Eens in de 80.000 jaar

 Inmiddels ben ik wel een beetje gewend om in die enorme tijdstermijnen te denken, dat komt door het boek "Oerland", van Thomas Halliday, maar eens in de 80.000 jaar blijft toch wel een heel lange periode waarbij ik echt even heb stilgestaan, dat is de periode die de komeet die heden zichtbaar is aan de avondhemel  nodig heeft om de zon te ronden. Deze komeet wordt aangeduid met de naam Tsuchinshan-ATLAS. De laatste keer dat hij in de buurt van de zon was, was in de tijd dat de moderne mensen, de Cro Magnons samen met de Neanderthaler mensen rondliepen in deze streken. En hoe het er over 80.000 jaar uit zal zien, wanneer hij opnieuw de zon nadert en wellicht zichtbaar zal zijn vanaf de aarde, is nu niet voor te stellen, een "afgrond van tijd" voor ons mensen, maar niet voor een paleontoloog overigens, die denkt in vele miljoenen jaren.
Ik vroeg aan voormalig buurman Hisso of ik misschien weer een foto van deze komeet via zijn vader zou kunnen krijgen zoals een vorige keer, inmiddels alweer ruim vier jaar geleden (wat vliegt de tijd!). Hisso zou een collega vragen die, naar hem bekend onlangs foto's had gemaakt van de komeet. Dat was kennelijk geen enkel probleem en ik kreeg direct een fraaie foto, genomen op de dag van gisteren vanuit Havelte. Deze foto is gemaakt door Jacob Kuiper, met toestemming geplaatst, waarvoor dank!

Lekker herfstweer

Volop herfst

 Vanmorgen eerst geholpen met het tevoorschijn halen van het kanvas uit de kruipruimte. Dat moet de bodem van de geplande vijver in de tuin van Roos worden. Nu de stenen zijn opgehaald kan de volgende fase van het herinrichten van haar tuin plaatsvinden, een wadi en een vijver en groter stuk waarin het water kan wegtrekken bij regenbuien. Het aspect van parkeerterrein zal nu voorgoed verdwijnen van de tuin, het wordt een natuurtuin zoals Roos dat al jaren graagmwil en de gemeente helpt daar in mee, deze wenst ontstening in de particuliere delen van de gemeente en daarmee een natuurlijker afvoer van het regenwater via de bodem.
Met de Intercity van 10 uur vertrok ik richting Vilsteren via Dalfsen. Onderweg met de buurtbus bij de halte "Madrid" stapte ik uit en liep richting de Vennerij voor de nodige inkopen, te weten eieren, tomaten en appels. Tevens plukte ik onderweg een forse hoeveelheid paardebloembladeren oftewel "molsla". Dit ingrediënt bevalt mij bijzonder goed, sinds ik dit vrijwel dagelijks in de vorm van een salade tot mij nuttig ga ik zonder enig probleem dagelijks stoel, hetgeen nog wel eens anders is geweest har har.
Mijn rugzak was met al die boodschapjes wel behoorlijk zwaar geworden en indachtig de rugproblemen die Roos heden ervaart door de al te zware rugzak van vorige week, besloot ik om mijn water weg te gooien, alvast flink van de tomaten te gaan nassen en twee appels de zelfde weg te laten gaan om gewicht te besparen. Scheelt in ieder geval gewicht op de rug en minder op de benen die wel wat kunnen hebben nietwaar. En de natuurlijke afvoer van het vocht scheelt sowieso gewicht.
Ik genoot van het heerlijke herfstweer, de door de lucht vliegende vallende bladeren, de paddenstoelen, de vochtige dampen die zo bij een herfstbos horen. Onderweg at ik mijn boterham op het bankje in de zon bij het slootje en was precies op tijd op het station Dalfsen om de trein te halen dus snel weer thuis.

Huizenruil

Roos met haar kleinzoon

 Door merkwaardige omstandigheden hadden Roos en ik voor vandaag en vannacht huizenruil gepland, dus Roos in mijn flat en ik in Wijhe. De reden was dat Roos op maandagmorgen uiterst bijtijds de bus moest nemen naar Geldermalsen alwaar haar jongste zoon Tycho in het huwelijk zou treden tijdens een bijzonder kleinschalige plechtigheid om 9.00 uur aldaar. Slechts een viertal lieden excl. baby zoon Odin mochten aanwezig zijn, de twee getuigen, c.q. de moeders van resp. bruid en bruidegom en het huwend stel. Derhalve was mijn aanwezigheid ook niet aan de orde, overigens evenmin als de aanwezigheid van de vader van de bruid. Een wel erg schrale bijeenkomst in mijn visie, maar goed, ieder doet zoals hem of haar dat goed dunkt.
En ik had "dienst", achteraf geheel overbodig wat de "dames" van de gemeente al hadden gezegd toen Roos aangaf dat ze deze dag niet thuis zou zijn wanneer de stenen zouden worden opgehaald. Ik vond dat zo'n indringend gebeuren dat ik - zeker gezien de omstandigheden dat ik toch niet aan de "plechtigheid" kon deelnemen - had voorgesteld om in Wijhe te zijn.

En zo kwam ik vanmorgen beneden, lekker bijtijds omdat die vrachtwagen best wel eens vroeg aanwezig zou kunnen zijn. Ik kreeg een WhatsApp bericht dat Roos al om 7.00 uur had verzonden: "op tijd van huis vertrokken". Maar ze was dan ook keurig op tijd in Geldermalsen en om 8.30 op het stadhuis dat op die tijd ook van slot werd gedaan zodat ze in ieder geval niet in de ochtendkou buiten moest wachten. Intussen vond de plechtigheid plaats en zo rond een uur of half tien stroomden de foto's binnen, Tycho en Gonnie waren gehuwd in aanwezigheid van hun zoon Odin, leuke foto's. Na afloop van de plechtigheid had Roos geregeld dat er nog een nazit was in een gelegenheid die op de maandagochtend was geopend en een foto van haar met kleinzoon in de armen. 

Was zo gepiept

In de loop van de dag appten we nog wat en ik vroeg of ze aan de gemeente wilde vragen of die vrachtwagen wel zou komen en hoe laat ongeveer, nou dat kwam helemaal goed aldus de gemeente. Het duurde overigens tot een uur of half twee 's-middags dat ik een grote vrachtwagen met grijper voorbij zag rijden terwijl ik met Roos appte: "daar komt ie". meldde ik nog en spoedde mij naar het raam en ja hoor, daar kwam de grote wagen met grijper en ging direct aan de gang. In een mum van tijd was de enorme hoeveelheid stenen, waar vooral Roos zich voor in het zweet had gewerkt opgeladen en was de klus geklaard. Al met al een geslaagde dag. In de loop van de middag kwam Roos terug van de plechtigheid in Geldermalsen en we spraken nog uitgebreid over de belangrijke gebeurtenis die daar had plaatsgevonden.

Dankbaarheid in Zwolle

Michiel achter de microfoon bij "De Kwak Kwaakt"

 Eén van de vele activiteiten rond het KID "gebeuren" is de podcast serie "De kwak Kwaakt" van donorkinderen Eefje Habets en Ester de Lau. Zij hielden ter gelegenheid van de 100e podcast een bijeenkomst in Zwolle waarbij een open uitnodiging was uitgegaan. Roos had besloten om daar heen te gaan evenals een drietal leden van onze initiatiefgroep van zaad-donoren onder de naam Priamos. Het thema van de bijeenkomst betrof "dankbaarheid"; dat onderwerp trof mij wel en had mij tot nadenken gestemd ook al was ik niet aanwezig op de bijeenkomst waar "onze" voorzitter Michiel een korte voordracht hield, dat was hem als voormalig predikant waarschijnlijk wel toevertrouwd, zijn warme uitstraling over het onderwerp staat daar garant voor, waarbij ik denk aan het krantenartikel naar aanleiding van een interview met hem: "spermadonoren zijn vooral gewone mensen", werd hoog tijd omdat - zoals het normale nieuwspatroon dat eist - tot die tijd vooral heftige verhalen het nieuws over KID, waar het de donoren aangaat beheersten.
Dankbaarheid hoor je feitelijk niet hoewel je dat als donor wel degelijk ervaart wanneer je direct te maken krijgt met donorkinderen, maar lang niet in alle aspecten. Het hele proces rond KID kent nogal wat interacties die lang niet altijd positief zijn, in tegendeel. Daar waar je het als donor toch vooral uit altruïsme hebt gedaan en omdat je het ouderschap ook aan een ander gunde blijkt achteraf van dankbaarheid niet in alle aspecten sprake te zijn. Maar ik geloof niet dat deze aspecten de boventoon voerden in de discussie te Zwolle, hoeft ook niet hoor. 
Roos had tijdens de bijeenkomst de drie aanwezige leden van Priamos gezien en gesproken en had een fraaie foto gemaakt van Michiel terwijl hij zijn praatje hield. Die foto siert deze blog.

M'n oude stoelen bekleden

Enigszins versleten na zoveel jaren gebruik

 Inmiddels 76 jaar geworden voel je toch de adem van magere Hein krachtig in je nek blazen, het effect bij mij is o.a. dat ik de spullen die mij dierbaar zijn graag een goede plek wil garanderen voor het moment dat ik het "requiem eternam" definitief zal hebben bereikt. Mijn oude stoelen, ooit aangeschaft door mijn grootmoeder en na haar verscheiden nog lang gebruikt door mijn ouders en na hun verscheiden en enige tijd op zolder in de Hoflaan uiteindelijk bij mij in de flat ondergebracht, zijn me zeer dierbaar. Bij de laatste grote ontmoeting met al m'n kinderen bleek tot mijn genoegen dat Nathalie de stoelen erg mooi vond en die na mijn "plaatsmaking" graag zou willen hebben. Zij tekende daarbij wel aan dat het "minstens nog 20 jaar zou duren". Nou, dat is niet echt mijn wens, maar lief bedoeld door haar.
Aangezien de stoelen na zoveel jaren trouwe dienst tekenen van slijtage beginnen te vertonen heb ik vanwege hun te verwachten zoveelste "leven" besloten om hen te laten herbekleden. En zo ging ik vandaag langs bij de meubelstoffeerderij hier in het dorp. 
Eerder had ik Nathalie gevraagd aan welke kleuren zij de voorkeur gaf en dat bleek ook mijn voorkeur te bevatten. De meneer van de stoffeerderij toonde mij verschillende stalen en die fotografeerde ik en stuurde hen later naar Nathalie. En ook haar voorkeur ging uit naar de oranje-rode variant. Die gaat het dus worden en dan zie ik wel hoeveel jaren ik daar zelf nog gebruik van zal kunnen maken.

Het "gat van Ferry"

Het beroemde "gat van Ferry"

 Inmiddels al bijna tien jaar geleden zakte ik tijdens het werken in de Eilandspolder tot m'n kruis weg in het trilveen, ongemerkt was ik, om Ab te helpen zonder te kijken in een vrijwel onzichtbaar gat gelopen. Gelukkig hielp Kees me daar uit m'n benarde positie. Sinds die tijd heet deze onheilsplek "het gat van Ferry", geestig en toch leuk (uitdrukking van Wim T. Schippers).
Vandaag kreeg ik van Ab via WhatsApp een foto met de vraag of ik deze plek herkende en ja hoor, dat was het genoemde gat en wat bleek? een dag eerder was tijdens het opruimwerk "Cor", een ouwe getrouwe van de werkgroep eveneens in het gat gedoken en was er zelfs tot z'n navel toe nat geworden maar er wel razendsnel zelf uit gekropen, de werkvork naast het gat is de enige zichtbare getuige van het gebeuren. Als vaak in benarde situaties was ook nu Kees de reddende engel en had in dit geval droge kleren voor Cor aldus het bericht van Ab. 
Ik vond het zo fijn om op deze wijze toch weer enigszins betrokken te zijn bij de wederwaardigheden van de SBB werkgroep dat ik Ab vroeg of hij mij ook het verslag wilde sturen en dat heb ik dan ook met genoegen gelezen en vooral ook de foto's bewonderd.

Zweet op de rug

 

Een lorrie vol stenen 

Rood had me speciaal gevraagd om niet vanmorgen voor dag en dauw te komen, ze had gisteren een bijzonder drukke dag achter de rug en laat naar bed vanwege een lezing. Dus ik kon rustig aan doen, rugzak ingepakt, nog wat oud papier weggebracht onderweg naar het station en ook nog wat overtollige boeken in een biebje ondergebracht. En zo rond kwart voor elven kwam ik aan bij een goed uitgerust Roosje. Voor vandaag hadden we een heel programma rond het afvoeren van de stenen uit de tuin naar de voorkant van het huis. Roos had inmiddels in haar eentje al ruim de helft van de stenen naar voren getransporteerd met behulp van het handige karretje maar voor vandaag stond er toch nog een flinke bunch aan werk op ons te wachten. Stoer dacht ik: "dat doe ik wel even", maar na een misschien tiental heen en weer gebrachte 25 kg stenen voelde ik toch wel dat het wat rustiger aan moest. Dus deden we het om en om zodat de ander wat kon bijkomen. Het was een stevige klus maar wij ouwetjes redden het prima. Ik dacht zelfs dat we voor de lunch al klaar waren met de klus. Gaf ons een zeer tevreden gevoel in ieder geval. Ik was uiteindelijk wel zo verschrikkelijk moe dat ik 's-avonds na het eten "even" wat ging lezen boven op bed, nou dat werd onderbroken door zeker een uur lekker meuren. Daarna Hebben we nog wat beneden zitten kletsen, Roos heeft nog een wijntje genomen en vervolgens weer uitstekend geslapen.