dat was trappen!

Voor vandaag had ik met Joke afgesproken dat ik samen met haar en de (klin) kinderen deel zou nemen aan een fietstocht met bramen plukken. Ik had gisteravond een huzarenstukje uitgehaald en was erin geslaagd om een leenfietsabonnement op m'n OV chipkaart te laden, dus vanmorgen eerst een OV fiets gehaald bij station Gouda. Was zelfs voor mij doodsimpel?! Ik peddelde naar hun huis en nam plaats op de bank tegenover het huis en ik zat nog niet of daar verscheen het eigenwijze koppie van kleinzoon Bram en dus was ik al snel binnen. En dan is het toch een hele kermis voordat de fietstocht haar beslag kreeg. Hoeft voor mij ook niet zo nodig hoor: "hep zuks genoeg gedaan", maar Joke gaat ondanks haar jonge kinderen nergens voor opzij.

Ik zat op de bank terwijl het gezin op gang kwam en daar ontwaarde de kleine Mees zijn vrij onbekende opa. En wat mij met al die kleinkinderen nog nooit overkwam, hij kroop naar me toe, ging staan, wilde op schoot en stal mijn hart, wat een lief jong!

Naar bleek was Ronja een beetje ziek maar dat was geen beletsel.vond dochter en uiteindelijk vertrok de karavaan, Joke voorop met een kar waarin Ronja en Mees en daar achter Bram en ik op eigen fietsen. 

De plek met de bramen bleek niet bereikbaar vanwege "werkzaamheden". Daarom moesten we een behoorlijk steile helling van een rivierdijk omhoog. Daar ging mijn stoere dochter, eerst aanzetten en zwoegen zo hoog mogelijk. Ik had er respect voor. Bram had niet goed uitgekeken en had een smak gemaakt maar het bleef gelukkig bij de schrik. Ik vond het maar niks, zo ver van huis, "wat te doen met een lekke band?" schoot het door mij heen. 

Op de terugweg gelukkig een ijsboer. Wel weer drama waar je als grootvader niet gelukkig wordt, maar uiteindelijk weer terug. Joke moest on line vergaderen waarbij ik moest voorkomen dat ze niet door de kinderen gestoord zou worden. Daarna maakte ze weer een voortreffelijk maal. Ook schoonzoon Pieter kwam weer in beeld. Gezamenlijk aten we lekker buiten in de tuin terwijl Ronja op de bank nog wat lag uit te zieken. Met de OV fiets naar het station gepeddeld.

D.H. Lawrence en KID

De verhouding die tussen KIdonor en "wens"vader biologisch bestaat wordt goed, zij het misschien wat erg expliciet beschreven in het bekende, vroeger zeer bekritiseerde, maar mijnsinziens meesterwerk "Lady Chatterleys lover". Een door zeer ernstig oorlogsletsel aan het onderlichaam verlamde jonge edelman is gebonden aan rolstoel met hulpmotor en is niet meer tot "de daad" in staat. Ongeschreven, noch genoemd is de wens tot erfopvolging. Zijn jonge vrouw raakt opgewonden bij het zien van de viriele jachtopziener. Een spanning tussen de twee mannen bouwt zich op en uit zich heel bijzonder wanneer de motor van de rolstoel niet in staat is om samen met de edelvrouwe tegen een geringe hoogte te duwen, de edelmam moet met behulp van een toeter de hulp van de jachtopziener inroepen.

Het boek is geweldig, niet in de laatste plaats vanwege de beschrijving van het sociaal conflict in de toenmalige Engelse maatschappij, maar de Franstalige film is zo mooi en zo lief exotisch, gewoon ontroerend, kan ik iedereen aanbevelen.

Tis toch ook geen wonder?!

Soms krijg ik het gevoel dat wij, Homo Sapiens ons uiterste best doen om onze wereld zo snel mogelijk te doen transformeren naar een volgende fase via de zoveelste grote uitstervingsgolf. Op het station Utrecht massa's lieden met grote koffers op weg naar Schiphol, steeds meer condensstrepen in de lucht, het aantal auto's op de weg en parkeerplaatsen maar ook fietsen, scooters, steppies, alles op kracht gebracht met fossiele brandstof. Gemakzucht en hebzucht strijden om de eer lijkt wel en Gaia bekijkt het met verbazing. Had zij met veel inspanning de meest stabiele periode in het leven geroepen, het Holoceen om die bijzondere soort, met haar grote verstand de ruimte te geven, dan ziet ze dat deze er net zo'n zootje van maakt als de Kosmos met die enorme kei, 66 miljoen jaar geleden of die oude Griekse God Uranos die zich diep onder de aarde zat te verbijten en er een enorme vulkaanuitbarsting tegenaan gooide waardoor ijsbal aarde uiteindelijk ontstond. "Het is ook altijd wat, maar nooit jedat", denkt ze en ziet het heden met lede ogen aan. 

Twee was echt teveel

Twee was echt te veel

Wanneer ik in een restaurant heb gegeten voel ik mij in het algemeen belazerd of zelfs bestolen, althans hier in Nederland. De prijzen zijn onbegrijpbaar hoog en de kwaliteit laat veelal te wensen over. Zo hadden we laatst twee vrij smaakloze broodjes ergens in Oss met een glas melk voor 3 euro en moest ruim 30 euro afrekenen. Ik nam me voor om de horeca nog meer te gaan mijden. Twee broodjes onderweg naar Schallstad bij zo'n tussenstop en dat voor eveneens 30 euro deed voor mij de deur dicht. Maar, aangezien lekker eten voor mij één van de grootste genoegens des levens betreft besloot ik om dan maar zelf zeer luxueus te gaan koken. Dat werd gisteren de bereiding van de onvolprezen coquilles à la Parisienne waarvan het recept in m'n blog staat. Bij "de Volendammer" kocht ik 7 coquilles (ja ook 30 euro) en daarmee bereidde ik twee van die verrukkelijke schotels. Gloeiend heet kwamen ze uit de oven en verspreidden hun verrukkelijke geur, de gegrilde kaaskorst knapperde me tegemoet. Ik nam de eerste tot me en begon aan de tweede maar moest het halverwege opgeven. Een tweede bord eroverheen tegen de vliegen en die tweede helft heb ik zojuist naar binnen gelepeld, smaakte toch wel wat minder dan gisteren, zo uit de oven. 

Ik vermoed dat de ragout best ingevroren kan worden en dat ik dan twee keer 1 portie tot gerecht kan verwerken. De volgende keer dus.

Dat Lien er vroeger wel twee in 1 maaltijd kon verstouwen is toch wel verbazingwekkend, is ook wel zo'n 40 jaar geleden. Misschien waren de porties toen wel kleiner?!

Abendempfindung an Laura

 

Ein Veilchen auf dem Grab

Als gewoonlijk was ik weer zeer vroeg wakker, het was nog schemerig, een uur of vijf denk ik dus zeker nog geen tijd om op te staan. Eigenlijk had ik niks op mijn programma staan, yoghurt en melk halen bij Boom en Bosch, wachten op de levering van m'n nieuwe korte broek van Bever sport en vanmorgen nog even naar Westeneng en de markt. Ach, eigenlijk heb ik niets nodig, maar feitelijk ben ik net als de meesten een beetje koopziek althans waar het om eetwaren gaat. Maar zo vroeg kun je nog nergens terecht maar wel bij de muziek. Ik wilde wat muziek beluisteren van het md schijfje dat ik jaren geleden van Dick heb gekregen, koptelefoon op, laptop naast me in bed en gaan met die banaan. Bovenaan stond Lenneke Ruiten met een hele CD liederen van Richard Straus, een klein uur genieten. Een tweede CD met Franse liederen, gezongen door deze formidabele sopraan die we inmiddels persoonlijk kennen. Ook prachtig, Lenneke ontving afgelopen jaar de Elly Ameling ring, gekozen door de twee eerdere dragers van dit bewijs van uitstekend zangerschap, de hoogbejaarde Elly zelf en Robert Holl. Vervolgens ging ik naar Mozart en scharrelde wat rond en kwam terecht bij zijn liederen, gezongen door Elly Ameling, liederen die ik voor een deel ook samen met Roos heb uit mogen voeren. Das Veilchen en de twee liederen rond een zekere Luise die in het "Lied der Trennung" smeekt om niet vergeten te worden maar in het lied "Als Luise die Briefe ihres ungetreuen Liefhaberts verbrannte" in woede ontsteekt, echt een grapje van Mozart dat ik nu overigens pas begreep na het jaren met Roos te hebben begeleid: "je moet de tektst begrijpen Eef!", zei Roos telkens terecht. Maar nu het zeer aangrijpende "Abendempfindung an Laura", een lied waarvan ik op grond van de muziek aanvoelde dat het diepgaand emotioneel was; we hebben het samen gezongen nadat Roos had vernomen dat haar broer was gestorven en later ook om terug te denken aan mijn gestorven vriend Arie M. Maar nu in bed met internet kon ik ook de tekst erbij nemen en die is inderdaad diep emotioneel, zodanig dat de tranen me over de wangen liepen toen ik mij realiseerde hoe dat mij als gestorvene of als overgeblevene zou raken. Het traantje, als een parel in "mijn diadeem". De tekst zou van Joachim Campe zijn.

Naar de Hanos

Onderweg naar Duitsland kochten we onderweg 2 broodjes en waren daarvoor 15 euro kwijt, ik nam mij voor de zoveelste keer voor om de horeca te mijden, maar ja, ik houd wel heel erg van lekker eten, maar daar hebben "we" wat op gevonden: de Hanos, paradijs voor levensgenieters smulpapen als ik. Was er lang niet geweest, maar bij binnenkomst bleek mijn pasje nog geldig te zijn. Een aantal lekkernijen, waaronder Spaanse gedroogde ham, foie gras en cuises de canard en wat kazen weer opgewekt naar huis terug. Foie gras uitgepakt, in plakken gesneden en deels ingevroren. 

Intussen ook een nieuw exemplaar besteld van het boek "In de Franse keuken", dat wordt smullen zonder horeca!

Record temperaturen

Naar bleek was de gemiddelde wereldtemperatuur, afgelopen zondag de hoogste ooit gemeten; de volgende dag bleek zelfs opnieuw een recordhoge wereld temperatuur, en dat dus binnen 24 gemeten. Daar waar vroegig wel eens een dag, of een maand als recordbrekend kon worden beschouwd daar gaat het nu wel heel erg hard, het lijkt wel of Gaia niet meer in staat is om de temperatuur in de "hand" te houden. In de zeventiger jaren werd er al duidelijk voor gewaarschuwd en met verbazing heb ik die halve eeuw erg weinig mogen merken van mondiale aanpak van het dreigend klimaatprobleem. Maar heden lijkt onze soort, de Homo Sapiens haar best te doen om het klimaatprobleem te versnellen. Nog nooit was het aantal auto's en vliegbewegingen zo groot als nu, de energieconsumptie neemt net zo snel of sneller dan de opwekking van duurzame energie toe. 

Ik had nooit verwacht de hedendaagse ontregelen van het klimaat mee te maken, maar zie rondom zowel de oorzaken als de gevolgen. Het antropoceen is op haar hoogtepunt en de natuur gaat een nieuwe fase in. Het is sneller dan snel gegaan, Halliday is daar duidelijk in als helder beschreven in zijn boek "Oerland".

De terugweg

 

Bij de wateropvang

We hoefden niet eens zo heel vroeg op te staan, we konden alles rustig inpakken, ontbijten en wassen en scheren. Lekker opgefrist terug met de bus, het was best weer een warme dag, maar de airco maakte voor mij de reis aangenaam terwijl Roos dik ingepakt de haar onwelgevallige kou weerstond. We hadden gisteravond nog wat inkopen gedaan bij de supermarkt in Schallstad, brood en ham en lekker Schwarzwalder spek voor thuis, we hoefden deze keer dus niet van die schandalig dure broodjes te kopen bij de rustplekken. Bij een van deze plekken gingen we eropuit en vonden een leuke plek die duidelijk was aangelegd om bij hevige regenval de waterstroom naar het achterland wat te regelen. Roos, mijn lieve klimgeit kon het natuurlijk niet laten om er even bovenop te klimmen voor de foto.
En uiteindelijk kwamen we op een redelijke tijd weer in Utrecht waar het stel waarmee wij hadden gewandeld zo snel mogelijk vertrok omdat ze vanavond weer gingen ...... (niet te geloven) bridgen. Overigens namen wij ons voor om te proberen iedere avond even een uurtje te steppen en een aantekeningen systeem aan te leggen voor de conventies.

Langs een meertje

Een prachtig plekje voor de lunch

Voor vandaag was er geen excursie gepland, de chauffeur moest vanwege het rijtijdenbesluit een hele dag rust hebben. Nou rust?! we hadden 's-middags nog wel de laatste bridgeronde van de reis en daar heeft Will toch ook best zijn handen aan vol. Roos en ik besloten natuurlijk om weer lekker te gaan wandelen. Tijdens het ontbijt schoven een ons inmiddels bekend paar aan en zij vroegen zich af wat ze zouden gaan doen deze "vrije" dag. Zij bleken zeer fervente bridgers te zijn dit in tegenstelling tot ons wandelaars. Ik nodigde hen uit om eventueel met ons mee te wandelen, we hadden inmiddels wel door hoe je hier vanuit het hotel lekker aan de wandel kon gaan. En dat vonden zij een goed idee. We liepen als aanloop het stuk dat ik de vorige dag had uitgezocht tot het punt waar de twee meelopers omkeerden. Daar trokken we ons plan, of beter gezegd Roos' plan en liepen in de richting van een meertje dat naar bleek in een dicht bos was gelegen. Helaas was het afgesloten met een hekwerk maar tussen de mazen door kon je zien dat het een fraai stukje natuur betrof. Op de terugweg kwamen we heel onverwacht een prachtig onderkomen met moestuin tegen. Er was niemand en we namen ons de vrijheid om daar even op een bankje, ons van het ontbijt meegenomen broodje weg te kauwen. Klimmend over stronken en boomstammen en stevig te pakken genomen door de muggen kwamen we weer terug in het hotel. Lekker even douchen en opknappen voor de laatste ronde. Weer lekker gebridged, ik heb er weer plezier in. Morgen de terugweg, weer eindeloos in de bus. 

Oogsttijd in de natuur

Een struik met mirabellen

Ook vandaag liet ik de excursie graag aan mij voorbij gaan. Roos ging wel mee naar Straatsburg, ik vroeg haar om veel foto's te maken. Zij was hier vroeger wel geweest voor haar werk en wilde de stad terugzien.

Het was best even een dilemma of ik vanmorgen mee zou gaan op excursie naar Straatsburg of vanuit het hotel weer de wandeling van gisteren te maken. Uiteindelijk werd het een wandeling die zich ontpopte als een oogstfeest voor deze jager-verzamelaar. Het begon al in het begin van de wandeling daar waar ik de plaats uitliep, er lagen allemaal duidelijk rijpe appels onder een boom en ik knaagde er eentje weg. Heerlijk in het zonnetje langs beekjes door een bos met wuivende paardenbloembladeren die mij smeekten om opgegeten te worden; goed voor het ingewand. Bij de snelweg gekomen zag ik de eerste rijpe bramen op dijken, volop in de zon en nu zelfs al in juli hingen er volledig rijpe bramen. Verderop langs de weg bij de paardenstal in de buurt hingen er zo veel en at ik er zo veel dat ik gewoon bodem begon te voelen en toen kwamen er langs de beek nog twee plekken met van die heerlijke mirabellen. Deze wandeling was echt smullen uit de natuur.
Achteraf hoorde ik van Roos dat deze dag op wereldschaal de warmste dag, ooit gemeten was, een omineus signaal dunkt mij.

Direct vanuit het hotel

 

Een handvol mirabellen

We hoefden ons niet te haasten want de excursie naar Colmar lieten wij aan ons voorbij gaan. Lekker rustig ontbijten, de anderen uitzwaaien en op weg. Verrassend hoe snel je eigenlijk uit het dorp al in de natuur terecht kwam. Langs een helder stromende beekje liepen we het boerenland in. Het was behoorlijk warm maar het beekwater zorgde voor verkoeling, ik doopte mijn petje bij diverse gelegenheden even in het water. Onderweg kwamen we langs een struik met mij onbekend fruit, ik vroeg het aan toevallig passerende mensen en die wisten dat dit mirabellen waren en dus eetbaar en niet alleen dat, ze waren verrukkelijk. Een mooi bankje langs het water noodde ons om aldaar ons van het ontbijt meegenomen broodje te internaliseren. In de beek zagen we de forelletjes dartelen. Wat een heerlijke plek!
Bij terugkomst in het hotel lekker gedoucht, was wel nodig, het was zo ontzettend warm geweest. Even wat uitgewassen en op het balkon te drogen gehangen.
En na een goed diner weer aan de bridgetafel. Ging weer lekker, althans ik had er weer veel plezier in.

Naar het bloemeneiland

 

Uitzicht op de Bodensee vanaf een bankje

Voor vandaag was er de mogelijkheid om deel te nemen aan een excursie naar Mainau, die Blumeninsel im Bodensee. Was een hele rit van Schallstad naar Mainau. Wij besloten om eerst een wandeling te maken alvorens we het eiland zouden betreden. Roos had met het onvolprezen Komoot iets fraais bedacht en inderdaad was het een mooie wandeling van pakweg anderhalf uur door een mooi gebied. Will en Helga hadden al gezegd dat het hier een mooie omgeving was. Dat had ik op de heenweg al gezien, het Schwarzwald is hier en daar echt "Schubert en Heine gebied", met Felsen Höhen en bruisend stromend beekjes. Imposant landschap waar we jaren geleden al eens waren met vreselijk regenweer. Naar nu was het droog maar warm, viel in het bos wel mee. Tijdens de wandeling zag ik tot mijn genoegen dat Roos weer eens ouderwets modder aan haar kuiten had, net als vroegig wanneer we op de Hoge Venen wandelden door de modder. 
We aten ons van het ontbijt meegenomen broodje op en checkten in op het eiland. Was inderdaad prachtig, een oud adellijk bezig dat tegen (forse) betaling was opengesteld voor publiek, prachtig aangelegde bloemenpartijen, genoeglijke hoekjes waar je even kon gaanzitten, mooi uitzicht over de Bodensee, echt de moeite waard.
We gingen weer terug met de bus en na de enorme rit van gisteren vond ik dat reizen met de bus eigenlijk wel genoeg. Er stonden nog twee excursies op de rol, bezoek van Colmar en Straatsburg. Ik besloot om niet mee te gaan naar Colmar, Roos was het met me eens en we besloten om de volgende dag aan de wandel te gaan. Roos had iets bedacht vanuit Freiburg, maar ik wilde per se niet hoeven te bussen of te treinen, gewoon vanuit het hotel. En natuurlijk zorgde mijn Roosje daarvoor met het onvolprezen Komoot.
Maar eerst 's-avonds bridgen en dat vond ik toch leuk en gezellig. Niet alleen een leuke groep (erg luidruchtig ook) maar ik had er gewoon plezier in. We eindigde ergens in de onderste regionen maar dat kon me niet deren. Was een fijne dag geweest.

 

En nu met de bus

 

Vandaag begon onze vakantie naar Duitsland, een kort bridgevakantie met H&W, tegenwoordig Sans Souci en dus met Will achter het stuur. We hoefden niet zo achterlijk vroeg op als bij onze rampvakantie naar Samos en het was een uitstekend opstappunt, namelijk vlakbij Hoog Catharijne. Met bus 77 en nog een halte met de stadsbus en we waren er. De bekende bus van de firma Baks uit Alkmaar stond er al en we werden weer hartelijk begroet door Will, deze keer was hij in z'n eentje, Helga zouden we pas in Schallstad ontmoeten. Het was opmerkelijk zoals iedereen Will als een oude kameraad begroette, het leek wel een familie uitje, wij gaan ook graag met H&W op stap.
De reis ging vlot, de eerste stop was in Eindhoven waar nog een paar ons bekende mensen instapten en door naar Nederweert waar het laatste kluppie aansloot en we even de benen konden strekken. En voort ging het naar het eerste rustpunt in Duitsland, het wegrestaurant met het prachtige uitzicht over de Moezel. Ook daar ruim de tijd voor een wandelingetje en een leuke herinneringsfoto die Agnes van ons beiden maakte. Het werd al warmer, gelukkig goede airco in de bus, waardoor Roos het overigens bibberkoud kreeg, maar ik was er blij mee. Uiteindelijk kwamen we aan in Schallstad bij hotel zum Ochse, net als 6 jaar geleden. Een lekker glaasje Sekt als welkomstdrank, ging er goed in. En 's-avonds bij het eten verwende ik mezelf met een glas Gewürztraminer, had ik me enorm op verheugd, vond ik 6 jaar geleden zo ongehoord lekker. Maar helaas, Corona heeft mijn smaak en vooral reuk toch wel ernstig aangetast, maar het was best een goede frisse wijn hoor. Zal thuis ook weer eens een fles kopen bij slijterij de Mol of bij de Hanos. Lekker gegeten en op tijd slapen. Fijne kamer.

Uitzicht over de Moezel

Doctor Strangelove

Gisteravond heb ik na vertrek van Hugo nog naar wat fracties van de oude 60er jaren film van Stanley Kubrick gekeken op YouTube, meer omdat deze werd vertoond tijdens het eerste lustrum van het oude dispuut PROIRA (1969) dan vanwege de zeer omineuze inhoud van deze  film. Nu, ouder en wijzer geworden realiseer ik me dat deze krankzinnige comedy feitelijk een heel realistische waarschuwing aan de wereld was. Een toelichting van MacNamara in een documentaire over de film was duidelijk, de NATO strategie met betrekking tot WO III zou de volledige destructie van de bewoonde wereld hebben betekend, van een victorie van wie dan ook, laat staan van de mensheid, zou geen sprake kunnen zijn. 

Dat is heden ten dage wellicht nog nadrukkelijker het geval nu de proliferatie van atoomwapens zoveel groter is dan in die zestiger jaren. Ik houd mijn hart vast of zou de oude waarschuwing bij eenieder zijn doorgedrongen?

PROIRA wandeling in Alkmaar

Niet te geloven dat er 60 jaar later nog een groep van een tiental dispuutsgenoten bijeen waren. Winifred had opgeroepen tot deelname aan een groepswandeling in Alkmaar.

Een tiental deelnemers ontmoette elkaar bij het station en na wederzijdse begroeting gingen we op weg. Winifred had een rondleiding voorbereid en gaf op verschillende plekken toelichting. Willem wist tot mijn verwondering het jaar, 1573 van de victorie van Alkmaar, maar we zagen ook het oudste huis van Alkmaar dat er al moet hebben gestaan bij dat belangrijke omslagpunt voor ons vaderland tijdens die onafhankelijkheids- oorlog die 80 jaar duurde.

Gedurende de wandeling en bij een koffiestop sprak ik genoeglijk met de verschillende groepsgenoten.

Ik moest weer bijtijds terug naar de Bilt omdat Hugo onverwacht bij me kwam eten. Hij was bij de tandarts geweest in Bilthoven en had het afscheidsregister voor Jaap zojuist getekend, wat triest dat deze zo onverwacht is overleden. Ik ga morgen ook tekenen, Hugo gaat naar de begrafenis volgende week, afscheid nemen van een oude relatie, ze hebben 24 jaar samengewerkt.

Verder vormde Hugo's bezoek best een plezierig onderdeel van deze volle dag. 

Precies op tijd

Zaterdag appte ik Marjorie om haar een goede reis en plezierige week in Parijs te wensen. Ze berichtte me terug met een bedankje maar tevens met het tragisch bericht dat Jaap getroffen was door een levensbedreigend herseninfarct en dat Hugo direct had aangeboden bij de slager in te springen. Ik schrok ontzettend van het bericht en stuurde Hugo een app dat ik trots op was dat hij direct zijn hulp had aangeboden maar realiseerde me terdege dat Jaap veel voor hem betekent en dat hij door deze ernstige situatie zou kunnen zijn aangeslagen en nou zou Marjorie zondag ook nog eens vertrekken. Ik had het gevoel dat ik hem tot steun zou kunnen zijn en dat ik hem wilde zien en spreken: "vanmiddag vanaf 4 uur", zo appte hij. 

Het was een mooie (wandel)dag dus besloot ik er een wandeling van te maken en vertrok om 14.00 uur. Ik had wel 1 van m'n stokken meegenomen maar niet uitgeklapt, het was mooi, effen terrein en ik had m'n nieuwe lage wandelschoenen aan dus waagde ik het erop om zonder stok te lopen. Nog even halverwege op een bankje van het uitzicht genoten, door naar de Kromme Rijn en precies op het afgesproken tijdstip bij mijn oudste zoon gearriveerd, die mij overigens normaal begroette en niet neerslachtig zoals ik had verwacht. We dronken thee op het zonnige balkon en hij bakte twee heerlijke Hamburgers voor ons en we spraken natuurlijk over het drama van wat Jaap was overkomen. Hugo zit stevig in elkaar, heeft natuurlijk al veel voor z'n kiezen gekregen, maar stelde het op prijs dat ik uit vaderlijk meeleefgevoel was gekomen.

Uiteindelijk hebben we samen een fijne middag en vroege avond gehad. We spraken af dat hij dinsdag bij mij komt eten, hij moet dan toch voor de tandarts in Bilt zijn. Moet ik wel bijtijds van de PROIRA wandeling terug naar huis.

Schubert en Schumann

Alweer jaren geleden kreeg ik van vriend Dick een SD met daarop muziek, ongelooflijk hoeveel muziek er op zo'n onooglijk klein stukje techniek past. Het steekt al die jaren aan de zijkant van mijn "Groompie" mijn inmiddels ook al jaren oude laptop met het onvolprezen Chrome systeem van Google.

Zit ik 's-avonds vaak via YouTube van muziek te genieten daar pakte ik m'n laptop met koptelefoon om wat romantische liederen van de twee grote 19e eeuwers te beluisteren. Een prachtige uitvoering van "Die schone Mülerin" en "Frauenliebe und Lebe". Bij het laatste lied "Nun hast Du mir die erste Schmerz getan", schoot ik toch weer vol. Deze liederen heb ik zo vaak samen met Roos mogen vertolken, doet me veel, zeker deze dagen. 

Tijd om jam te maken

Dhr Westeneng had mij al verzekerd dat er vanaf 10 juli pruimen te koop zouden zijn en van Anna W. had ik al een WhatsApp bericht gekregen dat ze donderdag al pruimen had gekocht toen ze bij Fruitbedrijf Westeneng langsfietste vanuit haar werk. Ze wist dat ik zo gek ben op die pruimen.

Gisteren was het hondenweer, ik was echt uit m'n humeur totdat Roos me er terecht op wees dat ik, bewapend met regenjack en regenbroek, pet op m'n kop dat stuk kon fietsen, en zo geschiedde. Beetje erg enthousiast kocht ik 3 kilo pruimen om jam te maken. De eerste kilo pruimenmoes heb ik direct tot jam verwerkt, de rest van de pruimen moeten nog wat geduld betonen, maar zullen er ook aan moeten geloven.