Het begint in de Achterhoek

Vandaag groot nieuws omtrent de energie transitie, in Netterden, plaatsje in de Achterhoek is door een zestal boerenfamilies een bijzonder initiatief genomen op het gebied van de groene waterstof productie.

Jaren geleden, ik vermoed wel zo'n 50 jaar geleden - het klimaatprobleem van de toekomst kwam in die tijd aan de orde - verscheen in de Volkskrant een voortreffelijke serie artikelen over waterstof technologie. Ik begreep direct dat hierin de mogelijke oplossing van het klimaatprobleem was gelegen. Ik heb dan ook met toenemende verbazing c.q. verontrusting het gebrek aan grootschalig initiatief op dit gebied gemist, niet alleen in ons technologisch vooroplopend West Europa, maar ook elders in de wereld. En dan las ik nu van dat kleinschalig initiatief in de Achterhoek, waterstof productie op basis van overtollige elektriciteit, opgewekt door zon en wind, hulde!! Moet uiteindelijk leiden tot grootschaligheid alom.

Direct naar onze moestuin

Na het ontbijt liepen we naar de moestuin. Roos had een deel.van haar bagage bij mij achter gelaten, ze had dus enige plaats voor bijvoorbeeld zo'n inmiddels fors uitgegroeide biet. Die trok ze dan ook met genoegen uit de grond.

De tuin zag er goed uit, het had best wat geregend hier. Ik oogstte een zak postelein voor Roos en wat appeltjes. We ruimden en oogstten en namen de plannen voor de tuin nog wat door. Uiteindelijk bracht ik Roos naar de bushalte en daar eindigde ook voor ons de kleine vakantie die ons door Asbjörn was geschonken. Nogmaals dank kerel.

Weer door de tunnel

We vertrokken gelijktijdig van huis. Waren 5 heerlijke dagen geweest waarin we elkaar beter hadden leren kennen. Met een warm gevoel namen we afscheid. Wij liepen de inmiddels bekende weg naar het metro station, weer door het groen. Londen blijkt inderdaad een stad te zijn die - net als Eindhoven - bestaat uit een conglomeraat van voormalige dorpen, met daartussen, althans in Londen, grote stukken groen landschap, best een bijzonder aspect van deze wereldstad met haar bijzonder luidruchtige metro.

Aangekomen bij station st Pancras nog wat rondgelopen in het park daarachter tot de trein ons riep. Het wat erg vezelarme Engels eten had mijn ingewand grondig verstopt, ik had er pijnlijk last van. Pas de overstap in Brussel bood mij verlossing bij een restaurantje. Opgelucht verder met de NS Eurocity op topsnelheid naar Rotterdam CS. Eenmaal thuis in Bilt aangekomen alles weer "as usual". Prak klaargemaakt, savonds geborreld en heerlijk geslapen na het fijne verblijf bij mijn donorzoon en zijn geliefde in het boeiende Londen.

British museum

Wat aanvankelijk misschien wel het hoogtepunt had moeten zijn - stond bovenaan mijn wensenlijst - werd uiteindelijk primair een genoeglijk weerzien met oude vrienden, Jantine en Lars, lang niet gezien. Op hun voorstel werd het wereldberoemde museum onze ontmoetingsplek. Opnieuw een vloed van mensen die door de controle moesten en na enig zoek- en telefonisch overleg vonden we elkaar. Lars hield ons kluppie bij elkaar in de drukte bij de beroemde steen van Rosetta en de enorme stenen kop, meegenomen van Paaseiland, de schitterende resten van het Assyrische rijk. Maar al snel de restauratie voor vrienden van het museum en daar uitgebreid met elkaar praten. Was reuzeleuk om van elkaars wederwaardigheden te vernemen.

Uiteindelijk scheidden zich onze wegen. Wij wandelden richting huis, eerst door de buurt bij het museum, maar al merkwaardig snel via parken op hetzelfde traject waarover we de eerste dag liepen. 

Intussen belde Asbjörn, en stemden we af om elkaar te ontmoeten en het laatste stuk gezamenlijk te lopen. Uiteindelijk zeilden we binnen in zo'n echte Britse pub waar we een lekker alcoholvrij biertje lieten binnen glijden. En 'savonds een gezellig afscheids-etentje met z'n viertjes.

De "Big Ben" van Londen

Dat vond ik toch wel heel imposant hoor, die onlangs fraai gerestaureerde klokkentoren met de gouden wijzerplaat. Het karakteristieke klokgelui bij de hele uren hebben we niet gehoord daar temidden van een tsunami van toeristen. Het massatoerisme is hier niet voor te stellen, is hier op straat in dit zeer bekende stuk Londen net zo druk als in de Sixtijnse kapel in Rome.

Maar overal de allure van de stad, overblijfselen uit een glorierijk verleden van het Brits imperium. Met ook een rustiek plekje in oud Londen dat gespaard bleef van de twee grote branden.

Ook deze dag beëindigden we met een genoeglijk samen eten.

Wandelen door Londen

Asbjörn had ondanks zijn drukke werkzaamheden veel tijd uitgetrokken om ons door Londen te gidsen. Waar wij eigenlijk verwacht hadden dat we ons overdag zelf moesten vermaken, heeft hij ons professioneel door de schoonheid van deze metropool geleid.

Dat begon met ontbijt en koffie in de buurt en vervolgens met de metro naar de city. En ach, daar zagen we de enorme gedenknaald van de grote brand in 1666 die de hele - toen ongetwijfeld nog in hout opgetrokken - city, stadcentrum had verwoest, nog eens krachtig overgedaan door Hitler in de jaren 40 van de vorige eeuw. Maar nu stond deze enorme gedenknaald fier tussen de moderne gebouwen.

Natuurlijk ook de beroemde brug over de Thames en de "Tower" waar vroeger de raven zich tegoed deden aan de lijken van ter recht gestelde misdadigers. Ook liet Asbjörn ons de plekken zien waar hij eerder had gewoond. Tussendoor streken we af en toe ergens neer voor iets te nassen of koffie. Heerlijk!

Uiteindelijk namen we ergens de metro terug. Met enkele overstappen, keurig geregisseerd door "onze gids" kwamen we weer thuis en daar was ook Laura, inmiddels wat bijgekomen van de "jet lag". We gingen gezellig uit eten en daarbij leerden we elkaar beter kennen in een diepgaand gesprek. Uiteindelijk viel ik uitgevloerd in slaap.

Wat een verrassing

Vanmorgen redelijk vroeg op weg naar Londen. Ik zag er erg tegenop die reis naar zo'n grote stad?! Waar ik nou zo bevreesd voor was, is me achteraf een raadsel. Eerst met de bus naar Utrecht CS en door naar Rotterdam CS. Terwijl wij daar op zoek waren naar aanwijzingen omtrent de internationale trein, appte Asbjörn voortdurend tussendoor hoe het ging en waar we waren. Wat ik niet wist en wat Roos en Asbjörn achter mijn bange rug hadden afgesproken was dat we tegelijk - hij terug naar huis- naar Londen zouden reizen. Gaf mij een goed gevoel en ik vond het natuurlijk erg leuk: "wat een verrassing!". NS stak echter een kink in de kabel, onze Eurocity was doodleuk gecancelled, wat nu? Uiteindelijk zijn we ingestapt in de Eurostar trein waarmee Asbjörn had geboekt en dan maar kijken hoe het afloopt bij controle, anders zouden we de aansluiting met de Eurostar in Brussel naar Londen niet halen. Gelukkig was de controleur clement en sloten we weer aan bij Asbjörn in Brussel. Hij hielp ons gelukkig bij het proces van inchecken bij de Eurostar naar Londen, vervolgens mochten wij met hem mee naar de VIP lounge.

Daar konden we onder het genot van koffie en andere versnaperingen onze tijd verbeiden. Even later met een enorme snelheid in 2 uur naar Londen station St Pancras. Daar nam Asbjörn de metro en gingen wij op stap naar onze bestemming, de woning van Asbjörn en Laura. Natuurlijk met onze elektronische gids, Komoot en een track die Roos had uitgezet liepen we vanuit het kabaal van het centrum via rustige buurten en vooral veel groene, boomrijke gebieden naar onze bestemming. Zo tegen het eind kwam Asbjörn ons tegemoet en liepen we gezamenlijk op en hebben ergens lekker gegeten.

Eenmaal bij hun huis aangekomen nog even wat nagebabbeld en slapen!

Wormen voor de merels

En ook vanmorgen zit ik te genieten van de rust op m'n achterbalkon, echt stil kun je het niet noemen, maar zonder grasmaaiers, cirkelzagen of bladblazers best aangenaam toeven met een kopje koffie. Natuurlijk wel het niet aflatende geluid van voortrazend autoverkeer, het onvermijdelijk achtergrond geluid van de moderne maatschappij. U zult zich afvragen wat dat met merels te maken heeft. Welnu, vanouds eten merels wormen, en dat doen ze heel geraffineerd door aandachtig te luisteren, je ziet dan zo'n prachtige vogel doodstil staan met het oor naar de grasmat en dan plop, snavel door de grasmat en zo'n smakelijke dikke worm in z'n bek. Ik moet bekennen dat ik dat beeld slechts ken vanuit m'n jonge jaren. Ik zie dat gedrag nooit meer, zelfs niet in de tuin van Roos in Wijhe waar - door gericht biologisch onderhoud - veel wormen in de grond zitten en tal van merels rondvliegen. Ik vermoed dat het achtergrond geluid deze vorm van jagen voor de vogels minder mogelijk heeft gemaakt. Om dit nu het zoveelste vermoeden te noemen gaat mij wat te ver. Maar wie ziet dit gedrag nog wel?

Nadenken op m'n balkonnetje

Donderdag vroeg Francisca mij naar mijn hobby's. Al snel noem ik dan mijn rijtje van wandelen, lezen, muziek, museum bezoek en bezig zijn in de tuin. Maar bij langer daarbij stilstaan realiseerde ik me dat "nadenken" toch wel mijn belangrijkste liefhebberij is,  en altijd was. Vooral nadenken over oude processen met hun gevolg voor heden en toekomst. Daarbij voel ik mij vaak "Beobachter" en veel minder deelnemer.

Geschiedenis als vastgelegde gebeurtenissen rond ons verleden, vooral de mens aangaande; parallellen tussen geschiedenis in verschillende landstreken als Amerika, Afrika, "de Oost", waar Europeanen zonder terughoudendheid hun plek en cultuur veroverden op de inheemsen. Roven en moorden dat al vanaf de vroege historie werd neergelegd in oude geschriften, er is weinig veranderd alleen de schaal is zo veel groter.

Maar ik heb ook bijna een halve eeuw nagedacht hoe ooit de levensprocessen chemisch op gang zouden kunnen zijn gekomen en heb die bevindingen ook neergelegd in een blog, zoek maar eens op "stardust" in het zoekveldje van deze blog.

De enorme invloed van de biologische processen die zich ontwikkelden vanuit de gloeiende massa onderin de oceanen, via onnoembaar ingewikkelde, complexe interacties ontwikkelden tot de eerste organismen in een omgeving zonder vrije zuurstof. En dan die afgrond van miljarden jaren tijd waarin het leven differentieerde, zuurstof toevoegde aan de atmosfeer waarbij heel veel anaerobe organismen stierven, ondergronds bleven of veranderden. Fascinerend die vele miljoenen jaren waarin het heden culmineerde tot de enorme invloed van één biologisch soort, "wij", de mens, die veel verandering teweeg brengt op aards niveau.

Postelein

Het had even wat voeten in de aarde, maar nu staat het er goed bij, de postelein. Mijn eerste poging was geen succes, kwam wel op maar was enkele dagen later verdwenen?! Roos had ergens een betere techniek voor het opkweken van postelein gevonden, eerst de fijne zaadjes verdelen in een bakje met aarde en dan zo verdund op een bemest stuk grond strooien en onderwerpen en na begieten een natte handdoek eroverheen gedurende 1 dag. Die handdoek heeft niet veel uitgehaald maar het uiteindelijk resultaat mag er zijn. Trots tonen we hier het eerste resultaat vaan de postelein. Maar ook de pronkers beginnen aan de weg te timmeren, de hommel van dienst heeft daar goed bij geholpen. De eerste grote bonen hingen er prominent bij. Wat deed me dat plezier tussen het spitten, snoeien en water geven door.

Langs de IJssel

Roos had voor vandaag een wandeltrack gemaakt rond Zwolle. Lekker makkelijk bereikbaar voor ons beiden en bleek ook nog ontzettend mooi te zijn. Op de kaart zag het er spannend uit, de wandeling liep over stukken land binnen de stroom van de rivier, vanuit de trein kon ik zelfs een uitloper van de wandeling bekijken, was geen uitgesproken pad te zien.

Vanuit het station eerst een stuk door voor ons onbekend Zwolle dat langzamerhand overging in een soort bungalow park in mooie natuur en ons vervolgens in het stroomdal van de IJssel bracht, eerst over geasfalteerde fietspaden maar verder onverhard en geheel verlaten onverharde paden. Naast fraaie oevervegetatie met bloemrijke stukken zagen we van die 17e eeuwse Paulus Potter taferelen met koeien bij de rivier.

We kwamen bij het zon gedreven pontje aan maar kregen het helaas niet aan de gang ondanks hulp op afstand via de intercom. We liepen terug en staken met een ander pontje de IJssel over richting Hattem, een lieflijk plaatsje waar we gezellig even neerstreken voor een versnapering.

Zebra rupsen

Op weg naar het bos voor m'n ochtendwandeling zag ik tot mijn genoegen een behoorlijk aantal "zebrarupsen", oftewel rupsen van de St-Jacobs vlinder, die, hoe kan het anders als waardplant gebruik maakt van het St-Jacobs kruiskruid. 

Een heel vroege jeugdherinnering betreft een gebeurtenis in de duinen van Katwijk waar ik als 6-7 jarige grote aantallen van deze rupsen heb gezien. Daarna decennia niet meer, maar hier in Bilthoven zag ik deze fraaie rups weer terug, en vanmorgen dus weer.

Onverwacht naar de Biltsche Hoek

Het zou een hele dag worden vandaag! Allereerst natuurlijk broer Henk feliciteren met zijn 67e verjaardag, eindelijk officieel met pensioen, hij vierde zijn verjaardag dan ook met z'n hele gezin in zijn geliefde Duitsland, eindelijk vrij. Verder had ik deze middag een afspraak bij de dermatoloog, vond ik best spannend, ik kon die PA uitslag niet interpreteren en vreesde akelige dingen. Viel gelukkig mee, was een fijn consult uiteindelijk met een fraaie pleister op m'n tronie.

Waar ik met Roos had afgesproken dat ik na het consult door zou reizen naar Wijhe, werd het programma drastisch omgegooid door toedoen van Asbjörn. Hij was vandaag voor werk in NL, maar kennelijk gecombineerd met bezoek aan z'n moeder want ik kreeg een foto van z'n moeder op station Rotterdam. Hij vroeg of een ontmoeting vanavond mogelijk was en dat werd dus dineren bij de Biltsche Hoek, een bekende plek. Was reuze gezellig en na afloop liepen we met z'n viertjes door het bos naar de flat en hebben nog met elkaar zitten praten tot het echt tijd werd voor vertrek.

Niet pluis

Is echt een uitdrukking in de geneeskunde, "niet pluis" en het kenmerk van met name een huisarts is het "niet pluis gevoel" en ja, helaas heb ik dat heden moeten ondervinden. 

Na een aantal kleine operatieve ingrepen waarbij huid met verdachte plekjes werd verwijderd en aan PA onderzoek werd onderworpen is het nu dan mis en zal ik verder worden behandeld in de tweede lijn, een verwijzing naar de dermatoloog.

Het eigenwijs zonder zonnebrand en het eeuwige buiten zijn en wandelen eist haar tol. Ik kan gelukkig snel terecht.

Op de foto kun je het plekje zien op m'n wang.

Thorbecke

Hij werd in 1798 geboren aldus de sokkel waarop het standbeeld van onze grote staatsman Thorbecke voor het station van Zwolle is opgesteld. In de Franse tijd geboren en na de Franse tijd degene die de grondwet heeft opgesteld ondanks de tegenwerking van de koningen die in het revolutiejaar 1848 wel overstag gingen.

Dat was de tijd dat de staatslieden nog voor de staat stonden en eigenbelang niet op de voorgrond stond. Menig sociaal feit vond haar oorsprong bij de liberalen. Zouden we in deze tijd van politieke partijen een voorbeeld aan moeten nemen ook vooral als kiezers binnen een parlementaire democratie. Met z'n allen voor ons allen!

Plukken uit de natuur

Op de foto ziet u mijn kleinzoon Joris bramen plukken. In de WhatsApp wisseling die ik vervolgens met zijn vader haalden we herinneringen aan uit de tijd dat ik met hem ook bezig was met plukken. Bramen, bosbessen, wilde aardbeitjes, maar ook valappels ergens in een boomgaard in zuid Limburg. Peter was toen hooguit 4 jaar oud en snapte niet goed waarom hij niet mocht plukken, maar slechts appels van de grond mocht rapen. Ik moest toch lachen toen hij eerst plukte, de appel op de grond legde en toen pas aan mij gaf. 

Die problemen had Joris vandaag niet met de bramen, ze hadden uiteindelijk een doosje vol. En het is best vroeg nog voor wilde bramen, augustus is eigenlijk de bramenmaand.

Krk het kikkertje

We waren op weg naar het station Bilthoven via het wandelpad door het bos toen we tot onze verrassing op een plek kwamen waar talloze mini kikkers voor ons op het pad wegsprongen. We liepen heel voorzichtig om er geen te kwetsen. We hadden dit verschijnsel wel eens eerder meegemaakt ergens op de Hoge Venen in België waar er zo ongelooflijk veel zaten dat je gewoon een witte voetstap achterliet omdat al die donkere kikkertjes waren weggesprongen. Nou, zo veel.waren hier zeker niet. Roos had er graag een stel meegenomen om haar vijver in de tuin te bevolken, maar we hadden niets bij ons om de beestjes in te vervoeren. Een paar dagen later had ik een plastic doosje met wat nat keukenpapier bij me en vond er nog eentje. Roos heeft "haar" meegenomen, een naam gegeven en bij de vijver gezet. Krk keek haar ogen uit: "krek wak wou", kwaakte ze zachtjes en sprong parmantig in het water.

Begin van het einde

Zolang als dat ik in Bilthoven woon en in het Houdringhebos wandel ken ik deze beuk met het gat. Het heeft mij al die 45 jaar verbaasd dat de boom gewoon groeide en bloeide als zijn buren. Maar de laatste jaren is het verval ingetreden. Rond het gat waren duidelijk de kronen van paddenstoelen zichtbaar, de boom was duidelijk van binnen aangetast. En nu in de zomer is duidelijk te zien dat het einde nadert, de meeste takken dragen nog groene bladeren maar menig tak is al helemaal verdord. En in vergelijking met de overige beuken ziet zijn kroon er armetierig uit. Tja, zo vergaat het ieder levend meercellig organisme.

Klapbessen

De een noemt het kruisbessen, de ander klapbessen en wijlen m'n Zeeuws Vlaamse schoonmoeder noemde het Beiers, voor de smaak maakt dat weinig uit en ik moet als voormalig kruisbesnoemer bekennen dat dit fruit klapt wanneer je de bessen tussen je kiezen knauwt. Dus voortaan zeg ik ook: "klapbessen", maar van voormalig schoonmoeder vernam ik tevens dat deze bessen het beste smaken indien je hé zo van de struik eet, liefst warm van de zon. En die gelegenheid deed zich vandaag voor in onze moestuin waar naast appelbomen en braamstruiken ook een klapbesdtruikje staat, vol met rijpe vruchten.

Gekleurde skeletjes

Al bijna vijftig jaar geleden kreeg ik van een vriendin dit preparaat van twee foetale goudhamstertjes waarbij de botjes gekleurd waren en de rest van het preparaat doorzichtig waren. Best fascinerend maar na al die jaren werd het langzamerhand tijd om het eens door te geven en ooit had Jessy aangegeven dat ze het wel graag zou willen hebben. Via WhatsApp vroeg ik haar of ze inderdaad nog belangstelling had en ja hoor, ze stelde voor om een week later koffie te komen drinken, samen met haar peuter zoon Stan.

Slovenië, ideaal vakantieland

Mariska en Gideon hebben Slovenië ook ontdekt, ik geloof niet dat Roos en ik bij die keuze van invloed zijn geweest, maar dat zou "zomaar kunnen". In vroeger jaren zullen we daar wat gewandeld hebben, overigens na een advies van vrienden, Huib en Thea die daar een SNP wandeling hadden gelopen. Geïnspireerd door hen hebben we toen de wandeling langs de Soça gedaan. Was ongehoord mooi ondanks de soms wat overvloedige regen.

Vöral Mariska is nu ook helemaal enthousiast over dit prachtige land en stuurt regelmatig gezellige - en natuur foto's. Wij genieten vanuit de verte mee.

In Wijhe en Londen regende het

Vanmorgen regende het zowaar voor het eerst sinds lange tijd. Toevallig was ik net aan het WhatsApp bezig met Asbjörn. Prompt appte hij mij terug met net zo'n druilerig beeld, maar dan vanuit Londen. 

En of het niet op kon kreeg ik savonds nog een schitterende foto uit Slovenië van Mariska die daar met haar gezin vakantie houdt.

Grappig dat de communicatie ook met foto's zo eenvoudig is geworden.

Het eerste pronkertje

We hebben zo'n plezier aan de twee moestuinen, zowel in Wijhe als hier bij de ATV Kloosterpark. Langzaam maar zeker breiden we het moestuin gedeelte uit, omspitten, onkruid verwijderen, mesten, beplanten en besproeien en het resultaat laat niet op zich wachten. De prachtig rood bloeiende pronkers, die van ons de werktitel "Berenschotjes" hebben gekregen beginnen al vrucht te schieten. De snijbiet en de rode bieten staan er prachtig bij. Een hele klus staat ons nog te wachten met het verwijderen van een paar stronken voordat we het moestuin deel kunnen uitbreiden. Moeten we met gezamenlijke inspanning doen en Roos is niet zo vaak in de gelegenheid.

Vlaamse stoof bij Volkslust

Binnen het kader van een gezamenlijke dagwandeling bood ik Roos aan om te gaan lunchen bij "Volkslust", een leuke aanwinst in het toch al rijk van horeca voorziene Lage Vuursche. Ik stelde voor om de wandeling in drie etappes te doen, eerst vanaf de flat naar station Bilthoven en met de trein naar Baarn, dan naar "Volkslust" en tot slot naar station Den Dolder, totaal iets van 14 km, leuke dagwandeling.

Ik was hier al eerder geweest enkele maanden geleden en vond het bij die gelegenheid zo aangenaam dat ik Roos al bij voorbaat lekker had gemaakt. Die keer had de buschauffeur me voor de deur afgezet, bus 59 van Den Dolder naar Lage Vuursche komt vlak langs deze bistro, een nieuwe halte zou niet misstaan, Lage Vuursche ligt 800 meter verder. Op het menu stond o.a. Vlaamse stoof met Vlaamse friet, dat bestelde Roos, ik nam de Volksburger, net als de eerste keer. We hebben beiden erg lekker zitten smikkelen op het gezellige terras, zonder muziek en met bijzonder vriendelijk personeel. De frietjes waren opmerkelijk lekker! We zullen hier vaker neerstrijken!

Ook het stuk naar Den Dolder was aangenaam. Op het station namen we afscheid. Was een fijne wandeldag geweest. 

Ik heb het avondeten maar overgeslagen, een snee rozijnenbrood was voldoende na de maagvullende lunch.

Opruiming

Af en toe heb ik zo'n opwelling van ontspullen, niet vaak, maar een dezer dagen sloeg de gekte toe. Ik bekeek een kastje in het dressoir en realiseerde me dat ik de slakkenbordjes, de crème brulée bakjes en de glazen "schelpen" voor de coquilles st Jacques à la Parisienne al in geen jaren had gebruikt en waarschijnlijk zelfs nooit meer zal gaan gebruiken. Ook het geborduurde tafellaken dat ik ooit kocht in Albanië heb ik zelfs nooit gebruikt. Bij de kinderen die ik vroeg was ook geen belangstelling. Dat wordt wellicht Emmaus of anders de jaarlijkse bazar van de WVT.

Nu een stuk beter

Na m'n (vrijwel) dagelijkse werkzaamheden in de volkstuin nogmaals geoefend in het maken van een video van een wandeling in m'n eentje in Sandwijck. Zorgvuldig rekening houdend met de les die ik had getrokken uit de resultaten van gisteren, was ik aanzienlijk meer tevreden met het resultaat. In ieder geval geen technische stommiteiten, noch bij het opnemen, noch bij het uploaden.

En tot mijn genoegen deed de kleine karekiet precies op het juiste moment een duit in het zakje, daar waar de kikkers het af lieten weten.

Jarenlang niet gehoord

Zit ik hier rustig in onze volkstuin m'n boterham met overheerlijke gerookte Biltsche metworst te eten, hoor ik vanuit de verte het aanzwellende geluid van militaire vliegtuigen. Ze vlogen met z'n drieën knetterend over deze omgeving, direct gevolgd door een vierde. Dat was lang geleden, in de tijd dat er in Soesterberg een militair vliegveld van het Amerikaanse leger was, iedere ochtend steeg een aantal van die starfighters op, maakte zo veel herrie dat de kinderen naar binnen vluchtten en de kippen in hun hok gingen. Ik vond het een bekend en bepaald geen onaangename sensatie om dit geweld te zien en te horen, gaf meer een gevoel.van betrokkenheid bij de ongekende internationale onrust en dat temidden van de hitte ten gevolge van het klimaat in transitie.