Egmond aan zee

Keurig om half elf reed de Intercity station Castricum binnen en direct voor de uitgang stond broer Henk me met de auto op te wachten. We hadden afgesproken om vandaag met nicht Margreeth te wandelen door de duinen bij Egmond aan zee en langs het strand terug.

Natuurlijk was ik erg benieuwd naar de zang van de nachtegalen; nou dat zat helemaal snor, toen we naar de ingang van het duingedeelte liepen hoorde ik het welluidend gezang ons al verwelkomen. Er zaten er nog best veel gelukkig.

Henk had een beetje last van de warmte, hij wreef z'n gezicht en hoofd af en toe droog met een handdoek. Het stuk langs de zee was verkwikkend, een lekker koel windje waaide ons in het gezicht. We namen nog koffie met appeltaart, de appeltaart was verrassend lekker! 

Op het strand, vlakbij de zee lag tot onze verrassing een jonge zeehond. Ik maakte de foto die de blog siert. Even later hobbelen hij richting zee en verdween in de golven en keek om zich heen. Wij liepen door naar het parkeerterrein en namen afscheid. Henk bracht mij nog naar station Hoorn. We spraken af dat we in oktober weer eens met z'n tweeën gaan wandelen.

Aanval op het gras

Voor vanmiddag had ik een heel programma bedacht, eerst naar de bibliotheek om een besteld boek op te halen, daarna wandelen in Sandwijck en wat lezen op het bekende bankje. Bij de ronding van het weiland sprak ik met een medewandelaar, zo gaat dat onder wandelaars, eerst over het kapotte hekwerk, over de koeien en over de warmte. Al snel bleek dat deze meneer bij het KNMI werkzaam was en aan zijn lunch wandeling bezig was. Natuurlijk sprak ik over mijn vermoeden dat CO2 door kortgolvig licht wordt geëxiteerd en vervolgens lang golvig, infrarood licht uitzend. Leuk om daarover van gedachten te wisselen.

Na het gesprek ging ik terug naar m'n fiets en door naar "Ranzijn" om een grasschaar aan te schaffen. Ik moet nodig die grasmat te lijf, een hele klus waar ik me vervolgens in de tuin mee bezig hield. Rustig aan en afgewisseld met lekker lezen onder het pruimenboompje in de schaduw.

46 jaar stand gehouden

Deze uitbundig bloeiende kastanje ziet er jeugdig uit, geen reus met dikke stam en prachtig in bloei. Hij heeft daarentegen een heel leven van verplaatsing achter de rug. Ooit, augustus 1979 was ik bij Anneke ingetrokken in het kleine appartementje in de Staringstraat. Dat was dichtbij het Vondelpark waar we vast regelmatig kwamen. In de herfst heb ik daar een kastanje meegenomen. We hadden daar geen tuin, maar ik wilde hem graag ergens planten, dat werd uiteindelijk bij mijn ouders ergens in een hoekje van de tuin en inderdaad hij sloeg aan, ontkiemd en kreeg bladeren. Kortom de aanzet tot boom was er. Anneke en ik verhuisden augustus 1080 naar Bilthoven, waar we aan de Hoflaan over een forse tuin beschikten. Een jaar later nam mijn vader tot mijn verrassing het kleine kastanjeboompje mee en het kreeg een plaats in de buurt van de beukenboom. Dat bleek geen goede plek voor hem te zijn, hij bleef wat armetierig. Anneke heeft vervolgens een professionele hoveniersfirma ingeschakeld om hem te verplaatsen naar de plek waar hij nu nog steeds staat. Hij bleef altijd een beetje zielig, de bladeren werden snel bruin, maar hij hield het vol en nu, na bijna 50 jaar staat hij nog steeds trots te bloeien. Ik moest er een foto van maken.

Grand-Hotel Europa

Rillend van bewondering heb ik dit meesterwerk van Ilja Leonard Pfeijffer beëindigd. De teloorgang van "mijn" oude Europa met al haar cultuur en verleden op zo'n wonderbaarlijke wijze beschreven?! gewoon niet te geloven. Een compositie als een wonderwerk van Bach.

Ik moet nodig eens over dit boek corresponderen met mijn oude vriend Peter C. Ooit hernieuwden wij onze vriendschap,  nadat internet ons had bijgestaan, met uitvoerige mailwisseling over "ons Harry", Harry Mülisch een door ons relatief bewonderde schrijver die mijns inziens toch wel gepasseerd, of beter gezegd gedeclasseerd is door dit tweede meesterwerk van Pfeiffer; was zijn "Alkibiades" een waarschuwing voor de teloorgang van de democratie, daar is bovengenoemd werk de constatering van de culturele ondergang van Europa en misschien eigenlijk wel van de hele menselijke beschaving.

Het vijfde vermoeden van Evert

In de volkstuin die sinds enkele dagen onder mijn beheer valt staat een aantal fruitbomen, volop in bloei en ook in de omliggende tuinen staan veel bloeiende planten en struiken. Staat er aanlokkelijk bij, natuurlijk om de insecten ertoe te verleiden om de broodnodige bestuiving te doen plaatsvinden. Maar helaas, bij al mijn verwachtingsvolle blikken kon ik geen of hooguit een enkel insect op een bloem ontwaren. En nu kunnen we natuurlijk deze dierkens beschermen, op een rode lijst plaatsen en een verbod tot verzamelen uitroepen, maar ze zijn er gewoon niet of nauwelijks meer. 

Wat mij in huis opviel betrof het gedrag van de enkele indringer zoals de huisvlieg die in mijn keuken tegen het raam zat. Hij reageerde niet eens toen ik met mijn hand bewoog en naar hem toekwam, kon hem gewoon aanraken. Het leek wel of hij verdoofd, invalide was door perceptieverlies.

Ik wijt het inmiddels aan de relatief hoge CO2 concentratie die de opname van zuurstof remt. Ik heb uit wetenschappelijke kringen nog niet over dit vermoeden vernomen maar ik leid dat af uit het alom heersend fenomeen van de verdwijnende insecten, het is m.i. een systemisch probleem van onze biologische leefgemeenschap. Wellicht spelen meerdere mens-gerelateerde oorzaken een bijrol, maar CO2 is als enige systemisch, vandaar mijn vermoeden.

Spitten en zaaien

Vanmorgen opnieuw naar de tuin met gevulde zijtassen. Naast de schep, die Roos balancerend op de fiets meenam hadden we klompen, appeltaart, zaden, pootschepje, tuinhandschoenen, waterbak en nog wat ongeregeld bij ons. Appeltaart was om samen met Ineke en haar man het eerste genoegen van de tuin te omlijsten.

We besloten waar we de eerste zaden zouden gaan poten en dat stuk spitte ik om, (maakte ik zwart, zoals ik van Theo en Do leerde). Roos zaaide het in, ik liep heen en weer naar de pomp om water te halen. Intussen had Roos het platje van onkruid ontdaan. Ik deed rustig aan, had geen idee hoe m'n ouwe lijf dit ongewone werk nog aankon. Zou geweldig meevallen, geen spierpijn zelfs.

Op zeker moment kreeg ik een telefoontje, Ineke, ze had de code van het slot. Natuurlijk zei ik dat we aan het werk waren. Ze wilde Roos graag ontmoeten en zo zaten we even later met z'n drieën uitgebreid van gedachten te wisselen met een stukje appeltaart. Ach, we voelen ons al helemaal thuis! Goed sfeertje.

We maakten ook kennis met "de buurtjes".

Nog even water geven en opgewekt naar de flat.

Aan de slag

Daar ligt de tuin op ons te wachten. Eerst maar eens rond kijken. In de vooruit had ik Roos al een ruwe schets van een plattegrondje gestuurd op haar verzoek, ze was zo benieuwd. 

De blog klopt niet helemaal, Roos kwam pas deze dag m7et schep en hark uit de bus gestapt, maar ik had haar een hele serie foto's gestuurd en savonds gingen we kijken. Ik had alvast genoten, gewoon in de tuin zitten en van de stilte en de schoonheid genieten.

Ik had Ineke gesproken en vertelde haar dat ik zo blij was met deze tuin:"precies waar ik mee om kan gaan samen met Roos", niet te groot en veel bomen en struiken.

Ik vertelde ook dat Roos zo enthousiast was en vanavond al zou komen i.p.v. maandag.

Ik had al een appeltaartje gebakken, vindt Roos zo lekker en ik krijg gewoon energie door die tuin?! Ik vroeg of Ineke en haar man, met wie ik inmiddels ook kennis had gemaakt of ze de volgende dag ook op de tuin zouden zijn. Waarschijnlijk overdag niet, maar wellicht aan het eind van de middag wel even. Ze verwachtte dan ook wel de code van de sloten te weten zodat we in het schuurtje konden.

Roos kwam inderdaad zoals ik ten onrechte in de blog van gisteren schreef en wist niet wat ze zag, blaakt eveneens van enthousiasme. We besloten om de volgende dag aan de slag te gaan met schep en klompen.

Eindelijk weer een moestuin

Nog niet zo lang geleden had ik me ingeschreven bij de tuinvereniging Kloosterpark  als aspirant lid vanwege mijn belangstelling voor een tuin. Al snel had ik bericht gekregen dat ik op de wachtlijst was geplaatst als nummer 3. Ik verwachtte dat het nog wel een tijdje zou duren voor ik in aanmerking zou komen. Intussen was ik natuurlijk wel wat rond gaan kijken en zag dat de tuinen wel erg groot waren en dat een aantal daarvan wel "wat minder" goed waren onderhouden. Dus, pessimist die ik kan zijn zag de bui al hangen. Nou ja, afwachten maar, nou niet dus binnen een week werd ik gebeld door een vriendelijke dame die aangaf dat er drie tuinen vrij waren en dat ik zaterdag kon komen kijken. Nou, op de fiets, lekker dichtbij. Eerst kort gesproken over voorwaarden maar vrijwel direct kijken. Mevrouw, inmiddels "Ineke" zei al dat ze echt een tuin voor mij als oudere had en ze had niets teveel gezegd. Net als toen ik 18 jaar m'n huidige flat voor het eerst betrad wist ik: "dit is het!". Ineke had dat al gedacht. Het was de helft van zo'n grote tuin, een mooie opstal om gereedschap in te zetten, goed ingericht, alleszins redelijk onderhouden. Ik maakte direct de bovenstaande foto en stuurde die naar Roos. Ik was gewoon licht euforisch tot plezier van Roos. Zou ze eigenlijk pas morgen komen daar besloot ze om vanavond nog de trein te nemen. Ze moest het meemaken en kwam uit de bus gestapt, zwaar bepakt met schep, hark en schoffel, maar ook een tas met m'n klompen en zelfs wat pakjes met zaden. 

Natuurlijk gingen we nog even samen kijken, ze moest ook even door het raampje gluren. De code van de sloten kregen we de volgende dag, via de vorige eigenaar, van Ineke.

Vroegdiagnostiek en preventie

Al vroeg in het begin van mijn carrière in de gezondheidszorg werd ik geconfronteerd met programmatische preventie. Aan het huisartsenlaboratorium Utrecht waar ik toen werkzaam was als hoofd lab werd screeningsonderzoek aangeboden op cervix carcinoom, zij het dat ik daar in het geheel niet bij betrokken was. In een volgende baan als coördinator tussen het lab en de huisartsen bij het ziekenhuis laboratorium in Delft (SSDZ) raakte ik veel sterker betrokken bij dit bevolkingsonderzoek. En vervolgens als organisatie adviseur in de medische tak van KPMG was ik als penvoerder direct betrokken bij het adviesrapport rond bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Tegen die achtergrond heb ik mij intensief verdiept in de uiteenlopende aspecten van bevolkingsonderzoek, zowel positieve als negatieve. Je doet een bevolking veel aan bij dergelijk onderzoek en zeker niet alleen positieve dingen. In het gewenste geval gezondheidswinst natuurlijk, daarnaast verontrusting bij twijfelachtige uitkomst, te groot gevoel van veiligheid wanneer "alles goed" is bevonden.

Het heeft mij kritisch gemaakt op het bevolkingsonderzoek darmkanker maar vooral ook op het ongericht screenen. En nu, tot mijn opluchting heeft  de nationale Raad voor de Volksgezonheid dat ook geconcludeerd. Toen ik dat las slaakte ik een zucht van opluchting.

Levensprocessen op exoplaneet

Mijn pet vloog van bewondering van m'n kop omhoog in de lucht. Ik vond het al een ongelooflijke technische prestatie om tegen het licht in van een ster tòch zo'n piepklein planeetje waar te kunnen nemen. En nu is men er zelfs in geslaagd om spectra te analyseren van de atmosfeer van zo'n exoplaneet en daarin met een behoorlijke zekerheid gasvormige producten aan te tonen die hier op aarde door organismen in zee worden geproduceerd.

Natuurlijk is de sensatiepers daar direct mee op hol geslagen, maar dat hoort erbij. De schil van collegae wetenschappers is terecht afwachtend. Het heeft mijn enthousiasme gewekt en wel tegen de achtergrond van mijn gedachten, (hypothese?) Hoe de allereerste chemische processen in afkoelend plasma, sterrenstof zich afgespeeld hebben en de basis voor biologisch leven legden. Ook in die voorstadia kunnen en zullen verbindingen in de atmosfeer kunnen komen die in het onderzoek zijn aangetoond. Mijn bewondering voor de wetenschap van deze tijd is enorm, dan ben ik best trots op onze soort, de homo sapiens sapiens.

Goed advies van Rutte

Voor m'n flatje is de straat open gehaald om de gasbuizen te vernieuwen, een forse operatie waarbij ik m'n petje afneem voor de organisatie, het loopt kennelijk op rolletjes. De voorzitter van de technische commissie van de VvE onderhoudt het contact met de uitvoerder, zo wist ik al vroeg in het proces dat degenen die nog op gas kookten de hoofdkraan van het gas in hun flat moesten dichtdraaien en kon ik maatregelen nemen voor de flat van de buurvrouw. Hij vertelde mij ook dat het water zou worden afgesloten. Dat had ik natuurlijk niet meer aan gedacht maar merkte het toen ik na mijn "ochtendgebed" de plee doorspoelen en vernam dat de spoelbak niet vol liep. Ik moest me nog wel wassen, maar gelukkig had ik, op advies van onze voormalig minister president een flinke hoeveelheid water op m'n balkon staan waarmee ik mij kon reinigen en nog voldoende overhield om koffie van te zetten.

Inmiddels is het gat weer dicht trouwens.

Shame and scandal

Vanmorgen vroeg keek ik of er nog berichtjes waren, en ja hoor, een bericht via WhatsApp over de misstanden bij donorconceptie, het kan niet op. Dit keer van een van de moeders van m'n "donorkinderen". De verre overschrijding van het aantal donorkinderen per donor is nu weer het onderwerp dat grote emotie teweeg zou brengen bij betrokkenen.

Één van de effecten van al die negatieve berichtgeving is toch vooral dat negatieve aspect wanneer KID, toch goed en altruïstisch bedoeld, ter sprake komt. Ik trek me daar persoonlijk niets van aan maar het doet me geen goed. Ik heb ooit gedoneerd omdat ik eenieder met onvervulbare kinderwens dat gunde en het was zo'n klein gebaar. Maar het heeft een lawine aan gevoelens en wonderlijk handelen teweeg gebracht. Het is ook niet niks, het betreft de essentie van "het leven", het voortbrengen van nageslacht. Maar ja, er was ook geld mee te verdienen en het resultaat waren dan wel babies maar werden uiteindelijk volwassen mensen met hun vragen. Daar is onvoldoende bij stilgestaan vooraf.

In m'n kop rollen de gedachten door elkaar en denk ik ook aan "vroegig". Toen gingen dames met kinderwens zonder partner dat ergens "halen", zoals Jan Wolkers grof aangaf: "op vakantie in Griekenland bij zo'n visser met de visschubben in z'n borsthaar". En dan moet ik ook denken aan dat gekke liedje "Shame and scandal in the family". De maatschappelijke chaos zal voorlopig wel blijven vrees ik.

Zeker twee weken vroeger dan vroeger

Deze foto van een volop bloeiende Japanse sierkers maakte ik vanmiddag toen ik vanuit het station langs de Akker service flat fietste. Nog geen bloempje verwelkt, ze staan al een poosje in bloei. Ondanks het koude voorjaar en de droogte zijn deze bomen toch twee weken eerder in bloei dan in de zestiger jaren. Strijk en zet begonnen ze destijds op of rond 24 april hun roze pracht te tonen. Moet er ieder jaar even bij stil staan.

Nieuw Heeten en bevrijdingsfeest

Roos had voor mij een kaartje voor de uitvoering van de twee koren uit Wijhe vanwege de tachtigjarige bevrijding. Het was 80 jaar geleden dat de Canadezen dit deel van NL bevrijdden uit de Duitse bezetting.

Heel Wijhe vlagt al geruime tijd uitbundig, vrolijk gezicht.

Ik vulde de dag met een fraaie wandeling van Nieuw Heeten naar Holten. In Holten nam ik een ijshoorn met amarena ijs en slagroom. Terwijl ik dat lekkers voorzichtig probeerde naar binnen te likken zat m'n neus onder de slagroom en wel zodanig dat een lieve dame van de uitspanning mij een servetje kwam brengen; kostelijk.

Roos was de hele middag druk met de voorbereiding van het feestelijk concert. Om 21.00 uur ging ik naar de tweede uitvoering die avond voor een uitverkochte kerk. Was erg leuk om bij te wonen! 

Ik was zo moe als een hond; heb niet eens meer gemerkt dat Roos het licht uitdeed toen we in bed lagen; op weg naar de kussensloop was ik al vertrokken.

Je mag "nee" zeggen hoor!

Terwijl ik gisteren in de trein zat belde Joke met de vraag of ik vandaag kon oppassen op de kleine Mees; je mag nee zeggen hoor, drukte ze me op het hart. Ze moest met de twee oudsten Palmpasen lopen terwijl Mees dan lag te slapen. Tja, ik had wel een afspraak bij de huisarts, maar dat was zo vroeg dat ik zeker op tijd kon komen en ik vind het altijd gezellig met de kleine Mees. Het dreigde echter wel heel krap te worden want het vorige consult van m'n huisarts liep een half uur uit. Ik bedacht mij dat hij er vast geen bezwaar tegen zou hebben als ik een andere afspraak zou maken; uiteindelijk was ik keurig op tijd bij dochter die natuurlijk nog van alles moest doen in plaats van gezellig thee drinken met haar oude vader zoals ze voorgesteld had. In plaats daarvan "mocht" ik Mees wat yoghurt met nog wat erin voeren en intussen met autootjes zijn aandacht afleiden, want hij is nog steeds weigerachtige met voedsel. "Broem broem" ging hij met de karretjes en tussendoor schepte ik de yoghurt naar binnen. Joke legde hem snel in bed en smeerde hem snel naar de school. Ik nestelde me op de bank met uitzicht op de tuin en las verder in de Anabasis bewerking van Dan Sleigh, spannende bewerking van "de tocht van de tienduizend", de Anabasis van Xenophon, prachtboek.

Na enige tijd schrok ik wakker en had een moment geen idee waar ik was. Boven hoorde ik Mees huilen. Ben naar boven gegaan en heb me troostend opgesteld zoals een ervaren opa van dienst betaamt en heb wat in een Donald Duck gebladerd tot Joke thuis kwam met de twee oudsten. Ronja showde niet alleen haar prachtige groene jurk, maar ook haar balletpassen. Ook samen met Joke. Ronja bracht me nog naar het eind van de straat en ik ging naar het station en door naar Wijhe.

De slanke sleutelbloem

Ik hoef er niet eens de wekker voor te zetten, strijk en zet word ik "apevroeg" wakker en kon nog even blijven liggen tot 5 uur. Daarna wassen, scheren, ontbijt en de tas inpakken voor een wandeling door het Savelsbos. Ik had het boek over de Anabasis van auteur Dan Sleigh op de e-reader waardoor de treinreis naar Maastricht wel heel erg snel ging. Spannender dan het origineel van Xenophon en zeer vloeiend geschreven. Wat werd er in die tijd, meer dan 2000 jaar geleden toch geknokt en makkelijk gestorven.

Om iets over 9 uur zat ik op "het bankje" naar de vogels te luisteren en een tweede ontbijt te nuttigen. Flink water gedronken en vort met de geit. Het verschil qua bloeiende planten was duidelijk, het speenkruid was alweer uitgebloeid en vergeeld, veel nieuw spul waaronder hondsdraf, Salomonszegel, muscuskruid en talloos veel witte bloeiers, hoornbloem en zo. Ik genoot, kwam nog uitvoerig in gesprek met een heel wat fanatieker en deskundigen plantenman, nam niet weg dat we genoeglijk met elkaar van gedachten hebben gewisseld. Totaal is het zo'n 10 km van noord naar zuid door het Savelsbos. Zo op tweederde zag ik, naar ik vermoedde, de lang verwachte sleutelbloem. Op dat moment kwamen er twee boswachters aangeslenterd en inderdaad, het was de slanke sleutelbloem. Mijn dag kon niet meer stuk, maar ook de gele bosanemoon, een zeldzame plant die ik al eerder had gezien en op de foto gezet, maar nu ook op naam dus.

Nog een klein stukje en door naar de bushalte "splitsing" waar het buurtbusje exact op tijd kwam aanscheuren. Dan Sleigh kon me slechts tot Roermond een beetje bij de les houden, daarna moest hij de strijd met Morpheus aangaan, ik zakte steeds weg. Thuisgekomen lekker aan de thee.

Lunchen met Asbjörn

Vorige week of de week daarvoor vroeg hij mij of ik vandaag tijd had om elkaar te ontmoeten. Daar houd ik mijn agenda graag voor open, zo vaak zie ik hem niet, maar als hij even in NL is dan probeert hij meestal een treffen te regelen. Hij heeft het altijd zo druk met z'n werk, uiteindelijk konden we elkaar pas om 14.00 uur ontmoeten op Utrecht CS en gingen we op zoek naar een gezellig plekje om wat te lunchen. Ach, ik had al geluncht maar er kan altijd wel wat bij en daar ging het ook niet om. We zijn beiden nogal goed van de tongriem gesneden en er vallen geen stiltes, iedere keer dat we elkaar ontmoeten heb ik het fevoel dat we elkaar beter leren kennen. We spraken nu ook wel over een groot scala van zaken, waaronder ook heel persoonlijke dingen. Was fijn. We dronken nog ergens anders en liepen naar het station. Hij moest nog naar een werkafspraak in Amsterdam. We namen met een warme hug afscheid met een: "tot de volgende keer in Londen".

Op naam brengen

Vandaag had ik afgesproken met nicht Margreeth, dit keer niet primair om te wandelen maar om de oude fotoboeken van onze grootouders en van haar ouders te bekijken en de haar onbekende personen door mij, haar 10 jaar oudere neef, te laten identificeren, "op naam brengen" wordt dat bij de NEV genoemd.

Er was nogal wat malheur op het spoor maar uiteindelijk kwam het goed en zaten we aan de koffie met de fotoboeken voor ons neus. Ik graaf graag in het verleden en vond het erg leuk om een nieuwe blik in ons familiverleden te werpen en kon ook een paar mensen die Margreeth onbekend waren voor haar benoemen, waaronder onze betovergrootvader, Jan Onrust, de vader van de vader van onze oma, leuk toch?!

We lunchten en daarna aan de wandel langs een afgedamde voormalige arm van de Maas. Op het station namen we afscheid, we gaan elkaar weer zien in Egmond, samen met broer Henk door de duinen wandelen en hopelijk de nachtegalen horen.

Workum

Vanuit Wijhe is Friesland aanzienlijk sneller bereikbaar, dat wilde ik vandaag eens uitproberen. Ik wilde over de dijk langs het IJsselmeer vanuit Molkwerum, via Hindeloopen naar Workum en daar slager Blom bezoeken en het Jopie Huisman museum bezoeken.

Ik had de keus om vroeg te vertrekken, d.w.z. om 9 uur of wat later en dan lekker een dinertje op het gezellige dorpsplein en na 18.30 weer inchecken. Het werd de tweede mogelijkheid, ik vond het ook wel leuk om daar wat te eten.

Het was dan wel dichterbij dan vanuit de Bilt, maar het was toch al met al over 12.00 uur toen ik vertrok van station Koudum-Molkwerum. Eerst naar Molkwerum over het fietspad waar eenieder vriendelijk groette. Een mooi plaatsje met verderop de oude zeedijk die begraasd wordt door schapen en hier en daar ook lammeren. Het was best guur in de koude wind, maar daar had ik op gerekend. Over talloze hekken geklommen, tussen de schapendrollen laveren en daar kwam Hindeloopen in beeld, vanuit de verte die fraaie bescheiden toren. De deur van de kerk stond open, dus pet af en even binnen kijken. Mooi orgel en vooral sober protestants qua inrichting, best imposant. Verder gelopen door het dorp, langs het leugenbankje en op dat bruggetje van de 11 stedentocht en het stadje weer uit op weg naar Workum.

Daar aangekomen zag ik tot mijn genoegen dat er een restaurant open was op het plein. 

Ik liep even door naar het museum en werd hartelijk begroet door twee dames die de balie bemanden. Natuurlijk raakten we in gesprek en hoorde ik dat slager Blom gestopt was en dat er geen opvolging was. Jammer. Maar de combi tentoonstelling van Huisman en Helmantel was zeer de moeite waard. 

Na bezoek aan het museum heb ik wat gegeten en nog even via het kerkepad de verten bekeken. Mooi hoor dat Friese weidegebied. Was een fijne dag die Roos en ik hebben besloten met bridgen.

Frieda Belinfante

Vanmorgen een concert bijgewoond met als Leitmotiv het leven van Frieda Belinfante, een vrouw met veel kanten, waaronder vooral de muziek. Cellist, componist en dirigent. Zij was de eerste vrouw ter wereld die de baton mocht hanteren voor een groot orkest. Maar ze stond ook haar mannetje tijdens WO II in het verzet. 

De muzikale component van het concert, dat feitelijk meer werd gedragen door de voorlezing die pianiste Lineke Lever en celliste  Oihana Aristizabal Puga afwisselend verzorgden, bestond uit composities die samenhingen met het leven van Frieda. Was een boeiende versmelting van muziek en verhaal over een heel bijzondere vrouw.

Helaas hadden we beiden (expres) geen telefoon bij ons, dus geen foto.

Gewoon geen thee drinken

Vandaag voor een verjaardagspartijtje naar Papendrecht. Ik had woensdag al expres tutti frutti gekookt voor de jarige Joris die 5 jaar was geworden. Ik zag dat hij dit gezonde fruithapje wist te waarderen, net als vroegig z'n vader Peter.

Met de bus is het een hele rit en om dat zonder problemen tot het eind toe te halen vergt voor mij een streng drink regime, dus geen thee bij het ontbijt.

De beide opa's en oma's waren aanwezig plus een leuk stel jonge mensen, buren, ook met twee kleine kinderen. Anneke had Jokes drietal te logeren gehad en die liepen ook rond in de tuin. Met een lekker stuk appeltaart installeerde ik me in de tuin bij de kinderen, vind ik altijd leuk om mee te maken.

Al snel verplaatste het hele gezelschap zich naar de tuin. Leuk gesproken met de buurtjes en lekker met Marijn op schoot. En toen weer helemaal terug naar Wijhe met bus en Intercity's. 

Met de vlinderbus

 

Roos had voor vandaag een wandeling tussen Rijssen en Markelo gepland. Via Deventer naar station Rijssen en daar stond een zgn. Vlinder bus op ons te wachten, een belbus die Roos had besteld en ons naar de bushalte Leemspoor bracht. Direct begon daar de fraaie wandeling door een mij onbekend stuk Sallandse heuvelrug. Een klein herinneringsmonument memoreerde dat hier door toedoen van hoogleraar Barkman, bioloog een ander tracee werd gekozen dan het hier gelegen fraaie natuurgebiedje, hulde! Ik vermoed dat hij de vader was van een mij bekende.

Roos was hier al eerder en had niets teveel gezegd, dit gebied, Borkeld genaamd was schitterend en zo te zien weinig betreden.

Uiteindelijk kwamen we in Markelo en vijf minuten later de bus terug naar Deventer. Daar namen we de Intercity naar Utrecht en door naar de Bilt.

Busje kwam niet

Had ik een vroege busrit naar Utrecht CS gepland, was de eerste rit - van 6 uur - uitgevallen. Dat constateerde ik overigens pas op de halte. Ik had een vervolgbezoek aan het Savelsbos gepland en gooide m'n plannen maar om. Natuurlijk had ik een bus later kunnen nemen, maar ja, dan gaat m'n kortingsabonnement niet op, mijn Noord-Hollandse zuinigheid kan dat niet hebben har har.

Dan maar weer een "zwart boertje", oftewel van Leuvenum naar Nunspeet, nu direct via de nieuwe route aan de andere kant van het spoor.

Met de fiets naar het station en met de trein van 9.30 naar Harderwijk. Op de bushalte stond een groepje studenten die biologisch onderzoek gingen doen bij kasteel Staverden aan de vegetatie bij de beek.

Ik liep vanaf halte de Zwarte Boer de bekende route en sloeg voor het Hulshorster zand af om de snelweg en het spoor over te steken. Via landgoed Hulshorst richting Nunspeet en lunchen op een bankje. Ik had koffie, boterhammen, een sinaasappel en een appel! Er kwam een meneer bij me zitten en vanzelfsprekend kwamen we in gesprek. We besloten om een stuk samen op te lopen, was genoeglijk. Enkele kilometers verderop scheidden zich onze wegen en even later zat ik in de trein naar Roos. Lekker samen gegeten, ze had heerlijk mals gesudderd buffelvlees en gebonden soep.

Geniaal!

Vandaag kreeg ik een videootje van Joke met Mees achter een bord met stukjes brood. Hij zat niet zozeer te eten: "nee, daar begint ie niet aan!", maar hij speelt ermee en af en toe gaat er een stukje naar z'n mond zoals kleintjes dat met alles doen. Het ei van Columbus. Geniale actie van dochter en ik maakte de grap dat ze deze bevinding maar moest publiceren. Ze had het kennelijk ergens gelezen, maar goed nagedacht hoe kleintjes in elkaar zitten.

Intussen kreeg ik ook een foto van het jurkje, gedragen en geshowd door Ronja. Gelukkig is het toneelstukje al vrijdag, het jurkje is wel krasjes geworden zei Joke gisteren al. Tot vannacht 2 uur is ze ermee aan het werk geweest. Bewondering hoor dochter!

Afwisselende familiedag

1 april, grapjesdag, maar ook de verjaardag van kleinzoon Joris. Makkelijk te onthouden, m'n agenda attendeerde me en ik appte schoondochter Jessica met de felicitatie. Ik kreeg een paar leuke foto's van de vroege viering van dit heuglijke feit.

Vervolgens ging ik - aanzienlijk later dan het oorspronkelijk plan - naar Joke die druk.bezig was met naaigerei, een kleurig groene jurk voor het toneel optreden van haar dochter Ronja. Ze liep nog wat peinzend met schaar en groene lappen en wat kant, improviserend en vroeg mij zelfs om een mening. Ik kon me geen voorstelling maken en verliet mij op m'n vermogen om wenselijk te antwoorden. Ik vermoed niet dat ik iets heb bijgedragen aan het uiteindelijk resultaat.

Intussen werd Mees wakker, hij wilde niet meer eten, slechts de moedermelk kon zijn goedkeuring wegdragen. Nou, dat hebben we geweten. De gedachte is natuurlijk dat honger op zeker moment wel tot eten zal dwingen, nou, niets daarvan. Hij weigerde alle lekkers. En daar zat ik met een hongerig kind van anderhalf jaar, niets willen eten en krakend van de trek. Joke moest echt de andere twee ophalen van school. Mees werd huilerig, ik nam hem op schoot en probeerde hem te troosten, hij ging af en toe zo tekeer dat ik dacht dat hij buikkramp had, een koliek? En dan werd hij weer rustig en z'n leuke zelf. Maar eten, ho maar?! Joke probeerde van alles, maar hij spoog gepureerd eten gewoon uit. Hij wilde moedermelk. Uiteindelijk heeft ze hem op die manier en zichzelf de rust gegeven. Had ze ook nodig om het jurkje af te maken.

Ik ging in de middag met de drie kinderen naar de kinder speeltuin met glijbaan. Ze gingen steeds gekkere dingen doen tot ik het genoeg vond en met Mees terug ging. Intussen had Joke het eten gemaakt. Mees wilde niks!

Pas toen Pieter thuis kwam gaf ze zich gewonnen en Mees het gewenste. De rust keerde weer. Ronja liep nog een klein stukje met me mee naar het station. Was een enerverende dag geweest. 

Joke was tot 2 uur snachts doorgegaan tot het jurkje af was. Een snoezig resultaat!