Een lift terug

Voor vandaag had ik besloten om mijn oude schoolvriend Peter C. op te zoeken. Na een lange tocht met bussen en trein en uiteindelijk met hulp van enkele voetgangers (de telefoon gaf het halverwege op) kwam ik op het adres. Toen ik uit de lift kwam stapte hij net in, op weg naar de eetzaal waar de lunch verzorgd werd. 

Hij zag er prima uit, had wel moeite met spreken maar we waren beiden blij elkaar weer te zien. Na de maaltijd (ik at mijn meegenomen broodje kaas) gingen we naar zijn appartement en tonijn verrassing was daar ook een van zijn dochters. Fijn om haar weer te zien. We zaten genoeglijk met z'n drieën wat te praten. Uiteindelijk namen we afscheid en beloofde ik om een volgende keer met m'n oude vriend een ommetje te maken. Ik kon met z'n dochter meerijden met de auto.

Singer museum

Hiertoe aangetrokken door de nieuwsbrief ging ik vandaag naar het Singer museum vanwege de tentoonstelling van werken uit de periode vlak voor WO I. Het hier boven getoonde "de zaaister", van Herman Gouwe trof mij, maar daarnaast ook Jan Sluijters en Leo Gestel met dat prachtige vrouwenkopje met hoed. 

Jan Sluijters met een kleurexplosie, inspirerend mooi werk. En van Gestel een van mijn favorieten:

Ik genoot volop en heb nog een werk gefotografeerd waarvan ik de maker niet ken maar dat mij zodanig frappeerde dat ik ervoor terug ben gelopen.

Museum MORE en Ruurlo

Op mijn voorstel gingen we vandaag naar Ruurlo, wat mij betrof eigenlijk voor het Willink museum aldaar in kasteel Ruurlo met haar bijzondere verzameling schilderijen en heden een uitgebreide collectie jurken van Mathilde en Fook Leng. Maar natuurlijk breidde Roos onze dagindeling uit met een prachtige, rustige wandeling daar in de buurt van het museum. Was inderdaad wonderschoon met goede paden zodat ik zonder stok, maar ook zonder te struikelen heb kunnen genieten. Sloot prachtig aan bij het betreden van het kasteelterrein.

Natuurlijk het bijzondere magisch realisme van Willink op de beneden verdieping.

Het interieur van het kasteel is op zich al zo schitterend dat het museaal genoemd mag worden; ingelegde houten vloeren waarvan ik verbaasd was dat het bezoek die mocht betreden. Bleken bij de inrichting van het museum, dus vrij kort geleden te zijn aangelegd, dus naar oude stijl gerestaureerd, aldus de vriendelijke suppoost (V).

Op de bovenverdieping de jurken van Mathilde, volstrekt niet mijn goesting, maar Roos en wat later bleek, ook dochter Joke waren zeer gecharmeerd van deze uitbundige, maar vooral ook peperdure mode uitingen.

Tot slot bleek ons dat er helemaal verstopt bij de ingang nog een prachtige zaal was met stoelen voor publiek. Leek mij een bijzonder sfeervolle ambiance voor muziek uitvoeringen, heden "de trouwzaal" genoemd.

Een echte sneeuwpop!

Toen ik vanmorgen uit het badkamerraam keek zag ik niks, een dun laagje sneeuw verhinderde het om naar buiten te kijken. Beneden gekomen zag ik dat er een minuscuul laagje sneeuw was gevallen, minuscuul misschien maar voor de kleinkinderen genoeg om een piepklein sneeuwpopje te maken; schattig om een trots en blije Joris naast zijn bouwwerkje te zien.

Hier samen met mamma aan de slag.

Altijd als ik wandel denk ik aan jou

Die uitspraak van mijn lieve schoondochter Jessica ontving ik hedenmorgen. Ze was aan de wandel, deed me zo'n plezier. Was me nooit zo opgevallen dat ze van wandelen en anderzins stevig bewegen hield, maar uit onze WhatsApp correspondentie bleek dat ze er serieus tegenaan gaat: speciale kleding gekocht, houdt eigenlijk best van het buiten zijn. Natuurlijk begon ik weer met mijn verhaal over het belang van beweging, "maar dat verhaal kende ze wel", zo werd mij duidelijk. Ze stuurde ook een foto van tijdens haar wandeling, heeft er duidelijk zin in! Doet schoonpappa goed. Volhouden lieverd!

Gezellig met Mees

Vanmorgen vroeg ontbeten met Roos en op weg naar Gouda. Roos had graag mee gewild maar had een meeting in Amersfoort. Ik had met Joke afgesproken dat ik om half twaalf daar zou zijn. Het werd een kwartiertje later mede omdat ik lopend vanaf het station werd aangehouden door een collega bejaarde die zich afvroeg hoeveel kilometer ik wel maakte met mijn twee stoere wandelstokken. We kwamen uitvoerig aan de praat, maar even later werd ik toch heel hartelijk welkom geheten door dochter en kleinzoon Mees. Gezellig aan de thee terwijl Joke aan een jurk voor Ronja werkte en Mees gezellig heen en weer dribbelde en grapjes uithaalde, lekker mannetje. Ik weet niet meer wie begon maar op enig moment stak hij zijn tong uit, een spits, relatief lange tong die mij direct aan m'n oude moeder deed denken, die had dat ook en kon zelfs het puntje van haar tong tegen haar neuspunt krijgen. 

Even later gingen we vroeg lunchen waarbij ik Mees telkens stukjes brood voerde. Begin van de middag ging Joke naar de school van de kinderen om iets voor te bereiden. Daar was ik voor ingevlogen om op Mees te passen. Dat werd het bekende recept van o.a. boekjes kijken, plaatjes van dieren. Hij plaste keurig op het potje, gaf aan dat hij eigenlijk wilde slapen en even later lagen we voet tegen voet samen op de bank te slapen. Joke moest toch lachen toen ze thuis kwam. Ze maakte nog snel een heerlijke tomatensoep en daarna liep ik weer naar het station voor de terugreis.

In de trein ge-appt met Roos die aansluitend aan haar vergadering door reisde naar de Opera in Amsterdam. 

Fabels over China

Ik zag het bij Roos op een stapeltje liggen, dit boek, getiteld "fabels over China" en wilde het direct lezen. Al decennia verbaasde ik mij over de onwaarschijnlijke opstanding die dit land tijdens mijn leven heeft meegemaakt. Een land dat zich in minder dan een eeuw heeft opgewerkt van derde wereld land tot een technologische en economische grootmacht. Ik had er nooit veel over gelezen maar gewoon zo om me heen geluisterd en opgepikt. En nu dat boek van Jan van der Putten dat unverfroren duidelijkheid schept. Heb het met plezier in één dag uitgelezen.

Kantjil

In de bibliotheek zag ik op een uitstaltafel een boek liggen met een uitspringend woord: Indrĺa. Direct sprong mij de naam Indra kamadjojo tebinnen, een naam uit mijn jeugdjaren, een programma in de beginjaren van de TV in ons land. Kijken op woensdagmiddag bij de buren. Een Indische meneer die een spannend verhaal vertelde en schaduwfiguren maakte, Kantjil, slim hertje. Ik herlas het in dit boek maar zag daarbij dat deze meneer een imposante staat van dienst had en veel.voor "de dans" heeft betekend. Ook zag ik dat hij in een oude TVserie naar het boek van Couperus, "de stille kracht" een rol heeft gespeeld. Die serie heb ik direct bekeken, staat in z'n geheel op YouTube.