Geintje van de VPRO

Na het bezoek aan de TT over Koot en Bie liep ik nog wat over het verlaten terrein van het grote media-gebeuren in Hilversum. Kolossale gebouwen waarin alles dat over ons via radio en tv over ons lieden wordt uitgestort vindt hier zijn oorsprong. 

Een parkje met paadjes, genoemd naar mensen uit de media wereld; even verderop een klein standbeeld dat duidelijk een "wissel" tijdens een voetbalwedstrijd uitdrukte. En inderdaad, het ging om de wissel van Arjan Robben tijdens een internationale wedstrijd tegen Tsjechië tijdens het Europees kampioenschap in 2004. Ik maakte er een foto van en zocht in de trein wat er destijds was gebeurd. Het bleek dat bondscoach Dick Advocaat een superieure  blunder had begaan door de sterspeler tot ieders verbazing te wisselen, waarbij de wedstrijd teloor ging. En dan die malle jongens van de VPRO die dat een reden vonden om dit gedenkteken te plaatsen, kostelijk!

Leuk om Koot en Bie te zien

Voor vandaag had ik mij bedacht om weer eens een museum te bezoeken, daartoe aangezet door een mailtje van museum.nl

Het werd het museum Beeld en Geluid op mediapark Hilversum, zeer goed bereikbaar met een eigen station.

Het was de tentoonstelling rond Koot en Bie en die wilde ik wel eens zien. Ik zat gewoon te schuddebuiken bij de filmpjes waarin zij tal van typetjes speelden. Maar verder trok het zeer wijds opgezette museum me helemaal niet; ik heb  ik met media merkte ik. Maar ik ga wèl op YouTube videootje's van deze ironici opzoeken om te schuddebuiken.

En het lag er zo mooi bij

Alles weggeblazen met de bladblazers.

Julian Barnes

Bij de bibliotheek twee gereserveerde boeken van schrijver Julian Barnes opgehaald en direct in boven getoond boek begonnen. Een enigszins filosofisch boek met een wonderlijke verhaallijn. Een adolescente man, 19 jaar oud ontmoet zijn latere geliefde, een gehuwde vrouw, 30 jaar ouder en er ontspint zich - tergend langzaam - een wonderlijke relatie. Mooi geschreven, maar na 100 pagina's was het genoeg. 

Zal niet meevallen

Sinds enkele weken heb ik weer een abonnement bij de plaatselijke bibliotheek. Roos adviseerde om daar niet alleen boeken te lenen, maar ook lekker gaan zitten lezen. Boven bijvoorbeeld in de uitgebreide collectie kunstboeken en beneden in kranten en tijdschriften. Zo opende ik vanmorgen de Trouw en daar trof mijn blik al op de voorpagina een artikel waarin een oncoloog getuigenis geeft hoe het is om, als medicus, de eerste keer een euthanasie uit te voeren.

Meestal is dat een zaak van de huisarts, maar in haar geval betrof het een mevrouw die zij heel lang had behandeld. Op bijzondere wijze vertelde zij hoe het voor haar was, bij het lezen van de gebeurtenis zelf, waar zelfs twee jonge kinderen afscheid moesten nemen van hun doodzieke moeder, schoot ik echt vol. Hoe zwaar voor alle betrokkenen en zeker ook voor de behandelaar. Compliment voor de medisch specialist die over dit onderwerp openheid geeft; het was haar eerste keer.

Nu weet ik vanuit de gesprekken die ik met huisartsen had over dit onderwerp dat het altijd zwaar is en dat het bepaald geen "dagelijks werk" is. Er zijn huisartsen die vinden dat het niet bij hun taak hoort, maar ook zeker velen die zich realiseren dat het het laatste is dat je voor een doodzieke patiënt met uitzichtloos lijden kunt betekenen.

Ik schrok er van

Het zal inmiddels wel zo'n tien jaar geleden zijn dat ik me heb laten strikken voor een video opname in het kader van bevolkingsonderzoek darmkanker. Een aangetrouwde neef van mij was door het RIVM ingehuurd om interviews te houden en vast te leggen. Hij kwam toevallig bij mij lunchen en natuurlijk kwam het gesprek op dat bevolkingsonderzoek darmkanker. Ik vertelde hem dat ik daar niet aan deelnam omdat ik mijnsinziens zo gezond leef dat mijn risico op darmkanker zeer klein zal zijn. Nou ja, van het een kwam het ander en naar bleek kon "men" niemand met kennis van zaken vinden die een dergelijk standpunt innam.

Nou, ik vond het wat hoor, zo'n "tegendraads" standpunt innemen.

Nu las ik een dezer dagen een ingezonden brief van een huisarts in de Volkskrant of de Trouw en daar schrok ik geweldig van. Het blijkt dat bij de voorscreening (poeptest op bloed) zowel veel vals positieve als vals negatieve uitslagen worden gevonden. En vooral ook dat deelnemers aan het onderzoek nog steeds een behoorlijke kans hebben om de aandoening te ontwikkelen. 

Deze huisarts pleit ook voor gezondere leefstijl wat ik ook al jaren als een soort getuigenis uitblaat bij iedere gelegenheid. Verlenen van een vals gevoel van veiligheid, gepaard met verstoppen van het medisch diagnostisch stelsel tegen hoge kosten is niet wat we moeten willen. Maar ja, wie snapt dat? Wetenschap en kennis zijn ook maar meningen.

Ongelooflijk lenig

Eigenlijk was dit onze derde dag met Dekker bridge, maar natuurlijk ging ons bezoek aan Heesch voor. Lieva en Guusje gingen optreden met hun dans vereniging. Mariska had me zo'n half jaar geleden wat video's gestuurd van een dergelijke uitvoering en later meerdere foto's en video's van de twee dames, waarbij ze hun kunsten vertoonden. Dat wilden we wel eens meemaken. En zo vertrokken we vanmorgen met de trein via Maastricht en den Bosch naar Oss. We waren ruim op tijd, het was mooi weer en dus een fijne wandeling waarbij Roos natuurlijk weer voor een handige track zorgde zodat we precies voor de deur van het cultureel centrum "de Pas" in Heesch aankwamen. Het was een drukte van belang, maar ik ontdekte bij binnenkomst al de moeder van Gideon. We zochten een mooie zitplaats vooraan. Mariska had rondgestuurd en kwam ons warm begroeten. Daarna begon het dans spektakel. Was indrukwekkend wat al die meiden en jonge vrouwen neerzetten! Met de can-can af en toe leek het wel een optreden uit de Moulin Rouge, schitterend. Ik had m'n Swarovski bij me zodat ik het goed kon zien, zeker bij de verschillende optredens waarbij Lieva en Guusje optraden.

In de pauze kwamen de kleinkinderen direct op ons af: "hebben jullie lang niet gezien", zeiden beiden. Warm om hen en hun ouders en ook Mariska's moeder Ingrid weer te zien.

Na de pauze ging het spektakel verder. Na afloop bracht Gideon ons naar station Oss en anderhalf uur later landden we op station Wijhe, beiden behoorlijk uutvloerd.

RiMo 75

Roos en ik zijn enkele dagen neergestreken in Valkenburg in het kader van "een bridgeweekend met Dekker" mede omdat onze Volse vriend Dick, ook bekend als RiMo voor intimi, op de zaterdag zijn 75e verjaardag kon vieren. Zouden we aanvankelijk koffie met taart eten bij hem thuis, daar stelde hij voor om een cirkeltje te wandelen van Valkenburg naar Schin op Geul vice versa. En zo zou geschieden.

Precies op tijd stapte hij uit de bus op station Valkenburg en feliciteerde hem hartelijk. Een paar dames waarmee Dick onderweg had zitten babbelen feliciteerde hem eveneens toen zij het heuglijke feit van ons vernamen.

En daar gingen we. Bekende weg; Roos en ik zijn al zo vaak in Valkenburg geweest dat de route naar Schin geen verrassing was, wèl het restaurantje waar Dick ons uitnodigde voor koffie met heerlijke vlaai.

En daarna weer terug via een glibberig pad en langs de prachtige kliffen van mergelsteen. In Valkenburg namen we afscheid. Dick stond nog een gezellige avond te wachten met een stel wandelvrienden. Wij gingen bridgen voor de tweede avond. Ging weer best aardig.