Museum Alkmaar

Vandaag is het er van gekomen om de speciale tentoonstelling in het museum Alkmasr te bezoeken. Tijdslot voor 12.00 uur besteld en vort met de geit. Onderweg lekker zitten lezen in de volle intercity, in de stad Alkmaar was het net zo druk als in Barcelons. Het door Ilja Pfeiffer in zijn boek "Grand Hotel Europa" zo malicieus  beschreven verschijnsel "massatoerisme" doet zich niet alleen in Amsterdam voor. Ook hier in Alkmaar was er moeilijk doorkomen aan. 

Niet in het museum, daar was het goed gereguleerd aantal bezoekers optimaal om van de tentoonstelling van schilderijen, hiervoor ter beschikking gesteld door een verzamelaar, in alle rust te bekijken. Rembrandt met een fraai portret van man met tulband en in een aparte zaal een aantal koperplaten met daarin de krassen van de etsen, maar ook een fraai schilderij van zijn leerling/compaan Jan Lievens met een schitterend Jezus portret.

Weer eens jam maken

Dat was lang geleden dat ik zelf jam maakte. Roos maakt daarentegen alweer enige jaren regelmatig jam; van fazantenbessen uit eigen moestuin maar vooral ook van abrikozen die ze voor de gelegenheid betrekt bij groentezaak "de Koopman" hier in de Bilt op de Hessenweg. En die jam vind ik zo lekker dat ik nu zelf ook weer een paar potten heb gemaakt volgens de methode die Roos volgt.

Abrikozen eerst wassen en vervolgens ontdoen van pit en steeltjes. Zorgvuldig wegen, koken en homofeniseren met de staafmixer. Dan een gelijk gewicht suiker toevoegen waarin de juiste hoeveelheid pectine is gemengd. Goed roeren en opnieuw enkele.minuten koken en dan in schone potten uitvullen. Af laten koelen en in de koelkast op laten stijven. Smaakte heerlijk. Goed recept!

Massatoerisme

Van Casper, onze "buurman" op de tuin kreeg ik een foto uit Barcelona - ik vermoed van de Ramblas - die fraai illustreert wat massatoerisme teweeg brengt. Ik ben de afgelopen veertig jaar zo gemiddeld elke 10 jaar een keer in Barcelona geweest met name om de voortgang van de  bouw van de kathedraal, de Sagrada familia te volgen. De eerste keer was met Lien in 1979. Ook toen al was Barcelona een geliefde bestemming. Een mooie stad met een enorme speelvijver ergens bij het begin van de Ramblas. Het was best rustig en plezierig toeven. Maar die vijver met rondom stoelen heb ik bij de latere bezoeken nooit meer terug gezien. Gesneuveld bij de modernisering om de toevloed van bezoekers te stroomlijnen denk ik.

Aaskever in Bilthoven

Van Sjoerd vH kreeg ik een foto van een dode muis met daarop een aaskever, een bepaald niet alledaags gezien insect. In al die jaren dat ik wandel en vrij intensief speur naar bijzondere biologische verschijnselen, heb ik slechts twee keer een aaskever bij een dood diertje gezien.

Sjoerd gaf aan dat hij een dooie muis zag die bewoog. Het kadaver was duidelijk al behoorlijk ver heen en werd door het insect enigszins opgetild.

Zeewolde

Uit een van de kranten die ik in de bibliotheek had gelezen maakte ik op dat bij Zeewolde een bos was ontstaan na de inpoldering van Flevoland en dat dit bos absoluut de moeite waard was. En zo stond ik binnen een uur reizen met de bus in dit bos, Horsterwold genaamd. Bij het uitstappen kwam ik in gesprek met de chauffeur en hij ried mij aan om vooral naar "de stille kern" te gaan. Ik verzekerde hem dat mijn geliefde - Roos voor intimi - deze stille kern had opgenomen in de track, de route die ik zou gaan lopen. En inderdaad, in dit verrassend mooie, nieuwe bos was het perfect wandelen. Bijna geen mens te zien, stil,  rustig, vogelgekwetter, kortom genieten. Aangekomen in de stille kern, met fraaie waterpartijen, hoorde ik geloei van Schotse Hooglanders, die enorme runderen met horens als kapstokken. Ik zag ook een grote kudde wilde paarden. Was inderdaad imposant, de chauffeur had niets teveel gezegd.

Tuin geeft zo'n plezier

Vanmorgen vroeg op, gezellig op bezoek bij m'n ouwe buurtjes. Ze zijn alweer enkele jaren geleden verhuisd. Ontzettend gezellig alsof je elkaar gisteren nog hebt gezien. Ronika gaf een recital, "Für Elise" van Beethoven, kleine druktemaker Sophie was allerminst verlegen. Na de koffie vertrok ik weer. Het was een regenachtige dag. In de trein terug viel ik bijna in slaap. Thuis op de flat rustig aan gedaan, maar tegen het eind van de middag trok de tuin toch weer. Hup op weg, hier en daar een bladversterkertje voor de bruinbladige bonen, het perk voor de groenlof afgespit, tas met tuinafval gevuld en weer terug.

Uitvoerig met Roos ge-appt en tuinfoto's uitgewisseld waaronder een schitterende foto van de "waterdrieblad" die vanaf de bodem van de vijver is op komen zetten. Deze foto siert de blog van deze afwisselende dag.

Precies op tijd kwam de regen

Eindelijk weer wat regen. En dat nog geen dag nadat op het schuurtje een dakgoot en regenton is aangelegd. Dat het kraantje openstond kon degene die deze voorziening niet weten, want heden is sprake van de eerste regen sinds tijden. Toen we aankwamen op de tuin zagen we dan ook dat het kraantje druppelde en toen we weer weggingen stond er al een flinke bodem water in de ton!

Intussen hadden Roos en ik verschillende klussen gedaan. Zo had ik het moesgedeelte waar de groenlof komt te staan verder bewerkt en het struikje dat er in de weg stond deels uitgegraven. Roos had e.e.a. van onkruid ontdaan en het schaduw platje verder voorbereid op gebruik. 

Zij heeft meer ervaring in het verwijderen van ongestruikte en met grote schaar en wat geluk slaagden we erin om het struikje definitief te verwijderen. Moet nog wat verkleind worden alvorens het kan worden afgevoerd.

Met een tevreden gevoel keerden we flatwaarts, dronken thee, aten nog wat en vertrok Roos. Was weer genoeglijk geweest.

De deur stond open

Vandaag waren we op de thee bij Mariska en de meisjes. Gezellig natuurlijk. De deur stond al uitnodigend open toen we arriveerden en al snel zaten we aan de koffie. Ik had op verzoek een stuk boerenboter meegenomen voor Mariska, zij houdt al net zo van kwaliteit op het gebied van voeding als ik zij het dat ze heden heel rustig aandoet met eten en dat compenseert met veel afzien in de sportzaal. Ze was al stevig afgevallen! Even later kwam Guusje thuis van school en ze begroette ons heel hartelijk. Ze vertelde direct over school en dat ze iets voor vaderdag maakte op school. Niet veel later kwam ook Lieva binnen en was duidelijk ook blij om ons te zien; ze had een lieve "welkom oma en opa" tekening voor ons gemaakt.

Ach, zo'n middag vliegt om, Mariska bracht ons naar het station zodat we weer op tijd in konden checken en we gingen naar de flat. Roos overwoog om morgen nog naar het liedfestival in Zeist te gaan maar in ieder geval naar "de tuin", die mij zo'n plezier bezorg.

Weer naar Beerzer poort

We vinden dit zo'n onwaarschijnlijk mooi gebied en nu in het voorjaar helemaal dat Roos mij voorstelde om ook vandaag weer hier de benen te gaan strekken. Ik was gisteravond al naar Wijhe gekomen zodat we vanmorgen wel op tijd konden vertrekken. Roos had weer een nieuwe track gemaakt zodat de route vrijwel louter door bosgebied ging, maar ook over een fors stuk heidegebied waar tot onze verrassing een gemengde, gescheperde kudde schapen en geiten liep. We spraken uitgebreid met de herderin o.a. over "de wolf". Ze had drie ijverige honden lopen die het net als zij duidelijk plezierig vonden om wat mensen te ontmoeten. Tis ook wat hoor zo de hele dag in je eentje op de hei. 

Piepklein beginnen

Roos heeft in deze kleine bakjes met potaarde zaadjes van de groenlof verstopt, piepkleine zaadjes, maar met een verbazingwekkende kiemkracht. Na enkele dagen reeds kwamen de kiekjes tevoorschijn, uiterst kwetsbaar. Ik zette de bak natuurlijk niet in de volle zon, maar wel zodanig dat de piepkleine kwetsbare plantjes konden groeien. En dat ging helemaal naar wens. Toen Roos enkele dagen later kwam was ze heel tevreden, ze verplaatste sommige m.b.v. een theelepeltje als mini schepje.

Intussen bereid ik, in de volkstuin die we inmiddels tot onze beschikking hebben, een flink bed waar ze  tot wasdom kunnen komen, althans dat is ons streven.

Als de indianen

Toen de Europeanen in de "nieuwe wereld" rondgingen zagen ze - wat ze noemden - een rommelige manier van landbouw bedrijven door de indianenstammen; allemaal heuveltjes met plantensoorten door elkaar heen en niet de georganiseerde in perken gecultiveerde landbouw als in Europa, "de oude wereld".

Bij nadere beschouwing bleek het om een combinatie te gaan van maïs, als steun voor bonen, die op hun beurt voor gebonden stikstof zorgden voor de pompoen die met z'n grote bladeren voor verkoeling zorgde. Een wijze van landbouw bedrijven die aldaar reeds honderden jaren werd toegepast.

Heb ik nu op mijn manier ook een beetje geprobeerd met een plek die ik natuurlijk had bemest, een stok voor de pronkbonen en courgettezaad voor wat schaduw. En nu maar kijken wat het wordt. Volgende keer ook maar maïs proberen.

Bijzonder gedrag

Tijdens de wandeling vandaag zagen we een forse mierenhoop, Dick zou uitroepen: "Mount mierennest", ooit een hilarische uitroep toen we werkelijk een metershoog geval tegenkwamen ergens in Duitsland. Zo groot heb ik later nooit gezien.

Wat mij hier opviel was dat de mieren aan het samenkomsten waren zoals ze vroeg in het voorjaar wel doen. Nu waren ze druk met elkaar, ik vermoed dat de bruidsvlucht op punt van uitbreken stond, maar ik zag geen gevleugelde geslachtsdieren.

Stoere Joris

Ik vermoed dat menig volwassene dit niet zou durven wat kleinzoon Joris hier ondergaat, omhelzing door een forse wurgslang. Hij kijkt zelfs niet angstig, misschien wat afwachtend. 

Ik kreeg deze foto via z'n vader, mijn zoon Peter. Een tweede foto waarop Joris met een reuzeslak in z'n handen zat verraste me eveneens. En opnieuw geen angst bij mn stoere kleinzoon. Was in het kader van een vakantie activiteit van de BSO. Goed hoor, daarmee leer je een kind omgaan met de natuur.

Wat is hier gaande??

Kom ik uit het Houdringhebos, is het kruispunt dat ik al decennia lang regelmatig passeer onherkenbaar veranderd, op de schop genomen. Wat zal het worden?

Wordt vervolgd.

Met z'n armpjes uitgestrekt

Vandaag waren we uitgenodigd om bij Joke op bezoek te komen, deze keer niet om op te passen maar gewoon gezellig. Roos had de niet meer zo heel kleine Mees nog niet zo vaak gezien en hij is zo'n lief kind. Hij had nauwelijks tijd nodig om de kat uit de boom te kijken en kon het direct goed vinden met Roos. Uitgebreid boekie kijken natuurlijk en babbelen. Hij deed echt z'n stinkende best om moeilijke woorden zoals "spin" goed uit te spreken. Tot Roos' hilariteit had hij door dat Roos fysiologisch op z'n moeder leek en onder de roep "nana", wat staat voor "eten", begon hij aan haar kleren te trekken. We moesten toch lachen. Pieter kwam thuis en we gingen aan tafel en na het eten weer op weg. Ontzettend lief stak Mees z'n twee armpjes naar Roos uit om afscheid te nemen. 

Onbekende braam ?

Hier in Sandwijck stond altijd een grote braamstruik. En nu zie ik dat het om een heel andere soort gaat dan de mij bekende bosbramen of die bedauwde bramen die ik heel lang geleden met jeugdvriend Fred van Maanen op de spoordijk van de trein naar Zaandam plukte. Wie kent deze vrucht?

Bij nadere beschouwing lijkt het op een kruising van braam en framboos; hij bloeit en draagt ook veel vroeger vrucht dan de braam. Een dergelijke hybride groeit ook elders in de gemeente bij het heidepark. Mijn oude vriend Paul Doucet had deze plant "Hideberry" gedoopt en maakte er zelfs jam van. 

Ik heb de bessen geproefd, waren duidelijk rijp maar hadden weinig smaak.

Barteljorisstraat

Vandaag liep ik vanaf station Haarlem de binnenstad in op weg naar de kliniek waar een goede vriend van mij gerevalideerd wordt. En daar kwam ik eindelijk, althans bewust door de Barteljorisstraat, een alledaags gezellig winkelstraatjes uitsluitend voor voetgangers. Iedere NLse leeftijdsgenoot zal zich deze naam herinneren uit het Monopoly spel en zich wellicht hebben afgevraagd hoe een straat met zo'n bijzondere naam eruit zou zien. Een volgende keer maar eens een foto maken of Cyria vragen er eentje voor me te schieten. Al met al vond ik Haarlem een aangename stad. Er waren zelfs wat buitenlandse toeristen maar gelukkig niet die aantallen als in Amsterdam of Giethoorn of Venetië, als beschreven door Ilja Leonard Pfeiffer in "Grand Hotel Europa".

 

Wie stopt de consultants?

De VPRO maakt in het kader van "Tegenlicht" een programma over de verbazingwekkende aantallen consultants die binnen de overheid worden ingezet. Lang geleden was ik ook zo'n deftige stropdasdragende senior consultant bij een gerenommeerd consultancy bedrijf en werd daarbij inderdaad o.a. ingezet bij de overheid. 

Ik verbaasde me er toen ook over waarom de begeleidende ambtenaren dat onderzoek of project niet zelf uitvoerden. Ik deed het graag hoor, was dankbaar werk met vaak duidelijk resultaat waar dan ook rekening werd gehouden. 

Later had ik in de trein een keer de gelegenheid om die vraag voor te leggen aan iemand die op zo'n ministerie werkzaam was. En of het waar is of niet, dat kon en kan ik niet beoordelen, maar het antwoord was duidelijk; het uitvoerend werk had geen status en werd daarom in handen van consultants gelegd?!

Verjaardagsontbijt in de tuin

Vanmorgen wakker geworden met een verjaardagskus van Roos en een kleine lawine van gelukwensen via WhatsApp. "Ik word niet vergeten", zei ik tegen Roos. Zij snelde - geheel tegen haar gewoonte in - naar de keuken voor thee en een eitje op bed. Maar al snel naar beneden en de tuin in omdat de koestering van de zon ons lokte.

Zou een gezellige dag bij huis worden waarin de sociale media van zich lieten horen; vrienden, kinderen en familieleden lieten van zich horen.

Wij hoefden niet lang te wachten

Toen Roos en ik het plan opvatten om een volkstuin in de Bilt aan te vragen hadden we ook gerekend met een forse wachttijd voor we in aanmerking zouden komen. Joke had mij ook al eens verteld dat het wel enkele jaren kon gaan duren. Desalniettemin had ik vol vertrouwen een aanvraagformulier ingevuld en in de rode brievenbus gestopt. Vrij snel kreeg ik antwoord dat we inderdaad op de wachtlijst werden geplaatst. Maar lang duurde dat niet en werd ik opgeroepen; er waren 3 tuinen vrijgekomen en ik kon komen kijken. Degene die daar een belangrijke rol had gespeeld had gezien dat ik een wat kleinere tuin, liefst met optrekje wenste. Daarnaast natuurlijk mijn leeftijd als oudere oudere en ze had een neus voor goede keuze, deze tuin was "krek wak wou", niet te groot, veel fruitbomen op grasveld en een paar vrije plekken waar moestuin van gemaakt kon worden. De keuze was dan ook snel gemaakt en ik ben de organisatie dankbaar. Maar lang wachten was er dus niet bij.

Zuinig met de grond

Roos stelde voor om dit stuk van de tuin te prepareren voor het telen van groenlof. Eerst had ik het staand struweel kunnen maaien met de elektrische motormaaier van buurman Casper en vandaag verder met de spade de ouwe sierplanten van de voorgangers uitgespit en verder het gras als zoden uitgespit en op een hoop te drogen gezet. De aanhangende grond heb ik vervolgens losgemaakt door de zoden te bewerken met de opstaande takken van een belendend, gekortwiekt struikje. Het restant afgevoerd naar de GFT bakken bij mij in de buurt. Met tevredenheid bezag ik het resultaat. Nog een paar weken en dan kunnen de groenlofjes de grond in.

Fluitekruid alom!

Vandaag met Roos gewandeld van Beerzerpoort naar den Ham, een wandeling door de pracht van Overijssel. Allereerst het verrassend kleine heuvellandschap bij Beerzerpoort, heel bijzonder landschap, gevormd vanuit een door mensen aangelegde structuur om het oprukkende zand tegen te houden en inmiddels een wonderschoon maar piepklein natuurfebiedje dat ik "ontdekte" door een artikeltje in "de krant". 

Roos had een track uitgezet richting den Ham naar een bushalte. Onderweg kwamen we tot mijn genoegen langs een weg met aan beide zijden enthousiast bloeiend fluitekruid. Dat zie je bijna niet meer, "overal" wordt het fluitekruid verdreven door geelbloeiend koolzaad, ook mooi, maar anders. Laatst viel mij ook op dat op een oud filmpje van Jopie Huisman daar bij Workum overal fliitekruid groeide. Is tegenwoordig niet meer het geval. Maar op de track naar den Ham dus nog rijkelijk veel.

Peertjes in de groei

Vanmiddag was ik lekker aan het werk in de moestuin. Ondanks het geringe aantal insecten dat zich hier vertoont hebben de enkele "hommels van dienst" zich zodanig van hun taak gekweten dat er hier en daar peertjes of appels in wording aan de verschillende boompjes hangen. Ik verwen hen dan ook met af en toe een bak water uit de pomp zodat de peertjes groot kunnen groeien. Ik stuurde Roos een foto van het jonge fruit; ze was helemaal verrast toen ze zag dat deze in hun jeugdige staat rechtop groeiden. Ik hoop maar dat ze uiteindelijk, volop met sap gaan hangen; ben dol op sappige peren.

In een andere boom zag ik een prachtige, grote libelle. Moest ik ook naar Roos sturen.

Een vos gewoon op de weg

Asbjörn stuurde mij deze foto van een vos die doodgemoedereerd middenop de weg ergens in Londen op z'n staart zit. Hij had me verteld dat de vossen in Engeland overal voorkomen dus zelfs in de grote steden, ongetwijfeld op zoek naar voedsel. 

Ik heb als wandelaar slechts één keer een niet schuwe vos gezien, duidelijk op een plek waar hij gevoerd werd door de mensen. Maar verder slechts door een verrekijker bij de Oostvaardersplassen. Hier zijn vossen nog schuw. Of heb ik iets gemist?

Op stap zonder Luca

Cyria had voorgesteld om vandaag te gaan wandelen in de Kennemer duinen. Het gaat niet zo goed met Luca, dus die ging vandaag - jammer genoeg vind ik - niet mee. Nu mag je niet met hond in de Kennemer duinen vertoeven dus is dat de positieve keerzijde dat we dit meer dan schitterende natuur gebied vandaag konden bezoeken.

Tijdens de busrit naar Haarlem waren mij de vreemde wolkformaties opgevallen en nu hier in de duinen zagen we dat weer, het was ook Cyria als bijzonder opgevallen. "Vanavond maar eens aan Hisso vragen", bedacht ik mij, hij is weerman bij het KNMI, vandaar.

Wij liepen door het prachtige duinlandschap, nu volop in bloei. Helaas nauwelijks nachtegalen te horen althans veel minder dan bij Egmond afgelopen dagen. Eigenlijk best te begrijpen, er is nauwelijks een insect te bekennen, "Silent spring", ooit aangekondigd door Rachel Carson lijkt wel te zijn begonnen. Eigenlijk best onheilspellend, maar je hoort er weinig over,  we denderen maar voort. Ook daarover spraken wij. Ondertussen vonden we een opgedroogde kikker of pad en een dooie muis, samen met een schelp mooi palet voor een stilleven.

Al met al liepen we zo'n 13 kilometer door dit schitterende gebied, Cyria wist ook wel de fraaiste plekjes te vinden. Ze bracht me terug bij het station en daar scheidden onze wegen na een fijne wandeldag.

Op de fiets met Mirabellen

De twee bestelde mirabellen boompjes waren aangekomen. "Hoe krijg ik die op de tuin?", vroeg ik mij af, achterop de fiets of sjouwen, samen met Roos? Het bleek een stuk simpeler, gewoon in de fietstas, aan beide zijden een boompje. Had ik gedacht dat ik naast de fiets had moeten lopen?! ook dat hoefde niet, ik stapte op en kennelijk was het lichtelijk hilarisch want een meneer riep dat het zo'n leuk gezicht was een bejaarde fietser met twee wuivende boompjes.

Vandaag hebben Roos en ik gekeken waar we die het beste konden plaatsen. Gaten gegraven, in de grond gezet en goed bewateren zoals in de bijgeleverde handleiding was geschreven.

Daar staat de eerste

Jongens en meiden

Vanaf m'n balkon heb ik uitzicht op de school voor de flat, altijd gezellig dat kindergeluid. Wanneer de grote zomervakantie is begonnen dan mis ik dat geroezemoes!

Vanmorgen stond ik op m'n balkon Roos uit te zwaaien, ze ging op weg naar haar zoon en schoondochter en haar kleinzoon Odin. En het was nog niet zo warm, in de loop van de ochtend kun je het op het zuid balkon gewoon niet meer uithouden van de hitte, maar nu genoot ik nog even van de koelte en het geluid van de school. Kennelijk moesten de kinderen naar binnen komen, ik hoorde een mannenstem, ongetwijfeld een van de onderwijzers: "jongens en meiden!", dat was voor mij als oudere oudere een nieuw geluid, ben groot geworden met: "jongens en meisjes" als gangbare uitdrukking. "Een meid" klonk subjectief niet echt positief, zo peinsde ik, maar "meisjes" klinkt eigenlijk denigrerend. Wat vind ik dit een positieve ontwikkeling in het kader van het gelijkheidsbeginsel. Ik verwacht dat vrouwen onderling dat ook gaan hanteren en niet meer van: "kom op jongens, we gaan op weg", wanneer het om een stel vriendinnen gaat.

Wat een welgemeende sociaal positieve en feministische overdenking zo in de vroege ochtend.