Station Bakkum?!

 

De twee broers

Terwijl Roos en ik zondag op weg waren naar Utrecht zat ik met vriend Dick te WhatsAppen over een bezoek met wandeling de volgende dag, afgelopen maandag dus. Maar tussendoor kreeg ik heel onverwacht een korte vraag van broer Henk of ik woensdag met hem aan de wandel kon. Mijn antwoord was nog korter, "Yes", altijd leuk om met broer Henk aan de wandel te gaan en wordt nooit te lang. Hij wilde afspreken bij station Bakkum, en ik vroeg of Castricum ook schikte omdat Bakkum niet over een station beschikt. Maar toen we vanmorgen op de afgesproken tijd van half elf in de auto richting Schoorl reden kwamen we wel direct het bord Bakkum tegen, weet mijn automobilistische broer veel, voor hem was het dus station Bakkum. Moest ik wel om lachen en zo kletsten we de hele dag door al babbelend en grappen makend, we hadden duidelijk beiden goede zin. Onze broer Jan stuurde een WhatsApp terwijl wij net bij het klimduin in Schoorl waren; ik stuurde hem een WhatsApp terug met een onsie van Henk en mij samen. We hebben weinig contact als drie broers onderling, maar nu even wel, vond ik erg plezierig.
Ik kom met m'n twee broers vanouds veel in Schoorl, is een overblijfsel van de tijd van onze ouders die elkaar in deze plaats hebben leren kennen tijdens WO II beiden in hun jonge jaren. We hebben daar en famille vaak gedineerd bij "de rustende jager", bleek nu niet meer aanwezig, kennelijk gesloten. We gingen nu maar ergens anders een punt appeltaart eten alvorens de duinen in te gaan. We liepen op geleide van Komoot een beetje kris kras door het duingebied; Henk was helemaal enthousiast omdat hij op plekken kwam die hij niet kende. Ik kan hier in die duinen heg noch steg herkennen en heb Komoot gewoon nodig om het spoor niet bijster te raken.
Na tien kilometer waren we weer bij de auto. Henk bracht mij naar station Hoorn en ik was weer lekker op tijd op de flat. Er stond nog een happie in de koelkast, een bordje frieten erbij geschild, gesneden en gebakken en toen was ik weer helemaal bij de wereld en kon ik dit bloggie schrijven.

Singer museum plus 10 km

 

Vond dit een van de fraaiste werken

Gisteravond bedacht ik mij dat ik wel eens naar het Singer museum kon gaan, ligt in Laren, goed bereikbaar vanuit station Hilversum Mediapark. Eerst maar eens een tijdslot reserveren, was snel gepiept en best nodig want toen ik vanmorgen na de treinrit en de aanloopwandeling in het museum aankwam was het behoorlijk druk. Het was dan ook een verrassende tentoonstelling, mijn buurvrouw had mij daar terecht op attent gemaakt door een folder bij mij op de deurmat te leggen: Tentoonstellin"Frisse Wind", veel impressionistisch werk uit de noordelijke streken van Europa. Nederland, Duitsland en Denemarken waren ruim vertegenwoordigd. Daar waar veel bezoekers vooral de toelichtingen bestuderen beperk ik mij vooral tot het bekijken van het werk en te zien of ik het kan plaatsen maar vooral om het tot me door te laten dringen. De tentoonstelling was ontzettend uitgebreid, zaal na zaal met veelal prachtige schilderijen. Bekende namen als Leo Gestel, Jan Sluijters, maar ook Max Liebermann en Corinth. Zelfs Anton Mauve hing tussen de impressionisten. Max Liebermann behoort tot de door mij zeer bewonderde schilders, zijn schilderij van de 12-jarige Jezus in de tempel vind ik meer dan schitterend en allerminst impressionistisch maar vooral gedétailleerd en van een overdonderende schoonheid. Maar de hier getoonde schilderijen haalden het toch niet bij het genoemde, leek meer Max Kliedermann, wel heel erg impressionistisch. Neemt niet weg dat ik geweldig heb genoten van zowel de tentoonstelling als van de wandeling, bij elkaar toch weer 10 km. Ben vast van plan om deze tentoonstelling nog een keer te gaan bekijken, moet het mooi weer zijn voor de wandeling, een fijne combinatie en lekker in de buurt. 

Precies 13 kilometer

 

Daar is ie dan

Met deze mooie zonnige dagen kreeg ik een sterke behoefte om weer eens met m'n ouwe vriend Dick aan de wandel te gaan, het kwam er niet van in die regentijd en ook deze week dreigde helemaal vol te lopen. Dus stelde ik Roos voor dat ik Dick zou vragen voor vandaag. Ik stuurde hem een WhatsApp bericht met de vraag of het hem schikte om de volgende dag met mij aan de wandel te gaan. Normaliter krijg ik bijna per omgaande een bericht van hem terug maar het duurde nu iets langer en ik dacht al dat het was vanwege zijn zondagse wandelgroep wandeling.  maar het schikte hem en ik legde hem mijn voetprobleem voor met het verzoek om een wandeling van 13 - 15 kilometer. Hij drong aan dat ik zelf wat bedacht en zo kwamen we tot een handig voorstel waarbij we elkaar zouden ontmoeten op het busstation in Gulpen en dan naar Vaals wandelen voor koffie en/of thee.
Dus vanmorgen eerst zachtjes opgestaan en de rugzak ingericht, ontbeten, thee gezet en voor het weggaan Roos zachtjes wakker gekust en gezegd dat er verse thee  stond.
Met de fiets naar het station voor de trein van 6.13 naar Utrecht en verder de Intercity en 350 naar Gulpen en ja hoor daar stond een bekende. Hij maakte de foto die deze blog "siert" terwijl ik uit de bus stapte.
Dick kent Zuid Limburg als z'n broekzak en had al wandelend telkens keuze mogelijkheden voor mij in petto waaronder "iets langer" of "door de kledder of over asfalt", het werd een heel afwisselende wandeling zoals je die in Zuid Limburg goed kunt doen, ik genoot, het was prachtig weer en we hadden elkaar best veel te vertellen, onze kleppen stonden niet stil.

En een onsie op het koffie bankje

Dick maakte tal van foto's onderweg met de handige app "Komoot". Uiteindelijk kwamen we aan in Vaals, het was 13,1 kilometer geworden en geen 26 zoals onlangs met de zere voet als gevolg, waarvoor dank Dick!  We dronken thee resp. koffie met speculaas, heeft Dick altijd in huis volgens mij.
Ik vertrok weer met een handige busverbinding en was om kwart over vijf weer daar waar ik die ochtend om 6.13 was vertrokken voor 3 heerlijke wandel uurtjes met m'n wandelmaatje, we zullen in vroeger jaren wat gewandeld hebben in Utrecht, Limburg, de hoge Venen en de Alpen, Dordogne niet te vergeten en vast nog veel meer. Door Dick heb ik het lange afstand wandelen leren genieten.

Kleine Emily

 

Lieve foto met Emily tussen ons in

Daar stond Martijn ons op te wachten met dochter Emily op z'n schouders. Fijn dat ze terug zijn in Nederland en fijn om elkaar weer te begroeten. Emily keek nog wat bedenkelijk wie die onbekende oma en opa wel waren, maar het ijs smolt heel snel. Terwijl ik genoeglijk voorin de auto met Martijn zat te praten hadden Emily en Roos al snel de juiste toon gevonden, wat een fijn gevoel. En Margot stond ons lachend op te wachten in de deur bij aankomst bij hun nieuwe huis, zag er schitterend uit en al snel zaten we aan de koffie met taart.
Toevallig had ik van de week gezien dat het vandaag vrijwel op de dag af vier jaar geleden was dat ik hen uitgeleide had gedaan op Schiphol toen ze met z'n tweetjes naar Surabaya gingen en dan nu weer terug in hun eigen huis. Wat is die tijd gevlogen en tussendoor zijn ze nog regelmatig terug in het vaderland geweest. En die moderne communicatie middelen maakten het contact ook wel erg makkelijk gelukkig.
EN dan nu weer aan de koffie en na een lunch lekker aan de wandel.

Aan de wandel

Emily blijkt een stevige wandelaar in spe te zijn, ze weigerde absoluut om in de wagen plaats te nemen, ze was onvermoeibaar. We liepen wat door Breda, kinderspeelplaats en voor ons onbekende buurt. Heerlijk zo en lekker met kleindochter, We gingen weer terug voor de thee en vertrokken weer, we wandelden met z'n tweetjes naar het station en de OV engel zorgde voor een aansluitende trein naar den Bosch binnen de minuut. We waren dan ook weer vlot in den Bosch waar onze wegen hadden kunnen scheiden maar Roos besloot mee te gaan naar de flat. Ik nodigde haar uit om deze heerlijke dag feestelijk te besluiten en bij "de Chinees"  op de Hessenweg te gaan eten. Was reuze gezellig, gaf ons weer het zelfde gevoel als "vroegig" wanneer we in Luxemburg waren geweest, sloten we ook vaak af met een Chinees restaurant onderweg.

Auditie in Zwolle

 

Duo Lida Antola Sopraan en Bas Verheijden

Roos had zwaarwegende verplichtingen en kon daarom niet gaan luisteren naar de auditie voor zangers voor toetreding tot de VvhL, een strenge selectie gaat daar aan vooraf. Het speet haar erg en daarom had ik aangeboden om namens haar te gaan en ook te rapporteren over mijn bevindingen aldaar. Dus daar ging ik weer naar Zwolle alleen nu niet door naar Wijhe maar naar het conservatorium aldaar. Maar eerst naar het station Bilthoven gewandeld voor de broodnodige kilometers. Ik was als altijd te vroeg en liep nog even bij de bibliotheek binnen om de NRC door te bladeren en las ik een interessante column die over de door mij en velen zeer bewonderde minister van Cultuur Robert Dijkgraaff, overigens bewonder ik hem minder voor zijn ministerschap dan voor zijn wetenschappelijke merites en zijn moed om die slangenkuil van de politiek te betreden.
Met enige moeite vond ik uiteindelijk de wat obscure ingang van het conservatorium, was er al eerder dit jaar toen Marcel Beekman daar zong. Ik zag tal van bekenden, ben inmiddels ook al heel wat jaren lid van de VvhL. Het was nog rustig maar daar kwam de jury binnen en werd geïntroduceerd. Keurig op tijd begon de cyclus van zangers, uiteindelijk zouden 7 sopranen, 3 mezzo sopranen en 1 bariton hun kunsten ten gehore brengen. Ze hadden telkens een kwartier waarin zij 3 -  4 liederen zongen en soms ook wat toelichting gaven. Tussendoor waren enkele pauzes ingelast.
Ik genoot ontzettend, het is zo afwisselend, telkens verschillende liederen, ten gehore gebracht door verschillende zangers. Sommigen van de zangers lieten buitengewoon verrassend repertoire horen, Messiaen, Doundou Tchil door Julia Kurig en Bushra El-Turk, Les chevaux de bois door zangeres Maria Portela Larisch vond ik echt heel bijzonder, was goed voor mijn wat conservatief gehoor om eens verrast te worden! Moedig om dat soort muziek op te voeren in een auditie! Heb ik bewondering voor. 
De meerderheid van het gezongen repertoire was aanzienlijk makkelijker voor het gehoor. Ik heb ontzettend genoten. Ik zal later wel horen wie uiteindelijk door de jury zijn geselecteerd.
PS Naar ik vermoedde zou het voor de jury moeilijk worden om de besten uit te kiezen, uiteindelijk werden heel uitzonderlijk 5 duo's gekozen om toe te treden tot de musici voor de VvhL. Hulde! Tot mijn genoegen behoorden de twee duo's die ik in de blog had opgevoerd tot degenen die verkozen waren.

Dat is pas echt wateroverlast

En geen natte voeten?!

 

Als een bergstroom

De afgelopen weken heeft het fors geregend, bij de wandelingen met Ab op de Veluwe en op de Loonse en Drunense zand hebben we menigmaal onze route moeten verleggen vanwege ondergelopen paden en ontoegankelijke velden. Ook het gebied rond Dalfsen was nauwelijks meer te bewandelen, maar hier in Limburg was het nog even een tikje erger. Van vriend Dick kreeg ik een paar foto's die hij tijdens het wandelen had genomen, de IJzerbeek, normaliter een rustig klein stroompje was in die tijd zo hoog dat de brug geheel overstroomd was en de beek als een bergstroom kolkend en bruisend voorbij kwam. Dick had desondanks moedig met de handen aan de railing de beek overgestoken zo vertelde hij mij. Hier de leuke foto's die hij mij stuurde. 

Madame de Staël

 

Jaren geleden had ik het boek, "Over Duitsland" van de hand van Madame Germaine de Staël, althans datgene dat in boekvorm in het Nederlands was uitgegeven verworven. Dat zij een beroemdheid was had ik wel opgepikt, maar waarom en haar achtergronden waren en bleven mij onbekend. Wel heb ik het boek destijds open geslagen en wat doorgebladerd maar er absoluut geen steekhoudend oordeel over kunnen hebben: "Duitsland kwam eruit tevoorschijn als een wat ingeslapen agrarische gemeenschap", dat was wat ik, hooghartig uit wat ik gelezen had, opgepikt had. Achteraf schaam ik me voor mijn onnozelheid, nu ik meer over haar te weten ben gekomen en wat meer van het boek heb gelezen. Ergens in de kantlijn - ik moest gewoon een indruk kwijt - heb ik geschreven: "tjonge jonge, wat een wijf!", ik was zo sterk onder de indruk van hoe zij beschreef hoe een doordenkend mens in vervoering kan raken wanneer het iets van diepgaande aard begrijpt of ontdekt heeft: "Het denkende wezen is pas gelukkig wanneer het idee van het oneindige een genoegen in plaats van een last is geworden", hoe bedenk je dit en hoe essentieel is het.
Maar het werd haar niet makkelijk gemaakt door machthebber Napoleon die het niet kon uitstaan dat zij in de vergelijkingen die zij op diverse aspecten maakte tussen Frankrijk en de andere grote landen als Duitsland, Engeland en Oostenrijk ten goede uitvielen voor de niet-Franse landen. Hij ging zo ver dat hij haar grote werk "Over Duitsland" verbood en zelfs een eerste editie totaal liet vernietigen. Ook ontzegde hij haar het verblijf in Frankrijk. Gelukkig is het boek voor de eeuwigheid bewaard gebleven en na het vertrek van Bonaparte alsnog in druk verschenen. Daar kan ik nu dus van genieten. Ik werd door het boek van Andrea Wulf, "Rebelse geniën" over de Jena groep van intellectuelen,  weer op Germaine gewezen en heb het boek opnieuw aangeschaft en ploeter het nu rustig door. De mare gaat dat Schiller en Goethe horendol van haar werden door de stortvloed die zij over haar gehoor uitspreidde, zelfs dat Goethe stiekem gevlucht zou zijn tijdens een bezoek ha ha.  

Loop rechtop!

 

Van Internet geplukt:
Wandelstokkopen.nl

Van mijn moeder heb ik niet alleen de moedervlekken geërfd maar ook de kromme rug tijdens het lopen, ik hoor dan ook al vanaf m'n puberjaren: "loop rechtop"! en terecht. Het zal de trouwe lezers van dit blog niet zijn ontgaan dat ik afgelopen jaar nogal regelmatig ben gevallen. Asbjörn spoort mij krachtig aan om met wandelsticks te gaan lopen om wat steviger op de benen te blijven, ik heb daar grote moeite mee. Tot nu toe ben ik er goed van af gekomen bij de verschillende valpartijen waarbij mijn oeroude judo reflexen inclusief afrollen nog adequaat functioneerden, meer dan een schaafwond aan een vinger heb ik er niet aan overgehouden. Maar wat nu, Asbjörn heeft natuurlijk gelijk dat het niet altijd zo goed af zal lopen en vreest voor een gebroken heup of ander ernstig ongerief.
Onlangs zag ik iemand, aanzienlijk jonger dan ik, de trein uitstappen met twee van die sticks en dacht ik: "dat voorlopig echt niet!". Maar wat dan wel, daar heb ik over nagedacht, vooral tijdens het wandelen. De reden dat ik val is dat ik over een vaak maar kleine hobbel, een losliggende tegel, een boomstronk val, dus niet iets hoogs, maar vaak laag of een braamstruik waar je in verstrikt dreigt te geraken. Dus benen opteille, dat was waar ik mee begon, actiever lopen, benen optillen, dat was het begin. Later realiseerde ik me dat die oude kreet van m'n partners: "loop toch eens rechtop" ook wel eens kon helpen, door die altijd wat gebogen houding ligt m'n zwaartepunt natuurlijk ook meer naar voren, dus als je dan tegen iets aanloopt en struikelt kun je moeilijker corrigeren. En nu denk ik tijdens het wandelen voortdurend aan mijn houding. Ik heb Roos al gevraagd of het geen raar gezicht is wanneer ik voor mijn gevoel bijna achterover leun bij het wandelen. Zij geeft me juist complimentjes en dus blijf ik dit maar doen. Grappig genoeg is daardoor ook mijn wandelsnelheid toegenomen van 4.8 naaf 5.1 km/hr, dat is mooi meegenomen. En nu maar hopen dat ik niet meer val en dat Asbjörn ook tevreden is har har. Maar serieus, ik heb zijn advies wel degelijk ter harte genomen en zal best aan de wandelstok gaan, gewoon zo'n ouderwetse met een krom handvat.  

Robert op bezoek

 

Tafel voorbereid voor de lunch

Vandaag kwam Robert bij mij op bezoek hier op de flat. Ik had gisteren enige orde aangebracht en vanmorgen de laatste puntjes op de i, koffie en thee voorbereid en alvast de tafel zo ver gedekt, hij zou om lunchtijd arriveren. En inderdaad op de afgesproken tijd ging de bel en daar kwam hij stampend met grote stappen de trap op, vooraf gegaan door zijn hondje waarvan mij de naam is ontschoten, lief beestje dat ooit ergens in Roemenië het geluk had om mee genomen te worden. Gezellig om Robert weer te ontmoeten, we zagen elkaar nu voor de derde keer en terwijl ik op m'n tenen stond en hij moest bukken gaven we elkaar een hug. We gingen direct aan tafel en daar gingen we al brood kauwend aan de praat en zo zou het de hele middag gaan.
Het destillaat van het gesprek is dat we behoorlijk sporen wat karakter betreft, een sterke behoefte aan vrijheid en een grote liefde voor de oorspronkelijke natuur. Daar heb ik met mijn wandelhobby in het verleden, toen Europa lang zo sterk niet was overstroomd met massa toerisme vorm aan kunnen geven, zo maakte Robert mij toch wel duidelijk, daar liet hij mij een staaltje van vrijheid in de natuur zien zoals hij dat kort geleden had beleefd. Op youtube heeft hij een video verslag van een tocht van 500 kilometer over een rivier met een "sup" (of is het sub?) oftewel een surfplank met peddel in Nieuw Zeeland, zijn ideaal oord zoals dat op zijn leeftijd voor mij Frankrijk en de Alpen waren. Fantastisch die ongerepte oorden waar hij doorheen peddelde; het filmpje heeft hij met behulp van een drone kunnen maken, ik was behoorlijk onder de indruk. 
Na de maaltijd gingen we met het hondje op pad naar het bos, daar kon het vrolijke dier lekker aan de rol, het holde als bezeten af en toe rondjes om haar energie kwijt te raken, is toch niet meer zo piepjong begreep ik. Ondertussen hadden Robert en ik een fijn gesprek o.a. over ambitie niveau, iets waarin we zo te horen karakterologisch sterk op elkaar lijken. Ook vertelde hij dat hij erg in geologie was geïnteresseerd en zich daar door studie verder in wilde verdiepen; ik maakte hem attent op het bestaan van "Georeizen", de organisatie waarin mijn oud-dispuutgenoot Paul van Olm een centrale rol heeft, deze organisatie van vakdeskundigen organiseert groepsreizen "all over the world", dus reizen en geologie in combinatie, echt iets voor Robert dunkt mij, hij heeft veel gereisd over de oostelijke continenten.
Ik had met Roos afgesproken dat zij rond vier uur aan zou sluiten, maar daar stak prorail een stokje voor door haar meer dan een uur vertraging te bezorgen en Robert moest echt bijtijds weer vertrekken. We namen afscheid op de flat, was weer een fijne ontmoeting geweest. We spraken af dat we af en toe samen de benen gaan strekken waarvoor "het groene hart pad" zich goed leent als gebied tussen ons beider woonsteden.

Bijeenkomst Mieren Werkgroep

Lezing over inwonende insecten in mierenhopen

Een club waar ik al ruim vijftien jaar lid van ben, de Mieren Werkgroep, de sectie Formicidae van de NEV. Ooit ben ik daar door toedoen van een ontmoeting van Roos met een bestuurslid van deze club bij een mierenhoop hier achter in ons bos toegetreden tot dit illuster gezelschap. Rudolf hield destijds de MWG bestuurlijk boven water en voor ik het wist was ik mede bestuurslid als secretaris meen ik. In mijn jonge jaren was ik door toedoen van een boekje over mieren gefascineerd geraakt door deze sociale insecten en Roos had dat opgepikt. Bleek achteraf een fantastische zet van haar geweest want uiteindelijk vormde deze introductie in deze wereld van biologisch geïnteresseerden voor mij een opening naar een voor mij vrijwel onbekende wereld van organisaties en mensen. Ik ontmoette in de MWG mensen van de NEV met geweldige initiatieven waardoor ik ook daar bestuurlijk actief werd en van daaruit een werkgroep die in Noord Holland natuurbeheer deed en daar heb ik veel bekenden aan over gehouden.
En ook hier in de MWG vandaag ontmoette ik oude bekenden, natuurlijk Rudolf die ik de laatste tijd uitsluitend tijdens deze jaarlijkse bijeenkomst ontmoet, maar ook Bram Mabelis die mij aansprak over muziek terwijl we ook over zijn onderzoekgebied, Meijendel in gesprek kwamen. 
De eerste twee lezingen gingen over medebewoners-insecten van mierenhopen, vaak minuscule dierkens die op schitterende manier waren gefotografeerd. Na afloop gaf ik een compliment voor de foto's maar gaf ik wel aan dat ik een maatstafje miste waardoor ik geen idee had hoe klein de beestjes wel waren geweest. Het bleek dat de flauw-blauwe vierkantjes in de achtergrond van de prachtige foto's millimeter hokjes waren, hetgeen mijn bewondering voor de prentjes nog deed toenemen.
Een lezing die behoorlijk indruk op me maakte was van een student bosbouw die kwalitatief en kwantitatief onderzoek had gedaan in het "stormbos reservaat" ergens op de Utrechtse heuvelrug. De foto's uit dit gebied waren als uit een oerwoud, allemaal omgewaaide bomen, geflankeerd door herstellend struikgewas. Er liep een hoog aangelegd voetpad doorheen, dit gebied wil ik opsporen en bezoeken.
Tot slot ook een dergelijk onderzoek naar het effect van divers maaibeheer in diverse bermen op de populaties van mieren. Bleek niet veel uit te maken waarop ik spreker aangaf dat het resultaat niet als negatief moest worden beschouwd, maar gewoon een onderbouwd resultaat was dat het allemaal niet veel uitmaakte wat je deed op onderhoud gebied. Bleek een overbodige opmerking want dat had hij dan wel niet vermeld na afloop van zijn praatje, maar realiseerde het zich wel.
Met een tevreden gevoel stievelde ik weer naar station Schothorst en nam de trein naar Utrecht en scoorde een lekker bakje kibbeling op de markt. Was een fijne dag geweest.
's-Avonds kwam Hugo nog bij me langs met een keur aan lekkers van de slager. Ik bof maar met al die kinderen! 

Het zonne-ei

 

Geen commentaar

Vanmorgen in alle rust opgestaan en het ochtendritueel van ontbijt en koffie en nog lekker wat lezen. De oppas afspraak met Joke was goed voorbereid, de Intercity naar Gouda gaat elk kwartier en sluit goed aan op onze vier stoptreinen vanuit Bilthoven. Met de fiets naar het station en vervolgens natuurlijk veel te vroeg in Gouda. Daar zou ik Joke met de haar kinderen ontmoeten, Ronja van haar overnemen en dan met de bus door naar hun huis. Kwam voor ons allen goed uit, ik hoefde geen grote afstand te lopen en Joke kon direct door naar Rotterdam met haar twee zonen.
En ja hoor, daar kwam de kleine karavaan aangezet, enkele minuten voordat mijn bus zou vertrekken; kleine Ronja snelde vooruit en vloog mij in de armen, Joke zwaaide ons nog even uit en daar gingen we naar huis. Nauwelijks waren de jassen uit of ja hoor: "Opa, mag ik een kipkluifje", natuurlijk mocht ze dat, daarvoor had ik gisteravond een kilo kluifjes gebakken waarvan overig al een stevig deel haar intrede maakte tijdens het afkoelen, ik vind die knapperige stukjes kip ook heerlijk. Maar er was nog genoeg over voor kids en Joke. Die kleine boef is er dol op en vroeg telkens om nog zo'n kluifje, vind ik zo leuk. Maar op zeker moment vond ik het wel genoeg en veegde haar vette handjes af die ze vervolgens keurig onder de kraan schoon waste. Vervolgens voorlezen natuurlijk, vast ritueel als ik bij de kinderen van Joke op bezoek ben al zolang ik me kan heugen. Is best opmerkelijk want de andere kleinkinderen talen er niet naar en hebben veel meer met TV. Maar ik weet niet eens of Joke en Pieter wel een TV hebben?!
Het boek "het zonne-ei" kwam weer te voorschijn, heb ik al vaak voorgelezen. Toen het uit was en ik nog maar net met een tweede boek was begonnen belde Joke, zij vroeg zich af of we bij "de hertjes" waren, het dienrentuintje daar bij hen in de buurt. Nooit aan gedacht maar even later liepen we langs de hertjes, die door de sneeuw een kerstmis beeld vormden, een van de hertjes liep zelfs over het ijs in de vijver. We bleven uitgebreid kijken naar dit wintertafereel en gingen vervolgens door naar het speeltuintje waar ik een soort schommel in beweging hield met kleindochter genietend van het spektakel. Even later ook op de wip en een klimtoestel waar ze wel erg koude handen van kreeg. Na een uurtje weer terug naar huis. Gezellig hoor met zo'n jong kind de hele middag. 

Tegen het eind van de middag kwam Joke ook weer thuis en nam Bram ook zijn aandeel in de vleugeltjes voor zijn rekening en ook Joke verschalkte er een paar. Intussen zat ik met drie kleinkinderen op de bank, kleine Mees had het ook naar z'n zin. Joke maakte het eten klaar en daar kwam ook vader Pieter thuis. Gezellig hoor zo'n jong gezin, ik voel me echt bevoorrecht om dat dan weer mee te kunnen maken. Joke moest naar een oudervergadering en ik dacht dat ik een beetje in de weg zou zitten maar kennelijk kwam het wel goed uit als ik Mees nog even kon bezig houden terwijl Pieter de twee "groten" in bed legde. Dus pas tegen een uur of negen ging ik terug en besloot ik om naar het station te lopen, ging prima, m'n voet hield zich goed. Dat was toch wel een hele opluchting. 

Bezoek huisartsenpraktijk

Kipkluifjes voor de kids

 Afgelopen vrijdag had ik de afspraak gemaakt met de huisartsenpraktijk, de primaire reden was de vraag om een receptje diclofenac "voor de zekerheid", mocht het weer terugkeren. Maar inmiddels was de reden uitgebreid met een advies voor m'n zere voet en niet in de laatste plaats ook om kennis te maken met de nieuwe behandelaar, onlangs heb ik op de receptie afscheid kunnen nemen, mede namens Roos van onze afscheid nemende huisarts waar Roos zeker 30 jaar patiënt bij geweest is en ik de laatste 15 jaar. 
De nieuwe huisarts bleek een leuke jonge vent en we spraken af dat we zouden proberen elkaar te tutoyeren, viel beiderzijds niet mee tot onze lachlust. Was een plezierig consult en ik kwam helemaal tevreden weer thuis. Ik was wandelend naar de praktijk gegaan; had eigenlijk een pak sneeuw verwacht en was daarom heel vroeg van huis gegaan, maar er lag vrijwel niets meer.
Ik kon Joke en Roos gerust stellen, de voet voelt heel goed aan, niet forceren voorlopig maar ik kan donderdag mijn opa-dienst prima vervullen, dus direct kippenvleugeltjes te ontdooien gezet, morgen durf ik niet aan te komen zonder deze lekkernij voor de kinderen en wellicht wat voor de ouders mee te nemen. Ik appte Joke de foto door met de vraag of het wel genoeg was, waarop zij schertsend antwoordde.

Alleen maar zitten lezen

Bridge oefeningen

Ach wat moet je zo'n hele dag thuis en weinig bewegen, lezen natuurlijk, lekker op de bank, CV aan, dikke trui en afwisselend Jean Auel en Andrea Wulf ter hand genomen. Natuurlijk wel de laatste restjes van het weekend opgewarmd en opgenuttigd, maar de deur niet uit geweest, heel ongewoon voor mij. In de loop van de middag bedacht ik mij dat ik wel eens wat aan m'n bridge kennis zou kunnen bijspijkeren door de kaarten uit te leggen en de theorie van Mollo wat meer te visualiseren. Heb het geprobeerd, maar bracht me eigenlijk niet verder, dus maar weer opgeruimd. Net als mijn ruimtelijk inzicht ontbreekt het mij ook aan het voorstellingsvermogen met de kaarten. Nou ja, ben desondanks wel ergens gekomen in het leven ha ha.
Uiteindelijk  m'n zere voet ook maar eens precies bekeken en geconstateerd dat zij aan alle criteria van ontsteking voldoet, rood, enigszins gezwollen, beetje warm en functioneert ook niet naar behoren, ik kan er nauwelijks op staan hoewel ik moet vaststellen dat het minder pijnlijk is dan gisteren. Wat ik alleen niet snapte was dat er een paar dagen zat tussen de wandeling en de pijn, tot ik mij op de rand van m'n bed, vlak voor het slapen gaan realiseerde dat dit uitstel vast kwam door de diclofenac die ik had ingenomen om de Ischias onder de knie te houden, ik had deze regelmatig terug kerende rug-aandoening bij de eerste symptomen gecoupeerd met de pilletjes diclofenac die ik nog had liggen van "de vorige keer", inmiddels 10 jaar geleden, maar die hadden prima geholpen. Ik had die donderdag van de wandeling de laatste ingenomen omdat de symptomen waren verdwenen, ik voelde niets meer in m'n rug, maar de ontsteking remmende werking had natuurlijk wel haar weerslag op m'n voet!  Vandaar dat ik de zwelling en de pijn zo veel dagen later voelde.

Overleg FIOM

 

De traktatie van FIOM, een echte Bossche bol
 

Vandaag hadden we als Priamos de overleg-afstemmings vergadering met FIOM. De betrokkenheid van onze leden moge duidelijk blijken uit de aanwezigheid van 5 van onze leden. FIOM had uitgepakt met de bekende Bossche bollen van Jan de Groot, bijna een maaltijd op zich, maar schetste wel de sfeer van het overleg. Alle onderwerpen met hun emotionele lading kwamen op tafel, wat speelt er ontzettend veel en wat is er veel mis gegaan, afspraken die niet werden nagekomen binnen de klinieken, massa-donoren zelfs onder de behandelaars zelf als Karbaat, maar ook rond de gezinnen met kinderen verwekt na 2004. Ik kon het niet laten om op te merken dat ik geheel in de gedachten van één van mijn donorkinderen niet anders kan concluderen dat KID maatschappelijk een ongewenst proces behelst. Daarin schijnen trouwens meerdere betrokkenen op hooggeleerd niveau hetzelfde over te denken. Maar ach, er zijn ook zo veel zeer tevreden donorkinderen en zo veel dankbare moeders weet ik uit ervaring. Het is als met zo veel zaken binnen het maatschappelijk verkeer, het heeft zo veel aspecten en we rommelen maar door met z'n allen.
De vergadering verliep prettig en harmonisch en eindigde voor 4 van ons in een gezamenlijke treinreis richting Utrecht zodat we nog even lekker door konden babbelen. 
's-Avonds voltrok zich tot mijn ontzetting een medische ontwikkeling ongetwijfeld nog ten gevolge van de ongehoord lange wandeling van vorige week donderdag; mijn linkervoet deed zo verschrikkelijk pijn dat ik er nauwelijks op kon staan en slechts met de grootste moeite door de flat kon scharrelen. Toen ik de wandelschoenen nog aan had waren er geen problemen, maar toen ik die uit deed in de schuur op de begane grond en de trap op liep deed het verschrikkelijk pijn en dat werd alleen maar erger. Overigens had ik bij het zitten of liggen minder pijn en heb dan ook heerlijk geslapen. Tijdens de pitstops begaf ik mij voorzichtig richting toilet. Maar met mijn rustige karakter natuurlijk direct paniek: "wat is er hier aan de hand?", het was al enkele dagen na de wandeling, dat begreep ik niet. Inmiddels had ik al met Joke afgesproken dat ik haar donderdag zou bijstaan met het afhalen van Ronja van school en ik zag dat niet gebeuren met zo'n blessure aan m'n voet. Ik besprak dat telefonisch en zij bood aan om Hugo ook op de hoogte te brengen. Naar later bleek had hij nogal stoïcijns gereageerd van: "ach ja, heeft die ouwe ook eens wat". Maar voorlopig zie ik mij niet erg mobiel zijn eerlijk gezegd. Morgen maar eens een dag heel rustig aan thuis blijven en weinig lopen.

Fijn napraten

Het opruimen na de vergadering van gisteren stelde niet veel voor, daarentegen is het onderwerp zo centraal voor ons leven geworden dat we het er zo vaak over hebben en nu zeker na gisteren. Dus de koffietijd hebben we vooral koutend doorgebracht maar toen moesten we toch echt uitgelaten worden. Roos had niet zo'n zin in een uitgebreide wandeling en zo liepen we naar en door Sandwijck en gingen op het bankje aldaar verder keuvelen. Op de terugweg stelde ik voor om toch iets meer te lopen en bij de Biltsche Hoek het bos weer in te gaan. Daar bleek dat de sloot eruit zag als zo'n moderne boerensloot, gewoon smerig water. Daar is iets grondig mis want dat water was altijd helder schoon. 
Verder niks bijzonders, we hebben nog lekker gebridged en op tijd naar bed.

Eerste fysieke vergadering leden Priamos

 

 Priamos, de initiatiefnemers bijeen

Door het initiatief van Michiel is er een initiatief tot stand gekomen van KIdonoren. Aanvankelijk zocht hij hulp rond het kennismakingsproces met een eerste donorkind en vond de groep van donoren binnen de geheime facebook groep voor donorkinderen en donoren. In die groep had ik ook al eens pogingen gedaan om enige dynamiek tot stand te brengen met name rond het proces van A-donoren (degenen die zich aanvankelijk niet bekend, dus vindbaar hadden opgesteld) te overtuigen en te helpen om zich bekend te maken teneinde het verdriet onder donorkinderen te lenigen. Maar het ligt niet in mijn karakter om daar volop in te gaan, maar Michiel wel! waarvoor hulde.
Michiel en Willem hebben structuur aan het initiatief gegeven door inzet en ICT, in korte tijd heeft een aantal mannen binnen genoemd facebook forum de koppen bij elkaar gestoken en bereidheid aangegeven om zich in te zetten. Het veld aangaande KID is sterk in beweging, denk maar aan de DNA databanken waar iedereen zich kan laten testen, het anoniem doneren dat wettelijk niet meer mogelijk is, buitenlandse sperma banken en helaas ook de schandalen uit het verleden. Er speelt zo veel meer dan in de tijd dat "wij" doneerden ooit voor mogelijk werd gehouden en daar willen wij best iets in betekenen. Dat er behoefte bestond bleek al snel na ons initiatief en werden wij gevraagd als gesprekspartner bij VWS en SDKB en nog meer instanties. Aanstaande maandag ook weer bij FIOM.
Vandaag zou er bij mij, vanwege de centrale ligging van de Bilt in NL de eerste fysieke vergadering plaats vinden van de 8 initiatiefnemers. Van alle kanten kwamen de heren aanzetten, Derk uit Groningen en Willem zelfs uit Zwitserland, het onderwerp zit ons allen hoog en onze achtergronden lopen sterk uiteen, zoals ik dat graag zou willen definiëren als "een breed spectrum van ervaring en deskundigheid", zo ben ik een oud-A donor, van voor 2004 die zich direct bekend heeft gemaakt toen de DNA analyse techniek beschikbaar bleek. Verder hebben we uiteenlopende ervaringen inmiddels zowel met de klinieken waar we hebben gedoneerd als met de kennismaking met donorkinderen. Maar we worden ook geconfronteerd met de politieke ontwikkelingen waar we over van gedachten willen wisselen zoals de leeftijdsverlaging en de internationale spermabanken en commerciële DNA analyse instituten.
En daar kwamen de mannen, vanaf 11.00 uur bleef de bel gaan en bleef ik de koffiepot vullen, had het allemaal goed voorbereid. Nadat Derk uit het verre Groningen als laatste de gelederen vulde begon Michiel de vergadering, Frank verzorgde de verslaglegging en ik sneed het krentenbrood. Daar waar mijn insteek zich eigenlijk beperkt tot de leniging van het verdriet van donorkinderen daar speelt zo veel meer waar ik geen weet van heb maar waar de jongere donoren onder ons mee geconfronteerd worden door met name de situatie van na 2004, die het sociaal gesproken allemaal wel een stuk gecompliceerder hebben gemaakt, ik sta nog regelmatig met m'n oren te klapperen. Nam niet weg dat het een buitengewoon constructieve vergadering werd en mij het gevoel van een vriendenclub bezorgde. 
Leuk aan de bijeenkomst was ook dat Roos kwam binnen schuiven om haar kennismaking met Jim te hernieuwen. Bij een eerste ontmoeting van mij met Jim bij een overleg van Priamos met VWS werd mij duidelijk dat hij bij de stenografische dienst van de 2e kamer werkzaam was geweest, net als Roos. Een contact met WhatsApp was snel gelegd en nu hebben ze elkaar ontmoet en inmiddels is er zelfs een bredere afspraak gemaakt met meerdere voormalig collega's. Wat ons initiatief niet allemaal teweeg brengt ha ha.

Zere teen

 Was wel een behoorlijk zware wandeling geweest, maar ik had er niet meer van overgehouden dan een zere teen (dacht ik). Vanmorgen eerst maar eens naar de markt, ik had eigenlijk alleen maar wat zaken bij "Hans" nodig, volkoren meel, wat kruiden en een pot honing voor het rozijnen-noten brood. Morgen de vergadering met de mannen van Priamos, maar daar heb ik alles al goed van voorbereid. Een rozijnenbrood en een spektaart. Heb al bekers meegenomen bij Roos vandaan voor de koffie en thee.
Heb direct een afspraak gemaakt bij de huisartsenpraktijk voor aanstaande woensdag; ik heb een opspelende Ischias kunnen couperen met een stripje diclofenac dat ik nog had liggen, maar dat wil ik graag wel zo houden en dan kan ik ook kennis maken met m'n nieuwe huisarts in de praktijk.

26 kilometer?!

 

Ab aan het begin van het traject door de duinen

Tot mijn verrassing appte Ab mij dinsdag of ik donderdag, vandaag dus tijd had en zin om weer aan de wandel te gaan; het zou mooi droog wandelweer worden, dus waarom niet. Ik had deze hele week min of meer gepland om de Priamos vergadering van zaterdag voor te bereiden, maar dat was wel zo'n beetje achter de rug. Hij zou zich weer om 8 uur melden voor de thee, maar deze keer was hij niet te vroeg vanwege het verkeer. Had ik wel op gerekend en de thee afgericht op precies 8 uur.
Ik had gisteren expres twee krentenbroden gebakken, eentje voor de Priamos vergadering en eentje om aan Ab te geven; hij rijdt altijd met de auto om ons naar plaats van bestemming te brengen en daar wilde ik wel wat tegenover stellen.
Eenmaal in de auto besloten we om naar de Loonse en Drunense duinen te gaan, gebied staat nu nog enigszins onder water waarschijnlijk en dat maakt het nog extra de moeite waard. Bakker Bril moet het dus ondanks zijn heerlijke saucijzenbroodjes dit keer zonder onze klandizie zien te redden. 
Aangekomen in den Bosch vonden we al snel de aanloop via de spoorbrug door het voormalig moeras, de spoorlijn die vroeger het "Halve zolen lijntje" werd genoemd, aangelegd om "de Langstraat" te ontsluiten, het gebied waarvan ik op de lagere school leerde dat het leerindustrie en schoenfabrieken kende. Aan het eind van het lijntje, aangekomen in Vlijmen namen we de bus naar Drunen en van daar begon de eigenlijke wandeling door de Drunense duinen. Nou, dat heb ik geweten, er kwam geen eind aan maar was zeker de moeite waard, prachtige zandverstuiving met heideveldjes ertussen, veel redelijk betrouwbaar ijs waardoor we diverse ijsbanen zonder natte voeten konden passeren. Het laatste eind leidde ons opnieuw via het voormalig spoorlijntje en de spoorbrug terug naar de auto. We hadden 26 kilometer afgelegd en ik had nooit verwacht dat ik dat nog zou redden, was helemaal verbaasd en trots. Met moeite bleef ik wakker tot Ab mij bij de flat weer afzette. 

6 schaatsgeneraties

 

Ronja wil ook schaatsen

Vandaag weer van dat stralende weer, volop zon, soms wat lastig om tegenin te kijken, maar een verademing na al die maanden van troosteloos regenweer met modderpaden. Aanstaande zaterdag krijg ik een hele vergadering hier op de flat in het kader van het initiatief "Priamos", een groep van KIdonoren die zich wil inzetten in het belang van betrokkenen, donorkinderen, donoren en als klankbord voor betrokken organisaties. Hier bij mij op de flat in de Bilt, centrum van het land, vandaar. Maar dat betekent wel voorbereiding en zo stond ik gisteren al in de keuken om krentenbrood te bakken en de afwas te doen en vandaag heb ik de hele flat gestofzuigd en alvast wat stoelen verplaatst. Maar toen was het toch echt tijd voor een wandeling en dat werden er toch weer 10 door het Houdringe bos. Onderweg uitvoerig ge-appt met zoon Peter die muzikaal advies wilde en ook zijn hart wilde luchten over een begrafenis van een leeftijdsgenoot van hem. Intussen ook foto's uit Brazilië van Douwe die daar een tweede huwelijksfeest heeft georganiseerd. Grappig dan sta je daar middenin het bos met kouwe handen voortdurend met je smartphone te klieren want ook Roos appte tussendoor nog. Nog even door naar de Koopman om spruitjes te kopen en het avondmaal af te maken. Terwijl ik zat te eten kreeg ik van Joke een video oproep, ze had me een foto gestuurd van haar dochter Ronja op de schaats, ik schrok er van, want volgens mij is het ijs nog lang niet dik genoeg, maar die kleine aap was inderdaad aan het schaatsen en de video oproep liet zien hoe ze daar op van die dubbele ijzertjes aan het krabbelen was; "ze wilde beslist schaatsen", zo vertelde Joke. Ik realiseerde dat ik dat op die leeftijd ook wilde alleen toen had je geen dubbele ijzers maar gewoon kleine schaatsjes en een stoel op het ijs. Ik heb het overigens nog zonder stoel geleerd. Ik was ook dol op schaatsen en heb het na mijn jeugdjaren op "houten Noren" gedaan en later op echte Viking Noren. Toen we in Amsterdam Slotermeer woonden gingen we schaatsen op de Haarlemmer trekvaart, een Oost-West georiënteerde vaart, dus met wind mee richting Halfweg en zwaar tegen de wind in schaatsend weer terug. Daar heb ik eigenlijk altijd in m'n eentje geschaatst, mijn twee broers hadden niks met schaatsen en mijn vader is in al die jaren slechts één keer mee geweest op zijn oude schaatsen die al die jaren op de zolder hadden liggen roesten; hij had op het laatst zo'n kramp en pijn in zijn schenen; heeft het ook nooit meer gedaan na die tijd terwijl hij altijd vol warmte sprak over het schaatsen bij maanlicht, tijdens de oorlog in het Oostzanerveld over al die kleine slootjes daar. Ook vertelde hij dat hij een keer met zijn grootvader en vader had geschaatst en tot zijn verbazing zag dat zijn grootvader, mijn overgrootvader dus, de schaatsen aantrok en er zo mee weg reed of hij het alle dagen deed. Ach ja, dat herken ik wel, net als zwemmen en fietsen, dat verleer je niet. Maar nu de zesde generatie, kleine Ronja met haar bijna zes jaartjes aan de krabbel. Haar moeder, Joke was ook gek op schaatsen, kon er ook niet echt veel van, net zo min als ik maar deed het erg graag, dus de zesde generatie alweer!

Weer improviseren

 

Met stok

Na het fijne recital van gisteren werd het toch wel weer tijd voor natuur nietwaar en zo besloten wij om weer eens een Vennerijtje te gaan lopen om eieren te kopen. Het werd de trein van 10 uur en het busje richting Ommen. Daar waar ik gedacht had om in Vilsteren te beginnen met onze routine wandeling, daar besloot Roos onderweg dat we naar de kaasboerderij Heileuver zouden gaan, die is op maandag geopend en grappig genoeg op de dinsdagen gesloten. Bij het uitstappen zag ik een grote eik die een dorstige indruk maakte en dat kwam heel goed uit, ik voorzag hem graag van enig vocht en bestudeerde daarbij de stam van de boom op korstmossen, er zaten wel zeker drie verschillende soorten op de stam waaronder rendiermos. Het valt misschien wel mee met de luchtvervuiling hier in deze uithoek van Overijssel. Ik liep ook naar de winkel van de boerderij en terwijl Roos verschillende kazen uitprobeerde bekeek ik het aanbod aan vlees en zag een stuk schenkel dat uitermate geschikt leek om groentesoep van een basis te voorzien. Daarna gingen we op geleide van Komoot richting de Vennerij waarbij menig pad ontoegankelijk bleek, maar Roos wist telkens raad waarbij ik achter haar aan strompelde door slecht toegankelijke stukken bos, ik zocht voor de zekerheid maar een stok om onder de moeilijke omstandigheden wat meer houvast te hebben. Roos maakte voor de gelegenheid een foto van mij met stok en stuurde die naar Asbjörn die mij er terecht telkens op wijst dat ik met van die sticks moet gaan lopen om te voorkomen dat ik telkens op m'n plaat val. Tja, hij heeft gelijk, maar daar zie ik tegen op. Ik probeer al om de benen wat meer te heffen tijdens het wandelen en tevens wat meer rechtop te lopen, maar dat verander je niet zo makkelijk na zo veel jaren. Uiteindelijk aangekomen bij de Vennerij eitjes ingeslagen en Roos zelfs weer een struik boerenkool die we gezamenlijk hebben gestript. 

Wat een stem!

Na de natte wandeling gisteren met Ab, vandaag cultuur, een Nieuwjaarsconcert in Meppel met als ster solist Lenneke Ruiten, sopraan. Roos kent Lenneke al langere tijd, Lenneke heeft destijds de liederen van Richard Straus gezongen bij het concert ter gelegenheid van Roos' zeventigste verjaardag als tegenprestatie voor een lief gebaar van sponsoring door Roos in Coronatijd. Toen Roos zag dat Lenneke in Meppel zou zingen heeft ze direct twee kaartjes besteld en dat was maar goed ook want het concert was geheel uitverkocht.

Daar staat Lenneke

We kenden beiden Meppel nauwelijks en hadden geen idee van de zaal waar het concert plaats zou vinden en die zaal was verrassend mooi, deed mij sterk denken aan het opera huis in Koblenz, gezellig, ouderwets en niet zo idioot groot als de opera in Amsterdam waar je met een verrekijker naar het toneel moet kijken om wat mee te krijgen, maar daar is de akoestiek wel een stuk beter. De zaal hier in Meppel was akoestisch ondermaats wat het voor de uitvoerenden wel erg zwaar moest maken.
Wij zaten redelijk vooraan op het balkon met prima uitzicht op orkest en zangeres en ondanks de zware taak om het prachtige repertoire dat ons gepresenteerd werd klonk het prachtig: " wat een stem", dacht ik weer net als destijds bij het inzingen door Lenneke bij die liederen van Straus, als een nachtegaaltje.
Ze begon met een van die buitengewoon moeilijke liederen die Mozart speciaal voor zijn zeer getalenteerde schoonzuster Aloysia Weber had gecomponeerd, ik wist niet wat ik hoorde. Afwisselend speelde het orkest een ouverture van een opera en daarna zong Lenneke een aria. Na de pauze ging het programma zo door waarbij Lenneke een prachtige robe had aangetrokken en even prachtig zong.
Roos ging na het concert, tegen de stroom van bezoekers in naar de kleedkamer waar zij een plezierig onderhoud had met Lenneke, dat hadden de dames al min of meer afgesproken. Ik wachtte geduldig in de foyer (had de neiging om volière op te schrijven ha ha) en Roos schoof even bij me aan en vertelde over het besprokene met Lenneke, maar daar kwam ze ook aangelopen in "burgerkleding" zodat ik haar ook persoonlijk kon begroeten en vertellen dat ik gewoon kippenvel had bij een van de aria's.
Het was gelukkig - eindelijk - weer eens een droge dag, d.w.z. dat het niet regende en we liepen dan ook gemoedelijk babbelend naar het station en met de trein naar huis, was een heerlijke dag geweest!   

Een natte bedoening

 

Hilarisch, dit is een wandelpad aldus het bordje

Ab had mij op de hoogte gebracht van een van zijn voornemens voor het nieuwe jaar namelijk dat hij met mij aan de wandel zou gaan en dat werd dus vandaag. Hij wilde een beetje uitslapen en zou dus niet zo vroeg komen, pas om 8.00 uur, heel vroeg dus, ik moest dan ook voor de zekerheid de wekker op 7.00 uur zetten. Was uiteindelijk niet nodig want ik werd ruim voor die tijd al wakker en was opgestaan en had alvast de rugzak ingericht. Brood smeren en natuurlijk thee gezet, een beetje aan de vroege kant. Meestal gaat het belletje voor de thee op het moment dat Ab aanbelt en tot mijn verbazing was dat ook nu weer het geval, hij meldde zich al om kwart voor acht terwijl het nog helemaal donker was. Maar de thee was klaar en al snel zaten we aan de thee met een plak vers gebakken rozijnen-notenbrood met dik boter van de boer. En dan beginnen we onze dialoog die meestal pas eindigt als we afscheid nemen, we hebben altijd onderwerpen waarover we van gedachten wisselen onder anderen over natuur versus cultuur en over de politiek.
Ik had de hele week al gedacht dat we de wandeling vanuit Klarenbeek zouden kunnen doen, waarbij mijn motief weer eens van vraatzuchtige aard was, namelijk de saucijzenbroodjes van bakker Bril. En laat Ab nou ook weer naar Klarenbeek willen maar hij hielp mij wel uit de droom, hij had al opgezocht en gevonden dat bakker Bril met vakantie was. Desondanks togen wij met de oude Schicht naar Klarenbeek, we zouden van Klarenbeek naar Zutphen lopen en daar zouden dan onze wegen scheiden, Ab met de trein terug naar Klarenbeek en ik door naar Wijhe.
We begonnen als vanouds bij het laantje met de kabouters, maar helaas daar liepen we al direct op een ontoegankelijk stuk van het pad, het was totaal ondergelopen. "Dat belooft niet veel goeds voor vandaag", vreesde ik maar sprak het niet uit, met Ab en ook met Roos heb ik wel heter vuren doorstaan en zo zou onze wandeling dan ook verlopen, het was na al die regen van de laatste weken een en al dras wat de klok sloeg, maar daarom niet getreurd. Op één plek moest ik toch echt een foto nemen, een aangegeven wandelpad waarvan je slechts met een kano gebruik zou kunnen maken. We moesten wel wat improviseren doordat doorgaande paden met oversteek over het spoor uiteindelijk doodliepen op niet aangegeven hekken; onbewaakte overwegen worden steeds meer afgesloten of van knipperlicht bewaking voorzien. Uiteindelijk kwamen we bij stationnetje Voorst-Empe en liepen verder door naar Zutphen. Daar zagen we de IJssel die wel een binnenzee leek, de rivier is veel en veel breder dan anders, de uiterwaarden staan tot een meter onder de dijk vol water. In Deventer moeten zandzakken voorkomen dat het water over de dijk stroomt.
Aangekomen op station Zutphen en bij het inchecken begreep ik hoe ingewikkeld dat proces feitelijk is geworden. Ab hield zijn portemonnaie voor de incheck die waarschuwde dat je slechts 1 kaart moest voorhouden, want tegenwoordig kun je ook met je bankpas inchecken. Verder heb je op Zutphen 3 verschillende maatschappijen en die arme Ab had daar allemaal geen idee van, hij had beneden ingecheckt met zijn OVkaart bij NS terwijl hij met Arriva naar Klarenbeek moest. De volgende keer moet ik hem maar eens goed voorlichten want het is uitermate ingewikkeld geworden. Ik heb ook al twee keer per ongeluk ingecheckt met m'n bankpas terwijl ik dat helemaal niet wilde. Je moet veel alerter zijn en het systeem ook begrijpen, dat valt voor ouderen niet mee merk ik zelf en voor mensen die zelden gebruik maken van het OV of voor buitenlanders is het niet te begrijpen.
Maar als gezegd namen wij afscheid op station Zutphen en werd ik door Ab uitgezwaaid terwijl hij nog even op de trein naar Klarenbeek wachtte. 

Naar de Kunsthal

 

Plaat van de mammoeten in het nat. hist. museum

Gisteren belde Joke me met de vraag of ik zin had om "morgen", vandaag dus met haar en de kinderen naar het "bottenmuseum", oftewel het natuurhistorisch museum van Rotterdam en vooral naar de Kunsthal, ertegenover gelegen. Nou daar had ik wel zin in, een afspraak met Joke is altijd improviseren geblazen, ook nu vertelde ze wat ze allemaal van plan was qua vervoer naar het station, met de kinderwagen of met de bakfiets, maar eerst naar de markt. Mij kwam natuurlijk gewoon de Intercity  naar Rotterdam uit, zonder uitstapje in Gouda. 
Ach, mijn ervaring omtrent afspraken met Joke is dat het altijd anders verloopt dan afgesproken dus toen ik vanmorgen om half acht half wakker werd kroop ik er na de pitstop weer in en ging nog even lekker verder lezen in - ik durf het eigenlijk niet te bekennen - "De stam van de holenbeer" =, mijn boekenserie om in weg te dromen, was er weer eens aan toe en kan er niet mee stoppen. Dat verhaal in de wereld van de mammoeten, fascinerend ook al heb ik die enorme stapel papier vast al vijf keer gelezen. Joke belde nog en het kwam haar allemaal wel goed uit om wat later te gaan. Ik deed rustig aan, ruimde de was op zodat de flat er weer wat beter uitziet en uiteindelijk had ik de trein van half twaalf naar Utrecht. Kwa uitstekend uit, Joke had de bus en ik stapte in Gouda uit en we gingen met de volgende Intercity genoeglijk met z'n viertjes, pardon met z'n vijven want Mees was ook van de partij, op weg naar de Kunsthal. 
Een verrassende expositie, in mijn ogen uiterst modern, een door computertechnologie vorm gegeven op grote schermen weergegeven kolkende massa's die er uiterst biologisch uitzagen, deden mij denken aan de Mandelbrot structuren maar dan bewegend, ik vond het fabelachtig knap dat dit tot stand is gebracht. Ik voelde eveneens een associatie met wat in het boek "Op de rand van chaos", van Waldrop staat geschreven over simpele programma's die evolutionaire processen nabootsen. Kan nooit zo geavanceerd zijn geweest als wat hier in de kunsthal getoond werd natuurlijk. Dit belooft wat als deze technologie wordt aangestuurd met AI, wordt heel fraaie kunst verwacht ik.
Er was nog een aparte ruimte waarin groepen van zes mensen tegelijk werden toegelaten voor een minuut of vijf. Er klonk van die bonkebonk muziek en daarom stond het mij tegen, dus ik nam de oppas op de kleine Mees op me terwijl Joke met de twee groten van deze specialiteit genoten. Ze waren alledrie zo enthousiast dat ik me ook heb aangesloten bij de rij en inderdaad dit was toch wel fenomenaal, aan alle kanten had je die fractale structuren die over elkaar buitelden in verschillende kleuren, spiegelwanden, plafond maar ook de vloer, was in één woord fascinerend, Afgelopen week kregen we op de "Altogether" groeps app al een voorproefje uit Londen waar iets dergelijks werd getoond. Een revolutie op kunstgebied in mijn optiek.

Enorme penis van potvis

En toen de oversteek naar het wat meer alledaagse bottenmuseum en niet alleen dat, in een ruimte hing een onwaarschijnlijk groot geraamte van een potvis, maar niet alleen dat, ook het enorme geslachtsdeel van deze zeereus was speciaal in een vitrine geplaatst. Deed mij denken aan mijn favoriete film "Crocodile Dundee" waarin Mike wanneer hij wordt aangevallen door een jonge straatrover zijn mes tevoorschijn tovert en zegt: "you think that's a knife, this is a knife", waarop de jonge rover wegvlucht. Maar dit is wel een heel grote pik moet ik zeggen, allemachtig, moest er om lachen. Maar ook de schedel met daar in de tanden van de potvis hing daar opgesteld. Mijn vader had in zijn jonge jaren van een walvisvaarder ooit zo'n tand gekregen en mijn moeder heeft destijds alle zooi weggegooid, inclusief die tand helaas.

Romantiek

 In het boek "Rebelse geniën" van Andrea Wulf beschrijft zij hoe in het kleine stadje Jena in Duitsland ten tijde en na de Franse revolutie een groep van jonge filosofen, dichters, wetenschappers en andere geleerden elkaar inspireren tot een alomvattend idee dat de toenmalige feodale wereld op haar grondvesten heeft doen veranderen en onze kijk op de maatschappij blijvend hebben beïnvloed.
En tussen alle grote gestes las ik iets alleraardigst, een parallel tussen poëzie en muziek, de romantici, zoals ze zichzelf noemden hadden weer eens een nieuw tijdschrift doen verschijnen met daarin een nieuwe vorm van dichten als een soort schets, vergelijkbaar wellicht met impressionisme van die en latere tijd, maar de parallel die Andrea beschrijft betreft de muziek van romanticus bij uitstek, Frederique Chopin, zijn préludes zijn schetsmatige composities. Ik kon het natuurlijk niet laten om allepréludes van deze wondercomponist te beluisteren en wel gespeeld door Yuja Wang. En inderdaad, kort maar krachtig en niet te vergelijken met zijn ballades of études, nocturnes, noem maar op. Luistert u maar.

Naar Boerhaar

 

De fraaie kerk van Boerhaar in
het zonnetje

Vanmorgen lekker uitgeslapen en een nieuwjaarswandelingetje gemaakt in de buurt van Wijhe. Het waait en regent de laatste tijd deerniswekkend, we krijgen er niet alleen dreigende overstroming van, maar het verpest je algemene stemming ook behoorlijk althans ik krijg er zogezegd "het lazarus" van zo langzamerhand. Het was even droog dus stelde ik voor om gewoon snel van huis te gaan en in de buurt te gaan wandelen, de wandelschoenen moeten toch af en toe in beweging komen nietwaar. Het eerste jaar dat Roos hier woonde hebben we die zelfde wandeling gedaan naar Boerhaar, gemeente Olst-Wijhe. Nu liepen we het straatje bij de kerk in en liepen het kerkhof op. Een mooie Maria kapel die in 2023  vernieuwd of gebouwd is. Het speelterrein van Wijhe leek wel een moeras zo veel water stond er op, de IJssel staat ongehoord hoog en het regent nog steeds regelmatig in NL en elders in het stroomgebied van Rijn en Maas, niet leuk.