Vlieg gevangen

 

De schors marpissa met prooi

De biodiversiteit is tegenwoordig een behoorlijk punt van aandacht, niet alleen in de media maar ook in de gesprekken die Roos en ik voeren. Belangrijk punt vormen de laatste jaren de insecten. Het is al lang opvallend dat de diersoorten die voornamelijk, zo niet uitsluitend van insecten leven verdwijnen uit onze omgeving. Zo weet ik nog dat enkele decennia geleden hier bij mij in Bilthoven de vleermuizen talrijk waren en rond de lantaarnpalen vlogen om de door het licht aangetrokken insecten te verschalken. In mijn prille jeugd, wanneer ik logeerde bij mijn grootouders in Zaandam hoorde ik vanuit het zolderkamertje het geluid van de gierzwaluwen die daar in grote zwermen rondvlogen om de muggen die daar in grote getale rondvlogen te decimeren, maar de gierzwaluwen zie je tegenwoordig nauwelijks meer en zeker niet in zwermen. Vleermuizen zie ik hier in de Bilt nooit meer bij de lantaarnpalen. De korhoenders op de Sallandse heuvelrug redden het niet omdat er geen grote insecten meer voorkomen die noodzakelijk zijn, zeker voor de kuikens. 
Maar vandaag gebeurde iets bijzonders, allereerst een forse huisvlieg die bij Roos door de kamer vloog. De vliegenmepper wordt niet meer gehanteerd sinds dit een vrij zeldzaam gebeuren is geworden. Hooguit vangt Roos de vlieg en zet hem buiten, maar nu gebeurde iets anders; plotseling hoorde ik achter me de vlieg zoemen alsof hij pijn had en ja hoor, hij was te pakken genomen door een spin en niet in een web, maar door een springspin die hem met de forse kaken stevig beet had en hem in enkele seconden zelfs had gedood. De vlieg was net zo groot als de spin en liep ermee over het geschilderde, verticale oppervlak of het niks was. We fotografeerden het tweetal, Roos ving hen voorzichtig en zette spin plus prooi ergens in de tuin. Ze stuurde de foto door naar Ab die de spin op naam bracht; het was de "schors marpissa", inderdaad een springspin.

Naar Arkemheen

 

De haven van Nijkerk

Naar aanleiding van een nieuwsbrief van Wandelnet had ik wat zitten rommelen in de etappes die wellicht in aanmerking zouden kunnen komen voor een dagwandeling en ja hoor, dat werd de wandeling voor vandaag, van Bunschoten-Spakenburg via de oude zeedijk en langs Arkemheen naar Nijkerk. Dus vanmorgen bijtijds de trein en in Amersfoort de bus genomen in genoemde richting. Helaas had de bus zo veel vertraging doordat onderweg een brug langdurig open stond dat de chauffeur ergens halverwege Bunschoten de rit verkortte zodat ik niet op mijn gewenste plek kon starten. Even later zag ik een volgende bus al aankomen, dus het leed viel nogal mee. Zonder m'n twee wandelstokken (stomweg vergeten) ging ik op weg, het was raar weer, een koude wind maar zodra de zon doorbrak was het snel te warm, dus "vessie an vessie uit", zoals vroeger mijn grootmoeder ook vaak deed. Ik had deze etappe mede uitgekozen omdat hij langs en zelfs door Arkemheen liep, het gebied waar natuurfotograaf Hans van Zummeren prachtige foto'sheeft geschoten, dus dat beloofde wel wat. Helaas bleek het stuk dwars door het land afgesloten in verband met het broedseizoen dus moest ik de route verleggen. Snel kwam ik daarbij op de oude zeedijk langs de Zuiderzee, nu een dijk langs een randmeer met mooit uitzicht op Arkemheen, een natuurgebied, weidegebied dat op de klassieke manier wordt beheerd, hoger grondwaterpeil en laat maaien. Ik moest tot mijn teleurstelling constateren dat het grootste deel van het gebied zonder bloemen was, dus beheer of niet, het had niet echt het beoogde resultaat bereikt vreesde ik. Halverwege was het oude stoomgemaal met koffieplek, veel Amerikaanse en Scandinavische boat/fiets gebruikers onderweg gingen lekker aan de koffie, ik at mijn meegenomen bammetje en liep verder tot de Arkervaart en voor het water rechtsaf en door naar Nijkerk. Ik kwam nog een visser tegen die op de snoek"zat", het water was helder genoeg zei hij, hij had er gisteren nog twee aan de lijn gehad, goed teken!
Tot mijn verbazing bleek Nijkerk over een haven te beschikken, er lagen zelfs een paar stevige schuiten.
Aangekomen in het centrum van Nijkerk nog heel kort met Joke gebeld die even heel kort tijd had voor haar oude vader omdat ze in de regen stond te schuilen. Een zak zoute macadamia mix gekocht en van gesnoept en naar het station. Lekker doorgereisd naar Wijhe.

Wat een chaotische tijd

 Roos en ik zeggen vaak tegen elkaar dat wij in een gouden tijd hebben mogen leven; een voor West Europa best heel lang interbellum, een sterk opgaande economie in onze jeugdjaren, een muzikale omwenteling in de jeugdcultuur die heden nog steeds haar weerklank vindt, denk maar aan de Beatles. Natuurlijk was er woningnood in de begintijd van ons leven, onze ouders begonnen heel klein behuisd, mijn ouders gingen zelfs inwonen bij mijn grootmoeder in Amsterdam. Maar onze jeugd was er een van fijne omgeving, rustige steden, rustig verkeer, weinig lawaai, veel groen en veel natuur.
In later jaren rustige vakanties in het eigen land en later in de buurlanden en zelfs veel naar Frankrijk. Lekker eten,makkelijk om een goede baan te vinden, een kalm maar fijn leven. Overigens was er wel sprake van de ontwikkeling van de kernbommen, de tweede wereldoorlog was definitief beëindigd toen het Japanse verzet werd gebroken middels de enige atoombommen die tot heden op bewoonde gebieden werden geworpen in het kader van een internationaal conflict. Mijn broer Jan heeft daar in zijn jonge jeugdjaren behoorlijk onder geleden, hij trok zich de dreiging ontzettend aan. Ik had daar geen last van, mijn vader had gezegd dat er door de atoomproeven wel radioactiviteitsdeeltjes in het regenwater konden zitten. Ik proefde toch stiekem van het water dat aan de afzettingsdraden in tuinen in druppels hing en concludeerde daarom dat radioactiviteit wel naar ijzer moest smaken. Maar ik maakte me daar niet zo druk om als mijn broer. We hebben wel meegemaakt dat door de ontploffing van de kerncentrale van Tsjernobil een wolk radioactiviteit over Europa kwam en dat we geen groentes meer uit de moestuin mochten eten. 
Maar heden is er wel degelijk grote onrust in Europa, oorlog aan de grens, partij kiezen, wapens leveren, ik ben bevreesd voor een escalatie, er wordt zelfs met de mogelijkheid van inzet van kernwapens gerammeld (om de oude beeldspraak maar te gebruiken). En ondertussen de grote zo langzamerhand niet meer te ontkennen dreigende ramp van een losgeslagen klimaat. De gevolgen zijn nu al groot ten gevolge van de temperatuurstijging van de atmosfeer, veroorzaakt door de uitstoot van CO2 door de moderne energiehonger. En waar ik echt van griezel is dat die uitstoot niet vermindert, maar tot nu toe gewoon jaarlijks nog groeit, het gaat dus nog steeds van kwaad tot erger. Die enorme rijen bij Schiphol, al die ronkende automobielen met slechts 1 persoon als passagier, lege bussen, mensen die het OV afdoen als ondermaats.
Maar ook de mogelijkheid van een kernoorlog, overigens van zeer korte duur maar met een onbeschrijflijke gruwelijke impact komt tegenwoordig in de vocabulaire van militair strategen voor. Ik las in de Volkskrant dat er een boek is uitgekomen van een zekere Annie Jacobsen waarin de gevolgen van een kernoorlog worden beschreven. Volgens de recensie maakt dit boek de gevolgen van een kernoorlog akelig invoelbaar - en dat is precies de bedoeling. Ik hoop toch echt voor de mensheid maar ook voor de hele aarde dat die Homo Sapiens dàt toch niet zal ondernemen. 

Het vierde vermoeden van Evert

Het zal roch vast wel meerderen zijn opgevallen dat het zonlicht sinds de laatste jaren "anders" aanvoelt, het voelt bijna vettig warmer aan dan vroeger. hoe zou dat komen? Het is ook evident dat de aarde warmer wordt, de atmosfeer, en dat terwijl de zon echt niet op grote schaal veranderd is. Natuurlijk kent de zon haar 11-jarige cyclus met zonnevlekken die van invloed zijn op haar straling, hoe precies weet ik niet maar in die 76 jaren die ik sinds kort achter me heb heb ik wel het gevoel overgehouden dat het niet alleen warmer wordt maar ook dat het zonlicht "anders" aanvoelt. Ook valt het mij op dat de groene planten in de natuur uitbundiger groeien, paardenbloemen, gras maar ook andere planten als stinkende gouwe en boterbloemen zijn significant groter in mijn beleving. De paardenbloembladeren die ik graag verwerkt tot een lunch als paardensla lijken wel andijvie, zeker in dit jaar dat de regen overvloedig was.
Nu is zo langzamerhand tot vrijwel iedereen doorgedrongen dat de klimaatverandering veroorzaakt wordt door de hogere CO2 concentratie in de atmosfeer en dat dit heeft geleid tot een hogere temperatuur. De uitbundige groei van het groen wordt volgens mij eveneens veroorzaakt door de verhoogde CO2 concentratie in de atmosfeer, het is tenslotte ook het voedingsmiddel waarmee de plant d.m.v. de fotosynthese in haar groei kan voorzien en meer voeding leidt in het algemeen tot meer groei kennelijk ook voor planten die daarnaast natuurlijk ook water en minerale voeding nodig hebben.
Maar dat het licht verandert van "gevoel", overigens een wonderlijke parameter kan ik slechts verklaren door aan te nemen dat het licht "warmer" is geworden, dat het meer infraroodlicht bevat dan in het verleden en daar komt het vierde vermoeden van Evert om de hoek en wel dat door een fluorescentie effect blauw licht wordt geabsorbeerd door het CO2 in de lucht en wordt uitgezonden als infrarood licht zoals bij fluorescentie ultraviolet wordt omgezet in groen door bijvoorbeeld fluoresceïne. En nu er door de verbranding van fossiele brandstoffen aanmerkelijk meer CO2 in de atmosfeer zit zal dit effect groter zijn. Maar waar ik benieuwd naar ben is wel of het spectrum van zonlicht ook inderdaad is veranderd en dat het kortgolvig blauwe aspect is verminderd daar waar het infrarood zou zijn toegenomen.

Over duurzaam gesproken

 

Stoer ouderwetse markering van
wandelingen 1 en 3

Duurzaam is zo'n wat versleten woord geworden, een woord met een groene rand en misbruikt tot en met. Het betekent primair iets van "het milieu zo min mogelijk belastend", in vroeger tijden had het meer iets van "vrijwel onverslijtbaar, iets dat bijzonder lang mee kon gaan zoals een gietijzeren braadpan die van generatie op generatie in gebruik genomen was. 
Ooit vroeg ik aan een ambtenaar van economische zaken, waarmee ik van doen had in het kader van een subsidie aanvraag voor een project, wat hij verstond onder een duurzame economie. Zijn antwoord was: "een economie die blijft groeien", een antwoord dat mij in verbazing deed neerzinken. Maar sinds die tijd heb ik het woord overal zien opduiken en vooral gebruikt om welk product dan ook van een acceptabel epitethon te voorzien waarbij van onverslijtbaar weinig meer te merken was.
Bij mij achter in het bos lopen tal van gemarkeerde wandelpaden. Die markering bestond in vroeger jaren uit met witte verf op de bomen nummers te schrijven, makkelijk en, naar achter ook blijkt, behoorlijk duurzaam in de zin van onverslijtbaar. Maar natuurlijk moest in het kader van de gebruikelijke "alles moet anders show" op zeker moment de verfkwast wijken en kwamen er met kleurtjes voorziene paaltjes in de plaats van de cijfers op de bomen die natuurlijk verwijderd moesten worden.

Zielig doorgerot paaltje met
de moderne gele markering

Dat gebeurde op de veel voorkomende dennen gewoon met een mes of bijtel maar dat is voor de loofbomen niet handig want dan beschadig je hen behoorlijk en dat was niet de bedoeling natuurlijk. En zo veranderde mijn "drietje" uiteindelijk in "de gele wandeling". Maar die markering met paaltjes bleek toch minder duurzaam, de paaltjes rotten langzaam weg en staan hier en daar wat verloren zielig tegen het struweel of anderszins gestut hun best te doen om de onbekende wandelaar in de aanwijzingen te voorzien. 
Op een doodenkele plaats kun je echter nog steeds zien dat daar ooit het drietje liep, de markering is daar nog steeds duidelijk leesbaar aanwezig en de stoere beuk die de eer heeft om dat cijfer op zijn bast te mogen dragen in weer in wind staat er voorlopig nog wel, dat is pas duurzaam!

De Kwinkelier in verval

Het ultieme verval

 Ooit heb ik het terrein, waar nu al meer dan veertig jaar het winkelcentrum "de Kwinkelier" is gevestigd, geheel kaal gezien, een zandvlakte in een soort verdieping in het dorpscentrum. Er werd beton gestort, grote steunberen waarop later het winkelcentrum werd gevestigd, een imposant geheel. Een voor die tijd grote vestiging van onze nationale kruidenier Albert Heijn trok veel klandizie uit de omgeving van Bilthoven en biltenaren zelf natuurlijk. De grote gratis toegankelijke parkeergarage maakte het winkelen heel modern, gewoon binnen rijden naar boven met de lift en je gooide je achterbak vol met "vreten". Maar er zaten ook veel speciaal zaken in het centrum, een kaaswinkel een groentezaak en nog veel meer waarbij mijn geheugen het af laat weten. Een leuke plek om een broodje te eten, restaurants, nu ik even stil sta bij dat verleden gaat het weer leven. O ja, de herenmodezaak "sir John" trok mij onmiddellijk, ik draag nog steeds de Lodenfrei jas die ik daar ooit kocht, maar ook de bibliotheek zat er. Maar langzaam kwam er een beetje de klad in, ik weet nog dat er plassen verschenen die konden bevriezen, Anneke gleed daar een keer bijna uit op zo'n plas toen ze zwanger was en dat was in de tachtiger jaren. De een na de andere winkel vertrok, zo zag ik de eigenaar van de kaaswinkel ergens in Utrecht Lunetten in een nieuwe vestiging, kortom het ging niet goed met de Kwink, zoals het centrum in de volksmond was gaan heten. Het brokkelde
zichtbaar af, een muurtje bij de achteruitgang brokkelde af en werd vervangen door een plank, En onlangs zag ik dat het verval aldaar nog verder was doorgedrongen. Wel werd er nieuwbouw gepleegd en kwamen er zelfs nieuwe vestigingen, maar de loop komt er niet meer echt goed in, veel van de nieuwe winkels staan nog steeds leeg en er verdwijnen zelfs winkels. "What goes up, must go down", is een oud wandelgezegde dat wel vaker opgaat in ons bestaan.

De bagage

Daar is de bagage gelukkig

 De bagage zou tussen 9 en 18 uur worden afgeleverd, maar dat zou meevallen. We zaten nog aan de koffie toen er een bestelwagen voor de deur stopte. Ik ging direct naar buiten en zag tot mijn opluchting dat ons beider bagage daar stond, de mijne met een enorme hoeveelheid labels die ondanks alle omreizen ervoor zorg hadden gedragen dat het allemaal in orde was gekomen. Had ik nauwelijks op durven rekenen pessimist die ik soms ben. 

Verzekering en bagage

 Ik weet niet meer zo precies hoe het is verlopen, maar ik heb eerst geprobeerd met de app van Interpolis reisverzekering om mijn claim in te dienen, die gaf resoluut antwoord dat ik niet in aanmerking kwam voor vergoeding. Roos deed het vervolgens telefonisch en kreeg na enige tijd een allervriendelijkste mevrouw aan de telefoon die niet alleen haar geval opnam maar ook het mijne alsnog. Het bleek dat we geen annuleringsverzekering hadden in ons pakket, maar dat onze kosten voor de reis en de hotels onderweg wel degelijk verzekerd waren. 
Roos belde ook met de organisatie voor onze bagage en dat werd uiteindelijk ook geregeld, de bagage zou voor ons beiden morgen in Wijhe afgeleverd worden. Nou daar zaten we dan, geen vakantie, maar wel weer thuis. Dus nu weer things as usual.
Kinderen waren inmiddels op de hoogte van het gebeuren, was toch een hele consternatie geweest. Nu nog de bagage morgen. Al met al een katterig gevoel.

Aschaffenburg

 

Schlappe Seppel

We waren bepaald nog niet in de conditie om in 1 keer naar NL te reizen per trein en daarom besloten we om tot halverwege te gaan. Roos wist dat Aschaffenburg een plaats was die de moeite van een bezoek zeker waard was. Dus op naar Aschaffenburg, eerst met de stoptrein naar München en verder met de Intercity naar Aschaffenburg. Daar aangekomen bleek het inderdaad een alleraardigste stad te zijn, het regende pijpenstelen maar dat zou gelukkig vrij snel over gaan. We wandelden eerst naar de burcht, een bijzonder imposant bouwwerk met park en een soort boulevard langs de Main, een forse rivier, iets smaller dan de IJssel. Tot onze verbazing was de Tourist Information op zondag open en de dienstdoende meneer gaf ons leuk advies voor een hotel. Dat hadden we redelijk snel gevonden, net als Erding een hotel met goede douche. Was ook wel nodig want we hadden nauwelijks verschoning bij ons. Ik heb een T-shirt uitgespoeld en droog gewalst met handdoeken en toen weer aangetrokken. We hebben daar heerlijk gegeten, ik had een Schweinenhax, veel te groot, Roos heeft alle overgebleven vlees eraf gepeuterd en net als gisteren ingepakt en meegenomen. We hebben het museum aldaar bezocht, was zeker de moeite waard, ook de kerk met een enorm praalgraf van een bekend heerser aldaar. Lekker alcoholvrij biertje gedronken met de grappige naam "Schlappe Seppel".
Lekker geslapen en de volgende morgen ontbeten. De eetzaal was benauwd en vol en dat vloog mij naar de keel of beter het hoofd. Ik heb alleen koffie genomen en een croissantje en ben ergens gaan zitten, kreeg opnieuw het gevoel dat ik onderuit zou gaan. Het is mij niet in de kouwe kleren gaan zitten. Ging verder goed gelukkig. Weer kaartje getrokken, nu naar Venlo en met de razendsnelle Intercity door Duitsland gerost tot Düsseldorf en van daar met een overvolle stoptrein naar Venlo. Daar hebben we hard gelopen om de stoptrein naar Nijmegen te halen en zijn in Mook uitgestapt. Daar hebben we een fijne wandeling gemaakt en daarna doorgereisd naar Wijhe. Met een raar gevoel thuis gekomen en nassi gemaakt van het varkensvlees uit Aschaffenburg en gegeten.

Schiphol en verder

 De taxi brahct ons keurig op tijd naar Schiphol en al snel vonden we Karel, degene die de wandeling op Samos zou gaan leiden. De groep was op tijd gereed en we zaten wat te wachten en te praten. Vervolgens met z'n allen in de waanzinnige rij mensen die op dit vroege tijdstip op reis gingen. "Wat een decadent gebeuren", schoot het door mij heen. In tijd van klimaatverandering gaat men gewoon door met vliegen, auto rijden en veel energie gebruiken, nou ja, wij ook deze keer. Maar het kan gewoon niet op.

Mijn enige foto van Erding

We checkten best vlot in, de bagage ging haar weg en wij wachtten ergens totdat we in de "kist" gingen. Helaas konden we niet naast elkaar zitten.
We stegen op, ik ging wat lezen in de e-reader totdat de mevrouw die naast mij zat mij waarschuwde dat mijn vrouw, Roos dus niet goed was geworden, zij zat achterin het vliegtuig en ik ging naar haar toe. Nou, daar begon het drama en daarmee het voortijdig eind van onze vakantie op Samos. Ik kwam bij Roos, zij lag met haar ogen dicht en was niet echt aanspreekbaar, ik voelde haar neus, die was ijskoud en prompt viel ook ik flauw. Het eind van het liedje was dat het vliegtuig een tussenlanding maakte in München, naar besluit van de gezagvoerder, dat wij per ambulance werden afgevoerd naar een ziekenhuis en Erding (ja van het Erdinger bier!) waar wij onderzocht werden, niets ernstigs en weer los gelaten. Tja daar stonden wij dan, we wisten niet eens welke kant we op moesten voor het centrum. Roos was zo slim om bij een pension een kaartje te vragen en daarmee vonden we het centrum van Erding. We besloten om daar maar eerst wat te gaan eten en dan een hotel zoeken. Morgen maar op reis gaan per trein, zo besloten wij. Tja, we hadden onze handbagage uit het vliegtuig en verder niks. Maar dat bleek voldoende om uiteindelijk thuis te komen.
De schnitzel smaakte me niet echt, dus het restant ingepakt en meegenomen. En toen richting station want daar vind je meestal wel een hotel en dat bleek ook inderdaad het geval. Nog even gekeken hoe het zat met vertrektijden van de treinen voor de volgende dag. 's-Avonds nog een wijntje gedronken gedoucht en uiteindelijk best goed geslapen. We hebben er beiden wel een forse dreun van gehad. 

Een desastreuze vakantie geschiedenis

 De hier volgende blogs heb ik ongeveer twee weken na dato geschreven en vormen de weerslag van een volledig in de soep gelopen vakantie. We zouden naar Samos gaan met een wandelgroep. Daarvoor moesten we vandaag heel vroeg naar bed om op zaterdagmorgen om 4 uur op Schiphol te zijn en met het vliegtuig van 6.20 uur naar Samos te vliegen.

Dus vandaag vroeg naar bed en natuurlijk konden we beiden van de spanning niet slapen. Ik heb dan altijd pas het gevoel dat het zal gaan lukken als de taxi er staat. Die zou ons op een bepaald tijdstip ophalen, de wekker was gegaan, we kleedden ons aan, ik bracht alvast onze bagage naar beneden en daar stond de taxi al keurig op ons te wachten.  

De gezondheidsraad

 Afgelopen week heb ik ten tweede male de biografie van mevrouw Borst, Els Borst gelezen. Het is inmiddels alweer 10 jaar geleden dat zij op brute wijze van het leven werd beroofd, een gruwelijk gebeuren. Neemt niet weg dat ik het verhaal weer met genoegen heb gelezen en het boek opnieuw met bewondering heb beëindigd. Het is wonderlijk hoe ik haar langdurig vanaf de zijlijn heb meegemaakt. Het begon al in 1974 toen ik als gedelegeerd militair werkzaam was op het CLB, het Centraal Laboratorium van de Bloedtransfusiedienst, gevestigd in Amsterdam. Er werd hoog tegen haar opgekeken, zij had daar gewerkt aan Rhesus immunisatie en was inmiddels hoofd van de Bloedtransfusie afdeling van het AZU. Veel later kwam ik haar vanuit een heel andere propositie tegen namelijk in D66 afdeling Bilthoven, in die tijd was ik lid van deze partij en deed ik ook werk binnen de afdeling, niet fanatiek moet ik eerlijk zeggen maar ik was toch wel betrokken bij het tot stand komen van een verkiezingsprogramma en dingen daaromheen. Bij bepaalde afdelingsbijeenkomsten sprak ik haar ook wel met name over degenen die wij beiden bij het CLB hadden gekend, ons beider promotor "Joghem van Loghem" en zijn vrouw Erna.
In de tijd dat zij aldus de biografie vice voorzitter was van de gezondheidsraad heb ik haar met mijn dienstauto vanuit Voorburg een lift aangeboden toen ze daar was uitgestapt met de trein net als ik en tijdens die rit hebben wij gesproken over het werk dat ik deed bij de SSDZ waar ik toen werkzaam was in het kader van de laboratorium diagnostiek voor huisarts-patiënten, want achteraf denk ik dat zij mij op basis van dat gesprek en in het kader van doelmatigheid in de zorg heeft uitgenodigd om een keer mee te vergaderen bij de gezondheidsraad. Destijds is dat niet tot mij doorgedrongen realiseerde ik mij bij lezing van de biografie. Heb me altijd afgevraagd waarom dat was gebeurd, was me niet duidelijk gemaakt in ieder geval. Beetje onnozel van mij, dat wel ha ha, maar dat was ik toen ook nog wel.

Vier keer in een jaar

 

Stoere stapper met stokken

Vorig jaar is het mij vier keer overkomen, tijdens een wandeling struikelde ik en viel; dankzij de valtechniek die ik in mijn jonge jaren had opgedaan tijdens de judolessen bij Tony Wagenaar rolde ik telkens keurig af maar het kan natuurlijk bij een bejaarde heel akelig aflopen. Bij mijn paar wandelingen met Asbjörn viel het hem op dat ik vaak stroffelde - raar woord in mijn familie, staat voor niet echt struikelen maar net niet weet je wel - en dat ik met van die stokken moest gaan lopen. Na enig beraad realiseerde ik mij dat hij natuurlijk gelijk had, maar ik stribbelde lang tegen, maar sinds vandaag heb ik sticks aangeschaft. Bij Beversport, waar ik uitstekend werd geholpen en gebruiksinstructies kreeg. 
Ik was expres met de bus naar Utrecht gegaan en wilde de sticks ook direct gaan gebruiken bij een eerste wandeling door het mij bekende bos. En ja hoor, daar ging ik, wel even wennen maar dat ging snel. Het liep lichter en daardoor tilde ik vast ook mijn voeten wat hoger op, ik voelde me zekerder omdat je natuurlijk veel steviger staat met vier "poten". Het was ontzettend rustig in het bos, alleen op het bankje bij het heideveldje kwam er een bekende naast mij zitten, ook een bejaarde heer die ik al eens eerder had ontmoet op dit bankje. Ook hij had twee wandelsticks, op bevel van zijn kinderen! Moesten we beiden om lachen. We liepen uiteindelijk verder en daar kwamen twee wandelaars mij tegemoet en hun heb ik gevraagd om de hier bijgevoegde foto te maken, stoer stappend met de nieuwe aanschaf.
Het duidelijkst merkte ik het voordeel toen ik de stokken had afgedaan, aan het eind van de wandeling. Op het laatste bankje van het bos vouwde ik de stokken op en deed hen in de rugzak. Ik merkte dat ik door de stokken veel lichter had gelopen en dat ik m'n evenwicht ook veel makkelijker had kunnen bewaren. Ik ben gewonnen voor de sticks!

Nagenoeg vergeten snif snif

 Gisteren was ik jarig, de eerste dag van mijn 76e levensjaar brak aan.Krijg ik normaliter vanaf 00.00 uur WhatsApp berichtjes binnen, daar bleef het de hele dag nagenoeg stil, slechts één van mijn dochters feliciteerde me. En verder twee lieve vriendinnen en m'n oude vriend Peter C. Vandaag maar eens kijken op Facebook en daar stonden nog een paar felicitaties van verre vrienden en eentje van mijn nicht die anders altijd een WhatsApp bericht stuurt. Dus zo goed als vergeten. Nou ja, eigenlijk heb ik helemaal niks met verjaardagen, dus moet ik vooral om mezelf lachen!
Maar er kwam wel bezoek, Anna, degene die mij heeft geleerd om het huishouden een beetje netjes te houden en mij gedurende twee jaar wekeliljks van dienst was tot ik het zelf aankon, kwam met haar echtgenoot en als geschenk een potje zuurdesem. Was knoertgezellig zo met z'n viertjes was babbelen. En daarna zijn Roos en ik uit eten geweest bij de Biltsche Hoek en hebben ons zo vol gevroten dat het gewoon pijn deed. Was een gezellige dag geweest waarbij we ook nog hadden gewandeld en een knoert van een ijs hadden weggelikt.

Korstmossen, het begin

M. Escher

Dat boek van Merlin Sheldrake over schimmels begint over mossen en hun opkomst vanaf het moment dat de aarde vanuit zee door "leven" werd geïnfiltreerd. Korstmossen, de symbiotische samenwerking van twee micro-organismen, wieren en schimmels waren in staat om die stenen, droge wereld te bestijgen en in te nemen, pas veel later ontstonden planten, bomen en kwamen er ook dierkens eens kijken in die inmiddels al groene wereld, fascinerende gedachte.
Ook onze grote etser en tekenaar M. Escher heeft daar fraaie voorbeelden van gemaakt net als Ernst Haeckel ooit deed op basis van microscopisch onderzoek. Ik kwam daar een poos geleden tijdens een tentoonstelling etsen van tegen en moest die fotograferen.

Wereld première bijgewoond

 

Onder daverend applaus kregen componist,
solist, dirigent en orkest de complimenten
van het publiek, wat een concert!!

Roos had mij al enige tijd geleden gevraagd of ik ervoor voelde om de dag voor mijn verjaardag naar een concert te gaan. Ik had daar vanzelfsprekend geen bezwaar tegen want het ging in dit geval om een concert van Jan-Peter de Graaff, inmiddels een bekende van Roos en in componistenland een Nederlands toptalent; hij is nog betrekkelijk jong en componeert de sterren van de hemel. Dus vol verwachting gingen wij hedenmorgen op stap naar, hou je vast, het concertgebouw in Amsterdam waar de wereldpremière van het werk zou worden uitgevoerd. Een concert voor luthéal, een van een speciaal mechaniek voorziene vleugel teneinde de klank van het instrument te veranderen. Het werk was in opdracht geschreven op wens van het Radiofilharmonisch orkest en de pianist Hannes Minnaar.
Als sardientjes in een blikje geperst reden we met tram 5 naar het orkestgebouw en kwamen in de gezellige drukte van Amsterdam op het museumplein. We hadden nog alle tijd voordat we de heilige tempel van muziekminnend NL binnen konden treden. Maar eenmaal binnen had ik zo'h heerlijk gevoel, wat een prachtige zaal die al zo ontzettend veel beroemde mensen het plezier van de muze hadden doen genieten. De namen van al die beroemde componisten uit het verleden aan de wanden met Bach en Haendel prominent bij de ingang voor solisten en dirigenten, de balkons de stoelen waarin menig beroemdheid had zitten luisteren. Wij waren hier voor het laatst enkele jaren geleden om naar Yuja Wang te luisteren en dan nu naar de muziek van Jan-Peter de Graaff.
Het orkest nam plaats in grote bezetting en daar kwamen dirigent en solist de Bühne op onder daverend applaus en zij zouden ons samen met orkest niet teleurstellen. De met extra koperwerk met knoppen toegeruste concertvleugel stond al klaar en na een stilte begon het heel ingehouden eerste deel van het werk van de Graaff. Het was verrassend. Ik was vooral sterk onder de indruk van het tweede deel dat ik werkelijk fenomenaal vond en Roos van het derde deel. Het hele werk was werkelijk fantastisch. Na afloop en het begin van het applaus speurde de dirigent zogenaamd de zaal in op zoek naar de componist die uiterst gelukkig naar voren kwam en het welgemeend applaus van het publiek in ontvangst nam; hij kreeg geheel terecht een staande ovatie. Overigens was ik erg onder de indruk van de dirigeerkunst van de Canadese dirigent Karina Kanellakis

In het programma voor de concertmiddag werd J.P. - zoals wij de Graaff noemen - vergeleken met Sjostakovitsj, van wie de achtste symfonie na de pauze werd gespeeld. Tot mijn verbazing gingen twee mensen gedurende de uitvoering van dat werk na het tweede deel de zaal uit; waren niet onwel geworden maar hadden haast of waren die symfonie zat. Dat was bij mij overigens ook het geval, na het derde deel had ik het ook helemaal gehoord ondanks de buitengewoon goede leiding van de dirigent, zij gaf beweging aan het werk, maar het kon mij absoluut niet boeien en ik vond de vergelijking van de twee componisten echt positief uitvallen naar de Graaff. Gelukkig maar dat destijds Stalin daar anders over dacht want wat heeft Dimitri het moeilijk gehad in die Stalinistische jaren. 

Korstmossen op de stoeptegels

 

Flinterdunne korstmossen

Merlin Sheldrake spreekt met bewondering over korstmossen, een biologisch raadsel waarvan bij nader onderzoek bleek dat het uit een zeer intieme samenwerking ging tussen een schimmel en een alg, sterker nog uit onderzoek blijkt dat wanneer een willekeurige schimmel en alg samen worden gebracht ze steeds een samengesteld organisme kunnen vormen; "voor elkaar geschapen" zou je bijna zeggen ha ha. De alg zorgt met zijn fotosynthese voor de energievoorziening en de schimmel voor de mineralen en samen zijn ze in staat om vrijwel iedere plek op aarde te bewonen, zelfs gewoon op beton of waar stoeptegels dan ook van gemaakt worden. Ik heb lang gedacht dat het om uitgelopen kauwgom ging, maar nee hoor, zeker de laatste tijd valt het mij op dat er flinterdunne laagjes groen uitlopen op de trottoirs, kennelijk niet erg tredgevoelig, bijna onverslijtbaar. Let maar op lezer, je ziet het overal.

Verdwenen insecten

 Het zal toch wel velen van ons zijn opgevallen dat er zo weinig insecten meer zijn in vergelijking met enkele decennia geleden. Ouderen noemen wel de voorruiten van auto's die in vroeger jaren vol zaten met dode insecten en af en toe zo'n grote die het noodzakelijk maakte om zo snel mogelijk te stoppen omdat je nauwelijks meer door de voorruit kon kijken. Dat is niet meer, je bent - althans hier op de Utrechtse heuvelrug - gewoon verbaasd als er 's-nachts een mug om je hoofd zoemt zelfs als je gewoon met een open raam slaapt?!
In het boek "insect crisis" wordt melding gemaakt van dit verschijnsel en dat het eigenlijk wereldwijd speelt, zelfs op plaatsen waar nauwelijks landbouw wordt gepleegd, de landbouw waarnaar vaak wordt verwezen als een belangrijke veroorzaker van dit verschijnsel.
Mijn vermoeden is dat het een systemisch verschijnsel is en loop al lang te denken  waar het in kan zitten. Voor de hand ligt natuurlijk het verschijnsel "mens", dat zonder twijfel de veroorzaker is, maar hoe? De klimaatcrisis? Ik heb aan een mij bekend entomoloog voorgelegd of het misschien aan de CO2 concentratie zou kunnen liggen, speelt natuurlijk een rol in het proces van de ademhaling die bij insecten anders verloopt dan bij vertebraten als de zoogdieren. Hij vroeg zich af of dat het geval kon zijn en wist niet van onderzoek. Wel werd opgemerkt dat sommige soorten insecten het juist beter doen, althans in NL als waarnemingsgebied. 
Een gedachte die zich heden aan mij opdringt hangt wellicht samen met het lezen van het boek over schimmels, mycorrhiza's die zo'n cruciale rol spelen in de ontsluiting van de minerale wereld voor gebruik in de biologische wereld. oftewel het beschikbaar maken van mineralen uit gesteenten voor toepassing door planten en verderop in dieren. Ik heb ooit gelezen dat mycorrhiza's erg gevoelig zijn voor gebonden stikstof en dat komt door toedoen van de mens ook in de atmosfeer, niet alleen door de landbouw zoals ons dagelijks vanuit de kranten wordt duidelijk gemaakt, maar vooral ook uit auto's en industrie. Er wordt nogal wat uitgestoten en komt via de regen op aarde. 
Het is me al opgevallen dat de verhoogde CO2 concentratie in de lucht behoorlijk stimulerend werkt op de groei van planten (grassen en tal van kruiden), zeker in dit jaar van overvloedige regen. Maar of deze planten misschien minder mineralen bevatten kun je niet waarnemen, laat staan de bomen. 
Maar het zou nog wel eens veel dieper kunnen zitten, de microbiële wereld zou ook wel eens een rol kunnen spelen in het teloorgaan van de biodiversiteit, want daar hebben we het natuurlijk over. Het houdt mij erg bezig en vandaar dit wat warrig verslag van mijn overpeinzingen.

Wegdromen

 Geïnspireerd door een opmerking van Maarten van Koningsbergen in het clubblad van "de vrienden", waarin het afscheid wordt aangekondigd van deze bekende NLse zanger, keek ik op Youtube naar een lied van Fauré dat hij noemde vanwege de subtiele inzet voor de zanger. En dan ben ik verloren en ga wat heen en weer en kom dan via de nationale brombeer Maarten van Rossem terecht bij "The Byrds" met een toegang tot al hun singles uit mijn jeugdjaren. "Eight miles high, mr Tambourine man" en zo en dan zit ik op deze wat verloren ochtend die ik vulde met het bakken van gehaktballen en het lezen van de laatste bladzijden van "Verweven Leven" van Merlin Sheldrake. Ach die metalige klanken van de elektrische gitaar, wat een nostalgie voor deze liefhebber van Bach en andere oude componisten. 

Een gladde slang

 Afgelopen week liep ik als gewoonlijk door mijn achtertuin, het bos aan de overkant van de Soestdijkseweg en gewoon over de gebruikelijke paden en tot mijn verbazing stak daar een forse gladde slang over. Ik kon hem best enkele seconden waarnemen toen mijn verbazing wat was weggezakt, ik zag geen lichte ring, hij was droog, geschubd en donker, zwart zou ik zeggen. Die zie je toch maar zelden en zeker niet in ons bos. Kennelijk reageerde hij op het kikkergekwaak verderop, "ff snacken" heeft hij wellicht gedacht.
En de volgende dag zag ik een reegeit die doodgemoedereerd liep te grazen daar in de buurt, lijkt wel een georkestreerde dierentuin aldaar. Maar ik genoot van het gezicht!

Lamsbotje voor Luca

 

Daar gaat het botje

Al enkele maanden geleden had ik met Cyria overlegd om rond 5 mei naar het nachtegalen concert in de duinen bij Egmond te gaan luisteren en dat werd vandaag. Dat werd dus al met al de derde keer dat ik dit seizoen door dit fraaie landschap wandelde, dat nog steeds half onder water stond. Eigenlijk is die natte toestand van de duinen de natuurlijke situatie die we ontwend zijn doordat al decennia lang water aan de duinen wordt onttrokken voor de productie van drinkwater. In het verleden heb ik dat slechts één keer in de natuurlijke situatie mogen aanschouwen en dat was op Schiermonnikoog, de kleinste van de waddeneilanden en tot natuurgebied verklaard (meen ik?!).
Dus vanmorgen precies om half elf ontmoetten we elkaar op het parkeerterrein achter station Castricum, ik werd allereerst door een enthousiaste Luca, de leuke hond van Cyria begroet en daar gingen we met z'n drieën op stap, Luca aan een lange lijn zodat ze nagenoeg vrij kon bewegen, Cyria geeft haar alle gelegenheid om alle verrukkelijke geurtjes op te snuiven en ieder desgewenst bosje te besnuffelen, net of je met een kleuter op stap bent. 
Altijd genoeglijk om met Cyria aan de wandel te zijn, we hebben elkaar van alles te vertellen en de onderwerpen variëren maar zijn alle interessant, geen geleuter zal ik maar zeggen. 
Ik had het beloofde lamsbotje gisteravond al uit de vriezer gehaald en in de rugzak gestopt zodat ik het niet kon vergeten. Toen we voor onze lunch op een bankje plaats namen kreeg Luca het botje en tot mijn verbazing was het na 10 minuten volledig ingetreden. "Ach ja, zo'n lamsbotje is geen bezwaar, eet ze rustig in zijn geheel op", aldus Cyria, tja dat had ik gezien maar het verbaasde me wel.
De duinen waren fraai en de nachtegalen lieten behoorlijk van zich horen. Overigens hadden we beiden het gevoel dat er minder zaten dan vorig jaar en dat zou best eens kunnen want er was geen sprake van een overvloed aan insecten. Wèl hoorde je veel kikkers en die leven toch ook van insecten, maar ook van slakken heb ik begrepen. Al met al een heerlijk natuurlijk geluid. Uiteindelijk haalden we gelukkig de bus naar Alkmaar zodat ik nog net voor vieren in kon checken. Op station Castricum namen we afscheid, was weer gezellig geweest en gaan we in oktober herhalen, zij het zonder nachtegalen.

Is dit feest?

 Gisteravond naar de plechtige herdenking van de bevrijding gekeken op NPO, ik kan er niets aan doen maar ieder jaar weer dat ik dat zie schiet mij door gedachten dat wij als land vrijwel direct na deze wrange les van onze oosterburen, de Duitsers, naar "onze" kolonie Indië gingen met een enorm goed van wapens voorzien leger om aldaar de inheemse bevolking mores te leren omtrent wie daar wel de baas was?! Neemt niet weg dat het heel goed is om de bevrijding te herdenken, maar wat voor les hebben we daar destijds uit getrokken? Lees het boek "Revolusie" van David van Reybrouck er maar eens op na.
Ook voel ik een enorm verdriet over de oorlogen die heden, zelfs aan de Europese grenzen worden gevoerd, wat een doden, wat een leed en te bedenken dat er over honderd jaar hooguit nog nagedachtenis zal worden opgetuigd. Ik moet denken aan de eerste WO en al die gedenkkruisen, aan de strijd van Napoleon tegen de rest van Europa, het doet mij zeer.
Ik moet helaas constateren dat de hele biologie er eentje is van strijd, opeten of opgegeten worden, maar van ons Homo Sapiens, de denkende mens zou je toch een andere grondhouding mogen verwachten, waar het de onderlinge betrekkingen aangaat, is mijn onmiskenbaar wat naïeve gedachte.
Na lekker relaxed te hebben gelezen ging ik aan het eind van de morgen de deur uit en eens kijken op de Hessenweg, de doorgaande straat waar op feestdagen de markt zou zijn, maar nu was er niemand (meer?) te bekennen, ik was te laat of er was niets speciaals gebeurd?! Dus liep ik maar richting Houdringhe en door het bos. Ter hoogte van het stadhuis kon je duidelijk horen dat er iets feestelijks plaatsvond, een kolere herrie van luide bassen en daar bovenuit een zwaar versterkt stemgeluid, net als hier tegenover mijn flat wanneer er iets op de school plaatsvindt; kennelijk is feest vieren synoniem aan veel electronisch geproduceerde herrie. Tot ver weg in het bos kon je het gebonk van de muziek horen en nog verder weg klonk vergelijkbaar gebonk vanuit Den Dolder of Bosch en Duin, dat viel niet te onderscheiden, maar feest was het!

Wat kan die man zeiken hè lezer, har har.

Jubileumconcert in Schermerhorn

 Hier het verslag van het concert dat gisteravond heeft plaatsgevonden.
Het kerkje van Schermerhorn is enkele jaren geleden gerestaureerd, van verwarming voorzien en van kerkbanken ontdaan en daarmee uitermate geschikt gemaakt als concertzaal. Het Bergens Symfonieorkest vierde daar gisteravond haar 60 jarig jubileum met een concert aldaar. Lenneke Ruiten, sopraan en draagster van de Elly Ameling ring was de soliste met haar schitterende stem en feitelijk waren we daarvoor wel gekomen, Roos had het voor mij georganiseerd vanwege mijn aanstaande verjaardag, een prachtig geschenk. 
We liepen door het feeërieke dorpje Schermerhorn vanuit ons B&B verblijf naar de kerk en zochten een goede plek vooraan zodat we het concert goed konden horen en orkest en soliste goed konden zien. De entourage van de kerk, gesticht in de 17e eeuw was bijzonder, mooi beschilderde plafonds, eeuwenoude grafstenen op de vloer, een bijzondere atmosfeer voor een dergelijke gelegenheid.
De orkestleden namen plaats, de eerste violist, orkestleider zorgde voor het stemmen van de instrumenten en daarna stilte en wachten op dirigent en solist Lenneke. Onder enthousiast applaus betraden zij het podium en daar begon het concert. Eerst de zes liederen van de cyclus "Les nuits d'été" van Berlioz. Allemachtig wat een mooie liederen en hoe prachtig uitgevoerd en gezongen. Ik was sterk onder de indruk van het geheel. Daarna een pauze, gevolgd door afwisselend aria's uit opera's, gezongen door Lenneke en intermezzo's voor alleen orkest. Na afloop bedankte ik zowel de orkestleider als Lenneke voor de prachtige uitvoering. We liepen, nog onder de indruk, terug naar ons verblijf voor de nacht en hebben heerlijk geslapen.|

De dag zelf hebben we uiteindelijk doorgebracht bij Egmond aan zee, eerst met twee bussen naar het dorp en vervolgens een rondwandeling over het strand en terug door de duinen. Was al met al ook weer een heerlijke dag geweest en nu met een lekker zonnetje!

's-Avonds naar de herdenkingsplechtigheid op de dam in Amsterdam gekeken via NPO op de laptop.

Op naar Schermerhorn

 De naam Schermerhorn is mij al vele jaren bekend, misschien was ik er zelfs wel een keer in mijn prille jeugd met mijn grootvader, hij was borstelfabrikant en zijn afleveringsgebied was het gebied rond Zaandam. Ik weet zeker dat ik een keer met hem mee mocht op reis (moest ik wel in de auto blijven wachten tot hij terug kwam als hij ergens zaken moest bespreken) en bij die gelegenheid waren we in de metropool Stompetoren, vlakbij Schermerhorn. De laatste jaren ken ik Schermerhorn vanuit de verte, vanuit de Eilandspolder kun je het karakteristieke kerkje van deze plaats goed waarnemen. En vanwege het concert in dit kerkje gingen we vandaag op stap. Dus vroeg met de bus naar het station Utrecht CS, bus reed niet, misverstanden alom op het station en uiteindelijk in een heel speciale trein toch aangekomen op Amsterdam CS en verder naar Alkmaar en Heerhugowaard en verder een paar haltes met de buurtbus tot we in het weidegebied kwamen. Daar had Roos een wandeling uitgezet in Komoot naar Ursem en daar hebben we in een leuk etablissement smakelijk zitten eten. Helaas was het regenachtig weer, geen pijpenstelen maar ook niet echt lekker om te wandelen, het mocht de pret niet drukken, was een lief initiatief van Roos, het ging om mijn verjaarsgeschenk een concert met topzangeres Lenneke Ruiten als soliste in het kader van het jubileumconcert van het Bergens Symfonie orkest. 
Na de lunch gingen we verder naar het door Roos gevonden B&B onderkomen voor de nacht in Schermerhorn en dat was toch leuk! We werden warm welkom geheten en konden er zelfs een lichte maaltijd van soep met een broodje nuttigen hoewel het slechts een B&B betrof. En daarna het concert waarover ik in een apart blog zal schrijven.  

De bokkenman

 Bij het wat willekeurig doornemen van mij Tolino e-reader stuitte (of is het stiet?) ik op de biografie van de door mij zeer bewonderde mevrouw Borst, Els Borst die op zeer elegante wijze bestuurlijke knopen wist te ontwarren en tot een oplossing te brengen op één uitzondering na, dat was Prof. dr Bob Smalhout, hoogleraar anesthesiologie. Ik kan mij nog goed uit die jaren herinneren hoe deze querulant voortdurend in de krant kwam met allerlei misstanden die hij zo nodig aan het licht moest brengen. Hij woonde hier ergens bij mij in de buurt, in Bosch en Duin denk ik, want al fietsend kwam ik wel eens langs het stulpje waar hij woonachtig was, op een hoek meen ik, met af en toe grote spandoeken behangen met daarop hartenkreten zijnerzijds alsof hem allerlei boosaardigheden vanuit het werkveld overkwamen.
Toen ik dit overdacht kreeg ik direct een gedachten-associatie zoals mij zo vaak overkomt, maar deze vond ik zelf wel terecht en geestig. Decennia geleden kwam ik zeer regelmatig in Kautenbach, klein plaatsje in Luxemburg, daar waar de spoorlijn van noord naar zuid zich voor het eerst splitst. De eerste keer dat ik daar kwam was op een wandeltocht met vriend Dick en Kees, dat moet ergens rond 1986 zijn geweest want ik herinner mij nog dat ik daar naar huis belde en Joke mij trots vertelde dat ze voor het eerst zonder luier had geslapen har har. Maar daar gaat het nu niet over, het betreft nu "de bokkenman". Er was daar in de buurt van Kautenbach een geïsoleerde bewoning van de een of andere zonderling die daar omringd door bokken in een behuizinkje tussen het geboomte bivakkeerde. In al die jaren heb ik hem hooguit zien rondscharrelen rond dat huisje, maar nooit ontmoet, laat staan gesproken. Van de hoteleigenaars begreep ik dat hij lokaal als de bokkenman bekend stond. Dat hij zonderling was kon je zien aan zijn uitlatingen die hij rondom de omheining van zijn terrein had opgehangen. Op kaballistische wijze had hij met woorden en getallen zo lang zitten knutselen dat het eind der tijden en ander ongerief voorspeld kon worden, dacht hij en verkondigde hij de goegemeente.
Daar moest ik aan denken toen medisch specialist Smalhout mij weer in gedachten schoot, niets meer dan de associatie binnen mijn wat overvol geheugen, maar leuk om te herinneren.

Een uilenbal uitpluizen

 

Kleinzoon Sjoerd 

Roofdieren en vooral roofvogels vreten hun prooi vaak letterlijk met huid en haar op, hooguit verscheuren zij het met hun scherpe snavels. De rotzooi en de resten als haar, tanden en botjes spugen ze weer uit en soms vind je die resten terug in het bos als uilenballen. Eerlijk gezegd kom ik die restanten van vooral muizen al jaren niet meer tegen, wellicht zie ik ze over het hoofd of denk dat het hondenkak is. Ik nam ze altijd mee naar huis en ging ze dan ontleden op de grote tafel in de tuin met mijn viertal kids eromheen. Wat was dat leuk en wat een leuke herinnering die werd opgeroepen door een foto die ik vandaag van Arja kreeg.
Kennelijk bij een lesje over de natuur in de klas van kleinzoon Sjoerd werden uilenballen door de kinderen zelf ontleed. Hij vond het heel interessant aldus z'n moeder. Deed me als opa behoorlijk veel plezier, is toch weer iets anders dan een Ipad.