Grand-Hotel Europa

Rillend van bewondering heb ik dit meesterwerk van Ilja Leonard Pfeijffer beëindigd. De teloorgang van "mijn" oude Europa met al haar cultuur en verleden op zo'n wonderbaarlijke wijze beschreven?! gewoon niet te geloven. Een compositie als een wonderwerk van Bach.

Ik moet nodig eens over dit boek corresponderen met mijn oude vriend Peter C. Ooit hernieuwden wij onze vriendschap,  nadat internet ons had bijgestaan, met uitvoerige mailwisseling over "ons Harry", Harry Mülisch een door ons relatief bewonderde schrijver die mijns inziens toch wel gepasseerd, of beter gezegd gedeclasseerd is door dit tweede meesterwerk van Pfeiffer; was zijn "Alkibiades" een waarschuwing voor de teloorgang van de democratie, daar is bovengenoemd werk de constatering van de culturele ondergang van Europa en misschien eigenlijk wel van de hele menselijke beschaving.

Het vijfde vermoeden van Evert

In de volkstuin die sinds enkele dagen onder mijn beheer valt staat een aantal fruitbomen, volop in bloei en ook in de omliggende tuinen staan veel bloeiende planten en struiken. Staat er aanlokkelijk bij, natuurlijk om de insecten ertoe te verleiden om de broodnodige bestuiving te doen plaatsvinden. Maar helaas, bij al mijn verwachtingsvolle blikken kon ik geen of hooguit een enkel insect op een bloem ontwaren. En nu kunnen we natuurlijk deze dierkens beschermen, op een rode lijst plaatsen en een verbod tot verzamelen uitroepen, maar ze zijn er gewoon niet of nauwelijks meer. 

Wat mij in huis opviel betrof het gedrag van de enkele indringer zoals de huisvlieg die in mijn keuken tegen het raam zat. Hij reageerde niet eens toen ik met mijn hand bewoog en naar hem toekwam, kon hem gewoon aanraken. Het leek wel of hij verdoofd, invalide was door perceptieverlies.

Ik wijt het inmiddels aan de relatief hoge CO2 concentratie die de opname van zuurstof remt. Ik heb uit wetenschappelijke kringen nog niet over dit vermoeden vernomen maar ik leid dat af uit het alom heersend fenomeen van de verdwijnende insecten, het is m.i. een systemisch probleem van onze biologische leefgemeenschap. Wellicht spelen meerdere mens-gerelateerde oorzaken een bijrol, maar CO2 is als enige systemisch, vandaar mijn vermoeden.

Spitten en zaaien

Vanmorgen opnieuw naar de tuin met gevulde zijtakken. Naast de schep, die Roos balancerend op de fiets meenam hadden we klompen, appeltaart, zaden, pootschepje, tuinhandschoenen, waterbak en nog wat ongeregeld bij ons. Appeltaart was om samen met Ineke en haar man het eerste genoegen van de tuin te omlijsten.

We besloten waar we de eerste zaden zouden gaan poten en dat stuk spitte ik om, (maakte ik zwart, zoals ik van Theo en Do leerde). Roos zaaide het in, ik liep heen en weer naar de pomp om water te halen. Intussen had Roos het platje van onkruid ontdaan. Ik deed rustig aan, had geen idee hoe m'n ouwe lijf dit ongewone werk nog aankon. Zou geweldig meevallen, geen spierpijn zelfs.

Op zeker moment kreeg ik een telefoontje, Ineke, ze had de code van het slot. Natuurlijk zei ik dat we aan het werk waren. Ze wilde Roos graag ontmoeten en zo zaten we even later met z'n drieën uitgebreid van gedachten te wisselen met een stukje appeltaart. Ach, we voelen ons al helemaal thuis! Goed sfeertje.

We maakten ook kennis met "de buurtjes".

Nog even water geven en opgewekt naar de flat.

Aan de slag

Daar ligt de tuin op ons te wachten. Eerst maar eens rond kijken. In de vooruit had ik Roos al een ruwe schets van een plattegrondje gestuurd op haar verzoek, ze was zo benieuwd. 

De blog klopt niet helemaal, Roos kwam pas deze dag m7et schep en hark uit de bus gestapt, maar ik had haar een hele serie foto's gestuurd en savonds gingen we kijken. Ik had alvast genoten, gewoon in de tuin zitten en van de stilte en de schoonheid genieten.

Ik had Ineke gesproken en vertelde haar dat ik zo blij was met deze tuin:"precies waar ik mee om kan gaan samen met Roos", niet te groot en veel bomen en struiken.

Ik vertelde ook dat Roos zo enthousiast was en vanavond al zou komen i.p.v. maandag.

Ik had al een appeltaartje gebakken, vindt Roos zo lekker en ik krijg gewoon energie door die tuin?! Ik vroeg of Ineke en haar man, met wie ik inmiddels ook kennis had gemaakt of ze de volgende dag ook op de tuin zouden zijn. Waarschijnlijk overdag niet, maar wellicht aan het eind van de middag wel even. Ze verwachtte dan ook wel de code van de sloten te weten zodat we in het schuurtje konden.

Roos kwam inderdaad zoals ik ten onrechte in de blog van gisteren schreef en wist niet wat ze zag, blaakt eveneens van enthousiasme. We besloten om de volgende dag aan de slag te gaan met schep en klompen.

Eindelijk weer een moestuin

Nog niet zo lang geleden had ik me ingeschreven bij de tuinvereniging Kloosterpark  als aspirant lid vanwege mijn belangstelling voor een tuin. Al snel had ik bericht gekregen dat ik op de wachtlijst was geplaatst als nummer 3. Ik verwachtte dat het nog wel een tijdje zou duren voor ik in aanmerking zou komen. Intussen was ik natuurlijk wel wat rond gaan kijken en zag dat de tuinen wel erg groot waren en dat een aantal daarvan wel "wat minder" goed waren onderhouden. Dus, pessimist die ik kan zijn zag de bui al hangen. Nou ja, afwachten maar, nou niet dus binnen een week werd ik gebeld door een vriendelijke dame die aangaf dat er drie tuinen vrij waren en dat ik zaterdag kon komen kijken. Nou, op de fiets, lekker dichtbij. Eerst kort gesproken over voorwaarden maar vrijwel direct kijken. Mevrouw, inmiddels "Ineke" zei al dat ze echt een tuin voor mij als oudere had en ze had niets teveel gezegd. Net als toen ik 18 jaar m'n huidige flat voor het eerst betrad wist ik: "dit is het!". Ineke had dat al gedacht. Het was de helft van zo'n grote tuin, een mooie opstal om gereedschap in te zetten, goed ingericht, alleszins redelijk onderhouden. Ik maakte direct de bovenstaande foto en stuurde die naar Roos. Ik was gewoon licht euforisch tot plezier van Roos. Zou ze eigenlijk pas morgen komen daar besloot ze om vanavond nog de trein te nemen. Ze moest het meemaken en kwam uit de bus gestapt, zwaar bepakt met schep, hark en schoffel, maar ook een tas met m'n klompen en zelfs wat pakjes met zaden. 

Natuurlijk gingen we nog even samen kijken, ze moest ook even door het raampje gluren. De code van de sloten kregen we de volgende dag, via de vorige eigenaar, van Ineke.

Vroegdiagnostiek en preventie

Al vroeg in het begin van mijn carrière in de gezondheidszorg werd ik geconfronteerd met programmatische preventie. Aan het huisartsenlaboratorium Utrecht waar ik toen werkzaam was als hoofd lab werd screeningsonderzoek aangeboden op cervix carcinoom, zij het dat ik daar in het geheel niet bij betrokken was. In een volgende baan als coördinator tussen het lab en de huisartsen bij het ziekenhuis laboratorium in Delft (SSDZ) raakte ik veel sterker betrokken bij dit bevolkingsonderzoek. En vervolgens als organisatie adviseur in de medische tak van KPMG was ik als penvoerder direct betrokken bij het adviesrapport rond bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Tegen die achtergrond heb ik mij intensief verdiept in de uiteenlopende aspecten van bevolkingsonderzoek, zowel positieve als negatieve. Je doet een bevolking veel aan bij dergelijk onderzoek en zeker niet alleen positieve dingen. In het gewenste geval gezondheidswinst natuurlijk, daarnaast verontrusting bij twijfelachtige uitkomst, te groot gevoel van veiligheid wanneer "alles goed" is bevonden.

Het heeft mij kritisch gemaakt op het bevolkingsonderzoek darmkanker maar vooral ook op het ongericht screenen. En nu, tot mijn opluchting heeft  de nationale Raad voor de Volksgezonheid dat ook geconcludeerd. Toen ik dat las slaakte ik een zucht van opluchting.

Levensprocessen op exoplaneet

Mijn pet vloog van bewondering van m'n kop omhoog in de lucht. Ik vond het al een ongelooflijke technische prestatie om tegen het licht in van een ster tòch zo'n piepklein planeetje waar te kunnen nemen. En nu is men er zelfs in geslaagd om spectra te analyseren van de atmosfeer van zo'n exoplaneet en daarin met een behoorlijke zekerheid gasvormige producten aan te tonen die hier op aarde door organismen in zee worden geproduceerd.

Natuurlijk is de sensatiepers daar direct mee op hol geslagen, maar dat hoort erbij. De schil van collegae wetenschappers is terecht afwachtend. Het heeft mijn enthousiasme gewekt en wel tegen de achtergrond van mijn gedachten, (hypothese?) Hoe de allereerste chemische processen in afkoelend plasma, sterrenstof zich afgespeeld hebben en de basis voor biologisch leven legden. Ook in die voorstadia kunnen en zullen verbindingen in de atmosfeer kunnen komen die in het onderzoek zijn aangetoond. Mijn bewondering voor de wetenschap van deze tijd is enorm, dan ben ik best trots op onze soort, de homo sapiens sapiens.