Weer niet goed gekeken

Zocht ik gisteren tevergeefs naar een tentoonstelling van Anton Heiboer in museum Jan (was al voorbij) daar bleek de expositie van Samuel van Hoogstraten pas vanaf begin maart te zien was in het Rembrandthuis in Amsterdam.

Vanmorgen met de trein naar Amsterdam CS en door de stad, via de oude Jodenbuurt naar het Waterlooplein en het Rembrandthuis. Ik genoot ontzettend van het museum, ook de vaste collectie is zo mooi, naast allerlei attributen die de beroemde schilder gebruikte bij zijn composities zoals schelpen, vlinders, helmen en nog meer ongeregeld spul ook materialen die in de 17e eeuw nodig waren om de verf te bereiden; de versturen met kant en klare verf kwam pas 200 jaar later ter beschikking.

Maar ik kom binnenkort zeker terug voor de TT rond Samuel van Hoogstraten, de illusionist van de 17e eeuw.

Museum Jan in Amstelveen

Op de foto kun je het niet goed zien, maar bij eerste blik op dit kunstwerk, gemaakt van allemaal relatief korte pijpjes glas begreep ik direct waar dit op lijkt; het heeft dan ook niet voor niets als titel "cell". Die wanden van een levende cel bestaat uit poortjes met actief beheer om uitwisseling tussen binnen - en buite milieu te kunnen doen plaatsvinden. Prachtig op kunstzinnige wijze vorm gegeven. 

Maar de hele glas collectie, belangrijkste onderdeel van de vaste collectie was van een indrukwekkende schoonheid. 

Een voormalig dispuutsgenoot had mij wel eens attent gemaakt op dit museum met die wonderlijke naam, maar het lijkt wel een kleine uitvoering van het Folkwang museum uit Essen. Prachtige zalen, ruim uitgestald veelal moderne kunst en dat schitterende glas, vooral afkomstig uit Tsjechië en Slowakije, landen met honderden jaren ervaring met glas als materiaal, de Zeiss optiek niet te vergeten.

Tweede keer

Vanmorgen een paar boeken naar het minibiebje hier in de buurt gebracht en voor de treinreis een dun boekje meegenomen, het boekenweekgeschenk van 2019, een zo te zien nog ongelezen exemplaar. Heb ooit een poging gedaan om "Knielend over een bed violen" van dezelfde schrijver, Jan Siebelink te lezen, maar moest het na enige bladzijden uit walging dichtslaan en nu in dit boekje, nota bene ter stimulering van het lezen, ben ik niet verder gekomen dan de tweede bladzijde. Dat ziekelijke calvinisme kan ik niet verdragen. Op naar museum Jan in Amstelveen.

Leo Gestel

Leo Gestel springt er in mijn gevoel best een beetje uit bij de schilders eind 19e, begin 20e eeuw. Oorspronkelijk kwam hij uit Woerden, in WO I had hij kennis gemaakt met de ellende voor de Belgische vluchtelingen in NL en daaraan een levenslange vriendschap overgehouden met Gust Desmet. Reden voor het Woerdens stadsmuseum om een duo tentoonstelling te organiseren en natuurlijk wilde ik dat zien. Het bekendste schilderij van Leo, de dame met de hoed, echt een bijzondere compositie hing er vanzelfsprekend, maar nog meer werk van de twee vakbroeders. Fijn om te zien.

Op zolder ook een zootje bij elkaar getoonde rariteiten, skeletdelen van reusachtige dieren uit de ijstijd, Romeinse voorwerpen tot een zwaar verroest zwaard uit de middeleeuwen. Met grote voorzichtigheid daalde ik de stijle trappen weer af en ging blijmoedig en tevreden huiswaarts. Ik besloot om de komende tijd ouderwets weer musea te gaan frequenteren.

Dame met hoed

Een verre vogel

Helemaal uit Nieuw Zeeland hierheen gevlogen per internet. Zou toch wat zijn indien dit beestje hier in NL daadwerkelijk "gespot" zou zijn; hele hordes vogelaars, gewapend met enorme telelenzen zouden eropuit trekken om het vast te leggen. Daarentegen geniet ik van het foto- en videowerk dat Robert uit de antipode plek hierheen stuurt; hoef ik zelf die reis niet te maken.

Schitterende natuur aldaar en ongehoord rustig, je kunt daar kennelijk echt een dag aan de wandel.door pure natuur zonder iemand tegen te komen. Tentje opzetten op een idyllisch plekje met paradijselijk uitzicht.

Vlakbij Ommen

Vandaag wilden we een lekker stuk wandelen in Salland, in de buurt van Ommen. Natuurlijk had Roos een "verrassing" in de aanbieding, ze liep een stuk met Komoot in de hand en afhankelijk wat "het veld" bracht en wat Komoot verder liet zien. Hier en daar kwamen we op bekende stukken maar vaker op paden waarvan we dachten dat we die niet eerder hadden betreden. Na een paar kilometer herkende ik duidelijk dat ik hier regelmatig was geweest, een oude, afgesneden bocht in de Regge en inmiddels een zeer fraai stuk natuur. Was even moeilijk manoeuvreren voor deze ouwe, wat vreesachtige mopperkont, maar uiteindelijk kwamen we verder en zelfs bij het zo bekende bankje bij het Besthemener ven. Lekker het meegenomen bammetje weggewerkt en weer langs een nieuwe route terug naar het station van Ommen. Leuk rondje Ommen van 11 km.

What goes up, must go down

Het was een uitspraak van een oude vriend van Anneke, een bijzonder ervaren wandelgids. Hij deed de uitspraak wanneer er tijdens een wandeling stevig moest worden geklommen, hetgeen in het "Lake district", zijn favoriete wandelgebied vrij gebruikelijk was. 

Toen ik begon met het wandelen van grotere afstanden, daarin gegidst door vriend Dick die met een stel vrienden veel ervaring had opgebouwd met bergwandelen, vond ik het - als uitgesproken platlander - maar niks dat hijgen en zweten bij dat onnodige klimmen?! Je ging toch weer afdalen. In Limburg en later in de Eifel en nog later in de Alpen heb ik juist die geaccidenteerde wandelgebieden leren genieten. Nu Robert daar in NZ louter klimt en klautert door sprookjesachtig mooie streken moet ik weer terugdenken aan de Eifel, Dordogne, Alpen en vooral Slovenië, waar Roos en ik die schitterende tocht langs de Soça liepen. En de Canarias, ik raak niet uitgepraat over al die mooie streken! Ik vergeet Spanje en Griekenland. Ach, das Wandern ist mein groszer Lust.

Maar de titel van deze blog houdt meer in dan het genieten van landschap en natuur, ik ervaar het ook als de zoveelste natuurwet. Ook beschavingen komen op en verdwijnen, soorten organismen komen op en verdwijnen aldus het paleontologisch kennisveld. Daar moet ik veel aan denken in deze roerige tijden.

Oude onrustgevoelens

Zo rond "Driekoningen" worden vanouds de kerstbomen opgeruimd, althans daarvan getuigt ook dit jaar weer menig hoopje groen op straat hier in de gemeente. Ondenkbaar in mijn kinderjaren; met een vreemd, atavistisch gevoel liepen wij jongetjes door de straten, op zoek naar die uitgedroogde sparretjes die dienst hadden gedaan om het midwinterfeest, gekaapt door "de kerk" en tot "kerst dagen" gepromoveerd, te vieren. Destijds werden die opgestapeld om feestelijk te worden verbrand; 's-avonds stonken wij jongetjes als gerookte paling. Zou nu niet meer kunnen met al die auto's.

Weer fier rechtop

Toen ik hier vanmorgen langs kwam waren drie mensen, wellicht vrijwilligers bezig om een gat te boren. "Daar komt een nieuw geel paaltje", bracht ik uit, hetgeen werd bevestigd, "zijn d'r veel van weggerot,  goed werk hoor". En ik sjokte verder, op weg naar het dorp. Ik wilde van die lekkere blauwe kaas van de Lidl kopen voor vanavond. Roos komt en heeft dan een spannend gesprek achter de rug, moet op gedronken worden, dus ook een fles Primitivo uit Puglia. Lukte allemaal en op de wandeling terug maakte ik deze foto, had ik beter vanmorgen kunnen doen met die vrijwilligers erbij.