Van Borne naar Weerselo

Tot mijn verbazing ging de wekker om half acht en stond Roos direct naast het bed. Ze is nooit zo snel maar nu wel, we zouden een lang weekend gaan bridgen in Ootmarsum. Dat was ons enkele weken geleden zo goed bevallen, met name het hotel en de gezelligheid bij het bridgen dat we nu alweer gingen. Een hele onderneming die we steeds combineren met onze andere sportieve activiteit: wandelen. En zo had Roos voor vandaag een wandeling bedacht, intensief geklemd tussen OV-voorzieningen. Eerst met de trein naar Borne, dan met een buurtbusje tot de rand van Borne. Daar begon de wandeling naar Weerselo en van daar weer met het buurtbusje naar onze bestemming, stadshotel Ootmarsum.

Was een aangename wandeling waarin Roos alle kleine stukjes natuur die te bekennen waren in deze intensief door landbouw gedomineerde streek, Twenthe, had opgenomen. 

Uiteindelijk in Weerselo aangekomen vonden we de bushalte tussen de vrijdagse marktkramen. Vlotjes met het busje naar Ootmarsum waar we ons direct lieten verwennen: warme appeltaart met slagroom en kaneel ijs.

Het hotel stelde ons niet teleur, fijne kamer en lekker gedineerd. Het bridgen was weer even wennen met kaarten, maar het resultaat en het plezier in het spel stemden tot tevredenheid.

Heb je Ovidius Metamorphosen voor me?

Vanmorgen vroeg, ik lag nog in bed het NOS nieuws op de phone te lezen, kreeg ik een WhatsApp bericht van Cyria met de vraag of ik voor haar de Metamorphosen van Ovidius te leen had. Nou die had ik, verder had ik een afspraak vanmorgen vroeg bij de tandarts in Amsterdam. Cyria woont in Haarlem en dat viel allemaal goed te combineren. Zo zaten we rond de middag ergens in de buurt van het station Haarlem heerlijk te lunchen en te praten over o.a. kunstgeschiedenis. Ik gaf haar mijn oude "Ovidius" ten geschenke; op mijn leeftijd begin je wat af te bouwen en is het fijn als je iets dat je altijd dierbaar was kunt doorgeven. Cyria doet sinds kort een cursus kunstgeschiedenis en had nu een thema over de invloed van dit prachtige klassieke werk van Ovidius in de (schilder)kunst. 

Ik moest weer snel door, zou nog naar Wijhe gaan. Zij had voor mij ook een boek, waarvan ze dacht dat het mij zou interesseren, "de glans van oud ijzer" van Cornelis Verhoeven. Dat nam ik natuurlijk mee, ik lees graag boeken die mij geadviseerd worden.

Onderweg in de trein appte ik nog uitgebreid met haar over de prachtige verhalen van Ovidius.

Ik had geweldige pech met de aansluiting en vertraging zodat ik een uur langer over de vertrouwde rit naar Wijhe deed dan andere keren. Ach, na zo'n gezellige dag en met mijn door vele jaren treinreizen tot flegmatisch geslepen karakter kwam ik opgewekt bij Roos aan. Nog wat nageborreld zelfs.

De oude stoel gaat eruit

Dit is nog de oude stoel van m'n moeder, inmiddels vast al 45 jaar oud. Sinds ik op de flat woon staat deze versleten zetel op deze plek, maar nu heb ik besloten dat hij op mag krassen. Maar eerst eens onderzoeken of er in het gezin van broer Henk misschien nog belangstelling is voor "de stoel van oma". Toen ik enkele jaren geleden de oeroude klok van m'n ouders wilde doorgeven aan nichtje Petra, bleek dat broer Henk daar had ingegrepen en de klok niet slechts had opgeknapt maar ook zichzelf had toegeëigend. Maar zo niet de stoel, daarvoor was geen plaats in herberg of stal, zal uiteindelijk op "de werf" eindigen vrees ik. Noch Petra, noch Henk had enige belangstelling. Tja, zo vergaat het uiteindelijk alles.

Zo ongelooflijk lenig

Vandaag gingen we bijtijds op weg naar Heesch, kijken naar de jaarlijkse uitvoering van de dans organisatie waarin Lieva en Guusje lid van zijn en intensief trainen. Van hun kunsten worden we regelmatig op de hoogte gebracht met videootjes via WhatsApp die moeder Mariska regelmatig stuurt. Maar vandaag uitvoering, wedstrijd zelfs geloof ik.

Gewapend met m'n Swarovski verrekijker op stap. Mariska had met enige moeite een tweetal plaatsen voor ons bezet gehouden en we vulden de groep oma's en opa's, vader en moeder en nog meer familie aan. Gezellig wat zitten kosten voordat het spektakel begon.

En ja hoor, net als vorig jaar, knappe dansen als een soort dansante akrobatiek werd door verschillende groepen en individuele meiden uitgevoerd. Ook de twee kleindochters in groepen en Guusje zelfs solo. Knap hoor hoe goed alles werd uitgevoerd. Op verzoek van de organisatie en vanwege de privacy van de deelnemers werden geen foto's gemaakt, maar geloof me, ze waren allen prachtig gecostumeerd.

Wij gingen naar de bus, snackten een frietje met kroket en namen de trein naar Wijhe.

De twee broers aan de wandel

Leuk hoor voor een vader die jarenlang het goede voorbeeld heeft gegeven, mijn zoons Peter en Hugo gaan tegenwoordig af en toe met z'n tweetjes stevig aan de wandel. Ook vandaag weer en opnieuw door dat mij overbekende gebied tussen Driebergen en Maarn, zo'n ruime 30 kilometer. 

Winterse beelden uit de Hoge Venen

Van vriend Dick kreeg ik een video van zijn wandeling met z'n Duitse wandelgroep over de Hoge Venen op de grens van Duitsland en België. M'n hart ging ervan open, wat heb ik in vroeger jaren ongelooflijk genoten van die natuurlijke schoonheid en dan vooral in de winter met sneeuw en ijs. Gelukkig had Dick wat foto's voor mij die ik in m'n blog mocht opnemen, het heerlijke geluid van zo'n sprankelend beekje moet u lezer er maar bij bedenken. Mij klinkt het tintelend in de oren.

Een lift terug

Voor vandaag had ik besloten om mijn oude schoolvriend Peter C. op te zoeken. Na een lange tocht met bussen en trein en uiteindelijk met hulp van enkele voetgangers (de telefoon gaf het halverwege op) kwam ik op het adres. Toen ik uit de lift kwam stapte hij net in, op weg naar de eetzaal waar de lunch verzorgd werd. 

Hij zag er prima uit, had wel moeite met spreken maar we waren beiden blij elkaar weer te zien. Na de maaltijd (ik at mijn meegenomen broodje kaas) gingen we naar zijn appartement en tonijn verrassing was daar ook een van zijn dochters. Fijn om haar weer te zien. We zaten genoeglijk met z'n drieën wat te praten. Uiteindelijk namen we afscheid en beloofde ik om een volgende keer met m'n oude vriend een ommetje te maken. Ik kon met z'n dochter meerijden met de auto.

Singer museum

Hiertoe aangetrokken door de nieuwsbrief ging ik vandaag naar het Singer museum vanwege de tentoonstelling van werken uit de periode vlak voor WO I. Het hier boven getoonde "de zaaister", van Herman Gouwe trof mij, maar daarnaast ook Jan Sluijters en Leo Gestel met dat prachtige vrouwenkopje met hoed. 

Jan Sluijters met een kleurexplosie, inspirerend mooi werk. En van Gestel een van mijn favorieten:

Ik genoot volop en heb nog een werk gefotografeerd waarvan ik de maker niet ken maar dat mij zodanig frappeerde dat ik ervoor terug ben gelopen.

Museum MORE en Ruurlo

Op mijn voorstel gingen we vandaag naar Ruurlo, wat mij betrof eigenlijk voor het Willink museum aldaar in kasteel Ruurlo met haar bijzondere verzameling schilderijen en heden een uitgebreide collectie jurken van Mathilde en Fook Leng. Maar natuurlijk breidde Roos onze dagindeling uit met een prachtige, rustige wandeling daar in de buurt van het museum. Was inderdaad wonderschoon met goede paden zodat ik zonder stok, maar ook zonder te struikelen heb kunnen genieten. Sloot prachtig aan bij het betreden van het kasteelterrein.

Natuurlijk het bijzondere magisch realisme van Willink op de beneden verdieping.

Het interieur van het kasteel is op zich al zo schitterend dat het museaal genoemd mag worden; ingelegde houten vloeren waarvan ik verbaasd was dat het bezoek die mocht betreden. Bleken bij de inrichting van het museum, dus vrij kort geleden te zijn aangelegd, dus naar oude stijl gerestaureerd, aldus de vriendelijke suppoost (V).

Op de bovenverdieping de jurken van Mathilde, volstrekt niet mijn goesting, maar Roos en wat later bleek, ook dochter Joke waren zeer gecharmeerd van deze uitbundige, maar vooral ook peperdure mode uitingen.

Tot slot bleek ons dat er helemaal verstopt bij de ingang nog een prachtige zaal was met stoelen voor publiek. Leek mij een bijzonder sfeervolle ambiance voor muziek uitvoeringen, heden "de trouwzaal" genoemd.

Een echte sneeuwpop!

Toen ik vanmorgen uit het badkamerraam keek zag ik niks, een dun laagje sneeuw verhinderde het om naar buiten te kijken. Beneden gekomen zag ik dat er een minuscuul laagje sneeuw was gevallen, minuscuul misschien maar voor de kleinkinderen genoeg om een piepklein sneeuwpopje te maken; schattig om een trots en blije Joris naast zijn bouwwerkje te zien.

Hier samen met mamma aan de slag.

Altijd als ik wandel denk ik aan jou

Die uitspraak van mijn lieve schoondochter Jessica ontving ik hedenmorgen. Ze was aan de wandel, deed me zo'n plezier. Was me nooit zo opgevallen dat ze van wandelen en anderzins stevig bewegen hield, maar uit onze WhatsApp correspondentie bleek dat ze er serieus tegenaan gaat: speciale kleding gekocht, houdt eigenlijk best van het buiten zijn. Natuurlijk begon ik weer met mijn verhaal over het belang van beweging, "maar dat verhaal kende ze wel", zo werd mij duidelijk. Ze stuurde ook een foto van tijdens haar wandeling, heeft er duidelijk zin in! Doet schoonpappa goed. Volhouden lieverd!

Gezellig met Mees

Vanmorgen vroeg ontbeten met Roos en op weg naar Gouda. Roos had graag mee gewild maar had een meeting in Amersfoort. Ik had met Joke afgesproken dat ik om half twaalf daar zou zijn. Het werd een kwartiertje later mede omdat ik lopend vanaf het station werd aangehouden door een collega bejaarde die zich afvroeg hoeveel kilometer ik wel maakte met mijn twee stoere wandelstokken. We kwamen uitvoerig aan de praat, maar even later werd ik toch heel hartelijk welkom geheten door dochter en kleinzoon Mees. Gezellig aan de thee terwijl Joke aan een jurk voor Ronja werkte en Mees gezellig heen en weer dribbelde en grapjes uithaalde, lekker mannetje. Ik weet niet meer wie begon maar op enig moment stak hij zijn tong uit, een spits, relatief lange tong die mij direct aan m'n oude moeder deed denken, die had dat ook en kon zelfs het puntje van haar tong tegen haar neuspunt krijgen. 

Even later gingen we vroeg lunchen waarbij ik Mees telkens stukjes brood voerde. Begin van de middag ging Joke naar de school van de kinderen om iets voor te bereiden. Daar was ik voor ingevlogen om op Mees te passen. Dat werd het bekende recept van o.a. boekjes kijken, plaatjes van dieren. Hij plaste keurig op het potje, gaf aan dat hij eigenlijk wilde slapen en even later lagen we voet tegen voet samen op de bank te slapen. Joke moest toch lachen toen ze thuis kwam. Ze maakte nog snel een heerlijke tomatensoep en daarna liep ik weer naar het station voor de terugreis.

In de trein ge-appt met Roos die aansluitend aan haar vergadering door reisde naar de Opera in Amsterdam. 

Fabels over China

Ik zag het bij Roos op een stapeltje liggen, dit boek, getiteld "fabels over China" en wilde het direct lezen. Al decennia verbaasde ik mij over de onwaarschijnlijke opstanding die dit land tijdens mijn leven heeft meegemaakt. Een land dat zich in minder dan een eeuw heeft opgewerkt van derde wereld land tot een technologische en economische grootmacht. Ik had er nooit veel over gelezen maar gewoon zo om me heen geluisterd en opgepikt. En nu dat boek van Jan van der Putten dat unverfroren duidelijkheid schept. Heb het met plezier in één dag uitgelezen.

Kantjil

In de bibliotheek zag ik op een uitstaltafel een boek liggen met een uitspringend woord: Indrĺa. Direct sprong mij de naam Indra kamadjojo tebinnen, een naam uit mijn jeugdjaren, een programma in de beginjaren van de TV in ons land. Kijken op woensdagmiddag bij de buren. Een Indische meneer die een spannend verhaal vertelde en schaduwfiguren maakte, Kantjil, slim hertje. Ik herlas het in dit boek maar zag daarbij dat deze meneer een imposante staat van dienst had en veel.voor "de dans" heeft betekend. Ook zag ik dat hij in een oude TVserie naar het boek van Couperus, "de stille kracht" een rol heeft gespeeld. Die serie heb ik direct bekeken, staat in z'n geheel op YouTube. 

Voordelen van een volkstuin

Sporten? Nee, je kunt beter scharrelen als je gezond oud wilt worden, hield de hoogleraar Ouderengeneeskunde me voor. Sporten leidt te vaak tot permanente schade aan je lijf. Gewoon gedurende de hele… | Jeroen Maters | 346 commentaren https://share.google/K8MUi1rQ7yeOb38ca

Dit berichtje kreeg ik van dochter Joke. Ik las het en was het er wel mee eens, dat gedoe in zo'n grote zaal met allelei apparaten en gewichten dat sporten wordt genoemd spreekt mij niet echt aan. Heb het in mijn werkende tijd wel gedaan en later ook met Roos samen bij Sportcity, maar het was en is niet echt "mijn ding".

Maar toen ik later de hierboven gemelde "link" aanklickte begreep ik wat de reden was dat ze mij dit had gestuurd; dat scharrelen vind je in optima forma in het hebben en bezig gaan met een volkstuin! En daar ben ik het zo grondig mee eens. Voor 70 plussers is het een fantastische invulling van de vrije tijd, althans zo beleef ik het.

Heerlijke plek om te vertoeven, zo'n rommelig schuurtje met gereedschap voor in de tuin. Kan ik me intens gelukkig voelen als het zonnetje er dan ook nog bij schijnt.

Neorealisme in Gorssel

Een imposante collectie schilderijen van rondom 1920 uit diverse Europese landen, dat is kort samengevat de schitterende tentoonstelling die we graag wilden bezoeken in museum MORE te Gorssel.

Ook veel werk van het museum zelf, Carell Willink en Jan Mankes. Ik genoot er erg van. Dit museum en het Singer in Laren zijn bijzonder verrassend.

Ik merk dat realistisch werk me het meest aanspreekt, hoeft zeker niet als fotografisch te zijn, moet duidelijk iets toevoegen en dat vond ik hier volop! Ga erheen lezer!

Een vervroegde sinterklaas

Voor Roos blijft de viering van het Sinterklaasfeest iedere keer aanleiding tot een liefdevol geschenk voor deze lomperik. Dit jaar vierde zij het overhandigen van het geschenk wat vroeger dan de vijfde december, een heel geestig kado, een boek dat handelt over het gedrag van laboratorium muizen die liefdevol in grote ruimte van hun pensioen mogen genieten. Daarenboven had ze een schitterend gedicht in zevenvoetige Alexandrijnen en op rijm geschreven, bijzonder kunstig.

Ik voel me er ieder jaar weer verlegen onder deze lieve bejegening.

Het gedicht zal ik hier plaatsen indien de auteur accoord gaat.

De knoflookjes komen op

Het is vijf weken geleden dat de knoflookteentjes de grond in gingen en nu komen ze al op. Niet allemaal tegelijk, maar een stuk of 5 van de 30 die we geplant hebben steken hun sprieten stoer in de koude buitenlucht om wat op te pikken van het magere zonlicht in deze herfstmaanden. Ik had het niet kunnen bedenken dat er iets in de winter groeit, maar de ervaring van Roos wijst uit dat het prima gaat, de teentjes die we hier hebben gepoot zijn zelfs afkomstig uit haar tuin in Wijhe. Daarnaast mag niet onvermeld blijven dat ik ook een tweetal teentjes heb verkregen van Joris M. uit Oostenrijk. Maar die zijn wat later geplant.

Pepernoten en spektaart

k had voor Dick spektaart en krentenbrood gebakken en meegenomen. Daar had hij vandaag lekker van gesmuld en stuurde me een foto van het lekkers. Hij had mij een hele voorraad pepernoten meegegeven omdat hij wist dat ik daar zo gek op ben. Het geringe restant heb ik eveneens gefotografeerd en toon ik hier als getuigenis van mijn vraatzucht

Op stap met Rimo

Mijn oude vriend Dick, we kennen elkaar inmiddels zo'n 45 jaar en hebben vele kilometers wandelend afgelegd heb ik vandaag een mooi stuk Limburg verkend. We zijn in die jaren wat gematigder geworden waar het de afstanden betreft, maar toch weer een kleine 9 km. Was weer als vanouds, genoeglijk koutend, lopen langs en door het fraaie Limburgse landschap. 

Het is een hele reis heen en terug maar blijft de moeite waard! Blijven we doen makker!

Oorlog en terpentijn

Een bijzonder boek dat ik ten tweede male ter hand heb genomen. Indringend, gebaseerd op de herinneringen van de grootvader van de schrijver, gebeurtenissen en roerende herinneringen aan zijn jeugd en de loopgraven van WO I. 

Zelfs nu bij tweede lezing moest ik af en toe een traantje wegpinken zo roerend hebben grootvader en kleinzoon dit boek gevormd.

Een warm liefdesverhaal, spelend in de arme tijd, de industriële revolutie. Als zeer moedige soldaat in het Belgische leger bij de verdediging van de linie aan de IJzer, grensrivier destijds. Zijn grote liefde die stierf aan de Spaanse griep. Ga het lezen zou ik willen adviseren.

In museum MORE in Gorssel zag ik een schilderij dat ik speciaal fotografeerde om bij deze blog te plaatsen.

Een dode soldaat, hangend in het prikkeldraad.

Perenboompje verplaatsen

Een hele klus, Roos wilde graag dat er een vijver wordt aangelegd in onze Volkstuin en daarvoor moest een perenboompje wijken. Dacht ik aanvankelijk dat het een aftands boompje was dat gewoon geruimd kon worden begreep ik van een deskundige dat het een prima boompje was en daarom besloten we om het te verplaatsen. En dat is ons prima gelukt. Het was een hele inspanning maar zoals de onderste foto laat zien kwam hij goed los.

Reünie van m'n oude dispuut

Inmiddels is het 61 jaar geleden dat het dispuut PROIRA binnen de vereniging Liber plechtig werd opgericht, 1964 dacht ik, een jaar voordat ik begon met mijn studie Chemie. Het voelde in die eerste jaren vooral als een vriendenkring waarin op ludieke wijze een entree naar de academische wereld werd voorbereid. Ieder jaar kwam een aantal nieuwe leden de club versterken en in de loop der jaren verdwenen velen uit zicht. Maar na al die jaren bestaat nog steeds een zekere coherentie. Er worden gezamenlijke wandelingen georganiseerd, museumbezoek en 1 op 1 contacten. Het hoogtepunt bestaat uit de jaarlijks georganiseerde reünie. Dit jaar bij Marleen en Aart, die elkaar binnen ons oude dispuut decennia geleden hebben ontmoet.

Vandaag was het weer zo ver. Alle deelnemers nemen wat mee om te eten. In een centraal gesprek kwamen aspecten uit de oude tijd aan de orde. Daarbij kon ik over de allereerste jaren wat vertellen. De gewoonten uit de groentijd riepen vragen op tegen de achtergrond van de hedendaagse uitwassen dienaangaande. Was toen niet aan de orde binnen onze vereniging.

Voldaan keerde ik terug naar huis.

Rodolphus Agricola

Bij het bezoek aan museum "de Waag" in Deventeer maakte k een foto van dit schilderij, niet vanwege de schilderkunst of het onderwerp, maar vanwege de karakteristieke neus van deze heer, Rodolphus Agricola aldus het bijschrift op het middeleeuwse schilderij.

Eenmaal thuis en al bladerend in m'n foto's kwam ik hem weer tegen en blijkt hij een eminent humanistisch geleerde te zijn geweest, afkomstig uit Baflo in Groningen alwaar een standbeeld van hem staat. 

Net als Isaac Asimov

Ik ging met een armvol boeken terug naar huis, had stevig ingeslagen bij de bibliotheek. Zo langzaam maar zeker vind ik mijn weg aldaar en geneer ik me niet om boeken te reserveren, veelal boeken die ik al eerder heb gelezen, maar nu wel eens als papieren exemplaar opnieuw ter hand/oog wil nemen. Terwijl ik naar het scherm liep om de te lenen boeken in te checken zag ik een uitstalling van boeken met daarin een mij onbekende van Stephen Fry, classicus, schrijver, komiek en wat nog meer?

Het hier boven getoonde boek heb ik vrij snel uitgelezen, het heeft in de verte wel veel weg van een fascinerend verhaal dat ik in mijn tienerjaren las: "einde van de eeuwigheid" was de titel, meen ik, onderdeel van een sciencefiction omnibus. Tijdreizen, een fascinerende onmogelijkheid en in beide verhalen met als doel om een oorzaak van oorlog te voorkomen hetzij de geboorte van agressor Hitler te voorkomen, fascinerend uitgewerkt, maar gaat op den duur vervelen. Ik weet niet of ik het zal aanbevelen, daar waar Asimovs' verhaal mij sterk tot nadenken heeft gebracht; minuscule zaken die sterke gevolgen hebben, later benoemd als "vlindervleugel effect".

Oldenzaal op zondag

Na het ontbijt moesten we ons nog haasten voor de bus, maar dat lukte, deze keer eerst richting Oldenzaal. Bij halte de Weeldbaan in Rossum begon onze wandeling. Juist op dat moment kreeg ik een WhatsApp bericht, dus terwijl Roos de track opstartte (zie foto) beantwoordde ik de app. Het werd een mooie herfstwandeling door het Twentse landschap, afwisselend bos en boerenland en vandaag geen druppel regen. Uiteindelijk kwamen we na 10 km op onze eindbestemming, bushalte Hofmeijerstraat Oldenzaal en keken we daar nog wat rond.

Op tijd met de bus weer terug naar Ootmarsum en hotel.

Weer lekker gebridged, heel genoeglijke nazit, net als gisteren. We hebben een heerlijk bridge gevoel overgehouden en direct weer geboekt bij Dekker en dit hotel in Ootmarsum. Morgen nog een laatste wandeling.

CBS

Voor dagelijks gebruik betekent CBS natuurlijk Cetraal Bureau Statistiek, maar in bridgejargon is het Check Back Stayman, een onderdeel van het biedsysteem om uit te zoeken of de partner bij een vlucht naar 1 SA na ongestoorde opening met 1 in een hoge kleur een gewenste steun heeft.

Openaar 1 S, antwoord 1 SA.

Openaar heeft iig 5 schoppen

Antwoord wijst op minder dan 3 schoppen en 6 tot 9 punten.

Openaar biedt 2 klaver

Heeft 5 schoppen en niet 6, heeft meer dan 14 punten en wil meer van partner weten

Partner biedt 2 harten bij 4 of meer harten en steunt eventueel openingskleur, 4 bij klaver of 3 bij Ruiten. 

Moet verder geanalyseerd worden. Roos, klopt dit een beetje?

Tot over m'n enkels door de prut

Eerst een stuk met de bus, Roos had voor vandaag een wandeling bedacht en ondanks de nattigheid die het KNMI voorspelde gingen we op weg. Nou, dat hebben we geweten. Het landschap was prachtig, maar een deel van de etappe was feitelijk onbegaanbaar. Desondanks zijn we doorgeploeterd over een koeienpad met modder. Dankzij de stokken hebben we het gered. 

Terug in het hotel hebben we ons gered en alles uitgespoeld. De hotel voorzieningen waren voortreffelijk. We konden, op mijn schoenen na alles droog krijgen. Was een heel avontuur geweest. Van de modderpartij hebben we geen foto's. 

Op naar Ootmarsum

Vanmorgen ontmoetten we elkaar in de Intercity naar Deventer, op weg naar Ootmarsum voor een lang weekend wandelen en bridgen. We waren lekker op tijd in dit fraaie plaatsje in Twenthe waar aanzienlijk meer galeries zijn dan bakkerszaken. Grappig, al die  chique ingerichte winkels met veelal kleurrijke sculpturen, modern en mooi opgesteld. Net als in een Grieks toeristen stadje, straten met slenterend voetgangers.

Nadat wij ons gemeld hadden in het hotel liepen ook wij door het stadje en vonden de sculptuur van de paoskerels, een oud gebruik hier in Twenthe, net als het paasvuur en blazen op van die grote hoorn, midwinter blazen.

We maakten kennis met de andere bridgers en na het diner ging het los. Lekker relaxed gespeeld. 

Drones

Deze wonderlijke foto stuurde Asbjörn mij naar aanleiding van een buitenlucht show die hij had bijgewoond. Een magisch gezicht, zo'n doodshoofd, afgetekend tegen een donkere lucht. Ik dacht aan een hologram, maar nee, het zijn keurig gedirigeerde "drones" die - zoals video's lieten zien - bewegende beelden kunnen vormen. Ik schrok ervan en realiseerde me de militaire en andere mogelijkheden van zo'n bestuurbare zwerm drones. Daarover ontspon zich dan ook een interessant WhatsApp gesprek. 

Schouw op de tuin

Eigenlijk zou ik iedere dag wel iets over de tuin willen schrijven. Het geeft mij zo veel plezier om bezig te zijn, vooral het wat ruigere werk als spitten en snoeien. Maar daar blijft het niet bij, vooral beginnende tuinliefhebbers moeten aan normen voldoen en worden daarop afgerekend, zo moeten de zijkanten van de paden vrij van onkruid zijn. En dan ziet u op de foto dat ik hier toch wel een kleine prestatie heb geleverd, een aantal meters "zwart gemaakt", zoals mijn leermeester Theo dat noemt. 

Aardappels poten

Peter is binnen zijn vrij beperkte mogelijkheden in z'n voortuinen ook aan het moestuinieren. Hij vertelde mij dat hij ergens vier wat verschrompelde aardappels vond met van die uitlopers, wanhopige pogingen van de aardappels om te groeien. Op voorspraak van z'n oudste zoon, Joris werden de aardappels ergens in het voorjaar gepoot en weldra groeiden ze voorbeeldig. Vandaag stuurde hij mij trots het resultaat. Enkele kilo's prachtige piepers.

Herfstkleuren.

Vandaag een wandeling gemaakt in de omgeving van Wijhe. Het was droog weer dus geen last van koude regen, het waaide alleen flink. We kwamen ergens langs een slootje met riet. Ik vond het opvallend dat het riet tweekleurige bladeren had; heb ik nooit eerder gezien. Deels groen naast reeds verkleurd bruin. Op de foto die Roos op mijn verzoek maakte is het helaas niet zo duidelijk te zien. Het viel mij op.

De kunstschilder Han van Meegeren

Natuurlijk herkent u dit schilderij, "de Emmausgangers" van "meestervervalser" Han van Meegeren. Het zou, aldus de "deskundigen" van destijds een werk van de 17e eeuwse beroemde Johannes Vermeer zijn. Ik heb mij er vanaf de eerste keer dat ik het zag, in museum Booijmans-van Beuningen altijd over verbaasd dat men dit destijds voetstoots heeft aangenomen. Kijk eens naar die vale kleuren, dan zie je toch in eerste oogopslag dat Vermeer dit niet heeft geschilderd. Nee, het is naar ik vermoed een test geweest van de best begenadigde schilder van Meegeren om al die zelfbenoemde deskundigen te testen! Hij was naar wat we vandaag in Deventer museum "de Waag" zagen hangen gewoon een goeie kunstschilder, maar zonder voor dit talent ook beloond te worden. 

Naar mijn mening is dit nog steeds in hoge mate het geval bij de (vooral financiële) beoordeling van kunst. Als "iedereen" er veel geld voor over heeft zal het wel goed zijn, kwaliteit telt niet meer.

Het kinderportretje, een echte "van Meegeren" toont zijn meesterschap als schilder van intieme werken als in de 17e eeuw.

Even de appelboom verwennen

Op internet had ik gekeken hoe een appelboom gesnoeid moet worden en met intens, misschien wel satanisch genoegen had ik mij van deze taak gekweten. De bomen waren zo te zien al jaren niet best onderhouden en ik dacht dat te corrigeren, maar buiten de deskundigheid van dochter gerekend. We zijn gisteren dan wel niet in de tuin geweest maar ik vertelde haar wel van mijn grootschalig snoei- en zaagwerk. Zij waarschuwde mij dat deze onweldadige inspanning weleens infaust zou kunnen aflopen voor de appelbomen. 

Vandaag heb ik pogingen gedaan om mijn ruig vertier goed te maken en heb ik één van de slachtoffers verwend door hem goed te bemesten alsof hij in een restaurant een driegangen menu geserveerd kreeg met een emmer regenwater als dessert. Nou maar hopen dat hij de winter en mijn zaagwerk overleeft. Joke had er een hard hoofd in. We gaan het zien.

Wat een wind

Al behoorlijk lang geleden had dochter Joke gevraagd of ik deze dag met haar en de kinderen een ferme boswandeling wilde maken. Natuurlijk wilde ik dat wel en dezer dagen had ik al geconstateerd dat het herfstbos met schoonheid van bladeren, paddenstoelen en kleuren er prachtig uitzag. Echter, het weer met regen van afgelopen nacht, plus de verwachte storm dreigde roet in het eten te gooien. 

Kordaat gooide Joke haar plan om en besloot direct de kinderen in de auto te laden en richting Bilt te rijden met de auto. Prompt om 11 uur gingen we op weg naar het bos en inderdaad, zij en de kids genoten en "opa", ik dus vooral van hen! Wat een plezier om zo met je dochter en haar kinderen door het vertrouwde bos te lopen. Joke herinnerde zich vaak niet hoe het in elkaar zat en merkte verandering op daar waar ze het wel herkende.

Enorme, maar vooral ook fraai gekleurde paddenstoelen wekten de bewondering van de kinderen. We liepen alles af tot zelfs het heideveldje waarover ik vertelde dat hun moeder en ik hier dennetjes uitgetrokken hadden.

We hadden zo'n pret maar het werd tijd voor de lunch. Ik had alles al ingeslagen en op tafel klaar staan. Ze hebben de tafel geen oneer aangedaan en, gesterkt door de maaltijd nog lekker geravot tot ze echt naar huis terug moesten.

Dat was geen sinecure, de inmiddels opgestoken wind, met de regen hadden voor aanmerkelijke files gezorgd, zodat ze er 2 uur over deden voor ze weer thuis waren na een fijne dag.