik al die samenhangende processen begin te begrijpen; fantastisch hoe de platentectoniek, het vulkanisme, de biologische processen en wat al niet meer met elkaar tot onze zo bijzondere planeet aarde hebben geleid.
Als somber eind van deze dag keek ik naar een Netflix documentaire van David Attenborough over de bedreigingen die onze planeet, althans de biosfeer heden ondergaat. Dat houdt mij overigens eigenlijk vrijwel altijd wel ergens bezig hoor; altijd wel een hersenkwabje dat zich zorgen maakt over de toekomst van de biosfeer en over de toekomst van de mensheid maar ook met verbazing vaststelt dat vrijwel iedereen die zorgen deelt maar er nauwelijks naar leeft. Maar mijn zorgen beperken zich toch vooral tot de opwarming van de aarde door de almaar toenemende concentratie CO2. Maar er is meer dan dat; in de documentaire werden wel vijf kantelpunten beschreven waarvan ik er eigenlijk slechts 1 kende: de opwarming van de permafrost en de daardoor vrijkomende CH4, methaan. Maar er zijn veel meer van dit soort kantelpunten bijvoorbeeld de kaalslag van het Amazone gebied; leidt nu al tot verminderde neerslag aldaar en daardoor tot "savannisering" van het gebied. Somber gestemd ben ik maar halverwege naar bed gegaan en ben verder gegaan met de 1000 brains. Ik had een ongemakkelijk gevoel na deze dag; omineus.