Honger op een natuurlijke manier verminderen

Vanmorgen kreeg ik een huiveringwekkend artikel onder ogen van de hand van Follow the Money, een dagelijks verschijnende vrucht van ouderwets onderzoek journalistisch werk. Waar vind je dat nog? Hooguit in de Trouw maar nauwelijks in de vroeger genoemde kwaliteitskranten als de NRC. 

Ik moet eerlijk bekennen dat ik met name door de onthullingen van FTM langzamerhand wel het gevoel krijg in een door hebzucht gedreven gemeenschap van oplichters als geldwolven te leven. Ook dat boek over 1999 tot 2019 beschrijft de graaiers van de financiële wereld die ten eigen gerieve de wereld aan de rand van een economische afgrond hebben gebracht. Ik word er naar van. Dat neo-liberalisme en het wegzinken van de moraal stemt mij droevig.

En dan nu de congsi van de farmaceutische industrie en de voedingsmiddelen industrie. Er is een middel voor diabeten dat ook gebruikt wordt om af te vallen; het vermindert het hongergevoel. 

Dit dreigt de verkoop van al dat gekunsteld gemaksvoedsel te verminderen. Maar dat dreigend deficit wordt op listige wijze gedicht met marketing en nieuwe producten die de mogelijke onvermijdelijke bijwerkingen van het middel tegen gaan. Vervolgens wordt deze mix met op marketing trucs gebaseerd gekwaak  gepresenteerd als "op natuurlijke wijze het hongergevoel verminderen".

Ach, ik heb het al zo vaak verkondigd, zoek het toch niet in het bestrijden van de vetzucht op zo'n onnatuurlijke manier, eet vooral gezond, d.w.z. zo veel mogelijk verse producten en geen of zo weinig mogelijk producten van de industrie en beweeg zo veel mogelijk. Ik durf het haast niet te zeggen, maar overweeg eens de auto weg te doen en ga fietsen, lopen en met OV. Aan snoepen, frisdrank, koek en zo maak ik geen woorden vuil, net als roken hoeft dat geen betoog. Eet lekker fruit, ik kan een sinaasappel aanbevelen, nog goed voor de broodnodige vezels ook.

Moest brood bakken

Al om 6 uur vanmorgen begon ik met het bakken van twee broden. Ik had een liter biest gekregen en daar kun je zo heerlijk brood mee bakken, het wordt er zo zacht van. Roos en ik maken al sinds decennia ons eigen brood. We hebben nu een afspraak, zij zorgt voor het volkorenmeel, haalt ze bij de molen in Olst en ik bak het brood met behulp van de handige Kenwood keukenmachine. Dus eerst rijzen, dan meer meel en kneden, voorrijzen in de lauw warme oven, nakneden en in de vorm, rijzen en afbakken. Met dat hele proces was ik tegen de middag klaar. Intussen had ik ook nog de was gedraaid. Tijd om aan de wandel te gaan.

Ff dwars kijken

Ik had een rondje bedacht van zo'n 10 km maar via een deels nieuwe aanloop. Daarbij passeerde ik een stel elzen die al volop in bloei stonden. Zo'n grappige bloeiwijze die ik niet eerder zo gedetailleerd had bekeken. De vrouwelijke bloem is relatief ver verwijderd van de prominente manlijke stuifmeel productie. Voor de voortplanting is kruisbestuiving, de basis van tweeslachtigheid in de natuur zo essentieel. Dat heeft deze boom vernuftig opgelost. De wind verspreidt het stuifmeel en dat komt dan o.a. bij de bloem van de buren en omgekeerd. In de elzenproppen zitten de zaden voor de volgende generatie boompjes (en vooral voor de vogels als voedzame snack).

Museum Jan Cunen in Oss

Vanmiddag zou ik op bezoek gaan en blijven eten bij Mariska en gezin. We hadden rond theetijd, 3 uur afgesproken. Met de bus naar Utrecht CS, ging zo snel dat ik nog net in de intercity naar den Bosch kon springen en dat gebeurde weer met de volgende aansluiting naar Oss. Ik appte naar Mariska en we overlegden of ik niet liever wat later zou komen. Nou dat kwam helemaal goed uit en dus ging ik even een uurtje cultuur snuiven in het plaatselijk museum, gevestigd in een fraaie villa, ooit gebouwd voor de familie van der Berg, ja ja van de beroemde Jurgens en van der Berg, wat later Unilever werd. Oss heeft een bijzondere historie waarover je hier in het museum leuk wordt geïnformeerd. Heden is er een tentoonstelling rond Bergoss, de tapijt producent. De foto boven toont voorbeelden van wat er destijds met die tapijtweefmachines gemaakt kon worden, imposant.

Daarna met de bus naar Heesch waar ik enthousiast ontvangen werd door dochter en kleindochters. Was toch gezellig. De meisjes moesten van alles vertellen en dansjes laten zien, maar ook tegen "opa" aan liggen en duimen, zo vertrouwd.

Mariska kookte het eten en daar kwam ook vader Gideon aanschuiven. Hij werkt veel thuis en heeft het altijd druk.

Mariska bracht me met de auto naar station Oss, was een heerlijke middag. 

Weer zo'n goeie van Geert

Heb ik gisteravond het boek over wolven in één ruk uitgelezen, daar had ik die neiging ook met dit boven getoonde werk van Geert Mak, wat is zijn manier van historische zaken toch boeiend. Ik heb tot elf uur in bed liggen lezen tot mijn innerlijk gevoel voor discipline me dwing om op te staan. Vanmiddag maar verder lezen.

Weer eens naar de bibliotheek

Eerlijk gezegd had ik helemaal vergeten dat ik dit boek had besteld bij de bibliotheek, maar ik kreeg een bericht dat ik het moest komen afhalen, een boek over de wolf in NL. Dus toen ik vanmiddag m'n dagelijkse kilometerteller wilde opvoeren ging ik langs. Gelukkig besloot ik om ook eens boven te gaan kijken. Ik vroeg aan één van de dienstdoende dames of er ook geschiedenis boeken waren. Sinds ik weer lid ben kan ik de weg niet meer bepalen in de nieuw ingerichte bibliotheek. Zij hielp mij op weg en ja hoor, volop interessante boeken, waaronder een mij onbekend werk van Geert Mak, een mij favoriete schrijver.

Naar het Nijntje museum

Een gezellige middag met "de Marretjes", Margot en Martijn met de kleine Emily. Eerst lekker lunchen, Roos had gereserveerd in de oude Hortus bij het universiteitsmuseum en daarna naar het Nijntje museum, daar om de hoek. Als opa en oma vielen Roos en ik wat uit de toon; allemaal jonge ouders met piepjonge kinderen. En het museum was schitterend ingericht als een enorme peuter speelplaats. Ik vond het heel amusant en kon m'n museumjaarkaart weer gebruiken!

Te veel hooi op de vork

Opgewekt ging ik vanmorgen op weg naar "het groene huis" in Amersfoort voor het bijwonen van de jaarlijkse wetenschappelijke bijeenkomst van de Mieren Werkgroep van de NEV. Bij het uitstappen liep ik direct Peter B. tegen het lijf en we kwamen direct in gesprek over mieren maar ook over schimmels. Natuurlijk kende Peter het boek van Merlin Sheldrake maar hij bleek.vooral geïnteresseerd in de pathologie die schimmels in de flora kunnen veroorzaken. Taxonomie is toch wel sterk binnen de biologie vertegenwoordigd bij de oudere garde merk ik. Mijn interesse ligt vooral in de samenhang, de ecologie. Binnen de biologie kun je alle kanten op.

Aangekomen bij de vergader plek sprak ik met deze en gene en zocht alvast een plaats uit. En daar voelde ik mezelf steeds beroerder voelen, het zweet brak me uit en ik besloot om terug te gaan. En meldde me af bij de organisatie.

Als een slak liep ik naar het station terug en aangekomen in Bilthoven liep ik rustig via het bos terug naar de flat. Ik liep vooral te peinzen over de oorzaak en kwam tot de slotsom dat ik te veel verg van het ouwe lijf, ik prop m'n sociale agenda te vol. Dat zat mij zo dwars dat ik direct een paar besluiten heb geëffectueerd om wat ruimte in m'n hoofd te maken. De ouderdom stelt haar grenzen aan mijn kunnen.

De korstmossen komen terug

Misschien hebt u zich ook afgevraagd wat die groene vlekken op de tegels toch zijn. "Vroegig" dacht ik dat het uitgelopen kauwgom was met een raar kleurtje. Maar - het kan verbeelding zijn - ik zie het steeds meer en eigenlijk vrijwel.overal op stoeptegels.

Maar het is allerminst kauwgom, het is van biologische oorsprong, een korstmos, een samengesteld organisme van een alg met een schimmel.

Al sinds ik het heb aangeschaft blijf ik lezen in "Entangled life", Verweven Leven, fantastisch boek over schimmels en hun belang voor het leven op aarde. Wist u dat "het leven", "pas" 600 miljoen jaar het land opgekropen is en dat de korstmossen vrijwel de eerste waren, alleen de bacteriën waren nog eerder. Uit de algen zijn uiteindelijk bomen en ander struikgewas voortgekomen; de schimmels gingen vooral ondergronds en zorgden voor de watervoorziening en de mineralen voor de planten en bomen. En het lijkt nu op de stoepen alsof de korstmossen opnieuw het voortouw nemen.

Marianne von Werefkin

Roos en ik hadden nog wat tijd over om naar de fundatie te gaan, het kunstmuseum van Zwolle. Een ons onbekende schilder werd daar al enige weken in het zonnetje gezet middels een uitgebreide tentoonstelling van haar werk met uitvoerige toelichting van haar gang door het leven als vrouw en kunstenares. 

Ze had les gehad van Ilja Repin, niet de minste onder de Russische schilders. Maat was duidelijk te zien in de eerste werken die zij in die tijd maakte. Haar latere werken, waarvan er veel meer hingen waren veel somberder, donkerder ook. Ook haar levensloop ging niet over rozen ondanks haar grote culturele kennissenkring, waaronder een dichter. Armoede helaas, hoorde kennelijk bij het vak, slechts een enkeling kon rijk worden als kunstschilder in die tijd van o.a. Vincent van Gogh.

Begrafenis in Moordrecht

We moesten de trein van 11 uur nemen en in Gouda overstappen op de bus naar Rotterdam via Moordrecht. Een aangetrouwde neef van Roos werd vandaag herdacht en begraven aldaar. We kwamen aan bij de kerk die bij het betreden een vrijwel volle aanblik toonde, een groot aantal mensen was hier om de plechtigheid bij te wonen. En ook plechtige, geestelijke orgelmuziek die naarmate het tijdstip van de aanvang van de plechtigheid vorderde, steeds ongedwongener en zelfs vrolijk werd. Ik hoorde uiteindelijk de Radetzkymars . Deze vrolijke noot zou de ontslapende zeker bevallen zijn, gedurende de plechtigheid werd door alle sprekers, vaak met weemoed, aan zijn vrolijkheid geapelleerd.

In een muisstille kerk nam de jonge weduwe het woord, daarin bijgestaan door een kleinzoon. Zij las een liefdevolle psalm voor na de aanwezigen te hebben bedankt voor hun belangstelling.

Daarna een aantal toespraken die de levenslust aangaven, de voorkeur voor en famille lekker te eten en vooral ook Elsace wijn te genieten, kortom een levensgenieter was heengegaan. Wat mij roerde was een snikkende kleindochter die aangaf dat ze de kleur ogen had van haar opa.

Toen gebeurde er iets heel merkwaardigs in mijn bovenkamer, ik kreeg het gevoel dat ik naar m'n eigen begrafenis zat te luisteren. Donordochter Nathalie heeft eens in een werkstuk beschreven dat ze geen moedervlekken, maar vadervlekken, van haar toen nog onbekende donor had geërfd en ook zijn oogkleur. Poeh, moest even slikken. Maar het was bijna afgelopen. De (klein)zonen tilden de kist weer naar buiten en met een hele stoet ging men naar het behoorlijk ver weg gelegen kerkhof. Ik liep niet mee maar nam de bus naar Gouda.

Mien Bos

Na het bezoek aan de Vennerij liepen we verder richting Dalfsen

 Daarbij kwamen we langs de boerderij met de Wagiu koeien. Via Ester van de Vennerij kennen we de boer. We waren nog niet eerder op vlees uitgeweest. We hebben heel plezierig met elkaar gesproken en natuurlijk wat vlees, hamburgers gekocht. Ik vertelde dat ik zojuist bij de Vennerij sokken had gekocht: "die heeft Mien Bos gebreid", sprak de boer, zij was inmiddels hoog bejaard en had hem ooit leren lopen.

Wij liepen verder naar Dalfsen en door naar Wijhe. Hebben natuurlijk zo'n wagiu hamburger lege artis toebereid en opgesmikkeld. Smaakte uitstekend.

langs de Vennerij

Eieren kopen we bij voorkeur ergens onderweg en zo ontdekten wij ooit "De Vennerij". We kwamen toen de inmiddels vertrouwde paardentrailer tegen met daarin een uitstalling van producten uit de biologische moestuin en eieren, kakelverse eieren. We waren nu lang niet geweest maar ook nu hebben we in de trailer onze boterhammetjes gegeten en eieren ingeslagen. Er hingen ook handgebreide sokken. Natuurlijk moest ik die inslaan. Deed mij zo denken aan de sokken die mijn grootje, Mien en later moeder en schoonmoeders voor me gebreid hebben. 

Feest in Tricht

Door de mist en lichte vorst ontstaat er een fraaie natuurlijke kunst. We waren op weg naar een locatie in Tricht waar het onlangs gehuwde stel, Gonnie en Tycho een verlaat huwelijkspartijtje hadden georganiseerd. 

Onderweg daar naar toe, mistig en rond het vriespunt en langs een hek zagen we deze kunstzinnige uiting van de natuur. En even verderop de uitspanning waar we moesten zijn. 

Toen we het erf betraden werden we aangesproken door Hugo, ook van de partij. Roos wilde zich nog even omkleden voor we naar binnen gingen en daarna de ruime feestzaal met verschillende tafels. 

Allereerst begroetten we de ouders van Gonnie en daar stond ook het bruidspaar en verdere gasten. 

Het was voor mij een dubbele familiebijeenkomst want Peter en Jessica met Joris en Marijn waren er ook en de familieleden van Roos waren ook ruim vertegenwoordigd. Nog vrienden en vriendinnen, leuke club van jonge mensen. Was goed verzorgd en reuze geanimeerd. 

Hugo bracht ons terug naar de flat, ik had nog een kado voor hem en een bodempje "Everts' roem" en zwaaide hem uit.