Van Borne naar Weerselo

Tot mijn verbazing ging de wekker om half acht en stond Roos direct naast het bed. Ze is nooit zo snel maar nu wel, we zouden een lang weekend gaan bridgen in Ootmarsum. Dat was ons enkele weken geleden zo goed bevallen, met name het hotel en de gezelligheid bij het bridgen dat we nu alweer gingen. Een hele onderneming die we steeds combineren met onze andere sportieve activiteit: wandelen. En zo had Roos voor vandaag een wandeling bedacht, intensief geklemd tussen OV-voorzieningen. Eerst met de trein naar Borne, dan met een buurtbusje tot de rand van Borne. Daar begon de wandeling naar Weerselo en van daar weer met het buurtbusje naar onze bestemming, stadshotel Ootmarsum.

Was een aangename wandeling waarin Roos alle kleine stukjes natuur die te bekennen waren in deze intensief door landbouw gedomineerde streek, Twenthe, had opgenomen. 

Uiteindelijk in Weerselo aangekomen vonden we de bushalte tussen de vrijdagse marktkramen. Vlotjes met het busje naar Ootmarsum waar we ons direct lieten verwennen: warme appeltaart met slagroom en kaneel ijs.

Het hotel stelde ons niet teleur, fijne kamer en lekker gedineerd. Het bridgen was weer even wennen met kaarten, maar het resultaat en het plezier in het spel stemden tot tevredenheid.

Heb je Ovidius Metamorphosen voor me?

Vanmorgen vroeg, ik lag nog in bed het NOS nieuws op de phone te lezen, kreeg ik een WhatsApp bericht van Cyria met de vraag of ik voor haar de Metamorphosen van Ovidius te leen had. Nou die had ik, verder had ik een afspraak vanmorgen vroeg bij de tandarts in Amsterdam. Cyria woont in Haarlem en dat viel allemaal goed te combineren. Zo zaten we rond de middag ergens in de buurt van het station Haarlem heerlijk te lunchen en te praten over o.a. kunstgeschiedenis. Ik gaf haar mijn oude "Ovidius" ten geschenke; op mijn leeftijd begin je wat af te bouwen en is het fijn als je iets dat je altijd dierbaar was kunt doorgeven. Cyria doet sinds kort een cursus kunstgeschiedenis en had nu een thema over de invloed van dit prachtige klassieke werk van Ovidius in de (schilder)kunst. 

Ik moest weer snel door, zou nog naar Wijhe gaan. Zij had voor mij ook een boek, waarvan ze dacht dat het mij zou interesseren, "de glans van oud ijzer" van Cornelis Verhoeven. Dat nam ik natuurlijk mee, ik lees graag boeken die mij geadviseerd worden.

Onderweg in de trein appte ik nog uitgebreid met haar over de prachtige verhalen van Ovidius.

Ik had geweldige pech met de aansluiting en vertraging zodat ik een uur langer over de vertrouwde rit naar Wijhe deed dan andere keren. Ach, na zo'n gezellige dag en met mijn door vele jaren treinreizen tot flegmatisch geslepen karakter kwam ik opgewekt bij Roos aan. Nog wat nageborreld zelfs.

De oude stoel gaat eruit

Dit is nog de oude stoel van m'n moeder, inmiddels vast al 45 jaar oud. Sinds ik op de flat woon staat deze versleten zetel op deze plek, maar nu heb ik besloten dat hij op mag krassen. Maar eerst eens onderzoeken of er in het gezin van broer Henk misschien nog belangstelling is voor "de stoel van oma". Toen ik enkele jaren geleden de oeroude klok van m'n ouders wilde doorgeven aan nichtje Petra, bleek dat broer Henk daar had ingegrepen en de klok niet slechts had opgeknapt maar ook zichzelf had toegeëigend. Maar zo niet de stoel, daarvoor was geen plaats in herberg of stal, zal uiteindelijk op "de werf" eindigen vrees ik. Noch Petra, noch Henk had enige belangstelling. Tja, zo vergaat het uiteindelijk alles.

Zo ongelooflijk lenig

Vandaag gingen we bijtijds op weg naar Heesch, kijken naar de jaarlijkse uitvoering van de dans organisatie waarin Lieva en Guusje lid van zijn en intensief trainen. Van hun kunsten worden we regelmatig op de hoogte gebracht met videootjes via WhatsApp die moeder Mariska regelmatig stuurt. Maar vandaag uitvoering, wedstrijd zelfs geloof ik.

Gewapend met m'n Swarovski verrekijker op stap. Mariska had met enige moeite een tweetal plaatsen voor ons bezet gehouden en we vulden de groep oma's en opa's, vader en moeder en nog meer familie aan. Gezellig wat zitten kosten voordat het spektakel begon.

En ja hoor, net als vorig jaar, knappe dansen als een soort dansante akrobatiek werd door verschillende groepen en individuele meiden uitgevoerd. Ook de twee kleindochters in groepen en Guusje zelfs solo. Knap hoor hoe goed alles werd uitgevoerd. Op verzoek van de organisatie en vanwege de privacy van de deelnemers werden geen foto's gemaakt, maar geloof me, ze waren allen prachtig gecostumeerd.

Wij gingen naar de bus, snackten een frietje met kroket en namen de trein naar Wijhe.

De twee broers aan de wandel

Leuk hoor voor een vader die jarenlang het goede voorbeeld heeft gegeven, mijn zoons Peter en Hugo gaan tegenwoordig af en toe met z'n tweetjes stevig aan de wandel. Ook vandaag weer en opnieuw door dat mij overbekende gebied tussen Driebergen en Maarn, zo'n ruime 30 kilometer. 

Winterse beelden uit de Hoge Venen

Van vriend Dick kreeg ik een video van zijn wandeling met z'n Duitse wandelgroep over de Hoge Venen op de grens van Duitsland en België. M'n hart ging ervan open, wat heb ik in vroeger jaren ongelooflijk genoten van die natuurlijke schoonheid en dan vooral in de winter met sneeuw en ijs. Gelukkig had Dick wat foto's voor mij die ik in m'n blog mocht opnemen, het heerlijke geluid van zo'n sprankelend beekje moet u lezer er maar bij bedenken. Mij klinkt het tintelend in de oren.

Een lift terug

Voor vandaag had ik besloten om mijn oude schoolvriend Peter C. op te zoeken. Na een lange tocht met bussen en trein en uiteindelijk met hulp van enkele voetgangers (de telefoon gaf het halverwege op) kwam ik op het adres. Toen ik uit de lift kwam stapte hij net in, op weg naar de eetzaal waar de lunch verzorgd werd. 

Hij zag er prima uit, had wel moeite met spreken maar we waren beiden blij elkaar weer te zien. Na de maaltijd (ik at mijn meegenomen broodje kaas) gingen we naar zijn appartement en tonijn verrassing was daar ook een van zijn dochters. Fijn om haar weer te zien. We zaten genoeglijk met z'n drieën wat te praten. Uiteindelijk namen we afscheid en beloofde ik om een volgende keer met m'n oude vriend een ommetje te maken. Ik kon met z'n dochter meerijden met de auto.